๓.๓ ง้อรัก

เตชินท์ยอมเป็นคนว่าง่ายอีกครั้ง เขายอมเดินดีๆ โดยไม่ได้ทำกิริยาเช่นนั้นอีก ในที่สุดอนุรดีก็สามารถประคองคนเมาเข้ามาในห้องของเขาได้สำเร็จ มือเล็กจับแขนแกร่งออกจากบ่าตัวเอง ก่อนจะดันร่างใหญ่ให้นอนลงไปบนเตียง จังหวะนั้นเองที่เธอเป็นฝ่ายเสียหลัก และล้มลงไปทับร่างใหญ่ของเขา

“อุ๊ย!”

เสียงหวานอุทานออกมาอย่างตกใจ รีบยันมือกับอกกว้าง แล้วดันร่างตัวเองขึ้น แต่ก็ช้ากว่าลำแขนแข็งแรงทั้งสองข้างที่ยกขึ้นโอบกอดเอวเล็กของเธอและล็อกเอาไว้อย่างรวดเร็ว จากนั้นพลิกร่างบางลงไปนอนหงายบนเตียงของเขา และเป็นฝ่ายขึ้นมาคร่อมตัวทาบทับอยู่บนร่างกายของเธอแทน

“ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะพี่เต หนูดีหนัก”

อนุรดียกมือเล็กดันไหล่หนาเอาไว้พลางเบี่ยงหน้าหนี เมื่อเตชินท์ทิ้งน้ำหนักทั้งหมดลงมา ซ้ำร้ายใบหน้าของเขายังก้มต่ำจนเธอกลัวว่าจะถูกจูบ

“ใครลุกก็บ้าแล้ว มีผู้หญิงตัวนุ่มๆ หอมๆ แถมหุ่นก็ดีน่าฟัดมานอนทับถึงเตียงก่อนขนาดนี้”

“หนูดีไม่ได้ตั้งใจจะล้มทับพี่เตนี่ ถ้ารู้ว่าพี่เตจะเป็นอย่างนี้หนูดีคงไม่พาขึ้นมาส่งหรอก อยากนอนอยู่ข้างล่างหรืออยากขึ้นบันไดมาเองแล้วตกหัวร้างข้างแตกหรือจะคอหักตายไปเลยก็ช่างพี่เต”

“จะใจร้ายกับพี่ไปถึงไหน ต้องให้พี่ทรมานอีกเท่าไหร่หนูดีถึงจะพอใจ”

“พี่เตน่ะเหรอทรมาน หนูดีก็เห็นพี่เตมีความสุขดีนี่คะ ไม่อย่างนั้นคงไม่ไปกินเหล้าจนเมาหัวราน้ำขนาดนี้หรอก”

“คนมีความสุขเขากินเหล้ากันเหรอ”

“คงใช่มั้งคะ”

“ถ้าหนูดีไม่ชอบ ต่อไปพี่จะไม่กิน”

“มันเรื่องของพี่เต เราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันอยู่แล้ว ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะ หนูดีบอกให้ลุก”

มือที่ดันไหล่หนาอยู่ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นกำหมัดแล้วทุบใส่เขารัวๆ ทำให้เตชินท์ต้องใช้มือข้างหนึ่งรวบมือเล็กทั้งสองข้างของเธอเอาไว้

“ไม่ลุกและจะไม่ปล่อยให้หนีไปไหนอีก จนกว่าหนูดีจะหายงอนพี่ ไม่รู้หรือไงว่าทุกวันนี้พี่จะคลั่งตายอยู่แล้ว หนูดีเอาแต่หลบหน้าพี่ ไม่ยอมรับโทรศัพท์ ไม่ยอมอ่านไลน์พี่เลย แล้วไอ้ที่พี่เมาเหมือนหมาแบบนี้ไม่รู้หรือว่าเป็นเพราะใคร”

