7

"ถึงแล้วเจียงเอ๋อร์"สักพักท่านพี่รองก็เรียก เจียงเฟิงที่กำลังจะเข้าห่วงนิทราให้ตื่นขึ้น พร้อมกับการหยุดของเกวียนที่บอกว่าถึงที่หมายแล้ว

"ไปเก็บผลท้อกันพี่ใหญ่!"เจียงเฟิงพูดเสียงร่าเริง ก่อนที่จะรีบลงจากเกวียนออกมาก็พบว่ารอบๆตัวของเจียงเฟิงนั้นมีต้นท้อที่ผลิดอกผลเบ่งบานเต็มไปหมด เจียงเฟิงรีบเดินเข้ามาในสวนก่อนที่จะพบคนอื่นที่มาชมต้นท้อและมาเก็บท้อเหมือนตนบ้างประปราย ปลาทองที่แหวกว่ายอยู่รอบๆตัวของเจียงเฟิงก็ว่ายไปยังต้นท้ออย่างตื่นตา ก่อนที่ฮุ่ยน่าจะเก็บผลท้อลูกใหญ่น่าทานมาให้เจียงเฟิงหนึ่งผล "เก็บมาให้ข้าหรือฮุ่ยน่า ขอบใจเจ้ามาก"

"หวานมากเลยท่านพี่รอง หอม หวาน อร่อยมาก เนื้อของผลท้อฉ่ำอยู่ในปากของข้า"พอเจียงเฟิงได้ลิ้มลองลูกท้อที่ฮุ่ยน่าเก็บมาให้เขาก็ตาลุกวาวเพราะมันอร่อยกว่าที่เจียงเฟิงคิดไว้มาก "เก็บไปฝากท่านพ่อ ท่านแม่ให้เยอะเลย ฮุ่ยน่า ฮุ่ยเจียง ฮุ่ยเหมย ลิ่วจือ ไปเก็บผลท้อกัน อาหารค่ำเราจะมีของหวานเป็นลูกท้อเชื่อมกัน"พูดจบเจียงเฟิงก็วิ่งเข้าไปในสวยท้อเพื่อเก็บผลท้อกลับไปฝากท่านพ่อ ท่านแม่และนำผลท้อไปทำของหวานทาน 

"เจียงเอ๋อร์ อย่าไปไกลนักละ พี่ไม่สามารถตามเจ้าทันนะเข้าใจไหม!"เจียงหมิง เอ่ยตามหลังน้องของตน เพราะตนเองไม่สามารถที่จะเดินเร็วได้ เพราะขาของเจียงหมิงนั้นไม่ค่อยจะดีนัก พูดจบน้องชายตนก็หายเข้าไปในสวน ทำให้เจียงหมิงถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ  ส่วนตนเองนั้นก็ได้นั่งอยู่แถวๆหน้าสวนเพื่อที่เจียงเฟิงออกมาจะได้เห็นได้ง่ายๆ

แง่ว.....

"หึ?....แมวมรกต ทำไมมันถึงบาดเจ็บแบบนี้"เมื่อนั่งได้สักพักเจียงหมิงก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างมาโดนที่ขาของตนเอง ก่อนที่จะก้มมองดูก็พบแมวมรกตสีขาวตัวหนึ่งที่ตรงกลางหน้าผากของมันมีเม็ดมรกตที่เป็นรูปหัวใจสีชมพูอ่อนอยู่ ซึ่งหายากมากๆด้วยสีแล้วรูปร่างของมรกตที่ฝังอยู่บนหัวของมัน ตอนนี้ที่ท้องของมันมีบาดแผลใหญ่ เหมือนโดนฟันด้วยของมีคมอะไรสักอย่างฟันมา ทำให้เจียงหมิงคิ้วขมวดขึ้นมาทันที "เจ้าบาดเจ็บ? ใครกันมาทำร้ายเจ้า โดยไม่ทำตามกฎ ที่ห้ามทำร้ายสัตว์ในสวนท้อแห่งนี้กัน"พูดไม่ทันจบเจียงหมิงก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหลายสิบคู่วิ่งมาทางที่ตนเองนั้นนั่งอยู่

"แมวมรกตตัวนั้นเป็นของพวกข้า ขอให้พี่ชาย ส่งคืนมันมาให้ข้าด้วย"หนึ่งในกลุ่มที่วิ่งมาทางเจียงหมิงเอ่ยขึ้น ก่อนที่จะชี้ไปที่แมวมรกตที่นอนขู่อยู่ในอ้อมกอดของเจียงหมิงอยู่

