Ep.9

อนุภรรยานายมาเฟีย Ep.9

เนื้อเรื่องมีเนื้อหาและคำหยาบคาย ท่านใดไม่ชอบสามารถผ่านได้นะคะ

------------------------------------

Talk : ธารา

ผมพานาเดียร์ตรงมาที่ไร่ของพ่อผม เเม้ว่าการหายตัวของเธอครั้งนี้ อาจจะทำให้คนที่เป็นป้าเธอต้องเป็นห่วง แต่ผมให้คนของผมไปบอกกับป้าเธอเเล้ว ว่าเธอต้องออกงานต่างจังหวัด เลยอาจจะติดต่อไม่ได้เพราะโทรศัพท์พัง ส่วนป้าเธอจะคิดยังไงนั้นผมไม่รู้

หลังจากรถผมจอดสนิทที่บ้านพักในไร่ ผมอุ้มเธอมาที่ห้องน้ำทันที การที่จะปล่อยให้เธอตื่นเองคงจะสบายเกินไปซู่ววววว!!!

"แคร่กกก แคร่กกกก ขะ คุณ แคร่กกๆ"

ผม : ตื่นมาทำหน้าที่ของคุณได้เเล้ว นอนนานไปแล้ว คุณจะต้องอยู่ที่นี่จนกว่าพี่ลิซจะฟื้นขึ้นมา

นาเดียร์ : นี่คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ ถ้าคุณมั่นใจว่าฉันผิด ก็จับฉันส่งตำรวจสิ ทำไมถึงต้องใช้วิธีป่าเถื่อนตามใจตัวเองด้วย ทำแบบนี้คนอื่นเค้าจะพากันตามหาฉัน

ผม : มันก็เรื่องของผม คนเเบบคุณถ้าปล่อยให้กฎหมายจัดการมันง่ายเกินไป แล้วคนอื่นที่คุณว่านี่รวมถึงไอ้หน้าจืดนั่นด้วยหรือป่าว ถ้าใช่คุณวางใจได้เลย มันไม่มีทางตามหาคุณเเน่นอน เพราะตอนคุณหลับมันโทรมา แล้วผมก็บอกไปว่าคุณคือเมียผม เเน่นอนว่ามันต้องหายไปจากชีวิตของคุณ

นาเดียร์ : นี่คุณมันจะมาก็เกินไปเเล้วนะ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันเเบบนี้ เพราะนอกจากการเป็นเจ้านายกับลูกน้อง คุณก็เเค่คนอื่น

ผม : คนอื่นหรอ งั้นผมก็มีวิธีทำให้ผมไม่เป็นคนอื่นเเล้วล่ะ

ผมพูดพร้อมกระชากเธอเหวี่ยงลงที่เตียง เธอพยายาม ขยับตัวหนีไปที่อีกมุมของเตียง แต่ผมคว้าเธอไว้ทัน ผมจัดการฉีกเสื้อผ้าเธอจนขาดอย่างไม่ใยดี เธอได้เเต่ร้องให้เธอเพราะไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืน ผมดึงบราตัวน้อย เเล้วเเพนตี้ตัวจิ๋วของเธอลองล่องไปตกข้างเตียง จัดการเอาแก่นกายของผมเสียบเข้าหาเธอโดยไม่มีการเล้าโลมใดๆทั้งสิ้น.....

" กรี๊ดดดด เอาออกไป ขอร้องละเจ็บเหลือเกิน "

นี่เธอยังซิงหรอเนี่ย ผมชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อเห็นเลือดไหลออกบริเวณน้องสาวของเธอ "หึ ก็ดี" ผมจะได้ชื่อว่าเป็นผู้ชายคนเเรกของเธอเเบบที่เธอเองก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ ผมจัดการขยับสะโพกกระแทกเข้าหาเธอเเบบไม่มีการเบาเเรง เธอได้เเต่นอนร้องให้ ขอให้ผมหยุด น้ำตาของเธอกลับไม่ได้ทำให้ผมสงสารเลยสักนิด ถ้าเทียบกับการที่พี่สาวของผมต้องหลับไม่ได้สติขนาดนี้ ความเจ็บปวดของเธอเเต่นี้มันเทียบไม่ได้เลยสักนิด....

