๔ เฉยชาห่วงใย (๒)

งานตรงหน้าทำให้เขาไม่อาจขยับเขยื้อนไปไหนได้เลย โปรเจคกว่าร้อยล้านที่เคร่งเครียดเป็นเดือน ในที่สุดวันนี้ก็สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี เขาพรูลมหายใจแล้วเอนกายพิงพนักเก้าอี้หวังคลายความเหนื่อยล้าได้บ้าง จากนั้นจึงหยิบน้ำเปล่ามาดื่มแล้วถอดแว่นสายตาออก

เหลือบมองนาฬิกาที่ใกล้เวลารับประทานอาหารเที่ยง เขาคิดจะโทรบอกเลขานุการให้สั่งกับข้าวง่ายๆ สักอย่างสองอย่างมาให้ในห้อง ไม่อยากออกไปข้างนอกเพราะช่วงบ่ายนึกอยากพักผ่อนสายตาสักหน่อย ก่อนเข้าประชุมตอนบ่ายสามแล้วอาจลากยาวไปถึงหกโมงเย็น

เขากำลังนั่งนวดขมับก่อนสะดุ้งด้วยความตกใจที่ประตูห้องถูกเปิดออกโดยไม่ได้เคาะก่อน พร้อมการปรากฏกายของคนที่ชายหนุ่มไม่ต้องการพบมากที่สุด เจ้าหล่อนมายืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับยิ้มแป้นแสดงออกถึงความสุข

ต่างจากความรู้สึกของเขาลิบลับ...ที่เหมือนถูกผลักตกลงเหว

“เซอร์ไพรส์ค่ะฉัตร!”

“คุณมาได้ยังไง เรียนจบแล้วเหรอ” คำถามแรกที่ต้อนรับกันก็ทำให้คนมาใหม่ต้องรีบเดินเข้ามาใกล้ ลากเก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเขามานั่งข้างกัน จนฉัตรชยาต้องบังคับไม่ให้ใกล้เกินไปด้วยการใช้มือยันเบาะเก้าอี้ของแขกเอาไว้

“กชไม่เรียนแล้วค่ะ เรียนไปก็ไม่จบเลยตัดสินใจกลับไทยดีกว่า กลัวฉัตรจะไม่มีเพื่อนด้วย...เหงาไหมคะไม่มีกชอยู่ด้วย” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันทันที ไม่ชอบใจที่เธอทิ้งการเรียนทั้งที่ใกล้จะจบในอีกไม่กี่เดือน คิดจะต่อว่าแต่ก็เลือกจะตอบประโยคท้ายของหม่อมหลวงผู้เข้าข้างตัวเอง

“ไม่นะ ปกติ”

“หือ ปากแข็ง คิดถึงกชก็บอกมาเถอะ” ส่ายหน้าไม่ยอมเชื่อ

คนในครอบครัวต่างคัดค้านที่หล่อนไม่ยอมเรียนให้จบแล้วเลือกกลับไทย

มีเพียงมารดาผู้เข้าใจว่าลูกมีแผนจะทำอะไรเท่านั้นที่ยอมตามใจ ให้เธอบินกลับไทยเพื่อมาหาสามีที่คู่ควรฉัตรชยา ฐิติยานนท์ว่าที่สามีในอนาคตของหม่อมหลวงกชวรา ณเรศสกุล

แค่คิดก็ยิ้มแก้มปริหุบไม่ลงแล้ว เธอจะได้เป็นเจ้าของอาณาจักรที่แสนยิ่งใหญ่ สามีก็หล่อเหลาปานดารา ไม่มีสิ่งใดจะสมบูรณ์แบบไปมากกว่านี้แล้ว

“ผมต้องทำงาน คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า” หันกลับมาสนใจเอกสาร แต่หล่อนก็ยังไม่ยอมขยับไปไหน เลือกจะมองเสี้ยวหน้าคมด้านข้างด้วยแววตาหลงใหล แอบชอบมาหลายปีจนได้เลื่อนขั้นมาเป็นเพื่อนสนิท เหลือเพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้นก็จะได้เป็นภรรยาแล้ว

อดทนอีกหน่อยแล้วกันนะกช...

“ไม่ค่ะ แค่อยากมากินข้าวเที่ยงกับฉัตรก็แค่นั้นเอง เห็นร้านอาหารเปิดใหม่ใกล้บริษัทคุณด้วย ลองไปชิมดีไหมคะน่าอร่อยนะ ร้านจากฝรั่งเศสเชียวคนก็น้อย มีความเป็นส่วนตัวสำหรับเราสองคน ไปไหมคะ” ไม่ได้สนใจจะฟังสิ่งที่เธอเอ่ย พยายามทำตัวยุ่งเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเข้ามาก่อกวน ทว่าหล่อนคงอ่านสถานการณ์ไม่ออก หรือดื้อรั้นก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

“ผมอยากกินที่ห้อง”

“งั้นกชกินที่นี่ด้วย” ตอบกลับรวดเร็ว พร้อมกับจ้องเขาไม่วางตา ก่อนเหลือบมองเอกสารบนโต๊ะจนชายหนุ่มต้องปิดทุกอย่างลง เกรงว่าความลับของบริษัทจะรั่วไหล สงสัยคงต้องพาเธอออกจากห้องทำงานให้เร็วที่สุด

“ไปที่ร้านก็ได้”

“ดีค่ะ! เราไปกันเลยนะคะ ไปช้าเดี๋ยวโต๊ะเต็ม” แล้วเขาจะทำอะไรได้นอกจากพยักหน้าเห็นด้วย หยิบเสื้อสูทมาสวมแล้วเดินนำหล่อนออกไปข้างนอก แต่หม่อมหลวงคนสวยกลับรีบเดินมาควงแขนเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

สร้างความหงุดหงิดใจแก่ฉัตรชยาเป็นอย่างมาก จึงปลดมือของหล่อนออก เพราะตอนนี้เขาไม่ใช่คนตัวเปล่าเล่าเปลือย

มีภรรยาและลูกแล้ว...

