๕ หน้าเคร่งคิ้วขมวด (๒)

แผ่นหลังบางตั้งตรง มือจับเชือกไว้แน่นก่อนจะเริ่มบังคับม้าให้ทะยานไปข้างหน้า ลมตีผ่านกายพร้อมกับความเร็วที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เธอค่อยยิ้มกว้างขึ้นกับความสุขเล็กน้อยของตัวเอง พาเจ้าแห่งความเร็ววิ่งไปข้างหน้าที่เป็นทุ่งหญ้ากว้าง

เธอไม่ใส่ใจว่าตอนนี้แสงแดดจะต้องผิวกาย ทราบเพียงมีความสุขเป็นอย่างมากกับการได้ขี่ม้า กระทั่งถึงเวลาที่ควรพาเจ้าสัตว์แสนรู้ไปส่งเจ้าของ จึงบังคับมันเดินไปตามเส้นทางก่อนหยุดอยู่หน้าบ้านไม้สีขาวสองชั้น จากนั้นจึงลงจากม้าแล้วตะโกนเสียงดัง

“เอาม้ามาส่งค่ะ” รอไม่นานก็มีผู้ชายที่ดูภายนอกอายุไม่ได้มากกว่าเธอสักเท่าไหร่

ใบหน้าคมเข้มสะอาดสะอ้าน ไม่แปลกใจที่ป้าเอิบจะชื่นชมว่าหล่อ แต่สำหรับเธอแล้วสามีของตนหล่อกว่าเป็นไหนๆ ไม่มีใครหน้าตาดีเท่าปรัตยาอีกแล้ว ถึงจะเป็นพระเอกดังมาจากไหนก็ตาม

“คุณแก้วเจ้าจอม!” เขาถึงกับตะโกนเสียงดังด้วยความตกใจเมื่อเห็นดวงหน้าหวานชัดเจน ยกมือขยี้ตาคิดว่าอาจจะตาฝาดไป

ดาราดังจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้หรอก!

“แก้วเฉยๆ ก็พอค่ะ แก้วเอาม้ามาส่งค่ะ น้องเชื่องมากเลยไม่ดุกับคนแปลกหน้าด้วย ขอบคุณที่ให้ยืมขี่นะคะ”

หัวเราะร่วนกับคำเรียก ไม่คิดว่าจะถูกเรียกชื่อเต็มขนาดนี้ อาการตกใจเหมือนมีเหตุร้ายเกิดขึ้นของเขาอีก เธออดไม่ได้ที่จะแย้มยิ้มยามเห็นแฟนคลับของตัวเอง

ลูบคอม้าด้วยความเอ็นดู เธอขี่มันอย่างสนุกสนานแล้วให้ม้าตัวเก่งพักกินหญ้าดื่มน้ำจนพอใจค่อยพามาส่งถึงหน้าบ้านเจ้าของไร่

“ครับ ไร่ข้างๆ เป็นของคุณแก้วเหรอ” ไม่เคยรู้มาก่อนเพราะไม่เคยเห็นเจ้าของไร่ตัวจริงสักครั้ง มีแค่คุณลุงคุณป้าที่คอยดูแลไร่แทน เพิ่งรู้ว่าเจ้าของเป็นถึงนักแสดงคนดัง ไม่คิดไม่ฝันมาก่อนจนยิ้มกว้างไม่อาจหุบได้

เพิ่งเคยเจอตัวจริง...สวยกว่าในโทรทัศน์อีก

อยากขอถ่ายรูปเอาไว้แต่ก็นึกเกรงใจหล่อน

“ของสามีค่ะ วันนี้มาพักผ่อนเลยถือโอกาสออกกำลังกายสักหน่อย” เธอตอบพลางแย้มยิ้มอย่างคนอัธยาศัยดี ยิ่งทำให้เขาชื่นชมมากกว่าเดิม

“ยินดีมากครับ” พยักหน้าแล้วหันไปมองลูกชายที่เดินออกมาจากบ้าน วิ่งเตาะแตะมาหาพ่อพร้อมกับพุงกลมที่กระเพื่อม ก่อนเงยหน้ามองสาวสวยแล้ววิ่งไปหาอย่างไม่นึกกลัว เห็นคนสวยเมื่อไหร่หนุ่มน้อยไม่เกรงสักนิด กลับวิ่งเข้าหาจนคนเป็นพ่อต้องคว้าตัวเอาไว้

“โอ๊ะ พี่คนสวยในทีวี” ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นที่รู้จักของเด็กน้อยด้วย หญิงสาวเลิกคิ้วก่อนนั่งย่อเพื่อให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกัน นึกเอ็นดูเด็กตรงหน้าขึ้นมาครามครัน อาจเพราะชอบเด็กเป็นทุนเดิมก็ได้ แล้วเธอก็อยากมีลูกมากด้วย

แต่เสียดายที่สามีไม่ค่อยอยากมีเท่าไหร่ เธอจึงไม่อยากให้ลูกเกิดมาแล้วไม่ได้รับความรักจากคนเป็นพ่อ เอาไว้ตอนไหนที่เขาพร้อมค่อยมีก็ได้

“สวัสดีครับหนูน้อย ชื่ออะไรเหรอ” พอได้ยินอย่างนั้นก็รีบแนะนำตัวอย่างรวดเร็ว พร้อมป้อนคำหวานที่ทำให้คนฟังเอ็นดูได้ไม่ยาก