Talk : นาเดียร์

เค้าพาฉันมาที่ไหนไม่รู้ แถมยังกระทำการป่าเถื่อนเหมือนฉันไม่ใช่คน เค้าไม่ถามเลยสักคำ เค้าเชื่อหลักฐานพวกนั้น ทั้งๆที่นั่งไม่ใช่ความจริงเลยสักนิด ใครกันที่ทำหลักฐานพวกนี้ ใครกันที่ทำให้เค้าเข้าใจฉันเเบบนี้ เค้าได้พรากพรหมจรรย์ที่ฉันรักษามาทั้งชีวิตไปแบบไม่ใยดี ฉันอ้อนวอนขอร้องเค้าอยู่หลายครั้ง แต่เค้ากลับำม่ได้สนใจเลยสักนิด ฉันเจ็บจนเเทบขาดใจ ฉันไม่มีความสุขกับมันเลยเเม้เเต่นิดเดียว ผ่านมาเกือบชั่วโมงที่เค้ายังคงใช้ความเถื่อน ซาดิสม์ กับฉัน ฉันไม่ทีเเม้เเต่เรี่ยวเเรงที่จะร้องให้ได้เเต่นอนเป็นหุ่นให้เค้ากระทำในสิ่งที่เค้าการ ผ่านไปนานนับเกือบ 2 ชั่วโมง ที่เค้าสุขสมกับการกระทำของตัวเอง แล้วลุกไปห้องน้ำอย่างสบายใจ โดยที่ฉันยังคงนอนเป็นผีตายซากอยู่ที่เตียง ผ่านไปเกือบ 2 นาทีเค้าเดินออกมาพร้อมกระชากฉันให้ลุกขึ้น....

ธารา : ลุกขึ้นมาอย่าสำออย ไปจัดการตัวเองเเละไปทำอาหารให้ฉัน พรึ่บบบ!! นี่เอาไปเปลี่ยนซะ

เค้าปาเสื้อผ้าใส่หน้าฉัน ฉันหยิบเสื้อผ้าเเล้วจะลุกไปจัดการกับตัวเอง พรึ่บบบ!! ฉันล้มทรุดลงบนพื้น เพราะเจ็บช่วงน้องสาวมาก เหมือนกับมันฉีกขาด

ธารา : ลุกขึ้นมา อย่ามาสำออย โดยเอาเเค่นี้ไม่ตายหรอก

ฉันลุกขึ้นประคองตัวเองให้เดินไปยังห้องน้ำยืนมองตัวเองหน้ากระจกอย่างเวทนา รอยที่เค้าทำไว้ตามตัวมันชั่งน่าขยะแขยง

เป็นที่สุด นี่ฟ้ากำลังเล่นตลกอะไรกับฉัน เสียพรหมจรรย์ทั้งทีกับเสียให้กับคนที่ไม่ได้รัก และไม่เเม้เเต่จะพิศวาสเลยสักนิด ฉันจัดการอาบน้ำชำล้างคราบราคีที่เค้าฝากเอาไว้ แล้วจัดการใส่เสื้อผ้าเพื่อลงไปทำกับข้าวให้เค้า เผื่อเค้าจะหยุดทำร้ายฉันบ้าง ฉันคงต้องทำตามทำสั่งเค้า เพื่อที่จะไม่ให้เค้าทำร้ายไปมากกว่านี้ เราเดินออกจากห้องน้ำหางตาเห็นเค้านั่งอยู่ที่เตียง เราเลยเดินหลบมายังห้องครัว กว่าจะก้าวขาออกได้เเต่ละข้าง เจ็บจนระบมไปหมด เราเริ่มลงมือทำอาหารให้เค้ากิน ในตู้เย็นมีของกินเต็มไปหมด เหมือนมีคนเตรียมเอาไว้ก่อนหน้าเเล้ว เราทำเป็นเมนูต้มยำ ผัดขี้เมา และอีก 2-3 เมนู โดยที่เเบ่วใส่ถ้วยน้อยๆไว้กินเองบ้าง หลังจากเตรียมโต๊ะเสร็จเราก็นั่งพักอยู่ในครัว หูได้ยินเสียงคนเดินลงมาเค้าคงลงมากินข้าวเพล๊งงงงง!!!!

ฉันลุกออกไปดูที่โต๊ะทานข้าวมีเศษเเก้สตกแตกอยู่ ฉันคว้าไม้กวาดเพื่อที่จะเก็บเศษแก้วพวกนั้นแต่เค้าคว้าเเขนของฉันดึงเข้าหาตัว เลยทำให้เท้าของฉันเหยียบเข้ากับเศษเเก้ว

ธารา : หยุด!! ทำไมถึงไม่อยู่รอที่โต๊ะ เธอจะให้ฉันตัดข้าวเองหรือไง

เรา : ปล่อยนะคะ เดียร์เจ็บ!!

