บทที่ 02 ก็ไม่อยากให้เป็นแบบนี้

ณ บาร์เฮาส์เก้าศูนย์

“เฮ้ย! มึงจะมานั่งจับเจ่าอยู่ร้านของกูอย่างเดียวไม่ได้นะเว้ย มาที่นี่ ก็ต้องดื่มต้องกินสิวะ”

“การดื่มเหล้ามันไม่ดีต่อสุขภาพ” หมอคชาเอ่ยบอกเพื่อน

“ถ้าอย่างนั้นคนที่เขาดื่มเขากิน ก็ตายกันค่อนประเทศแล้วมั้ง หรือไม่ก็ตายกันค่อนโลก”

“พูดมากจริง ไปเอาเบียร์มาสักทาวน์เวอร์ก็แล้วกัน แล้วมึงก็มานั่งไปดื่มเป็นเพื่อนกูด้วย ขอเป็นเบียร์ดราฟเบียร์นะเว้ย”

“ครับ ๆ ได้ครับเดี๋ยวจะจัดการให้เลย แล้วจะกินอะไรบ้าง กินเบียร์อย่างเดียวเดี๋ยวเมานะ ต้องมีกับแกล้มรองท้อง”

“เอาเป็นชุดออเดิร์ฟของร้านมึงมาหนึ่ง แล้วก็ลาบทอด พี่โชว์อยู่ในเมนูแนะนำ”

“ได้ครับคุณหมอคชา รอสักครู่นะครับ”

วิธูรลุกออกไปแล้ว ตอนนี้ใกล้เวลาที่ลูกค้าจะเข้าร้าน เขาต้องเรียกประชุมพนักงานเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับรับแขกในคืนนี้

สำหรับคชาแม้ว่าจะผ่านไปถึงสามเดือนแล้ว แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นมาในชีวิตของเขา ก็ไม่ได้จางหายไปจากความทรงจำเลยแม้แต่น้อย

สรุปที่หนีจากอดีตที่เกิดขึ้นในกรุงเทพฯ มาอยู่ที่เชียงใหม่ ก็ไม่ได้ทำให้ความเจ็บในหัวใจลดน้อยลงไปเลย

กชพร… ว่าที่เจ้าสาวที่เขาตั้งใจจะขอแต่งงาน เธอกลับสวมเขาให้ แล้วคนที่มาเป็นชู้กับกชพรไม่ใช่ใครอื่น ชลาทิศ… ลูกพี่ลูกน้องของเขานั่นเอง

ชลาทิศเป็นคู่แข่งกับเขามาตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ แข่งขันกันในทุกเรื่อง คชาเองก็แทบไม่อยากจะเชื่อ ชลาทิศอยากชนะเขา ถึงขนาดตีท้ายครัว

ญาติ ๆ พากันพูดไม่ออก แม้กระทั่งคุณยายเอง นี่ก็หลาน นั่นก็หลาน แล้วเรื่องราวมันเลยเถิดไปเสียไกลแล้วจนกู่ไม่กลับ

หมอคชานึกถึงคุณผ่องจันทร์ ผู้เป็นยาย ที่พอเห็นหน้าเขากลับไม่เอ่ยเรื่องของชลาทิศและกชพร แต่คุณยายกลับโมโหที่คชาลาออกจากราชการ ทำให้คุณยายเสียใจมาก และคุณยายต่อว่าเขาทุกครั้งที่เห็นหน้าและเจอกัน ทำให้เขาเซ็งมาก

ท่านเอาแต่บ่นว่าแค่ผู้หญิงคนเดียว ทำไมคชาถึงจะยอมทำให้ชีวิตตัวเองพังเพราะเธอ

‘คุณยายครับ อีกเหตุผลหนึ่งที่ลาออกจากงาน คือผมอยากจะกลับมาดูแลคุณยายมากกว่า’

ประโยคนี้ถึงทำให้คุณยายหยุดแดกดันเขา

‘ยายว่าแกยังหาทางกลับเข้าไปทำงานรับราชการได้อยู่นะ’

‘ไม่ครับ ผมจะหุ้นกับเพื่อนเปิดคลินิกครับ ระหว่างวันจะไปทำงานที่โรงพยาบาลเอกชน ยังไงก็ได้เงินมากกว่า’

‘เงินกับการทำงานเพื่อช่วยประชาชน อะไรมันดีกว่ากันยะ’

‘ถ้าคุณยายอยากจะให้ผมทำงานการกุศลด้วยล่ะก็ ผมก็ยินดีนะครับ ผมจะไปสมัครเข้าโครงการแพทย์อาสา แล้วเวลาผมไปที่ไหน ผมก็จะบอกกับทุกคนว่า ผมน่ะเป็นหลานของคุณยายผ่องจันทร์ครับ’

หมอคชาพูดจบแล้วก็ลุกเดินหนีทันที

‘ดูซิ มันเหมือนพ่อมันจริง ๆ เลย จองหองเสียไม่มี’

