บทที่ 1 เมื่อครั้งพบพาน 1/2

บทที่ 1 เมื่อครั้งพบพาน 1/2

ตำรากับอาจารย์ที่นางเป็นคนจัดหามาให้ แต่เจ้าตัวกลับมาหานางในสนามฝึกในเวลานี้

“พี่หญิง ข้าไม่อยากเรียนแล้ว ตำราพวกนั้นข้าอ่านจนจะจดจำได้หมดอยู่แล้ว” ฮ่องเต้น้อยกล่าวออกมาเบาๆ

“เจ้าจำได้ แล้วเจ้าเข้าใจความหมายรึไม่” นางถามด้วยน้ำเสียงเรียบพร้อมกับจ้องมองไม่ละสายตา ท่าทางของนางไม่เหมือนสตรีอ่อนโยนทั่วไป ออกจะแข็งกระด้างหากเทียบกับสตรีในวังหลวง นั่นจึงทำให้ฮ่องเต้น้อยถึงกับหลบสายตา

“ข้า ข้า” ฮ่องเต้น้อยหลงหยางทำเสียงอึกอักในลำคอ หากจะบอกว่าเข้าใจทั้งหมดก็คงจะไม่ใช่ ถึงอย่างไรเขาก็เป็นเพียงเด็กคนหนึ่งที่แบกรับภาระอันหนักอึ้งเอาไว้ ภาระที่เขาก็ไม่เคยต้องการเลยแม้แต่น้อย

“หลงเอ๋อร์ พี่รู้ว่าเจ้าเหนื่อย พี่ก็ไม่ได้อยากบังคับเจ้าเลยแม้แต่น้อย แต่หลงเอ๋อร์ เจ้ารู้ใช่หรือไม่ เวลานี้เจ้าเป็นฮ่องเต้ของแคว้นเหลียง ในวันข้างหน้ายังมีเรื่องอีกมากที่เจ้าต้องพบเจอ เจ้าจึงจำเป็นต้องตั้งใจศึกษาให้มาก เข้าใจรึไม่” นางจับไหล่ทั้งสองข้างของฮ่องเต้น้อยไว้พร้อมกับเอ่ยออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลงหลายส่วน แววตากลมโตมองน้องชายคนเดียวด้วยความรักและความหวัง

“อือ” หลงหยางพยักหน้ารับแทนคำตอบ

“เช่นนั้น เมื่อเจ้ามาถึงที่นี่แล้ว วันนี้พี่จะพาเจ้าไปข้างนอกดีหรือไม่” เมื่อเห็นว่าน้องชายเข้าใจในสิ่งที่นางพร่ำบอกแล้ว นางก็ยืดตัวขึ้นยืนอย่างสง่างาม แล้วถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่สดใส

“ดีพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้น้อยยิ้มกว้างออกมาทันทีที่จบประโยคของพี่หญิงใหญ่ ในบรรดาพี่น้องที่มีมากมาย คนที่เขาวางใจและสนิทใจมากที่สุด กลับเป็นสตรีตรงหน้าที่คนในวังหลวงต่างลือกันว่านางมีส่วนในการขึ้นครองราชย์ของฮ่องเต้ในปัจจุบันซึ่งก็คือตัวเขาเอง เพื่อใช้เขาเป็นเครื่องมือทางการเมือง แต่ใครจะรู้ความสัมพันธ์ของสองพี่น้องดีไปกว่าพวกเขาทั้งคู่ล่ะ

“ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ” เสียงของกงกงที่คอยติดตามฮ่องเต้น้อย ขัดขึ้นมา เขาไม่เห็นด้วยที่องค์หญิงใหญ่จะพาฮ่องเต้เสด็จออกนอกวังเช่นนี้

“ข้าบอกว่าได้ ก็ต้องได้” หนิงฮวาปรายตามองกงกง ด้วยสายตาดุดัน พร้อมกับเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ

“พ่ะย่ะค่ะ” กงกงจำใจก้มหัวโค้งคำนับ เมื่อได้สบตาดุจพญานางของนาง

“ไปเถอะ” นางละสายตามาจากกงกง แล้วหันมาจูงมือน้องชายออกจากลานฝึกไป โดยมีองครักษ์ของตนติดตามไม่ห่าง

“องค์หญิง กระหม่อมจะไปเตรียมม้านะพ่ะย่ะค่ะ” หวังหย่ง องครักษ์หนุ่มร่างสูงเอ่ยต่อนางอย่างรู้หน้าที่อย่างดี