ธารา : เจ็บมากไหม เจ็บก็ตักข้าให้ฉัน เเล้วนั่งกินข้ากับฉันด้วย ฉันยังไม่อยากให้เธอเป็นไรไปตอนนี้

เรา : ก็ปล่อยสิคะ

เค้าปล่อยเเขนเราออก เราจึงจัดการกวาดเศษเเก้วบริเวณพื้น แล้วตักข้าวให้เค้า เเละตัวเอง เราเดินจะไปหยิบกับข้าที่เเยกไว้มากิน เผื่อจะไปดูแผลที่เท้าด้วย ว่าเข้าเยอะไหม

ธารา : จะไปไหน

เรา : ไปเอากับข้าวที่เเยกไว้ค่ะ เดียร์ไม่บังอาจทานถ้วยเดียวกับคุณหรอกค่ะ

ธารา : ทำไม เธอใส่ยาพิษไว้หรือไง นั่งลงเเละกินซะก่อนจะไม่ได้กิน

เรา : แต่เดียร์จะไปดูเเผลที่เท้าด้วยค่ะ ขอเวลาเเปปเดียวนะคะ

ธารา : 2 นาที ถ้าไม่กลับมาเธอไม่ต้องกินข้าว

เรา : ค่ะ

เราพูดจบเเล้วเดินมาทันที นี่เราจะโชคร้ายไปถึงไหน เเผลน้องสาวก็ระบม ตามตัวก็ระบม เท้ายังโดนเศษเเก้วอีก ฟ้าไม่คิดจะใจดีกับผู้หญิงที่ชื่อ นาเดียร์ เลยหรือไง เห้ออ......

Talk : ธารา

ผมลงมาทางข้าวด้านล่าง ที่มีการจัดโต๊ะอาหารเอาไว้ อาหารน่ากินไปหมด ไม่น่าเชื่อว่าเธอเป็นคนทำ แต่ที่โต๊ะอาหารผมไม่เห็นเธอ ผมหยิบเเล้วบนโต๊ะขึ้นมาปาลงบนพื้น เธอวิ่งออกมาจากในครัวเเล้วหันกลับไปหยิบไม้กวาดและที่ตักขยะเพื่อที่จะเก็บเศษเเก้ว แต่ผมดึงเธอเพื่อที่จะให้เธอตักข้าเเละนั่งกินข้าวกับผม ไม่ใช่เพราะผมห่วงเธอนะ แต่ผมยังไม่อยากให้เธอเป็นอะไรก่อนพี่ลิซจะฟื้น เเต่ตอนดึงเธอ เธอดันเหยียบเศษเเก้ว ผมจึงให้เธอตัดข้าวเเละให้นั่งกิน เเต่เธอกลับจะไปเอากลับข้าวที่แบ่งไว้มาทาน ทำไมถึงขัดใจผมได้ขนาดนี้ ผมไม่ให้เธอไปแต่เธอบอกจะไปดูเเผลด้วย ผมเลยปล่อยไป ผ่านไปไม่ถึง 2 นาทีเธอก็เดินกลับมา น่าจะกลัวอดข้าว จากนั้นเธอก็นั่งทานข้าวเงียบๆโดยไม่สนใจผม

เวลาเกือบ 2 ทุ่มที่ผมทานข้าวเสร็จเเล้วเธอเก็บโต๊ะ

ผม : ห้องของคุณอยู่ตรงข้ามผม รีบนอนสะ พรุ่งนี้ผมยังมีอะไรให้คุณทำอีกเยอะ

พูดจบเเล้วผมก็เดินขึ้นมาบนห้องเเละนั่งทำงานต่อ ที่ผมไม่เฝ้าเธอเพราะยังไงเธอก็ไปไหนไม่ได้หรอก ออกไปก็เจอเเต่ลูกน้องผม ถึงเธอจะหนีออกจากบริเวณบ้านได้ เเต่ที่ๆเธอจะต้องผ่านก็เป็นที่ส่วนบุคคล ไม่ว่าเธอจะเดินไปทางไหน หรือหนีออกตรงไหน สัญญาณการบุกรุกก็จะดังขึ้น ผมขึ้นมาเคลียร์งานต่อจนดึก เเล้วกลับมานอนที่เตียง โดยที่ไม่ได้สนใจเธอ เธอน่าจะเข้านอนไปเเล้วผมได้ยินเสียงประตูเปิด และปิดตั้งเเต่ช่วง 3 ทุ่ม.....