หนึ่งกำเนิด หนึ่งจากลา 1.2

ฮ่องเต้ทรงวางพระศพของฮองเฮาลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล สายพระเนตรก็มิอาจละไปจากใบหน้าของหญิงอันเป็นที่รักได้ แต่ถึงแม้ว่าจะเสียใจสักเพียงใด ในฐานะโอรสสวรรค์จำต้องเข้มแข็งเสมอ พระองค์จึงได้ทรงหยุดกรรแสง แล้วให้ผู้ที่มีหน้าที่รับผิดชอบมาจัดการกับพระศพของฮองเฮาต่อไป

หากย้อนกลับไปตั้งแต่สมัยที่ฮ่องเต้ยังคงเป็นองค์ชายสามอยู่นั้น ทั้งสองพบกันที่วังหลวงแห่งนี้ตอนที่ไทเฮาพระองค์ก่อนจัดงานเลี้ยงชมบุปผาขึ้น ฮองเฮาที่ตอนนั้นเป็นเพียงบุตรสาวของ

มหาเสนาบดีก็มาร่วมงานเลี้ยงกับบิดามารดาของนางด้วย เมื่อเห็นนางครั้งแรก องค์ชายสามก็ตกหลุมรักในทันที ถึงขั้นกราบทูลต่อฮ่องเต้ว่าให้ไปสู่ขอนางมาเป็นชายา หลังจากนั้นก็ได้สมรสกันสมดังหวัง ทั้งคู่ฝ่าฟันเรื่องราวต่าง ๆ ร่วมกันมาไม่น้อย จึงทำให้รักกันมาก

มีครั้งหนึ่งองค์ชายสามต้องเสด็จยกทัพไปชายแดน เพื่อที่จะไปปราบชนเผ่าจื่อจวงที่รุกล้ำเข้ามาแย่งชิงที่ดินทำกินของชาวบ้าน การศึกครั้งนั้นองค์ชายสามได้รับบาดเจ็บ พระชายาก็ถึงกับทูลขอพระราชทานอนุญาตจากฮ่องเต้พระองค์ก่อน ออกจากวังเพื่อที่จะไปหาองค์ชายสามที่เมืองชายแดน

ตอนที่ฮองเฮายังคงเป็นพระชายาอยู่นั้น ได้ถูกพระชายารองลอบวางยา แม้จะรู้ตัวเร็วและถอนพิษได้ทัน แต่ทว่าก็ยังมีพิษตกค้างอยู่ในร่างกายทำให้มีบุตรยาก ถึงต่อให้มีก็ไม่แน่ว่าจะรักษาครรภ์เอาไว้ได้ และนี่อาจจะเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เกิดเรื่องเศร้าขึ้นในวันนี้ก็เป็นได้ ตอนนั้นองค์ชายสามโกรธมาก สั่งปลดพระชายารองทันที อีกทั้งยังลงโทษโบยหลายไม้ ทำเอาขาพิการต้องนั่งเก้าอี้ล้อเลื่อนไปตลอดชีวิต

เมื่อองค์ชายสามเป็นรัชทายาทและขึ้นครองราชย์ นางก็เป็นผู้ที่อยู่เคียงข้างเสมอมา แต่มาวันนี้นางกลับด่วนจากเขาไป โดยที่ไม่แม้แต่จะได้ร่ำลากัน แล้วจะไม่ให้พระองค์เสียพระทัยได้อย่างไร

ตอนที่นางกำนัลอุ้มองค์หญิงน้อยมา ฮ่องเต้ก็ยังไม่เหลือบมองนางเลยสักนิด

“ฝ่าบาทเพคะ องค์หญิงอยู่ทางนี้เพคะ” เสี่ยวหลัวอุ้มองค์หญิงน้อยมากำลังจะยื่นให้ฮ่องเต้ทอดพระเนตร

ทว่าพระองค์กลับหันหน้าหนีแล้วโบกมือไล่ให้เอาตัวนางออกไป “พานางออกไปเถิด เรายังไม่พร้อมที่จะเห็นหน้านาง”

เสี่ยวหลัวได้ยินดังนั้นก็เศร้าใจขึ้นมา นางเข้าใจดีว่าฮ่องเต้ทรงเสียพระทัยอย่างหนัก แต่นี่คือองค์หญิงคือบุตรสาวของพระองค์ หากจะไม่ให้ค่าเลย ก็อดจะสงสารองค์หญิงอยู่ไม่น้อย

“แต่ว่า ฝ่าบาทจะไม่ทรงตั้งชื่อให้องค์หญิงหน่อยหรือเพคะ” เสี่ยวหลัวเอ่ยถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

เสียงองค์หญิงน้อยร้องไห้ดังขึ้นมาอีกครั้ง ทำเอาภายในตำหนักเยี่ยนฟางวุ่นวายขึ้นอีกครา เสี่ยวหลัวจำเป็นต้องส่งองค์หญิงต่อให้นางกำนัลคนอื่น เพราะเกรงว่าเสียงร้องไห้นั้นจะรบกวนฮ่องเต้ กลัวว่าพระองค์อาจจะทรงกริ้วขึ้นมาได้

ทว่าฮ่องเต้กลับไม่ได้โกรธเคืองหรือว่ารำคาญแต่อย่างใด เพียงแต่ตรัสกลับมาด้วยพระสุรเสียงที่ราบเรียบว่า “เจ้าไปให้ไทเฮาทรงตั้งให้เถอะ”

จากนั้นพระองค์ เพียงแค่หันกลับมามองพระศพของฮองเฮาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเสด็จออกจากตำหนักไป

แม้จะรู้แก่ใจดีว่าไม่ใช่ความผิดของเด็กน้อย แต่ในใจของพระองค์ที่สูญเสียคนรักไปนั้น ก็ไม่รู้ว่าควรจะเอาไปลงกับใครดี ครั้นมาคิดดูจะกล่าวโทษอดีตพระชายารองก็ใช่ ที่เป็นต้นเหตุทำให้ฮองเฮามีบุตรยาก แต่จะว่าไป เขาก็ลงโทษนางอย่างแสนสาหัสไปแล้ว หากจะตามไปถือสาเอาความอีกก็ออกจะเกินไปหน่อย แต่เมื่อกลับมาคิดดูอีกที ก็เกิดความคิดเข้ามาเสี้ยวหนึ่งว่า หากเด็กคนนี้ไม่เกิดมา หญิงอันเป็นที่รักของเขาก็คงจะไม่ด่วนจากไปเช่นนี้

ทั้งนางกำนัลทั้งหมอหลวงที่อยู่ในตำหนัก ต่างก็อดที่จะเวทนาองค์หญิงน้อยไม่ได้ ไทเฮาเองก็ทรงเศร้าพระทัยเช่นกัน