“ชื่อปกป้องอายุ 7 ขวบ อยู่ป.1/2 ครับ พี่คนสวยชื่ออะไรเหรอคับ ป้องเห็นพี่ในทีวีตลอดเลย พี่ออกมาจากทีวีได้ด้วยเหรอ”

เด็กชายปกเกียรติ กิจโรจน์วัฒนาแนะนำตัวอย่างฉะฉาน แล้วถามถึงสิ่งที่ตัวเองสงสัยว่าเหตุใดคนในจอโทรทัศน์ถึงมาอยู่ตรงหน้าได้ เธอยิ้มกว้างพลางเย้าหยอกกับคนอายุน้อย รู้สึกถูกชะตากับเด็กตรงหน้าเป็นอย่างมาก

“ออกมาได้สิ ตัวเป็นๆ เลย”

“พี่คนสวยอยู่กินข้าวด้วยกันไหม กับข้าวเยอะแยะอร่อยมากเลยนะคับ” เจอหน้าไม่ถึงชั่วโมงก็ชวนสาวเข้าบ้านแล้ว ลูกพ่อไม่ใช่เล่นเลย

ณวัตน์ กิจโรจน์วัฒนาคิดในใจแล้วก็นึกเกรงใจหญิงสาวที่อุตส่าห์เอาม้ามาคืนแล้วยังโดนลูกชายของตนรั้งไว้อีก ขณะที่เธอไม่ได้อึดอัดกับคำชวนสักนิด เพราะอย่างไรกลับบ้านก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว สู้เล่นกับเด็กชายแล้วขอไปดูคอกม้าไม่ดีกว่าหรือ

แต่สิ่งแรกที่เธอนึกตะขิดตะขวงใจคือคำเรียก “เรียกว่าน้าดีกว่าจ้ะ เรียกพี่แล้วเหมือนโกงอายุตัวเองยังไงไม่รู้ น้าชื่อแก้วนะ” ปกติถูกหลานเรียกน้าจึงชินไปแล้ว พอเจอเด็กอายุรุ่นราวคราวเดียวกับหลานของตน

“คับน้าแก้ว!”

พอได้เรียกเช่นนี้เหมือนว่าจะสนิทกันมากกว่าเดิม เด็กชายจึงคิดว่าหล่อนเป็นคนในครอบครัว เดินเข้ามาจับมือแล้วชวนกินข้าวทันที จนณวัตน์นึกตกใจกับคำชวนของลูกชาย กลัวว่าเธอจะเกรงใจจนไม่กล้าปฏิเสธ กลัวทำให้แก้วเจ้าจอมอึดอัด

“น้าแก้วกินข้าวด้วยกันนะ นะคับ”

“เป็นการรบกวนหรือเปล่าคะ” แต่หญิงสาวกลับถามเขาเหมือนเป็นการขออนุญาต ดูเหมือนเธอก็ไม่ได้ขัดข้อง เขาจึงรีบบอกเสียงสั่น เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่มีดาราดังมารับประทานอาหารที่นี่

“ไม่เลยครับ เป็นเกียรติมากกว่าที่ได้ต้อนรับดาราดังอย่างคุณแก้ว เชิญเข้ามาข้างในเลยครับ...ภรรยาผมออกไปข้างนอกกับเพื่อนอีกนานกว่าจะกลับ น่าเสียดายเขาเป็นแฟนละครตัวยงของคุณแก้วเลย เรื่องล่าสุดที่ดูก็จอมใจเจ้าสมุทร เราดูกันทั้งครอบครัวเลยนะครับ”

พูดถึงภรรยาแล้วก็เสียดาย เธอดูละครของแก้วเจ้าจอมทุกเรื่อง เคยไปงานพบปะของแฟนคลับด้วย ถ้าทราบว่าหญิงสาวมากินข้าวที่บ้านคงกรีดร้องดังทั่วไร่เป็นแน่ พูดถึงคนรักก็ยิ้มกว้าง แววตาเป็นประกายแห่งความสุข จนเธอนึกอยากให้ปรัตยาเป็นเช่นนี้บ้างยามนึกถึงตน

แต่ก็รู้ดีว่าหวังมากเกินไป...

“คุณแก้วพิจารณาเล่นละครไม่ได้เหรอครับ” เชิญเธอเข้าข้างในบ้าน หญิงสาวก็ไม่ปฏิเสธเดินเข้ามาข้างในที่ตกแต่งเรียบง่าย ทุกมุมของบ้านมีของเล่นเด็กเก็บเอาไว้

ถ้าเธอมีลูก...บ้านก็คงเป็นเช่นนี้

“งั้นแก้วคงต้องลองเก็บไปคิดแล้วค่ะ” พอเห็นหลายคนบอกก็เริ่มคิดเรื่องนี้เช่นกัน

หรือเธอจะหวนคืนวงการอีกครั้งดีนะ...

“น้าแก้วคับ นั่งข้างป้องนะคับ” เด็กน้อยจูงมือคุณน้าคนสวยไปนั่งข้างตน เธอจึงหัวเราะแล้วพยักหน้าก่อนตอบเสียงหวาน

“ได้ครับ”

แล้ววันนั้นก็อยู่ที่ไร่ของณวัตน์กระทั่งตะวันตกดิน ถ้าได้อยู่กับม้าและกิจกรรมที่ชอบ หญิงสาวลืมเวลาไม่คิดถึงใครบางคนที่รออยู่บ้านด้วยซ้ำ