Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
08 ดาร์กไซด์
.
.
..อคิน
..ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องทนอยู่บ้านหลังนี้ต่อ ผมตัดสินใจได้แทบจะทันทีหลังจากปิดประตูตู้เย็น ไอเดียที่จะลอง ‘ลำบาก’ หายวับไปกับเหงื่ออุ่นๆ ที่หยดลงจากกรอบหน้า ..บ้านนี้ไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกที่โอเคกับผมสักชิ้น
“ผมจะกลับคอนโด”
[ครับคุณคิน]
ประตูเหล็กสองบานถูกเปิดออกหลังจากผมกดวางสายโทรศัพท์จากลุงชอบ ..เป็นหว่องกับเวยที่ยืนอยู่หลังบานประตู
“พาเด็กนั่นไปด้วย”
“ครับบอส” / “ครับบอส”
ทั้งสองคนขึ้นไปพาตัวองศาลงมาอย่างรู้หน้าที่ ส่วนผมก็เดินกลับขึ้นรถของตัวเอง คนตัวบางถูกวางร่างอยู่เบาะด้านข้าง
..คอนโด
“คุณองศาอยู่ห้องรับรองครับคุณคิน”
“ครับ”
ลุงชอบรายงานความเรียบร้อยก่อนจะกลับออกไปเพื่อคืนความเป็นส่วนตัวให้กับผม ..นํ้าอุณหภูมิพอเหมาะภายในอ่างจากุซซี่นํ้าวนขนาดกว้างกว่าความสูงทำให้รู้สึกผ่อนคลาย ผมหลับตาพลางนึกลำดับเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกันระหว่างผมกับองศา ..ก็แค่ถูกชะตา นอกนั้นก็..รอยยิ้มที่น่าประทับใจ กับความคิดที่ไม่เหมือนใคร ช่วยไม่ได้ที่ต้องพามาด้วย จะทิ้งคนป่วยให้นอนจมไข้คนเดียวก็ดูจะใจร้ายเกินไป ยังไงก็เป็นรุ่นน้องคนนึง นึกแล้วก็อดไม่ชอบใจ ไม่มีใครเคยได้ล่วงลํ้าพื้นที่ของผมมาก่อนแม้แต่คนในครอบครัว จะมีก็แค่ลุงชอบ น้ามา หว่องกับเวย ที่ต้องคอยดูแลผม แต่ถ้าผมไม่ต้องการ ใครก็ห้ามเข้ามา
ผมออกจากห้องนํ้าที่อุ่นกรุ่น ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศปะทะใบหน้าชวนสดชื่น ..อยากจะไม่ใส่ใจ แต่ผมก็มีความรับผิดชอบมากพอ ..ประตูห้องรับรองแขกถูกเปิดออก ร่างบางนอนอยู่บนเตียงนุ่ม องศาสวมชุดคลุมสีขาวและเนื้อตัวสะอาดส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ น้ามา..พี่เลี้ยงของผมรู้ดีว่าต้องดูแลคนป่วยยังไง ผมนั่งลงบนเตียงข้างคนตัวบางที่หายใจสมํ่าเสมอ อกขาวที่ถูกเปิดไว้อย่างไม่เจตนาดึงดูดสายตา ผมดึงขยับผ้าห่มขึ้นบดบัง แต่เสียงครางเพราะฤทธิ์ไข้กลับพาสติให้คิดไม่ซื่อ ผมยื่นมือแตะเข้าที่ข้างแก้มขององศา ..น่าจะได้ยาสักเม็ดก่อนนอน ผมลุกขึ้นและเดินออกจากห้อง เมนูง่ายๆ ในเวลานี้ที่คนป่วยควรกินรองท้องก่อนกินยา
“องศา..”
“อือ..”
คนตัวบางแค่ครางตอบรับทราบต่อเสียงเรียก แต่ไม่ขยับตัวหรือแม้แต่ลืมตา
“ลุกขึ้น..” ผมพูดเสียงเย็น
“อือ..”
