1 ย้อนเหตุการณ์

ลูกหมีหรือนิษฐกานต์เดินหัวเสียเข้ามายังโรงแรมที่จองไว้ตั้งแต่เมื่อวานในเวลาเกือบเก้าโมงเช้า นึกแล้วหงุดหงิดไอ้เพื่อนเลว กว่าจะกินข้างล่างของเธอเสร็จแล้วปล่อยตัวเธอให้เป็นอิสระก็กินเวลาไปเกือบสองชั่วโมง

คนอารมณ์ไม่จอยเดินเข้าโรงแรมด้วยความเร่งรีบ กดหมายเลขชั้นที่ต้องการเมื่อเข้ามาในลิฟต์ ภาวนาขอให้เธอไม่เจอเขา ภาคิน หรือพี่คิน คนที่เธอกำลังคุยและหวังว่าจะได้สานความสัมพันธ์ไปมากกว่าคนคุยในอนาคต

ภาคินเป็นหนุ่มหน้าตาดีดูสุภาพ อายุมากกว่าเธอ เขาอายุสามสิบปีขณะที่เธออายุยี่สิบเจ็ดเท่ากับเหนือ เธอซุ่มแอบคุยกับภาคินมาเกือบสามเดือนโดยไม่ให้เหนือรู้ จากการที่ภาคินเป็นลูกค้าร้านดอกไม้ของเธอที่รับจัดดอกไม้ในงานอิเวนต์แห่งหนึ่ง

กระทั่งภาคินชักชวนเธอมาเที่ยวพัทยาเนื่องจากเขาต้องมาสัมมนาที่นี่ เธอตอบตกลงหลังจากนอนคิดอยู่สามวัน อายุก็ไม่น้อยแล้วลองไปเที่ยวกับผู้ชายสักครั้งในชีวิตจะเป็นไรไป ห้องก็จองแยกไว้ไม่ได้นอนด้วยกัน

เธออยากลองเจอคนใหม่ ๆ บ้าง ตลอดชีวิตที่ผ่านแต่ละวันของเธอผูกติดกับเหนือหรือวัชรธรมากเกินไป ไม่ว่าจะทำอะไรต้องเป็นเขาทุกครั้งที่อยู่ในทุกช่วงจังหวะชีวิต หากวันหนึ่งเหนือมีแฟน มีครอบครัว เธอจะอยู่อย่างไร นิษฐกานต์ไม่อยากรอให้ถึงเวลานั้นแล้วค่อยหาทางออก

โทรศัพท์มือถือถูกหยิบขึ้นมาดูหลังจากครั้งล่าสุดที่ได้ดูคือตอนที่เธอส่งข้อความไปปดคำโตว่าไม่สบายและขอตัวมานอนพักตั้งแต่สองทุ่ม หรือตอนที่เพื่อนสนิทของเธอลากตัวออกไปจากงานเมื่อคืนนี้ ดีหน่อยที่ภาคินเข้าใจและไม่ได้เซ้าซี้

มีข้อความจากภาคินถึงห้าข้อความ สี่ข้อความแรกของเขาถูกส่งมาตั้งแต่เมื่อคืน และอีกหนึ่งข้อความล่าสุด

‘น้องลูกหมีหายปวดหัวหรือยังครับ พี่ออกมาคุยงาน เสร็จแล้วจะพาไปร้านอาหารที่เราคุยกันไว้ก่อนกลับนะครับ’

ส่วนข้อความจากอีกคนเธอไม่อยากเปิดอ่านเลย แต่สายตาเจ้ากรรมดันไม่รักดี อ่านตั้งแต่ไม่ทันกดเปิดกล่องข้อความ

‘ฉันจะกลับไปรอที่บ้าน ถ้ากลับช้าเจอดีแน่’

สองข้อความที่ส่งมาจากผู้ชายที่ให้ความรู้สึกในการอ่านแตกต่างกัน คนแรกเธอรู้สึกผิดที่เขาชวนเธอมาแต่เธอกลับหนีไปกับผู้ชายอีกคน เธอได้ใช้เวลาคุยกับภาคินแค่ตอนนั่งรถมาเท่านั้น

นิษฐกานต์เข้าไปอาบน้ำและแต่งตัวสำหรับเดินทางกลับ ก่อนเข้ามาเก็บข้าวของที่หลาย ๆ อย่างยังไม่ถูกเปิดออกมาจากกระเป๋าด้วยซ้ำ

ยังไม่ทันจะได้หายใจหายคอ เสียงข้อความดังขึ้นอีกครั้ง

‘รีบ ๆ เก็บของล่ะ ลูกรออยู่ เป็นแม่ภาษาอะไรทิ้งลูกไว้ไม่สนใจไยดี

‘อ้อ ถ้าไม่อยากให้ผู้ชายของแกรู้เรื่องเมื่อคืนอย่าลืมกลบรอยที่คอล่ะ เผลอดูดแรงไปหน่อย’

ข้อความยังถูกส่งมาต่อเนื่องลูกหมีหลับตาลงช้า ๆ ระงับอารมณ์ที่เย็นลงกลับพึ่งปะทุขึ้นมาอีกครั้ง เดินไปส่องกระจกในห้องน้ำสะท้อนสร้อยสีเงินจี้รูปหมีโอบรอบลำคอระหง ได้แต่เข่นเขี้ยวเพื่อนสนิทในใจ

รอยช้ำสีกุหลาบไม่ได้มีแค่รอยเดียวแต่มีถึงสองรอย

ไอ้เพื่อนเลว ไอ้หมาปีศาจ

ย้อนไปเหตุการณ์เมื่อคืน

15.02

Read ‘เหนือ วันนี้เราฝากแกให้ข้าวลูกนะ’

