๑ สามีในอนาคต (๓)

“อือ” เธอมองเก้าอี้สามตัวที่วางเรียงกลายเป็นโซฟาชั่วคราวก็ยิ้มกว้าง มองร่างสูงที่กลับมานั่งที่เดิมแล้วเริ่มอ่านหนังสือ แต่ไม่ทันไรคนที่ควรจะนอนกลับพลิกกายนอนคว่ำแล้วแหงนหน้าเพื่อมองเขา ดวงตาเต็มไปด้วยประกายเว้าวอน

“นอนตักพี่กวินได้ไหม” คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน ไม่ตอบแล้วก็เอาแต่เงียบอย่างเดียว ไม่เคยให้ใครเข้าใกล้ขนาดนี้จึงค่อนข้างคิดหนักกับคำขอ

“ก็ในห้องนี้ไม่มีหมอนเลย หนูไม่หลับถ้าไม่มีหมอน พี่กวินช่วยทำตัวเป็นหมอนให้หนูหน่อยได้ไหมคะ” เหมือนว่าคำขอจะได้รับการปฏิเสธเธอจึงถามย้ำอีกครั้งแล้วอธิบายเหตุผล คนตัวสูงยังคงนิ่งเหมือนเดิมไม่มีประโยคใดหลุดออกจากปาก

“นะคะ...นอนได้ไหม”

สุดท้ายเขาก็ต้องพ่ายแพ้กับดวงตากลมใสที่มองมา เผลอพยักหน้าอย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงได้ยอมง่ายดายนัก

“ได้” เพียงได้ยินคำที่ต้องการ เธอก็รีบขยับเข้ามานอนหนุนตักแกร่งทำให้กวินเกร็งอย่างเห็นได้ชัด เพราะไม่เคยให้ใครนอนตักมาก่อน ดวงตาวูบไหวก่อนกลับมาเป็นปกติโดยไม่มีใครได้เห็น ขนาดเจ้าตัวยังไม่รับรู้ถึงความรู้สึกบางอย่างซึ่งเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างบางเบา

เด็กหญิงเหลือบมองเขาแล้วบอกเสียงดัง

“พี่กวินใจดี!” พูดจบก็ยิ้มกว้างให้เหมือนเดิม เขาก้มมองเพียงครู่เดียวก่อนกลับมาสนใจหนังสือตรงหน้าอีกครั้ง

รอยยิ้มพระจันทร์อีกแล้ว...

ไม่มีเสียงรบกวนแล้วเหมือนว่าคนบนตักจะเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว เขาเผลอมองดวงหน้าหวานนานกว่าปกติแล้วกลับมาสนใจหนังสือประวัติศาสตร์ อาการเกร็งเริ่มหายไปกลายเป็นปล่อยกายไปตามปกติ เธอก็นอนนิ่งไม่ได้ดิ้นอย่างที่นึกกลัว

ห้องกลับมาเงียบอีกครั้งมีเพียงเสียงขีดเขียนกระดาษที่ดังก้องในหู ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แต่ดูท่าคนหลับยังคงไม่ยอมตื่น เขาเองก็ไม่คิดปลุกถึงจะเริ่มชาที่ขาก็ตาม ดูเหมือนคนนอนหลับจะมีความสุขขนาดนี้ เขาจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะ

ชายหนุ่มยังคงอ่านหนังสือแล้วเลือกจะเหลือบมองหล่อนบ่อยครั้ง จนตอนนี้สมาธิกลับไปอยู่ที่ใบหน้ารูปไข่ของคนที่อายุน้อยกว่าสามปี ตอนหลับดูน่ารักเหมือนตุ๊กตาพอตื่นขึ้นมาก็กลายเป็นตุ๊กตาที่มีชีวิต

ละสายตาจากใบหน้าของคนหลับ แล้วกลับมาอ่านหนังสืออีกครั้งก่อนได้ยินเสียงเคาะประตู เขาไม่ได้ตอบรับแต่คนข้างนอกก็เปิดประตูเข้ามาเสียงเบา เขาหันไปมองคนมาใหม่แล้วยกมือไหว้ท่าน เพื่อนรุ่นพี่ของมารดานั่นเอง

แม่ของเด็กหญิงที่กำลังนอนอยู่บนตักของเขา...

“ตายแล้ว น้องกวนหรือเปล่าลูก ป้าหาทั่วบ้านไม่เจอที่แท้ก็มานอนหลับบนตักกวินนี่เอง” ค่อยย่องเสียงเบาเข้ามาหาลูกสาวที่หายไปนาน เดินหารอบบ้านก็ไม่พบจึงต้องเข้ามารบกวนหลานชายที่กำลังนั่งอ่านหนังสือ

แล้วตัวต้นเหตุที่ทำให้คนตามหาก็นอนหลับพริ้มอยู่บนตักของพี่ เห็นแล้วนึกเกรงใจอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก กลัวลูกสาวจะรบกวนเพราะได้ข่าวว่าตอนที่กวินอ่านหนังสือห้ามใครเข้าห้องนี้เป็นอันขาด แต่กลายเป็นลูกของเธอที่เข้ามาก่อกวน เกรงใจหลานชายจะแย่จนคิดจะปลุกคนหลับใหลให้ตื่น

