บทที่ 4 ทดสอบ1/1

บทที่ 4 ทดสอบ1/1

หมิงซีที่เผลอหลับไป เขารู้สึกตัวตื่นในทันทีเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา แต่หากดูจากเวลานี่ไม่ใช่เวลาที่จะมีนางกำนัลเข้ามาเพราะข้างนอกยังมืดสนิท เขาลืมตามองไปที่เตียง องค์หญิงยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติง

หน้าต่างถูกเปิดออกช้าๆ หมิงซีหลับตาลงเช่นเดิม ไม่ได้มีท่าทีว่าขยับตัวหรือทำอะไร แค่รอดูว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อจากนี้

นักฆ่าอำพรางตนด้วยชุดสีดำปกปิดใบหน้า กระโดดเข้ามาทางหน้าต่างอย่างรวดเร็ว และย่องด้วยฝีเท้าที่เบามากเหมือนถูกฝึกมาอย่างดี เมื่อเห็นหมิงซีที่หลับอยู่ เขาจึงดึงมีดออกมาจากแขนเสื้อตัวเอง หวังจะฆ่าปิดปากทหารคนนี้ก่อนจึงค่อยไปสังหารองค์หญิงตามคำสั่ง

หมับ!

มือนักฆ่าที่ง้างขึ้นจะจ้วงแทง ถูกหมิงซีคว้าเอาไว้อย่างง่ายดาย หมิงซีบิดข้อมือชายคนนั้นเขาสะบัดมีดจนหลุดจากมือ แล้วฟาดสันมือไปที่ต้นคอ ทำให้นักฆ่าชะตาขาดสลบล้มลงไปทั้งยืน

แต่นักฆ่าไม่ได้มีแค่คนเดียว เมื่อหน้าต่างอีกด้านถูกเปิดออก นักฆ่าอีกสามคนก็กรูกันเข้ามาจากทั้งทางประตูและหน้าต่าง

แต่ทว่าที่ทำให้หมิงซีแปลกใจนั่นคือแม้จะมีเหตุการณ์ต่อสู้เช่นนี้ แต่องค์หญิงก็ยังนอนอยู่ท่าเดิม หมิงซีจึงทำได้เพียงต้องจัดการคนพวกนี้ด้วยตัวเอง นักฆ่าสองคนพุ่งตัวมาหาเขา อาวุธล้วนเป็นมีดสั้น เขาหลบจากมีดที่แทงมาอย่างง่ายดายดูท่าทางคนพวกนี้ไม่ได้ผ่านการฝึกฝนมาเพื่อฆ่าคน เขาจึงจัดการทั้งสองได้ไม่ยาก

หนิงฮวานอนปิดตาสนิท ในขณะที่หมิงซีกำลังรับมือกับนักฆ่าที่เหลือ นางกลับนอนนิ่ง แม้นักฆ่าอีกคนกระโดดขึ้นไปบนเตียงและกำลังง้างมีดจะแทงลงบนตัวของนาง นางก็ยังนอนหลับอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

ฉึก!

เลือดค่อยๆ ไหลหยดใส่หน้าอกของหนิงฮวาทีละหยดๆ นางจึงลืมตาขึ้นช้า ๆ ก็พบว่ามีดไม่ได้ถูกปักลงบนตัวนาง แต่กลับอยู่ในมือของหมิงซีที่กำมีดไว้ด้วยมือเปล่าของเขาเอง และจัดการปาดคอนักฆ่าทิ้งต่อหน้าต่อตาของนาง

หากเป็นสตรีอื่นคงกรีดร้องอย่างคนเสียสติไปแล้ว แต่นางไม่ใช่ หนิงฮวาเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้มานับครั้งไม่ถ้วน จึงมองด้วยสายตาเย็นชาปนเบื่อหน่ายเท่านั้น

“เหตุใดพระองค์ถึงไม่หลบพ่ะย่ะค่ะ” หมิงซีถาม พร้อมทั้งผลักศพนักฆ่าออกไปจนหล่นลงที่พื้น ก่อนที่เขาจะลงมายืนนิ่งมองนางอย่างไม่เข้าใจ

ด้านหนิงฮวาลุกขึ้นนั่ง ก่อนที่นางจะเช็ดเลือดที่กระเด็นโดนใบหน้าของนางออกอย่างใจเย็น ไร้ซึ่งความตื่นตกใจ

“เจ้าฝีมือดีกว่าที่ข้าคิดเอาไว้ แต่ก็ขอบใจเจ้าที่ช่วยข้าเอาไว้” นางกล่าวพลางกระชับเสื้อของตัวเอง แล้วก้าวลงจากเตียงเดินไปหาหมิงซี

“พระองค์จะทำอะไรพ่ะย่ะค่ะ” หมิงซียืนนิ่งไม่ขยับไปไหนแต่เอ่ยถามขึ้นมาอย่างไม่ไว้ใจองค์หญิงคนนี้

“ทำแผลให้เจ้ายังไงล่ะ นั่งลง” นางเอ่ยตอบพร้อมกับผลักเขาให้นั่งลงที่เก้าอี้ด้านหลัง ก่อนจะฉีกแขนเสื้อตัวเอง แล้วดึงมือเขาขึ้นมา นางค่อยๆ พันผ้ารอบมือของเขาอย่างเบามือ

“องค์หญิง” หมิงซีได้แต่มององค์หญิงพันแผลบนมือให้อย่างไม่เข้าใจ ผ้าอื่นมากมายในห้องนี้ เหตุใดจึงฉีกเสื้อตัวเองมาพันมือเขาแบบนี้เล่า

“เจ้าคงไม่ได้ฆ่าตายพวกมันทุกคนหรอกกระมัง” นางทำแผลเสร็จก็ถามขึ้นพร้อมกับก้มลงมองนักฆ่าและดึงผ้าคลุมหน้าของพวกมันออก

“ไม่พ่ะย่ะค่ะ มีเหลืออีกหนึ่งคน” เขาชี้ไปยังร่างที่แน่นิ่งอยู่ใกล้กับประตูห้อง คนแรกที่เขาใช้สันมือสับต้นคอจนมันสลบไป

“รอบคอบดี คนพวกนี้ไม่ได้เป็นนักฆ่าหรอก พวกเขาเป็นขันที แต่ตำหนักไหนข้าต้องสืบดูอีกที” หนิงฮวากล่าวเสียงเรียบเมื่อเห็นใบหน้าคนพวกนั้นชัดเจน

“ทรงทราบได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ” หมิงซีถามอย่างสงสัย