"กฎของสวนท้อนั้นมีข้อห้ามไม่ให้ล่าสัตว์ หรือทำร้ายสัตว์ทุกตัวที่อยู่ในพื้นที่บริเวณสวนท้อนี้ พวกท่านกำลังฝ่าฝืนกฎของสวนท้อแห่งนี้อยู่ ขอให้ท่านหยุดการกระทำเช่นนี้ แล้วข้าจะไม่ไปแจ้งแก่ทางการ"เจียงหมิงพูดเสียงเย็นชา พร้อมชี้มือไปทางออกของสวนท้อ ทำให้กลุ่มคนเหล่านั้นไม่พอใจขึ้นมา

"อย่าคิดมาสั่งสอนข้า! ส่งเจ้าแมวนั้นมา ไม่งั้นข้าจะไม่ปราณีท่าน!"หนึ่งในกลุ่มนั้นพูดพร้อมกับชักดาบในมือมาจ่อหน้าของเจียงหมิง ที่กำลังถอนหายใจทำหน้าตาเรียบเฉย

"พวกท่านอย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่กันเลย อย่าหาว่าข้าไม่เตือนพวกท่านเลย..."เจียงหมิงพูดเสียงเย็น จ้องกลับไปที่ชายที่ชักดาบจ่อตรงหน้าของเจียงหมิง ถอนหายใจอีกรอบเมื่อท่าทีของอีกฝ่ายจะไม่ฟังคำของเขาสักเท่าไหร่ เขาก็ทำอะไรไม่ได้ พลังของเจียงหมิงก็ไม่มี คงสู้อะไรคนกลุ่มนี้ไม่ได้ แต่จะให้ส่งแมวมรกตไปตนเองก็ทำไม่ได้อีก เพราะเจียงหมิงรู้ดีว่าถ้าส่งแมวมรกตไป เจ้าแมวในอ้อมกอดของเขาได้โดนคนพวกนี้ฆ่าแล้วเอามรกตตรงหัวมันไปแน่ แมวมรกตนั้นถ้าขาดมรกตตรงหัวก็เท่ากับโดนควักหัวใจออกไปจากร่างกาย ตายไม่ตายมีค่าเท่ากัน

"ได้!! เจ้าเลือกเองนะที่จะไม่ส่งแมวตัวนั้นมาให้ข้า ข้าเตือนเจ้าแล้ว!!"พูดจบ คนที่เอาดาบจ่อหน้า ก็ยกดาบขึ้นหมายจะฟันไปที่เจียงหมิง อย่างไม่ยั้งมือ

ตู้ม!!!!

"เกิดอะไรขึ้น!"เจียงเฟิงที่กำลังเก็บผลท้ออย่างเมามัน ก็ต้องตกใจเสียงที่ดังคล้ายระเบิดมาทางหน้าสวน ด้วยความเป็นห่วงพี่รองร่างบางจึงทิ้งผลท้อ ก่อนที่จะวิ่งไปยังตรงที่เกิดเสียง อย่างรวดเร็ว

ก่อนที่จะพบต้นท้อบริเวณนั้นโดนทำลายเสียหายไปบางส่วน ทางด้านในเจียงเฟิงเห็นพี่รองล้มลงอยู่ตรงพื้นโดยมีฮุ่ยเจีย ใช้พลังสร้างเกราะฟองอากาศคลุมตัวพี่รองอยู่ จึงไม่ได้รับแรงระเบิดเมื่อกี้

"พี่รอง เกิดอะไรขึ้นขอรับ ท่านบาดเจ็บตรงไหน"เจียงเฟิงที่ยังไม่รู้เรื่องราวอะไรก็วิ่งเข้าไปดูพี่รองว่าบาดเจ็บตรงไหนไหม "แล้วนั้นอะไรในอกท่าน แมวมรกตนิ บาดเจ็บด้วยมันไปโดนอะไรมาท่านพี่รอง?"

"ข้าไม่เป็นอะไร โชคดีที่ปลาทองของเจ้ามาช่วยข้าได้ทัน ไม่งั้นข้าคนนี้บาดเจ็บหนักไปแล้ว"เจียงหมิงเอ่ยขึ้น "คนพวกนั้นฝ่าฝืนกฎของสวนท้อ กำลังตามล่าเจ้าแมวนี่อยู่ ข้าเห็นเลยช่วยมันเอาไว้"

"เจ้าปลาทองโง่ มาขวางข้า!! ตายซะ! ดาบเพลิงทมิฬ! "สิ้นเสียงชายถือดาบก็ปลี่เข้ามาฟันฮุ่ยเฮาที่ มาขัดขวางมัน

ตู้ม!!!