องศายังคงทำเหมือนเดิม ขีดความอดทนของผมมีจำกัด ผมเลือกจะลุกและเดินจากไป แต่ตอนนั้นเองที่องศาคว้ามือของผมไว้
“พี่..” ผมหันกลับไปมอง องศาเปิดเปลือกตาขึ้นมาเล็กน้อย “มีอะไรครับ..”
“นายควรกินอะไรหน่อย จะได้กินยา”
“อืม..” องศาพยายามจะยันตัวขึ้นนั่งพิงกับหัวเตียง แต่ดูจะยากเกินไป เลยเป็นผมที่ช่วยพยุงคนป่วยให้นั่งในท่าที่ถนัด ผมยกชามอาหารขึ้นใกล้หน้า ก่อนจะตักเอาของร้อนป้อนจ่อที่ปากขององศา องศาเองก็รู้หน้าที่ดี ปากอิ่มสีซีดเผยอเปิดออก ผมจ้องมองมันอย่างพิจารณา ด้วยระยะความใกล้ที่แม้กระทั่งไรขนอ่อนๆ ที่ขึ้นตามกรอบหน้ายังเอ่ยปากทักทายผมได้อย่างใกล้ชิด ขนตายาวเข้มที่มักถูกกรอบแว่นบดบังไว้ไม่ให้เด่นสะดุด ตอนนี้ผมกลับเห็นมันได้อย่างชัดเจน จมูกโด่งเป็นสันที่ปล่อยลมหายใจอุ่นเป็นระยะช่างเย้ายวน องศาค่อยๆ จดริมฝีปากสัมผัสอาหารที่อยู่ในมือผม
“!!”
“ทำไม ร้อนรึไง”
“..ครับ”
ผมเลื่อนช้อนในมือมาใกล้ปากของตัวเอง ก่อนจะเป่าลมเบาๆ รดใส่ ทำได้สักพักก็คิดว่าคนตัวบางน่าจะพอทานได้ องศาเปิดริมฝีปากอีกครั้ง และรับเอาอาหารเข้าปาก
“!!”
“อะไรอีก..”
“อร่อย.. ครับ..”
“งั้นเหรอ”
“ครับ..”
“งั้นก็กินให้หมด”
“แต่ผมว่า.. มันเยอะไป..” (ชามใหญ่ขนาดนี้..กินได้สักสองคนนะพี่)
“งั้นก็กินครึ่งนึง..”
“..ครับ” (ถ้าได้กินตอนไม่ป่วยนะ รับรอง จะเอาให้เกลี้ยงชาม)
“...” ผมป้อนอาหารให้คนตัวบางต่อไปเรื่อยๆ ก่อนจะได้ปริมาณตามที่คนป่วยสัญญา ผมส่งยาและนํ้าให้ดื่ม ก่อนจะส่งสัญญาณอนุญาตให้คนร่างบางขยับตัวลงนอน
“ขอบคุณครับพี่..” (อยากมีพี่ชายแบบนี้..) ผมมองสบตาก่อนที่องศาจะค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง
..พี่ชาย? นายอยากได้ฉันเป็นพี่ชาย?
ผมนึกขำตัวเองที่เผลอคิดอะไรไปตั้งมากมาย ที่บอกว่า ‘ชอบ’ ผม ก็แค่ในความหมายนี้สินะ ผมลูบหัวขององศาเบาๆ และดึงผ้าห่มขึ้นห่มกระชับคนตัวบาง ปิดไฟที่หัวเตียงให้ดับลง ก่อนจะพาตัวเองกลับห้อง
..ถ้านายได้รู้จักฉันจริงๆ คงไม่คิดแบบนี้แน่
.
