บทที่2

อีกด้านหนึ่ง

ภาพของสลิตาที่กำลังสะอื้นไห้จนตัวโยนอยู่ในอ้อมกอดของธนานั้น ตกอยู่ในสายตาของโอบเอื้อตลอดเวลา มันพลันทำให้เกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นเข้าที่กลางใจ ยามเมื่อมาเห็นกับตาตัวเองวันนี้ ว่าคนที่จะคอยเช็ดน้ำตาให้เธอไม่ใช่ตนเองอีกต่อไป!

“คุณลุงให้พี่มาตาม!” เสียงเข้มที่ดังขึ้นทำให้สองร่างต้องผละออกจากกันด้วยความตกใจ แต่กระนั้นมือหนาของธนาก็ยังไม่ยอมปล่อยมือน้อยๆ ของคนข้างกายไปให้คนตรงหน้าอยู่ดี ความจริงหากเลือกได้ เขาอยากเป็นคนพาเธอหนีไปให้ไกลจากที่นี่เสียด้วยซ้ำ ไปในที่ที่จะไม่มีใครหน้าไหนมาทำร้ายเธอได้อีก

โดยเฉพาะคนตรงหน้าคนนี้!

“คุณกลับเข้าไปก่อนเถอะครับ เอาไว้น้องใจเย็นลงกว่านี้ผมจะเป็นคนพาเขากลับเข้าไปข้างในเอง” หนนี้โอบเอื้อไม่พูดอะไรกลับไปให้เสียเวลาอีก แต่เขาเลือกที่จะเดินตรงไปหาคนทั้งคู่ ก่อนจะกระชากมือบอบบางของสลิตาเข้าหาตัวอย่างแรง และไม่ลืมที่จะตวัดสายตาทิ้งท้ายไปให้กับชายอีกคน ไม่ให้มันเข้ามาสั่ง เพราะหากอยากไปเขาก็จะเอง แต่สลิตาก็ต้องไปกับเขาด้วย!

“มากับพี่!” น้ำเสียงดุดันที่นานๆ ครั้งจะได้ยินทำให้สลิตาไม่กล้าทำตัวดื้อดึงเพราะรู้ดีว่าพี่เอื้อเวลาโกรธนั้นเอาเรื่องมากแค่ไหน ขณะที่เธอเองก็ไม่มีอารมณ์มาทะเลาะกับเขาในตอนนี้ด้วย!

ทว่าแทนที่เขาจะพาเธอกลับเข้าไปในบ้านนั้น กลับเลือกที่จะพาจูงมือเธอมาที่บ้านของตัวเองซึ่งอยู่ถัดไปเพียงไม่กี่หลังแทน

“หนูตาลูก! เจ็บมากไหม ไหนขอป้าดูหน่อยสิ” เป็นคุณลัดดาที่เอ่ยขึ้นทันทีที่พบหน้า ยิ่งได้เห็นใบหน้าบวมช้ำของเด็กสาวที่นางเอ็นดูเสมอมาก็ยิ่งโกรธพ่อของอีกฝ่าย นี่คงจะฟาดมาเต็มแรงเลยสิ ใบหน้าอ่อนหวานของหลานสาวถึงได้เป็นรอยแบบนี้

“ตาไม่เป็นไรค่ะคุณป้า”

ต่อให้หญิงสาวจะบอกแบบนั้น แต่คุณลัดดากลับเลือกที่จะรั้งเธอเข้าไปกอดอยู่ดี ซึ่งอ้อมกอดนี้เองที่มันทำให้เธอคิดถึงแม่ แม่ที่ถ้ายังมีชีวิตอยู่ ท่านคงไม่มีทางปล่อยให้พ่อได้แตะต้องเธอแบบนี้แน่ อย่างน้อยที่สุดก็ต้องไม่ใครก็ใครที่ได้เจ็บตัว แต่เพราะตอนนี้ท่านไม่อยู่แล้ว เหลือไว้แค่เธอเธอก็จำต้องดูแลตัวเองต่อไป

เพราะขัดใจคุณป้าไม่ได้ สุดท้ายสลิตาก็เลยต้องนอนค้างที่บ้านของท่านอย่างน้อยหนึ่งคืน เดือดร้อนคนที่ต้องสละห้องนอนของตัวเองให้เธอ ต้องย้ายตัวเองออกไปนอนที่ห้องหนังสือแทน เพราะแบบนี้เธอถึงได้เอ่ยขอโทษเขาทันทีที่พบหน้า

“ตาขอโทษที่ทำให้พี่เอื้อต้องพลอยลำบากไปด้วย ขอโทษจริงๆ ค่ะ” อีกไม่นานนักหรอก เธอจะไปจากที่นี่แล้ว จะไม่อยู่สร้างความลำบากใจเขาหรือใครอย่างแน่นอน ขอเวลาอีกนิดเท่านั้น ทุกคนจะได้สมหวัง มีความสุขอย่างที่ใจต้องการกันสักที