ท่านหันไปหาสมพรคนรับใช้ สมพรพูดขึ้น

‘คุณยายขา ให้เวลาหน่อยนะคะ ตอนนี้คุณหมอกำลังอกหักมาหมาด ๆ อีกอย่างคงจะยังทำใจลำบากถ้ายังจะอยู่กรุงเทพฯ น่ะค่ะ แต่สมพรเห็นด้วยนะคะที่คุณหมอจะกลับมาอยู่ที่นี่ คุณยายก็แก่แล้ว ให้คุณหมออยู่ใกล้ชิดดูแลน่าจะดีกว่ามาก ๆ สมพรว่าดีที่สุดแล้วด้วยค่ะ คุณหมอคิดถูก คุณยายคะอย่าด่ามากเลยหากคุณหมอนึกอะไรขึ้นมาได้ว่า... ไม่อยากฟังคุณยายบ่นอีกแล้ว คุณหมอหาแฟนใหม่ แล้วแต่งงานออกไป คุณยายจะอยู่คนเดียวเหงา ๆ นะคะ’

สมพรทำหน้ายิ้ม ๆ

‘แกจะมาขู่ฉันทำไม ฉันก็อยู่กับแกไง... ยายสมพร’

‘แต่สมพรไม่ใช่หมอนะคะ มีหมออยู่ใกล้ตัวเป็นอะไรที่ดีที่สุดแล้วค่ะ สมพรสนับสนุนหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ให้คุณหมอกลับมาอยู่กับเรา ส่วนเรื่องคุณเจียวกับคุณทิศ คุณยายไม่เห็นว่าอะไรเลยค่ะ ไม่ตำหนิฝ่ายนั้นสักนิดเดียวค่ะ มันน่าน้อยใจ’ สมพรเข้าข้างคุณหมอคชา

‘ก็ดีแล้วนี่ ที่คชาได้รู้เช่นเห็นชาติผู้หญิงคนนั้น ก็ปล่อยเธอไปสิ มันก็เท่านั้นเอง ไม่เห็นจะต้องไปเสียดงเสียดายอะไรกับผู้หญิงพรรค์นั่น’

‘แล้วคุณทิศล่ะคะ ก็หลานคุณยายเหมือนกัน’

‘หลานก็หลาน มันทำไปแล้ว จะให้ด่าหรือ’

‘เฮ้อ... แต่คุณหมออกหักนะคะ คนกันเอง ทำกันได้ ท่าจะผิดหวังแกคงเสียใจมาก ๆ คนที่รักสองคนมาทำร้ายหัวใจของตนเองแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่น จะไม่ว่าสักนิดค่ะ จะแช่งให้ตายไปเสีย แต่นี่... เฮ้อ... ปวดหัวใจแทนเลยค่ะ’

‘เดี๋ยวก็คงดีขึ้นแหละ แต่ฉันก็ยังเสียดายอยู่ดี ทำงานรับข้าราชการ มาลาออกเพราะแม่คนนั้น’

‘คุณยายคะ อย่าพูดเรื่องนี้อีกเลยค่ะ คุณยายอยากให้สมพรนวดให้ใช่ไหมคะวันนี้ ถ้าคุณยายเลิกบ่นเกี่ยวกับคุณหมอ สมพรจะนวดให้ อย่างเต็มใจค่ะ’

‘แกมันก็เป็นอย่างนี้แหละ ให้ท้ายตาคชาตลอด’

‘เปล่าให้ท้ายนะคะ แต่คุณหมอน่าสงสารออกค่ะ พอคุณแม่เสีย คุณพ่อก็มีภรรยาใหม่ แล้วตอนนี้ยังจะมาอกหักอีก ชีวิตมันรันทด’

‘เชอะ… ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย แล้วชีวิตของตาคชาไม่ได้รันทดขนาดนั้น พอแล้ว ๆ ฉันไม่อยากเถียงกับแกหรอก ยายสมพรมานวดเลย’

คุณยายผ่องจันทร์ล้มตัวลงไปนอน สมพรรีบคลานเข่าเข้าไปใกล้ หลังจากนั้นก็ลงมือนวดให้กับคุณยาย

บทสนทนาต่าง ๆ เกี่ยวกับคุณหมอคชาจึงจบลงไป อาจเพราะคุณยายไม่ปลื้มกชพรนั่นอยู่แล้ว ยิ่งเลิกก็ยิ่งชอบ แต่สำหรับชลาทิศ ที่เจ้าชู้ประตูดิน ผู้หญิงให้ท่ากระมัง เลยทำลงไปอย่างนั้น

หลานสองคน ต่างพ่อต่างแม่ ต่างการเลี้ยงดู แนะนำสั่งสอนได้ แต่จะพวกเขาจะพึงทำไหม นั่นก็ไม่อาจรู้ได้

...ก็ต้องแล้วแต่เวรแต่กรรม