..มุมสลัวของห้องทำงาน บนชั้นสองของอาคารหลักในบ้านพักตากอากาศบนเขาที่ความสูงระดับก้อนเมฆ
..เวลา 22:00 น. ตามเวลาท้องถิ่น
“วันนี้อคินไม่ได้เข้าสำนักงาน..?”
“ครับท่านประธาน”
“เกิดอะไรขึ้น”
“ไม่ได้รับรายงานครับท่าน”
“ไม่ได้รายงาน.. ยิ่งน่าแปลก คนอย่างอคิน..รับผิดชอบกับงานเสมอ”
“ผมจะถามไปทางคุณเลขาฯ ครับ”
“คงไม่ได้ความจริง รายนั้นดีแต่ช่วยกันปกปิด ..รักอย่างกับลูก”
“...”
“แต่ไม่เป็นไร ปล่อยไปก่อน”
“ครับ”
“ว่าแต่งานที่อคินดูตอนนี้มีปัญหาอะไรรึเปล่า”
“ไม่เลยครับท่าน ทุกอย่างเรียบร้อยดี คุณอคินทำงานได้ดีไร้ที่ติครับ”
“งั้นเหรอ สมกับที่เป็นลูกชายคนเดียวของฉัน”
“...”
“คอยดูอยู่ห่างๆ แล้วรายงาน”
“ครับท่าน”
.
..มุมอับมืดของโกดังเก็บของแห่งหนึ่ง
“มึงเก็บไม่ครบตามยอด”
“โทษทีเสี่ย”
“มึงก็รู้ว่างานของเรา..ไม่รู้จักคำว่า ‘ขาด’ ”
“...”
“อย่าใจดี พวกลูกหนี้มันจะคิดว่ามึงกระจอก”
“...”
“แต่ถ้ามึงไม่ไหวก็บอก กูจะได้ให้ไอ้โก้ไปช่วย”
“ไม่ต้องหรอกเสี่ย ผมจัดการเองได้”
“ก็อย่าให้มันนานไป ถ้ากูสรุปยอดสิ้นเดือนแล้วยังไม่ครบ มึงรู้นะว่าจะต้องเจออะไร”
“...”
“รีบๆ ไปจัดการซะ”
“ครับเสี่ย”
“เป็นไงมั่งพี่ ได้ยินว่าโดนเสี่ยด่ามา อุ๊ย โทษที ผมเป็นคนพูดไม่คิด”
“มึงไปไกลๆ ตีนกูเลยไอ้โก้”
“โธ่พี่ เรามันคนคุ้นเคย อย่าไล่ผมแบบนี้สิ ยังไงผมก็นับถือพี่นะ”
“ถ้ามึงนับถือกูจริง มึงคงไม่เอาเรื่องกูมาฟ้องเสี่ยหรอก”
“พี่เอาไรมาพูด ถึงผมไม่ฟ้อง เสี่ยก็รู้อยู่ดี อุ๊ย”
“นั่นไง มึง!”
“เอาหน่าพี่ คนเรามันก็มีผิดมีพลาดกันได้ อย่าอายผมเลย”
“ไอ้เหี้ยโก้!!”
“เอาเป็นว่า.. ถ้าพี่รู้สึกว่าเอาไม่อยู่ ก็บอกผม ยังไงผมก็เด็กกว่า แรงผมก็เยอะกว่า”
“มึงไม่ต้องมาเสือกเรื่องของกู!!”
“คร๊าบๆ”
“มึงนั่นแหละ ระวังตัวไว้ให้ดี อย่าให้พลาดบ้าง กูเหยียบซ้ำแน่”
“คงยากหน่อยนะพี่ ไอ้ผมมันคนจริง ลูกหนี้ผมไม่มีใครกล้างอแงอยู่แล้ว”
“เออ กูจะรอดู”
“เดินดีๆ ล่ะพี่ ระวังสะดุดล้มมันจะหาอะไหล่เปลี่ยนยากนะ..พี่แก้ว”
.
.
.
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
