บทที่ 3 ปรนนิบัติ 1/1

บทที่ 3 ปรนนิบัติ 1/1

ตำหนักหนิงฮวา

ภายในวังหลวงของแคว้นเหลียง มีการรักษาความปลอดภัยอย่างแน่นหนา ยากที่คนนอกจะเข้าถึงได้

หมิงซีที่ไม่คาดคิดว่าตัวเองจะได้เข้าถึงวังหลวงแคว้นศัตรูอย่างง่ายดายเช่นนี้ เขาเริ่มวางแผนเพื่อจะกำจัดฮ่องเต้แคว้นเหลียง เพียงแต่ยามนี้เขาจะต้องหาโอกาสที่เหมาะสมและลงมือเท่านั้น

ในขณะที่หมิงซีกำลังยืนคิดอะไรเพลินๆ อยู่ที่หน้าตำหนัก ที่ตอนนี้มีองค์หญิงใหญ่พักผ่อนอยู่ภายใน เขาจึงต้องยืนเฝ้ายามอยู่ที่นี่ตามคำสั่งก็มีชายร่างสูงคนหนึ่งเดินมาจากอีกด้านและเอ่ยถามขึ้น

“เจ้า เข้ามาใหม่ใช่หรือไม่”

“อืม” หมิงซีพยักหน้ารับหากจำไม่ผิดนี่น่าจะเป็นคนสนิทอีกคนขององค์หญิงที่เขาเคยเห็นที่ค่ายทหาร

“ชื่อหมิงซีใช่ไหม มากับข้า” หวังหย่งเอ่ยปากบอกพร้อมกับมองทหารที่องค์หญิงพามาใหม่ เขาคุ้นชินกับเหตุการณ์เช่นนี้ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางสรรหาทหารเข้ามาในตำหนัก แต่ละคนก็ล้วนแล้วแต่มีดีไปคนละอย่าง แต่คนนี้นอกจากหน้าตาดีแล้วฝีมือยังดีอีกด้วย

“แต่องค์หญิงสั่งให้ข้าเฝ้าที่นี่” หมิงซีกล่าวเสียงเรียบ และมองประตูหน้าตำหนักขององค์หญิง

“เลยเวลาของเจ้าแล้ว อีกเดี๋ยวจะมีคนมาเปลี่ยนเวร ข้าจะพาเจ้าไปที่พักตามคำสั่งขององค์หญิง ตามมาเถอะ” พูดจบหวังหย่งก็เดินนำไปทันที

หมิงซีไม่พูด แต่เขาเดินตามหวังหย่งไปอย่างเงียบๆ ตลอดทางเดินเขาคอยมองสังเกตและจดจำเส้นทางแต่ละจุดอย่างละเอียด ห้องพักทหารอยู่ห่างจากตำหนักขององค์หญิงไปไม่มากนัก เป็นห้องพักยาวติดกันแบ่งเป็นห้องเล็กๆ พออยู่ได้

“นี่เป็นที่พักของเจ้า เมื่อถึงเวลาพักให้พักที่นี่ ถ้าไม่อยากตายแบบไม่รู้ตัวอย่าออกไปมั่วซั่ว ถ้าหากเจ้าตายขึ้นมาข้าคงได้แต่ทำศพให้” หวังหย่งเอ่ยเตือนเสียงเข้ม เพราะเขาเองก็ไม่ไว้ใจในตัวทหารใหม่ทุกคน หรือจะพูดตรงๆ ก็คือเขาไม่ชอบทหารคนไหนทั้งนั้นที่เข้าใกล้องค์หญิง

“ข้ารู้แล้ว ขอตัวก่อน” เอ่ยจบหมิงซีก็เปิดประตูเข้าห้องพัก อย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก ท่าทางของเขายิ่งทำให้หวังหย่งรู้สึกไม่พอใจมากขึ้น

‘ทั้งที่เป็นเพียงทหารใหม่แต่กลับหยิ่งทะนงจนน่าหมั่นไส้’ หวังหย่งคิดในใจแล้วหันหลังเดินกลับไปทางเดิม

หลังจากหวังหย่งกลับไปแล้ว หมิงซีก็ใช้เวลาอยู่ในห้องพักเงียบๆ เขาจุดตะเกียงพอให้มีแสงส่องสว่าง

แล้วนั่งพิงเตียงเล็กๆ ที่แทบจะเรียกว่าเตียงไม่ได้ด้วยซ้ำ เขาใช้เวลานี้คิดทบทวนเรื่องราวที่เคยหารือกับองค์ชายหกไว้ก่อนที่เขาจะมาที่นี่

ก่อนหน้านี้ที่แคว้นซีฮัน

ก่อนที่หมิงซีจะเดินทางไปแคว้นเหลียง องค์ชายหกได้เรียกเขาไปพบและมอบกระดาษแผ่นหนึ่งให้เขาดู มันเป็นตราสัญลักษณ์หนึ่ง

“เจ้าจำสัญลักษณ์นี้ไว้ให้ดี มันจะพาเจ้าไปพบกับสายลับในแคว้นเหลียง เจ้าแค่ต้องหาพวกเขาให้เจอ พวกเขาจะช่วยงานเจ้าได้” องค์ชายหกเน้นย้ำกับเขา

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะจดจำภาพนี้ให้ขึ้นใจและจะหาพวกเขาให้เจอ” หมิงซีมองสัญลักษณ์ในกระดาษแล้วเอ่ยขึ้นมาอย่างหนักแน่น

เพราะน้อยคนที่จะได้พบเห็นสายลับเหล่านี้ ว่ากันว่ามีเพียงฮ่องเต้เท่านั้นที่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร แม้แต่ตัวองค์ชายหกเองก็ยังไม่เคยพบเจอ ได้แค่รับข่าวสารที่ส่งมาเท่านั้น

“ข้าไม่สามารถบอกเจ้าได้ว่าพวกนั้นเป็นใครและอยู่ที่ไหน หากเจ้าจะส่งข่าวมาให้ข้า จำเป็นจะต้องให้พวกเขาจัดการ แต่มีที่หนึ่งที่ข้ามั่นใจว่ามีคนของเราอยู่แน่ๆ” องค์ชายหกกล่าวขึ้นมาอย่างมั่นใจ

“ที่ใดหรือพ่ะย่ะค่ะ” หมิงซีเอ่ยถาม เพราะนั่นจะทำให้เขาตามตัวสายลับได้ง่ายขึ้น

“วังหลวงแคว้นเหลียง” องค์ชายหกเอ่ยขึ้น

“เหตุใดถึงทรงคิดเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ”