บทที่ 1 เมื่อครั้งพบพาน 1/1

บทที่ 1 เมื่อครั้งพบพาน 1/1

ค่ายหลิวเหว่ย แคว้นซีฮัน

แม่ทัพหนุ่มแคว้นซีฮันนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดขาว บนร่างกายมีบาดแผลมากมาย ร้ายแรงสุดคงเป็นแผลที่ถูกธนูยิงเข้าที่อกข้างขวา หลังจากโจวเยี่ยนหมอประจำค่ายได้จัดการทำแผลให้กับเขาเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ก็ทำได้เพียงแค่ดูอาการว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาตอนไหน หรือจะไม่ฟื้นเลย

หนิงฮวาที่เร่งรีบมาดูอาการแม่ทัพหนุ่ม นางพุ่งตรงมายังเขาโดยไม่สนว่าใครจะเป็นอย่างไรหรือใครจะคิดอย่างไรที่เห็นนางมาปรากฏตัวที่นี่

“เขาจะตายมั้ย” องค์หญิงใหญ่แห่งแคว้นเหลียงถามอย่างตรงไปตรงมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเมื่อเดินเข้ามาถึง

“เรื่องนั้นกระหม่อมตอบไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ”โจวเยี่ยนก้มหน้าตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เพราะเขาก็ไม่รู้จริง ๆ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับแม่ทัพใหญ่แห่งซีอันว่าเขาจะต่อสู้กับมัจจุราชได้หรือไม่

“แล้วใครจะให้คำตอบข้าได้” คราวนี้นางถามขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดุดันขึ้นมากกว่าเดิม โดยที่ไม่ได้มองหน้าใครๆ เพราะสายตาไหวระริกของนางจับจ้องที่ร่างของแม่ทัพที่นอนหมดสติอยู่บนเตียงอย่างไม่ละไปไหน

“มีแต่ตัวท่านแม่ทัพแล้วพ่ะย่ะค่ะ ที่จะให้คำตอบเรื่องนี้ได้” โจวเยี่ยนตอบตามจริง เพราะแม้แต่ตัวเขาที่เป็นหมอก็ไม่สามารถบอกได้ แล้วจะมีใครรู้อีกเล่า

“ดี” นางกล่าวเสียงแข็งกร้าวออกมาสั้นๆ แล้วหยิบมีดสั้นที่พกติดตัวตลอดเวลาออกมาปักลงบนเตียงข้างกายตัวของแม่ทัพใหญ่ตงหมิงซี หมอและสตรีอีกคนที่คอยช่วยรักษาอยู่สะดุ้งต่างตกใจ แต่ก็ทำได้เพียงยืนมองการกระทำนั้น ก่อนจะพากันเดินออกไปเงียบๆ เมื่อนางตวัดสายตามาจ้องมองพวกเขา

“ตงหมิงซี เจ้าจงฟังข้าให้ดี หากเจ้ารอดจากมัจจุราชกลับมาได้ ข้าจะพาเจ้าหนีไปให้ไกลจากที่นี่ แต่หากเจ้าตาย ข้าก็ตายตามเจ้าไปด้วย และไม่ว่าเจ้าจะเลือกทางใด เจ้าก็จะไม่มีทางหนีข้าไม่พ้น ต่อให้ต้องลงไปลากเจ้ามาจากในนรกข้าก็จะทำ” นางจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่หลับอยู่แล้วเอ่ยเสียงเข้มออกมา คำกล่าวนั้นชัดเจนในทุกคำพูด

แต่นางทำเป็นเข้มแข็งได้เพียงแค่นั้น สุดท้ายความเข้มแข็งที่นางเก็บซ่อนมันเอาไว้ก็พังทลายลงมาพร้อมกับน้ำตาที่ไม่เคยหลั่งให้ผู้ใดได้เห็น แต่บัดนี้มันไหลลงอาบสองแก้มเนียน

นางกุมมือแข็งแกร่งของเขาเอาไว้ และซบตัวลงบนไหล่ของเขา ปล่อยให้น้ำตาไหลลงอาบอกแกร่งของเขาเหมือนจะให้ซึมเข้าไปในหัวใจของเขาเพื่อปลุกให้เขาตื่นมาเสียที

“ความกลัวมันเป็นอย่างนี้นี่เอง ข้ากลัวมากจริงๆ กลัวว่าเจ้าจะไม่ฟื้นกลับมาหาข้า ความรู้สึกที่จะต้องสูญเสียสิ่งที่รักไปเป็นเช่นนี้นี่เองหรือ” นางพร่ำบ่นกับตัวเองเบาๆ

แม้ไม่รู้ว่าเขาจะมีชีวิตรอดไปถึงพระอาทิตย์ขึ้นหรือไม่ แต่นางก็จะยอมรับผลที่ตามมา หนิงฮวา มองมีดที่ปักไว้บนเตียง พลันความหลังครั้งอดีตก็ได้ย้อนกลับคืนมาตั้งแต่นางและหมิงซีได้พบกันในครั้งแรก

ย้อนอดีต

แคว้นเหลียง ณวังหลวง

สตรีใบหน้างดงามปานสวรรค์ประทานมาให้ แต่งกายด้วยชุดสีแดงเพลิงแต่แฝงไว้ด้วยความทะมัดทะแมงราวกับบุรุษ เส้นผมยาวสลวยยามนี้ถูกมัดรวบตึงไว้บนศีรษะ สองมือเรียวสวยง้างธนูเล็งไปยังเป้าหมาย ก่อนจะยิงออกไปอย่างแม่นยำ

เข้าเป้า!

ชายเสื้อของนางถูกดึงกระตุกสองสามที โดยเด็กชายวัยสิบสี่หนาวที่แต่งกายเต็มยศในชุดมังกร ก่อนเขาจะเรียกนางเบาๆ ว่า “พี่หญิง”

เหลียง หนิงฮวา องค์หญิงใหญ่แคว้นเหลียง หันมองตามเสียงที่เรียก ก่อนย่อกายลงให้เสมอน้องชายของตน

“หลงเอ๋อร์ เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร นี่ไม่ใช่เวลาที่เจ้าต้องเรียนหรอกหรือ” นางถามเสียงเข้มเล็กน้อย เพราะตามกำหนดการแล้ว ยามนี้ฮ่องเต้น้อยแคว้นเหลียง ‘เหลียงหลงหยาง’ จะต้องเรียน