เขาพูดเหมือนเป็นความผิดของเธอ ซึ่งถึงแม้จะยังโกรธยังงอน แต่อนุรดีก็พอจะรู้ว่าที่เขาเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอจริงๆ

“ไม่รู้ค่ะ ใครอยากทำร้ายตัวเองก็เรื่องของเขาสิ”

ใจคิดอีกอย่างแต่ปากกลับพูดออกไปอีกอย่าง ทำให้คนที่พยายามจะง้อด้วยความนุ่มนวลเริ่มเปลี่ยนมาใช้ไม้แข็งบ้าง

“ไม่แคร์กันเลยใช่ไหม” เตชินท์ถามเสียงเข้ม แววตาที่มองมาเอาจริงและดูดุขึ้นหลายเท่าตัว แต่อนุรดีก็ยังทำปากแข็งเสียงแข็งใส่อย่างไม่คิดจะยอมฟังกันบ้าง

“จะแคร์ทำไม พี่เตมีคนคอยรักคอยแคร์เยอะแยะอยู่แล้ว”

“แต่คนที่พี่อยากให้รัก อยากให้แคร์ก็มีแค่หนูดีคนเดียว พี่บอกไปกี่รอบต่อกี่รอบแล้วหือยัยเด็กโง่”

“ใช่หนูดีเคยโง่ที่เชื่อคำหวานของพี่เตง่ายๆ แต่ตอนนี้หายโง่แล้วค่ะ”

“ตรงข้ามเลยละหนูดี หนูดีโง่กว่าเดิมด้วยซ้ำที่ไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย หนูดีบอกให้เคลียร์ตัวเอง พี่ก็รีบเคลียร์ หนูดีทำรอยบนคอพี่ พี่ก็ไม่ว่า ดีใจเสียอีกที่หนูดีอยากแสดงให้คนอื่นรู้ว่าหนูดีเป็นเจ้าของพี่ พี่ไม่เดือดร้อนสักนิด พร้อมจะตัดผู้หญิงทุกคนทิ้งอย่างไม่ลังเล พี่แคร์หนูดี รักหนูดีขนาดนี้ ทำไมไม่คิดจะฟังกันบ้าง จะไม่ให้โอกาสพี่เลยเหรอ”

อนุรดีสะอึกไปเหมือนกันที่ตัวเองดูเหมือนงอนจนเกินงาม งอนจนไม่คิดจะฟังเหตุผลหรือให้โอกาสใดๆ กับเขา ทั้งที่ตัวเองบอกให้เขาเป็นคนทำแท้ๆ แต่ในเมื่อเขายังเคลียร์ตัวเองไม่หมด จะให้เธอดีด้วยง่ายๆ ได้ยังไง

“ถ้าตัดทิ้งหมดจริงๆ แล้วทำไมยังมีคนตามมาถึงบ้าน มากอดกัน มาจูบกัน ต่อหน้าหนูดี ต่อหน้าคุณป้า ต่อหน้าตวง” เธอเอ่ยถามในสิ่งที่ค้างคาใจอยู่หลายวันออกไปทันที

“เจนเพิ่งจะกลับมา พี่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากลับมา และพี่ยังไม่มีโอกาสที่จะคุยกับเขา วันนั้นที่พี่ยอมปล่อยให้หนูดีเดินหนีก็เพื่อจะเคลียร์ตัวเองให้เสร็จเสียก่อน อย่างที่หนูดีบอกให้พี่ทำ ซึ่งตอนนี้พี่เคลียร์หมดแล้ว แต่หนูดีก็ยังไม่ยอมฟังพี่อยู่ดี”

อนุรดีมองตาเขานิ่ง มองเพื่อจับผิดว่าเตชินท์โกหกหรือมีพิรุธอะไรหรือเปล่า แต่แววตาเขาก็นิ่งเต็มไปด้วยความหนักแน่นและจริงจัง จนเธอต้องเป็นฝ่ายหลบตาเขาเสียเอง