บทที่ 2 ถูกตาต้องใจ1/1

บทที่ 2 ถูกตาต้องใจ1/1

ในกระโจม

หนิงฮวานั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายๆ ในมือถือจอชา ซึ่งนางยกขึ้นดื่มน้ำชาอย่างใจเย็น หลายปีมานี้นางวุ่นแต่กับงานในราชสำนัก นับตั้งแต่ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันขึ้นครองราชย์

นางยังต้องคานอำนาจทางทหารกับองค์ชายคนอื่นๆ โชคยังดีที่มารดาของนางนั้นแม้ว่าจะเป็นเพียงสนม แต่เป็นสนมมาจากตระกูลขุนนางใหญ่ ทำให้เบื้องหลังของนางมีอำนาจมากพอตัว ทั้งยังเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ผู้ล่วงลับ และมีไทเฮาให้การสนับสนุน นางจึงนับว่าเป็นสตรีที่น่ากลัวในวังหลวงเลยทีเดียว (คานอำนาจที่นี่คือ ถ่วงอำนาจ)

"องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมพาคนมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ" หลี่เหว่ยที่ยืนอยู่นอกกระโจมรายงาน

“เข้ามา”

เมื่อสิ้นเสียงของหญิงในกระโจม หลี่เหว่ยก็เข้าไปในกระโจมพร้อมหมิงซี

"คุกเข่าลง" หลี่เหว่ยสั่งในทันที

ด้านหมิงซีก้มหน้าคุกเข่าลงตามคำสั่ง แม้ในใจจะต่อต้าน แต่เขาไม่มีทางเลือกมากนัก การได้พบเชื้อพระวงศ์แคว้นเหลียงในวันนี้นับว่าเป็นโชคดีของเขาก็ว่าได้

"เงยหน้าขึ้นสิ" หนิงฮวาเอ่ยปากสั่งคนที่ก้มหน้าคุกเข่าอยู่ตรงหน้า

แต่หมิงซีเก็บซ่อนความขุ่นเคืองเอาไว้ในใจที่ถูกออกคำสั่ง ไม่ยอมพูดและยังก้มหน้าลงอยู่อย่างนั้น

จนหนิงฮวาต้องลุกขึ้นมา มือเรียวจับคางเขาเชิดขึ้น นั่นเป็นครั้งแรกที่ดวงตาคมได้สบกับดวงตาคู่งาม ทั้งสองประสานสายตากันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่นางจะปล่อยมือออกและส่งสายตาไม่ให้เขาหลบหน้า

"บอกชื่อเจ้ามาสิ" นางยังคงจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่วางตา หากมีทหารหน้าตาดีมาอยู่ข้างกายก็นับว่ามีอาหารตาไว้ชื่นชมท่ามกลางเหล่าขุนนางแก่คร่ำครึกมันก็ดีไม่ใช่น้อย

"หมิงซี พ่ะย่ะค่ะ" เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ

"หลี่เหว่ย เจ้าออกไปก่อน ห้ามใครเข้ามาหากไม่มีคำสั่งจากข้า" นางผละออกทหารหนุ่มตรงหน้า ไปยืนสั่งการกับองครักษ์ของตน

"พ่ะย่ะค่ะ" หลี่เหว่ยรับคำสั่ง แล้วเดินออกไปนอกกระโจมทันทีอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง

ในเวลานี้หมิงซีได้โอกาสอยู่กับองค์หญิงแคว้นเหลียงตามลำพัง เมื่อก่อนเขาสนใจแต่เรื่องทางการทหาร ไม่สนใจเชื้อพระวงศ์แคว้นใด

แต่ในวันนี้กลับได้เผชิญหน้ากับองค์หญิงที่มีอำนาจมากที่สุดคนหนึ่งในแคว้นเหลียง ทั้งยังเรียกหาเขาถึงที่ หากเขาลงมือสังหารสตรีตรงหน้าในเวลานี้เล่าจะเป็นอย่างไร

‘สังหารนางไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา แต่การจะหนีรอดออกจากค่ายทหารแห่งนี้คงทำได้ยากยิ่ง’ หมิงซีที่ก้มหน้าอยู่ได้แต่ครุ่นคิดในใจ

"ถอดเสื้อเจ้าออก"

แต่ทว่ายังไม่ทันที่หมิงซีจะได้ลงมือทำอะไร นางก็ดึงตัวเขาให้ลุกขึ้นและผลักให้นั่งลงบนเก้าอี้ ทั้งยังสั่งให้เขาถอดเสื้ออีก

"พระองค์จะทรงทำอะไรพ่ะย่ะค่ะ" คิ้วของแม่ทัพหนุ่มย่นเข้าหากัน ไม่คิดว่าตนจะต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ และไม่เคยมีสตรีใดทำเช่นนี้กับเขามาก่อน

“ข้าสั่งให้เจ้าถอดเสื้อออก ทำเดี๋ยวนี้” นางออกคำสั่งอีกครั้ง ทั้งยังมองอย่างกดดัน

ด้านหมิงซีไม่พูด แต่เขามองใบหน้าสวยของนางอย่างไม่คิดว่าองค์หญิงผู้นี้จะมีรสนิยมเช่นนี้ แต่เมื่อไม่มีทางให้เลือก เขาจึงลุกขึ้นประจันหน้ากับนางแล้วถอดเสื้อของตนออกในทันที

ด้านหนิงฮวายิ้มมุมปาก นางพอใจในการกระทำของชายตรงหน้า แม้จะยอมทำตามค่ำสั่งของนาง แต่ก็มีความต่อต้านอยู่ในท่าทีที่แสดงออกอย่างชัดเจน แบบนี้สิถึงจะน่าเอามาไว้ข้างกายนาง

“นั่งลง” เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้ว นางจึงเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม ก่อนจะออกคำสั่งสั้นๆ แล้วหยิบรายงานบนโต๊ะมาอ่านฆ่าเวลา