ตอนที่หนึ่ง อนุของบิดา ( กรุบกริบ)

ตอนที่หนึ่ง อนุของบิดา

“ข้าคืออนุลู่เจ้าค่ะ ‘ลู่ไป๋อิง’” เพียงได้ยินหญิงสาวแนะนำตัวว่าเป็นอนุในเรือน หัวใจที่ลิงโลดย่อมเหี่ยวเฉาลงทันทีด้วยหากเป็นเพียงสาวใช้ย่อมนำมาอุ่นเตียงโดยง่าย แต่หากเป็นอนุของชายอื่นคงหมดหนทางแล้ว

“อนุลู่หรือ เจ้าเป็นอนุของเจ้ารองหรือเจ้าสาม”

ไม่แปลกที่ฉู่จิ้นไห่จะคาดเดาไม่ถูกด้วยเขาเพิ่งกลับมาจากเมืองหลวงเพื่อรับตำแหน่งหัวหน้าครอบครัวหลังจากไปประจำยังสาขาใหญ่ที่นั่นอยู่หลายปี อีกทั้งจวนสกุลฉู่ยังมีคุณชายรอง คุณชายสาม ซึ่งต่างแต่งภรรยาเอกและรับอนุอีกหลายคน

“มิใช่เจ้าค่ะ ข้าคืออนุของนายท่านใหญ่คนก่อน” ร่างขาวผ่องที่บัดนี้ยืนปากสั่นตอบเสียงแผ่วเบา

“ของท่านพ่อหรือ?”

คราวนี้ฉู่จิ้นไห่มองใบหน้าอ่อนเยาว์ที่น่าจะยังมีวัยไม่ถึง20ขวบปีพลางนึกขึ้นได้

อ้อ...หญิงสาวคนนี้นี่เองที่ท่านแม่บอกว่าท่านพ่อรับเข้ามาได้เพียงไม่กี่วันก็หมดเรี่ยวหมดแรงจนตกม้าถึงแก่ความตายอย่างกะทันหัน

อืม...ยังเยาว์วัยนัก ซ้ำยังงดงามเย้ายวนเช่นนี้ ไม่แปลกที่ท่านพ่อจะหลงใหลจนทุ่มเทแรงกายแทบหมด

“อนูลู่มาเล่นน้ำคนเดียวเช่นนี้ควรต้องระวังตัวด้วย บึงน้ำเย็นนักทั้งอาจมีสัตว์ร้ายซ่อนอยู่ใต้ใบบัว” ในเมื่อนางเป็นอนุของบิดา ฉู่จิ้นไห่จึงทำได้เพียงตักเตือนไม่อาจล่วงเกิน

“ขอบคุณคุณชายใหญ่เจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”

ร่างบางรีบหันหลังเดินจ้ำหวังจะให้พ้นจากสายตาที่จดจ้องจนขัดเขิน หญิงสาวย่อมไม่รู้ว่าสะโพกกลมกลึงภายใต้เสื้อผ้าอันเปียกชุ่มซึ่งกำลังขยับไปมาตามท่วงจังหวะการเดินกำลังกระตุ้นความรู้สึกปั่นป่วนภายในกายของชายที่ยืนอยู่ด้านหลังอย่างรุนแรง

ฉู่จิ้นไห่ถูกสะกดด้วยส่วนโค้งส่วนเว้าอันเย้ายวนที่ปรากฎชัดจนเลือดลมในกายแตกพล่านเผลอเดินตามการโยกส่ายไปอย่างเชื่องช้าราวต้องมนต์สะกด

เป็นจังหวะเดียวกับที่หญิงสาวที่เพิ่งเดินแค่ไม่กี่ก้าวขาก็อ่อนแรงจนพันกันพาให้หกล้มเสียหลักลงไปกองกับพื้น

“โอ๊ย!...”

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง เจ็บที่ใดหรือไม่” ฉู่จิ้นไห่ที่ตามมารีบถลาเข้าประคองร่างบอบบางพลางถามไถ่

“ข้า...ข้าเจ็บขา”