15.10

Read ‘เรามาธุระต่างจังหวัดน่ะ อย่าโกรธเลยนะ’

Read ‘พรุ่งนี้จะกลับแต่เช้าเลย’

15.20

Read ‘ข้าวเย็นแกเราเตรียมให้แล้ว แกอุ่นกินได้เลยนะ’

Read (แนบรูปอาหาร)

17.17

Read ‘อ่านแล้วตอบหน่อยสิ แกอย่าเงียบแบบนี้’

19.05

Read ‘เราจะยอมเป็นเบ๊แกทั้งเดือนเลยอะ’

“เฮ้อออ” เสียงถอนหายใจดังขึ้นเป็นรอบที่เท่าไรก็ไม่รู้ มือบางกำโทรศัพท์มือถือแน่น หยิบมาดูตลอดเผื่อว่าปลายทางที่อ่านข้อความแล้วจะตอบกลับมาบ้าง

“พี่ได้ยินลูกหมีถอนหายใจหลายรอบแล้วนะครับ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” เสียงเข้มของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พลางแสดงสีหน้าบ่งบอกถึงความสงสัย ตั้งแต่ที่เขาและเธอเดินทางมาถึง พัทยา ซึ่งใช้เวลาเดินทางราวสองชั่วโมง หญิงสาวกลับทำหน้าราวกับปลาขาดน้ำ หายใจไม่ออก คอยเอาแต่หยิบมือถือขึ้นมาและส่งข้อความหาใครสักคน

“อ๋อ ปะ เปล่าค่ะ ขอโทษนะคะที่ทำให้พี่คินพลอยหมดสนุก ทั้งที่เราตั้งใจมาเที่ยวด้วยกันแท้ ๆ” เครื่องมือสื่อสารถูกยัดลงในกระเป๋าสะพายข้างทันที เมื่อรู้สึกว่าเผลอทำให้ภาคินหมดสนุก

“ไม่เป็นไรครับ พี่เป็นห่วงเรามากกว่า นี่ถ้าพี่ไม่รู้มาก่อนว่าเราโสดคงคิดว่าเรากำลังกลัวแฟนโกรธที่หนีมาเที่ยวกับพี่ซะอีก” คินหรือภาคิน ว่าติดตลก

“ไม่ใช่แฟนหรอกค่ะ ลูกหมีแค่คิดถึงลูกรักที่บ้าน เป็นห่วงน่ะค่ะ ไม่บ่อยนักที่เราจะห่างกัน”

“ลูกรัก?”

“ลูกหมา เป็นชื่อเขาน่ะค่ะ”

“ชื่อแปลกดีนะครับ” คนตั้งก็แปลก เมื่อหวนนึกถึงใบหน้าของคนตั้งชื่อให้ลูกรักของเธอ ก่อนจะสะบัดศีรษะไล่ความคิดออก เธอไม่ควรคิดถึงเรื่องอื่น เธอมาเที่ยวกับภาคินก็ต้องสนใจแค่เขาสิยัยนิษฐกานต์

“ลูกหมีหิวแล้วค่ะ ไหนดูซิ อาหารมาครบหรือยังนะ” เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงเก็บเครื่องมือสื่อสารลง

“อะ นี่เลยครับกุ้งตัวโต ๆ” กุ้งเนื้อเด้งถูกตักมาที่จานของเธอ ลูกหมีส่งยิ้มขอบคุณแล้วตักเนื้อกุ้งชิมทันที

“อร่อยมากค่ะ ขอบคุณนะคะที่พาลูกหมีมา พี่คินกินบ้างสิอย่าตักให้แต่ลูกหมี” เสียงหวานว่าขึ้นเมื่อเขาเอาแต่ตักอาหารให้เธอ แม้จะอร่อยก็จริงแต่จะให้นั่งกินคนเดียวแล้วมีแต่เขาที่มองอยู่ก็เขิน ๆ นะ

“อุ๊ย” เสียงอุทานตกใจเมื่อฝ่ายตรงข้ามยื่นนิ้วมือเข้ามาเขี่ยเส้นผมที่ร่วงลงมาปิดใบหน้า

“กินเยอะ ๆ นะครับ พี่ว่าลูกหมีอวบขึ้นสักหน่อยน่าจะพอดี”

“อะ อ้อ ค่ะ”

หลังจากกินข้าวเสร็จเธอและภาคินเดินทางเข้ามาในงาน ภาคินที่ต้องพูดคุยกับนักธุรกิจมากหน้าหลายตาจึงให้เธอนั่งรอ ลูกหมีหันมองผู้คนแปลกหน้าที่กำลังพูดคุยกับภาคิน

รู้สึกเบื่อจนต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง ข้อความทั้งหมดที่ส่งไปถูกขึ้นสถานะว่าอ่านแล้วแต่ปลายทางไม่ตอบกลับ เธอลองโทรศัพท์ไปก่อนหน้านี้ถึงสามสาย เขาไม่รับ

ความรู้สึกเป็นห่วงเกิดขึ้นในใจ ตั้งแต่รู้จักกับเหนือมานี่เป็นครั้งแรกที่เธอหนีเที่ยวโดยไม่บอกเขา

ป่านนี้คงโกรธเธอแย่แล้ว

‘ไอ้เหนือแกจะโกรธก็ได้ แต่รับสายหน่อยได้ไหม’ ข้อความล่าสุดถูกส่งออกไป พร้อมกันนั้นเธอรับรู้ถึงลมหายใจของใครบางคนเป่ารดที่ต้นคอ

“จะให้รับได้ไงขับรถอยู่” คราวนี้มาพร้อมกับน้ำเสียงแฝงความไม่พอใจเอาไว้ด้วย