“อื้อ” นางพยักหน้าให้เบาๆ แล้วองครักษ์หนุ่มก็คำนับแล้วขอตัวแยกออกไป

แคว้นซีฮัน

หลังจากไม่สามารถเอาชนะแคว้นเหลียงในการทำศึกได้ องค์ชายหกผู้ซึ่งเป็นผู้บัญชาการทัพแห่งแคว้นซีฮัน นาม จวิ้นเทียนเว่ย จึงคิดหาวิธีเพื่อจะหาทางเอาชนะและยึดแคว้นเหลียงให้เข้ามาอยู่ใต้อาณัติของแคว้นซีฮันให้ได้

“องค์ชาย กระหม่อมจะไปสืบข่าวที่แคว้นเหลียงด้วยตัวเองพ่ะย่ะค่ะ” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยขึ้นมาอย่างจริงจัง พลางยื่นกระดาษรายงานที่ได้จากสายลับในแคว้นเหลียงให้กับองค์ชายหก

“ข้าไม่เห็นด้วย งานแค่นี้เหตุใดแม่ทัพของข้าต้องไปด้วยตัวเอง”องค์ชายหกเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่เห็นด้วย งานเล็กน้อยเพียงเท่านี้ ไหนเลยจะต้องถึงกับให้แม่ทัพใหญ่ไปจัดการด้วยตนเอง

“นั่นสิ พี่หมิงซีให้คนอื่นไปเถอะ” หานเจียง รองแม่ทัพอายุน้อยกว่าไม่เห็นด้วยเช่นกัน จึงเอ่ยเสริมขึ้นมา

“องค์ชาย พวกเราต่อสู้กับแคว้นเหลียงมายาวนานหลายเดือนหลายปี ก็ไม่มีฝ่ายใดเอาชนะกันได้ ไม่ทรงแปลกพระทัยหรือพ่ะย่ะค่ะว่าเป็นเพราะเหตุใด แม้แต่เปลี่ยนฮ่องเต้ใหม่ที่เป็นเพียงเด็กอายุสิบสี่หนาวเท่านั้น พวกเราก็ยังเอาชนะไม่ได้ กระหม่อมว่ามันจะต้องมีเบื้องหลังแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ” ตงหมิงซีกล่าวขึ้นต่อองค์ชายหกด้วยเหตุผลที่เขาครุ่นคิดไม่ตก

“แคว้นเหลียงก็เอาชนะเราไม่ได้เช่นกัน ข้าไม่อยากให้เจ้าไปเสี่ยง ที่นั่นจะไม่มีผู้ใดช่วยเจ้าได้ มันอันตรายเกินไปหากว่าเจ้าโดนฝ่ายนั้นจับได้” จวิ้นเทียนเว่ยเอ่ยขึ้นอย่างไม่เห็นด้วยอยู่ดี

“กระหม่อมอยากจะไปสืบข่าวด้วยตัวเองจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ อย่างน้อยก็จะได้รู้ความเคลื่อนไหวภายใน แล้วอาจจะพอหาวิธีในการเอาชนะได้นะพ่ะย่ะค่ะ ส่วนเรื่องอันตราย ไหนเลยถ้าไม่เข้าถ้ำเสือเราจะได้ลูกเสือได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ” หมิงซียืนกรานออกไป เขาอยากรู้เรื่องภายในแคว้นเหลียงก็เพื่อข้อมูลที่จะใช้ในการศึก เข้าทำนองรู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะพันครั้ง

“เช่นนั้นข้าจะไปกับท่านด้วย” รองแม่ทัพหานเจียงเสนอตัวขึ้นมาอีกคนทันที

“ไม่ได้ เจ้าต้องอยู่ที่นี่รอข่าวจากข้า และหากมีอะไรเกิดขึ้นที่นี่ เจ้าจะได้ช่วยองค์ชายจัดการแทนข้าได้ องค์ชายทรงอนุญาตด้วยพ่ะย่ะค่ะ” หมิงซีพูดกับหานเจียงจบก็รีบคุกเข่าลงตรงหน้าองค์ชายหกและร้องขอคำสั่งจากองค์ชายหก

“เช่นนี้ก็เอาตามเจ้าว่า ข้าให้เจ้าไปสืบข่าวที่แคว้นเหลียงได้ แต่จำไว้ว่าที่นั่นจะไม่มีคนคอยช่วยเจ้า เจ้าต้องเอาตัวรอดด้วยตัวเอง เข้าใจหรือไม่” องค์ชายหกเอ่ยบอกเสียงเข้ม

“เข้าใจ พ่ะย่ะค่ะ” หมิงซีรับคำสั่งอย่างจริงจังในทันที

ขอเพียงหาทางเอาชนะอีกฝ่ายให้ได้อย่างเด็ดขาด ต่อให้แลกด้วยชีวิตเขาก็สละมันได้