บทนำ

“ไอ้เพื่อนเลว ไอ้ชั่ว แกทำกับฉันอย่างงี้ได้ยังไง” เสียงแผดร้องดังออกจากริมฝีปากซีด ผมที่เคยยาวสลวยยุ่งเหยิง ใบหน้าเล็กยับย่นไม่สบอารมณ์ส่งสายตาไปยังคนตัวโตที่ขยับกายเล็กน้อยราวกับสามารถฟาดฟันเขาให้ขาดออกเป็นชิ้น ๆ มือเล็กควานหาอะไรสักอย่างรอบตัว ก่อนเจอกับหมอนใบสีขาวจึงหยิบขึ้นมาฟาดเข้าเต็มแรงใส่คนตัวโตที่พึ่งตื่นขึ้นมาหลังจากได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย

“เป็นบ้าอะไรฮะ”

“แกนั่นแหละเป็นบ้าอะไร ฉวยโอกาส แกมันแอบคิดไม่ซื่อใช่ไหมไอ้เหนือ ไอ้เพื่อนทรยศ” แผดเสียงร้องใส่เพื่อนทรยศอีกครั้งพร้อมกับกระหน่ำหมอนใส่อกเปลือยเต็มแรง

ตุ๊บ ตุ๊บ

“เฮ้ย ตีลงมาได้เจ็บนะเว้ย”

“ไอ้เพื่อนเลว ไอ้เพื่อนชั่ว เพื่อนทรยศ คนเฮงซวย ฉวยโอกาส แกมันคนอันตรายฉันคบกับแกมาได้ยังไงตั้งหลายปี” หมอนใบใหญ่ยังระดมทุบตีไปบนกายเขาไม่หยุด

เขาจ้องลึกลงไปในดวงตาคนตรงหน้า ก่อนจะตัดสินใจทำบางอย่าง

“พอได้แล้วลูกหมี” คนตัวโตที่ชักหงุดหงิดที่เธอเอาแต่โวยวายจับหมอนที่อยู่ในมือปาออกไปทันทีก่อนที่จะรวบมือเธอเอาไว้ ผ้าห่มที่คลุมกายเอาไว้ค่อย ๆ เคลื่อนลง สองเต้าโผล่ออกมาโดดเด่นรับแสงแดดในยามเช้า

“อ๊ะ” คำพูดที่เตรียมจะด่าอีกฝ่ายพลันเปลี่ยนเป็นเสียงน่าอาย เมื่อเหนือจัดการรวบมือหญิงสาวเอาไว้ก้มลงครอบงับยอดอกที่เขาเคล้นคลึงมาทั้งคืน ทั้งนุ่มเด้งและเต็มไม้เต็มมือ

แต่ตอนนี้กำลังเต็มปากเขาอยู่

“ฮรือ ไอ้เหนือ”

“แกก็ชอบแล้วจะโกรธทำไมวะ”

“ฉะ ฉันไม่ชอบ เอาปากแกออกไป” ลูกหมีพยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่น

“ขอกินนมก่อนดิ อยาก แข็ง แรง” ปากที่ยังคงกวาดเลียและดูดดึงยอดอกเธอพูดเสียงดัง โดยเฉพาะคำท้าย ๆ อะไรแข็ง ๆ สักอย่าง

ตอนนี้อกของเธอเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายของผู้ชายที่เป็นเพื่อนมาทั้งชีวิต แรงดูดดึงทำให้ลูกหมีเผลอแอ่นอกด้วยความลืมตัว เหนือจึงใช้มือจับยึดร่างเธอเอาไว้ ออกแรงดูดดึงมากกว่าเดิม ร่างเล็กที่ถูกกระแสความเสียวซ่านได้แต่บิดตัวไปมา อีกแล้วอาการแบบเมื่อคืน และเธอรู้ว่าอาการแบบนี้จะไปจบที่ตรงไหน

“ไอ้เหนือเอาปากสกปรกของแกออกไปเลยนะ”

“ของแกก็สะอาดตายแหละ ตื่นมาฟันไม่แปรงเอาแต่ด่าฉันฉอด ๆ”

“อะ อื้อ” เสียงเธอหยุดลงอีกครั้งเมื่อปากหยักของเพื่อนสนิทเปลี่ยนเป้าหมายจากยอดอกเป็นปากของเธอ

“แล้วแกมาจูบทำไม”

“มอร์นิงคิสไง ขอจูบนะครับ” คำพูดอ่อนหวานเปล่งออกมาจากปากของเขาที่กำลังแนบชิดริมฝีปากอวบอิ่มของเธอ ทำได้เพียงขบเม้มเอาไว้ สายตาออดอ้อนที่ส่งมาทำให้ลูกหมีเผลอพยักหน้าด้วยความลืมตัว

ปลายลิ้นร้อนชื้นแทรกผ่านเข้าไปในปากของคนตัวเล็กที่ยังคงมึนงง กวาดชิมความหอมหวานทั่วทั้งโพรงปาก จนกระทั่งพอใจจึงเปลี่ยนมากวาดเลียรอบนอกดูดดึงริมฝีปากของเธอ ขบเม้มเบา ๆ หยอกล้อ

“อื้ออ พะ พอแล้ว” ตอนนี้ทั้งใบหน้าเธอโดนเขาสูดดม ตะโบมจูบจนเปียก

“พอก็โง่แล้ว ตัวแกนุ้มนุ่ม น่ากัด น่าดูด น่าดม น่ากิน แล้วก็ น่าเอา”

“ไอ้หมาปีศาจตอนนี้หน้าฉันเปียกไปหมดแล้ว” คนตัวเล็กแหวออกมาเมื่อเขาเอาแต่เดี๋ยวดูด เดี๋ยวเลียใบหน้าเธอ

“บนก็กินแล้ว กลางก็กินแล้ว เหลือข้างล่าง” คนเจ้าเล่ห์ยังไม่หยุดทำตามอำเภอใจ

“อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ”