บทที่ 03 คชา

หมอคชานั่งทอดสายตาลงไปที่แม่น้ำที่อยู่เบื้องล่าง โต๊ะที่เขานั่งอยู่ติดมุมสุด คนมักไม่ค่อยเลือก เพราะว่าไกลจากนักร้องและวงดนตรี บางคนก็ชอบนั่งอยู่หน้าเวที เพื่อจะได้สัมผัสกับบรรยากาศครื้นเครง

แต่แล้วเสียงคร่ำครวญของคนที่นั่งโต๊ะข้าง ๆ ก็ดังขึ้นมา ในมือของผู้หญิงคนนั้นถือแก้วเบียร์ แล้วเธอก็กระดกเอา ๆ

“เชี่ยที่สุด ทำไมมันออกมาแบบนี้ ฉันไม่ได้หวังให้มันเป็นอย่างนี้เสียหน่อย ทำไมพี่แว่นถึงไม่รักฉัน เขาถึงไม่เลือกฉัน หน้าตาฉันพิกลพิการหรือไง หรือว่ามันดูไม่ได้เอาเสียเลย”

เธอคงเมาเอาการอยู่ก็บ่นออกมาไม่หยุด ในมือของเธอก็ยังจิ้มพิมพ์บางอย่างในมือถือส่งข้อความไปหาใครคนหนึ่ง

Noo_Maing:ไหนลองเล่ามาซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น

Sweetheart_naka:ฉันรู้ว่า พี่แว่นนั่งที่ไวท์บาร์ ฉันก็ตามไป แต่แกรู้ไหม ฉันเจออะไร

Noo_Maing:เหลามา

Sweetheart_naka:พี่แว่นนั่งจูบกับผู้หญิงแก คลอเคลียกันเหมือนจะเอากันในร้านอยู่แล้ว

Noo_Maing:ขนาดนั้นเลยเหรอ แกรู้จักผู้หญิงคนนั้นไหม

Sweetheart_naka:รู้จักสิ ก็ยัยพอลล่าที่ทำงานอยู่ในสำนักงานกฎหมายของทนายพวงรัตน์น่ะ ผัวแกก็ใช้บริการอยู่ไม่ใช่หรือ

Noo_Maing:จำได้ ยัยพอลล่า... เลขาหน้าห้องของทนายพวงรัตน์ เฮ้ย! เรียบร้อยจะตายไป

Sweetheart_naka:มีร้อยก็เรียบน่ะสิ ฉันช้ากว่ายายนั้นไปแค่ก้าวเดียว

Noo_Maing:ฤดี ฉันขอบอกอะไรแกตรง ๆ นะ แกอย่าโกรธกันนะเว้ย ผู้ชายไม่รัก... ก็คือไม่รัก แกเที่ยวไล้เทียมขื่อพี่แว่นมาตั้งแต่สมัยเรียน ถ้าเขามีตาไว้มองแกบ้างล่ะก็ เขาก็คงมองแกมาตั้งนานแล้วแหละ นี่เขาก็แต่งงานไปกับเมียของเขา พอหย่าปุ๊บ ก็เอายัยพอลล่าปั๊บ สรุปว่า... ฤดีแกนั่นแหละที่ตาบอด

แค่อ่านมาถึงตรงที่คำว่าตาบอด… น้ำตาของฤดีรัตน์ก็ไหลรินลงมาแล้ว มันทั้งเจ็บทั้งแค้นจุกแน่นอยู่ในอก ความพยายามของเธอสูญเปล่า

‘เจ็บจริง ๆ นะ เจ็บจริง ๆ’

ฤดีรัตน์บอกกับตัวเอง

Noo_Maing:แกได้คุยกับพี่แว่นไหม

Sweetheart_naka:ได้คุย และก็ฉันเข้าไปทักทายพี่แว่น เขายังบอกว่า... เขาจำฉันได้ แต่…

Noo_Maing:พูดไปก็เหมือนพายเรือวนอยู่ในอ่าง ฤดีแกควรตัดใจเสียเถอะ

ชนิษฐาไม่รู้จะพูดอย่างไรแล้ว ฤดีรัตน์ควรตัดใจ แล้วเดินหน้าหาผู้ชายคนใหม่

Noo_Maing:แล้วตอนนี้แกอยู่ไหน

Sweetheart_naka:บาร์สามช่า ถัดจากร้านที่เราเคยมาดื่มกันมาสองล็อค

Noo_Maing:เมาหรือเปล่า

Sweetheart_naka:เปล่า

Noo_Maing:อย่าโกหกนะ เพราะว่าแกคอไม่แข็ง

Sweetheart_naka:สองขวด

Noo_Maing:แล้วเดี๋ยวกลับยังไง

Sweetheart_naka:เมื่อกี้มาแท็กซี่

Noo_Maing:อ๋อ... ถ้าอย่างนั้นแกก็ต้องนั่งแท็กซี่กลับนะ รักษาตัวด้วย ยังไงพรุ่งนี้คุยกันใหม่ ลูกสาวฉันมันงอแงแล้วเนี่ย

ชนิษฐาอุ้มลูกเขย่าไปด้วย

Sweetheart_naka:จ้า

แล้วก็ส่งสติ๊กเกอร์ชนแก้วไปให้เพื่อน ชนิษฐามีลูกน้อย จึงไม่สามารถออกมาปาร์ตี้ได้ แต่ชีวิตของเธอก็เต็มไปด้วยความสุข

แล้วสามีของชนิษฐาก็น่ารักมากกว่าก่อนแต่งงาน คนเราพอเข้าใจกันแล้ว ก็สามารถอยู่กันได้อย่างผาสุก และพากันประคับประครองชีวิตคู่กันไป

ส่วนใหญ่แล้ว ปัญหาที่เกิดขึ้นสำหรับคนหมู่มาก มักมาจากการขาดสติ โดยเฉพาะเวลาที่เมา ใครได้ดื่มแอลกอฮอล์เข้าไปในร่างกายแล้ว ก็จะเปลี่ยนแบบหน้ามือเป็นหลังมือ เป็นคนละคน อย่างเช่นเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไปนี้

ฤดีรัตน์และหมอคชาหันมามองสบตากันในจังหวะหนึ่ง ชายหนุ่มยกเบียร์จิบแก้เก้อเพราะว่าจ้องมองเธออยู่นานแล้ว เขาชูแก้วของเขาขึ้น

ทีแรกฤดีรัตน์คิดว่าตัวเองตาฝาด ที่เห็นพี่แว่นนั่งอยู่ตรงนั้น เธอจึงขยี้ตา แต่พอมองชัดขึ้น... จึงเห็นว่าเขาไม่ใช่พี่แว่น

แต่มันเหมือนมีแรงดึงดูดอะไรบางอย่าง เธอหยิบแก้วเบียร์ของตัวเองแล้วเดินเข้าไปหาเขา ฤดีรัตน์นั่งลงใกล้กับหมอคชา

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”

ฝ่ายนั้นยังไม่เอ่ยอะไรสักคำ แต่ฝั่งนี้ทึกทักเอาแล้วว่าเขาอยากรู้จักตัวเอง หมอคชาถึงกับอ้าปาก แต่แป๊บเดียว... เขาก็ยิ้มให้

“คุณมาคนเดียวใช่ไหม ขอฤดีนั่งด้วยคนนะคะ”

ยังไม่ทันที่คุณหมอจะตอบ หญิงสาวก็กวักมือเรียกพนักงาน ให้มาย้ายของของเธอมาไว้ที่โต๊ะนี้

“โต๊ะมันจะได้ว่างน่ะค่ะ จะได้ให้คนอื่นนั่ง คุณคงไม่รังเกียจฉันนะคะ” เธอมาเสียขนาดนี้แล้ว หมอคชาจะปฏิเสธได้อย่างไร

อีกอย่างพอเมาแล้วเขาก็ยังมีความอัดอั้นตันใจที่อยากจะระบายออกมาเป็นคำพูด แล้ววิธูรก็ไม่ได้อยู่ฟังเสียด้วย วิธูรเดินบริการแขกไม่หยุด เพราะวันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์ แถมวันจันทร์ยังหยุดยาว เพราะเป็นวันนักขัตฤกษ์อีก

“ได้ครับ”