บทที่ 3 ปรนนิบัติ1/2

บทที่ 3 ปรนนิบัติ1/2

“หากไม่เช่นนั้นเสด็จพี่จะรู้ข่าวการเปลี่ยนฮ่องเต้แคว้นเหลียงได้อย่างไรกันเล่า ทั้งยังรู้ก่อนคนในแคว้นเสียอีก หากข้าเดาไม่ผิดสายลับคนนี้น่าจะมีตำแหน่งในวังหลวงที่สูงไม่น้อยเลย หลายปีขนาดนี้ถึงยังไม่ถูกจับได้” องค์ชายหกกระตุกยิ้มเมื่อคิดถึงสายลับที่แฝงตัวไปอยู่ในแคว้นเหลียงหลายสิบปีแล้ว

“กระหม่อมไม่คิดว่าการเข้าวังหลวงจะเป็นเรื่องง่าย การจะติดต่อคนผู้นั้นยิ่งเป็นไปได้ยาก” หมิงซีเอ่ยขึ้นอย่างกังวลใจไม่น้อย เพราะไม่ว่าวังหลวงแคว้นใดย่อมจะต้องมีการอารักขาอย่างแน่นหนา ยากที่จะแฝงตัวเข้าไปได้

“ถูกต้อง เพราะฉะนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องเอาตัวเองไปเสี่ยง แค่เข้าไปในค่ายทหาร ดูการเคลื่อนไหวก็มากพอแล้ว จากนั้นก็ให้รีบกลับมา ไม่จำเป็นที่เจ้าจะเสี่ยงเข้าไปในวังหลวง” องค์ชายหกแนะนำ เพราะลึกๆ แล้วเขาเป็นห่วงแม่ทัพคู่กายของเขามาก

“แต่กระหม่อมไม่คิดว่าจะง่ายนะพ่ะย่ะค่ะ มิเช่นนั้นคนที่เราส่งไปก็คงมีสักคนรอดกลับมา” หมิงซีเอ่ยขึ้น

เพราะตลอดเวลาหลายปี เขาส่งคนลอบข้ามชายแดนไปเพื่อดูความเคลื่อนไหวของกองทัพแคว้นเหลียงมากมาย แต่กลับไม่มีผู้ใดได้กลับมาเลยสักคนเดียว

“เพราะแบบนั้นในเมื่อข้าห้ามปราบแล้ว เจ้ายังตัดสินใจจะไป เจ้าก็ต้องหาทางรอดกลับมา” องค์ชายหกกล่าวขึ้นมาหวังจะให้แม่ทัพคู่กายเปลี่ยนใจ

“องค์ชายไม่ต้องกังวล กระหม่อมจะกลับมาพร้อมด้วยวิธีเอาชนะแคว้นเหลียงพ่ะย่ะค่ะ” หมิงซียังตั้งมั่นในการจะไปสืบข่าวศึกให้จงได้ จึงเอ่ยขึ้นมาอย่างหนักแน่น

“ดี”

สิ้นคำขององค์ชายหก หมิงซีก็ออกเดินทางมาที่แคว้นเหลียงทันที โดยอาศัยการปลอมตัวเป็นพ่อค้า ก่อนจะเข้าไปสมัครคัดเลือกเป็นทหารใหม่

กลับมาที่ห้องพักนายทหารแคว้นเหลียง

ฟรึบ!

แสงตะเกียงในห้องพักของหมิงซีดับลง เขาไม่ได้จะเข้านอนแต่กำลังจะเปลี่ยนชุดเพื่อออกไปแอบดูสถานที่ต่างๆ ในวังหลวง แต่ทว่ายังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้ถอดเสื้อเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นเสียก่อน

ก๊อก ก๊อก

หมิงซีจุดตะเกียงขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะเดินเปิดประตูออกไปดู

ก็พบกับทหารนายหนึ่ง ที่มีความสูงพอๆกับหมิงซียืนอยู่หน้าห้อง ท่าทางดูทะมัดทะแมง ทั้งยังหน้าตาดีอีกด้วย

“เจ้าใช่ไหมที่มาใหม่” ทหารนายนั้นถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ยากจะคาดเดาความคิดหรือความรู้สึก

“ใช่ มีอะไรกับข้าหรือ” หมิงซีก็ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเดียวกัน

“เจ้าชื่อหมิงซีถูกต้องมั้ย” เขาถามชื่อเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่ผิดตัว เมื่อหมิงซีพยักหน้ารับเขาก็บอกออกมาอีกครั้ง “องค์หญิงเรียกเจ้าเข้าไปพบ”

“เรียกพบเวลานี้อย่างนั้นหรือ” หมิงซีขมวดคิ้วถามอย่างแปลกใจที่ถูกนางเรียกพบในเวลาเช่นนี้ ‘นี่ไม่ใช่เรื่องที่เหมาะสมหรอกหรือ’

“ก็ใช่น่ะสิ มาเถอะ” เอ่ยจบเขาก็เดินนำหน้าหมิงซีไปที่ตำหนักองค์หญิงใหญ่ทันที

“เจ้าเพิ่งมาคงยังไม่รู้อะไร ไม่ว่าเวลาไหนหากองค์หญิงเรียก เจ้าก็ต้องรีบไปทันที อ้อ.. ต่อไปเจ้าเรียกข้าว่าไป๋เหรินก็แล้วกัน ข้าพักอยู่ห้องข้างๆ เจ้านั่นล่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นในระหว่างเดินไปด้วยกันและเขาถือโอกาสแนะนำตัวไปในคราเดียวกัน

“เจ้า เข้ามาอยู่ที่นี่นานแล้วอย่างนั้นหรือ” หมิงซีพยักหน้ารับรู้ตัวตนของไป๋เหริน แต่ไม่แนะนำตัวกลับเพราะคนคนนี้น่าจะรู้จักเขาแล้ว จึงเอ่ยถามขึ้นในเรื่องที่เขาอยากรู้มากกว่า

“ก็ระยะหนึ่ง แต่ข้าก็ยังไม่เคยโดนองค์หญิงเรียกไปปรนนิบัติเลยสักครั้ง ไม่เหมือนเจ้าที่มาแค่วันเดียวก็ถูกเรียกตัวแล้ว ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย” เขาบ่นพลางเดินไปตามทาง

“ปรนนิบัติ?” หมิงซีทวนคำที่ได้ยินจากปากของไป๋เหริน

“ก็ใช่น่ะสิ เจ้ามาวันแรก พระองค์ก็ทรงเรียกหาเลย อีกหน่อยเจ้าคงได้ตามเสด็จองค์หญิงเช่นเดียวกับสองคนนั้นแน่” ไป๋เหรินเอ่ยออกมาเหมือนไม่ได้รับความยุติธรรม เขาก็รอคอยทุกวันเพื่อให้ถูกเรียกตัว แต่ก็ไร้วี่แวว

หมิงซีไม่ได้ถามอะไรต่อ เขาได้แต่คิดในใจว่านี่มันเรื่องอะไรกัน องค์หญิงเรียกพบทหารกลางดึก ทั้งยังให้ไปเพื่อปรนนิบัตินาง

นี่จะเกินไปแล้วกระมัง นางใจกล้าถึงขนาดนี้เชียวหรือ หรือแคว้นเหลียงไม่เคร่งเรื่องธรรมเนียมปฏิบัติ

เมื่อถึงหน้าตำหนัก ก็มีนางกำนัลสองคนเดินนำเขาเข้าภายในตำหนัก ซึ่งภายในใหญ่โตหรูหรามากทีเดียว เรียกได้ว่าฟุ่มเฟือยมากก็ว่าได้ นอกจากนางกำนัลสองคนแล้ว ด้านในยังมีนางกำนัลอีกมากมายตามแต่ละจุด จนถึงห้องด้านในที่น่าจะเป็นห้องบรรทม แต่การให้ทหารเข้ามาถึงในห้องชั้นในเช่นนี้ ไม่โดนลงอาญาหรอกหรือหมิงซีสงสัยในใจแต่ก็ยังเดินตามไปเงียบๆ

“องค์หญิงเพคะ เขามาแล้วเพคะ” นางกำนัลรายงานจากหน้าประตู

“ให้เขาเข้ามา ส่วนพวกเจ้าออกไปให้หมด” เสียงกังวานไพเราะของนางดังออกมาด้านนอก

“เพคะ” นางกำนัลผายมือให้เขาเข้าไปด้านใน ก่อนจะพากันทยอยเดินออกไป

หมิงซีตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป องค์หญิงนั่งอยู่บนเตียง ด้วยชุดนอนบางเบา เส้นผมปล่อยยาวลงมาเลยกลางหลังจนถึงบั้นท้ายงอนๆ

“เจ้าควรจะปิดประตูด้วย” นางว่าพลางมองนายทหารนั่น แต่เขาไม่หันกลับไปปิดประตู นั่นเพราะเขาตั้งใจเปิดประตูเอาไว้