เพียงแค่รถยนต์ของฉัตรชยามาจอดหน้ามุขของบ้านหลังใหญ่ คนเป็นน้องก็รีบวิ่งมายืนคอยที่ตีนบันได ชะเง้อมองพี่ชายที่มัวแต่หยิบกระเป๋าเอกสารและเสื้อสูทที่ถอดวางไว้เบาะด้านข้าง พร้อมกับเนกไทสีเข้มซึ่งเขาถอดออกตั้งแต่ถึงเวลาเลิกงาน

ก้าวลงจากรถแล้วก็ต้องชะงักเมื่อพบว่าน้องสาวมายืนรอ สายตาที่จับจ้องก็ไม่ค่อยน่าไว้ใจสักเท่าไหร่ มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า

คิดดังนั้นก็ก้าวเข้ามาใกล้จนคนตัวเล็กรีบกระโดดเข้ามากอดแขนหนาเอาไว้ เรียกชื่อเขาเสียงดังแล้วตามด้วยประโยคตำหนิ แถมยังทวงความยุติธรรมให้พี่สะใภ้สุดที่รักของตัวเองอีก

“พี่ฉัตร! น้องได้ข่าวว่าพี่กชมาเฝ้าถึงห้องทำงานเลยเหรอ อย่าลืมนะคะว่าพี่ฉัตรแต่งงานมีภรรยาแถมยังท้องอยู่ด้วย ห้ามนอกใจนอกกายไม่อย่างนั้นน้องไม่ยอม น้องจะฟ้องศาลให้เอาผิดพี่ฉัตร!” แววตาเอาเรื่องจนคนฟังต้องส่ายหน้า อธิบายอย่างใจเย็นเพราะอีกฝ่ายเอาแต่หรี่ตามองเหมือนต้องการจับผิด

ทั้งที่เขาไม่ได้ทำผิดสักอย่าง

“คิดอะไรของเรา พี่กับกชเป็นเพื่อนกัน”

“ไม่รู้แหละ เพื่อนที่ไหนไปกินข้าวแถมยังมาเฝ้าถึงในห้องทำงาน น้องอยากให้พี่ลิลประกาศจริงๆ ว่าเป็นเมียพี่ฉัตร นี่อะไร...คนนอกยังไม่ค่อยรู้เลยว่าพี่แต่งงานมีลูกแล้ว” ที่เธอทราบก็เนื่องจากซื้อเลขานุการของพี่ชายเป็นคนของตนเรียบร้อยแล้ว มีข่าวหรือความเคลื่อนไหวอะไรจึงทราบหมดทุกอย่าง

แล้ววันนี้ความกลัวของเธอก็เป็นจริง หม่อมหลวงกชวรากลับมาอีกครั้งพร้อมทวงตำแหน่งที่ไม่มีวันเป็นของตน...

ชนิตราไม่ได้กลัวใจพี่ชายหรอก แต่เกรงแผนการของฝ่ายตรงข้ามมากกว่า หล่อนไม่อยากให้พี่สะใภ้เสียใจ เหมือนว่าสามีภรรยาคู่นี้จะยังไม่ค่อยลงรอยกันเสียด้วย หากรักแนบแน่นเธอคงไม่ต้องกังวลเช่นตอนนี้หรอก

“คิดมาก มันไม่มีอะไร”

“พี่ฉัตรคิดน้อยไปสิ อย่ายุ่งกับผู้หญิงคนอื่นนะ เดี๋ยวพี่ลิลจะเสียใจ” บอกเสียงแข็ง ทำเอาร่างสูงถึงกับยิ้มหยัน หล่อนน่ะหรือจะเสียใจกับเรื่องเพียงเล็กน้อยแค่นี้

“เสียใจที่ไหน เขาประกาศปาวๆ ว่าเกลียดพี่” แววตาคมหม่นแสงลงเล็กน้อย ชนิตราที่จ้องมองพี่ชายตลอดก็ถอนหายใจเหนื่อยหน่าย ยอมปล่อยแขนแกร่งเป็นอิสระ อดไม่ได้ที่จะพูดประชดประชันคนที่เก่งทุกเรื่องยกเว้นเรื่องหัวใจ

“ไม่รู้ไม่ชี้ เรื่องแค่นี้ก็ดูไม่ออก โง่จัง”

“น้อง...นี่พี่ชายนะ” ท้วงถึงสถานะของตัวเอง แต่หล่อนกลับไม่สนใจเลือกจะหันหน้าไปอีกทาง พลางยกแขนขึ้นกอดอกแน่น

“เชอะ”