“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เรามานอนบ้านพี่สักหน่อย ว่าแต่เราเถอะ…คิดจะไปอยู่เชียงใหม่จริงๆ หรือแค่ทำประชดคุณลุงโมกเท่านั้น” กลับกลายเป็นคำถามนี้ของเขาที่ทำให้เธอชะงักไปนานร่วมนาทีเห็นจะได้ ก่อนที่เธอจะส่งยิ้มไปให้พร้อมคำตอบ ซึ่งมันเป็นคำตอบที่ไม่ได้คาดหวังอะไรจากเขาเลย

“ตาตั้งใจว่าจะไปเรียนต่อที่เชียงใหม่จริงๆ ค่ะ” ความจริงเธอคิดเรื่องนี้มานานแล้ว เหลือรอแค่จังหวะดีๆ ก่อนเท่านั้น ไม่ได้คิดจะทำ เพื่อหวังจะเรียกร้องความสนใจจากใครคนไหนทั้งนั้น

“เป็นเพราะพี่รึเปล่า…” มันจะมีสักกี่เหตุผลกันเชียว ที่ทำให้คนที่ไม่เคยไปค้างอ้างแรมที่ไหนไกลตัดสินใจทำเรื่องบ้าๆ แบบนั้นโดยไม่ปรึกษาใครเลยสักคนแบบนี้ ยิ่งกับเขาแล้วเธอยิ่งไม่เคยมีความลับ แต่นี่เขากลับได้รู้เรื่องบ้าๆ นั่นพร้อมกับทุกคน!

ซึ่งยอมรับว่าเขาตกใจเหมือนกันที่เธอตัดสินใจแบบนี้ นี่ไม่เหมือนกับสลิตาคนเดิม ที่เขาเคยรู้จักมาครึ่งคร่อนชีวิตเลยสักนิด

“ถ้าจะให้พูดตรงๆ ก็ด้วยค่ะ แต่หลักๆ แล้วคือตาเบื่อปัญหาเดิมๆ ที่เกิดขึ้นในบ้านมากกว่า เลยคิดว่าถ้าตาเป็นฝ่ายไปซะ…บางทีคนที่เหลืออาจจะมีความสุขกันมากกว่านี้ พ่อจะได้มีความสุขจริงๆ สักที” เธอเองก็จะได้ไม่ต้องทนอยู่ในบ้านที่เต็มไปด้วยความอึดอัด ไม่ต้องทนมองเขาหรือพ่อแท้ๆ ของตัวเองไปรักคนอื่นให้ต้องใจสลายซ้ำไปซ้ำมาเหมือนอย่างที่ได้เห็นอยู่ทุกวี่วัน เธอกลัวว่าใจจะแตกสลายไปจริงๆ เข่าสักวันถึงเลือกที่จะไป

ทั้งหมดนี้เมื่อชั่งน้ำหนักดูแล้ว เธอก็พบว่าตัวเองไม่ได้ทำเพื่อใครคนไหนเลย นอกจากตัวของเธอเองที่มันยังคงรักเขาอยู่ รักไม่เคยเปลี่ยน ไม่ว่าใจเขาจะอยู่ที่ใคร เธอก็ยังจะรักเขาเรื่อยไป

“นานแค่ไหน”

“คะ!”

“จะไปอยู่ที่นั่นนานแค่ไหน…” หากแค่เรียนจบเขาก็พอเข้าใจได้และอาจช่วยพูดกับพ่อของอีกฝ่ายให้ แต่ถ้าหากว่ามัน…

“ตั้งใจว่าจะอยู่ตลอดไปค่ะ เรียนจบก็คงหางานทำที่นั่นเลย ตาคง…ไม่กลับมาเหยียบบ้านหลังนั้นอีก ตราบใดที่ในชีวิตของพ่อยังมีผู้หญิงคนนั้นเกาะติด ตาทนไม่ได้ที่ต้องเห็นเขาเดินไปเดินมาในพื้นที่ที่เคยเป็นของแม่ตามาก่อน ไม่ต้องห่วงนะคะ ตาดูแลตัวเองได้ค่ะ” ต่อให้เส้นทางข้างหน้าจะเต็มไปด้วยขวากหนามเธอก็จะไป เพราะนี่มันเป็นสิ่งที่เธอได้เลือกแล้วในตอนนี้

และเธอจะไม่มีวันเสียใจเลย ต่อให้มันจะเป็นทางเลือกที่ผิด เพราะอย่างน้อย เธอก็มีสิทธิ์ได้เลือกทางเดินชีวิตให้กับตัวเอง