“ไม่เป็นไรครับ” เขาปฏิเสธเสียงเรียบ

“เดี๋ยวป้าปลุก...” เข้าไปใกล้หมายจะปลุกลูกสาวที่หลับสนิท เขาเห็นอย่างนั้นก็รีบบอกทั้งที่ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเหตุใดจึงทำเช่นนั้น

“คุณป้าจะกลับตอนนี้หรือเปล่าครับ” เลือกจะถามก่อนท่านเอื้อมมือไปปลุกลูกสาว เสียงที่ใช้ก็เบากว่าปกติกลัวรบกวนคนที่อยู่ในห้วงนิทรา

“ไม่หรอกจ้ะ แต่ลูกสาวตัวดีหายไปเลยตามหาน่ะ ไม่คิดว่าจะมากวนกวินในห้องอ่านหนังสือ”

“ถ้ายังไม่กลับให้น้องนอนก่อนก็ได้ครับ ไว้คุณป้ากลับค่อยมาปลุกน้องก็ได้ อีกอย่างน้องก็ไม่ได้กวนเลยครับ” คนฟังถึงกับเลิกคิ้วหลังได้ยินคำพูดชวนฉงน ไม่น่าเชื่อว่าลูกชายคนโตของบ้านเมธปิยาจะจิตใจดีมากขนาดนี้ ยิ่งเกรงใจมากกว่าเดิมแล้วเลื่อนสายตามองไปยังลูกสาวที่หลับไม่รู้เรื่อง

แล้วอย่างนี้จะกล้าปลุกได้ยังไงล่ะ...

“ป้าฝากน้องด้วยนะ” ยิ้มให้หลานชายหน้านิ่ง

“ครับ” เจ้าตัวก็ตอบรับเสียงเรียบพลางค้อมศีรษะลงเล็กน้อย มองท่านเดินออกจากห้องแล้วปิดประตูเสียงเบา ก่อนเบนสายตามายังเด็กน้อยที่หลับไม่รู้เรื่อง ปากหยักยกยิ้มขึ้นเล็กน้อยก่อนก้มลงอ่านหนังสือต่อ

เขาไม่รู้เลยว่าคำพูดนั้นของท่าน จะส่งผลมาถึงปัจจุบันที่สถานะของเราไม่ใช่แค่พี่น้องอีกต่อไป

จากวันนั้นที่เขาได้เปิดประตูห้องหนังสือเพื่อต้อนรับใครบางคน หล่อนก็มักจะแวะเวียนเข้ามาคุยเล่นกับเขาเสมอ ถึงตอนนั้นกวินจะตั้งใจอ่านหนังสือหรือทำโจทย์วิชาคณิตก็ตาม เด็กหญิงเหมือนจะไม่สนใจเท่าไหร่เอาความสบายใจของตัวเองเป็นหลัก

วันนี้ก็เช่นเดียวกันเมื่อมารดาของหล่อนมาเยือนบ้านเขาอีกครั้ง เจ้าตัวก็ติดตามมาด้วยเหมือนทุกคราว ใส่ชุดเดรสสีหวานและถักเปียสองข้างเหมือนเดิมจนเขาแอบยิ้มขำ เจอทีไรเธอก็แต่งตัวซ้ำเดิมตลอดแทบไม่เปลี่ยน

แต่ก็เข้ากับเจ้าตัวได้ดี...

“พี่กวิน...เอาลูกอมมาฝาก” เข้าห้องก็ยื่นลูกอมให้เขาทันที คิ้วหนาขมวดเข้าหากันก่อนปฏิเสธอย่างรวดเร็ว คราวก่อนที่ได้ลูกอมมาก็เก็บใส่โหลแก้วไม่ได้แกะกิน บอกแล้วว่าเขาไม่ชอบกินของหวานโดยเฉพาะลูกอม

“ไม่กิน”

“เอาไปเถอะ หนูซื้อมาให้” ยังคงคะยั้นคะยอแล้วยื่นลูกอมสีหวานไปตรงหน้าเขาเหมือนเดิม เด็กหนุ่มวางปากกาลงแล้วหันมามองเพื่อนน้องชาย เอ่ยถามอย่างรู้ทันจนเจ้าตัวรีบหลบสายตาทันที ไม่ยอมบอกความจริงว่าเขาทายถูก

“ซื้อมาเพราะอยากได้สติ๊กเกอร์ที่เขาแถมไม่ใช่เหรอ” คนที่อยากได้ของแถมส่ายหน้าไปมาจนเปียสะบัด ยังคงยื่นลูกอมให้อีกฝ่ายเหมือนเดิม ไม่ยอมแพ้ถึงแม้จะโดนปฏิเสธก็ตาม อย่างไรก็จะเอาให้พี่ชายจนได้นั่นแหละ

“เปล่าสักหน่อย อย่ามามั่วนะ หนูซื้อมาเพราะรู้ว่าพี่กวินชอบต่างหาก” ยิ้มอ้อนเอาใจเขาแต่ร่างสูงกลับปฏิเสธรวดเร็ว คราวก่อนก็รับมาแล้วครั้งนี้จึงไม่คิดจะรับเอาไว้ แต่ก็ยังถูกตื้อไม่เลิกจากคนที่บอกตัวซื้อลูกอมมาให้เขาโดยเฉพาะ