บทที่ 5 ความรักของอันหราน [1/2]

ลมอ่อนจากหน้าต่างกระทบกับผ้าม่านสีงาช้างพลิ้วไหวเบาบาง ในห้องนอนกว้างของจวนอ๋องม่อเหยียนมีกลิ่นสมุนไพรอบอวลเจือกลิ่นยาจีนร้อน ๆ ที่ยังคงลอยกรุ่นอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของจวนฟุบหลับอยู่บนเก้าอี้ไม้แกะสลัก ศีรษะเอนพาดแขนที่วางทับขอบเตียง คนที่ดูเย็นชาและเฉยเมยต่อผู้คนทั้งแคว้น กลับมีสีหน้าล้าอ่อนอย่างน่าประหลาดเป็นใบหน้าที่มีเพียงอันหรานเท่านั้นที่เคยเห็นในวัยเด็ก

นี่เป็นคืนที่เจ็ดแล้วที่ม่อเหยียนเฝ้าอันหรานไม่ห่าง ทุกคืนเขาแทบไม่ได้นอนจริงจัง ทำเพียงงีบหลับอย่างคนหมดแรง แล้วสะดุ้งตื่นทุกครั้งที่ได้ยินเสียงลมหายใจนางผิดปกติ แม้นางไม่ได้สติ แต่เขายังคงเช็ดเหงื่อให้นางทุกครั้งที่ตัวนางร้อนขึ้น จับมือเรียวของนางไว้แน่นเหมือนกลัวว่าถ้าผละออกนางจะหายไปอีกครั้ง

เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังขึ้นจากด้านหลัง ก่อนที่องค์หญิงสิบเอ็ดจะก้าวเข้ามา นางยืนกอดอกมองภาพนั้นเงียบ ๆ ดวงตาคู่สวยที่ปกติแฝงประกายดื้อรั้นกลับอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

“เห็นเจ้าแล้ว…” นางพึมพำด้วยเสียงเบา ก่อนจะเอ่ยต่อ “ทำให้ข้านึกถึงพี่ชายพวกโง่ ๆ ของข้าจริง ๆ”

สายตานางทอดลงมองชายหนุ่มที่ฟุบหลับอย่างหมดแรง ใบหน้าของม่อเหยียนยามหลับสงบนิ่งเหมือนไร้ความกังวล หากแต่ใต้ตาเขากลับคล้ำอย่างน่าใจหาย

“เมื่อก่อน ข้าป่วยแค่ไอไม่กี่ครั้ง พี่ชายทั้งสิบคนก็แทบจะลนลานเหมือนฟ้าถล่ม ข้าปรารถนาสิ่งใด พวกเขาก็จะยัดเยียดมาให้ราวกับกลัวข้าจะร้องไห้” น้ำเสียงองค์หญิงแผ่วลงเหมือนถูกพาให้ไหลย้อนกลับไปยังความทรงจำอันห่างไกล “แม้ข้าจะทำเรื่องชั่วร้ายแค่ไหน พวกเขาก็ยังตามลบความผิดให้อยู่ดี…ช่างเป็นพวกโง่เง่ายิ่งนัก...”

ดวงตานางหม่นลง ความเจ็บแปลบที่ซ่อนลึกกำลังกัดกินหัวใจ นางยกมือแตะศีรษะตนเองเบา ๆ ราวกับปลอบความเจ็บปวดที่ไม่มีใครมองเห็น

“ข้าตายไปเช่นนี้…พวกโง่นั่นจะเป็นเช่นไรกันบ้างนะ...”

ในขณะที่องค์หญิงกำลังจมอยู่ในความคิด เสียงครางเบา ๆ ดังขึ้นภายในห้อง องค์หญิงสิบเอ็ดหันไปมองไป๋อันหรานที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงมาตลอดเจ็ดวันที่ผ่านมาเริ่มขยับตัว

“อืมม…”

ร่างเล็กบนเตียงขยับเล็กน้อย มือเรียวกำผ้าห่มแน่น ใบหน้าอ่อนล้าค่อย ๆ ขยับ เปลือกตานางสั่นระริกก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก

ม่อเหยียนสะดุ้งตื่นทันทีเมื่อได้ยินเสียงนั้น ดวงตาที่แดงช้ำเพราะอดนอนเบิกกว้างทันทีที่เห็นไป๋อันหรานฟื้นขึ้นมา

“หรานเอ๋อร์ เจ้าฟื้นแล้วเหรอ” เขาพูดเสียงแผ่วปนโล่งอกจนแทบฟังไม่ชัด

อันหรานกระพริบตาถี่ ๆ มองไปรอบห้อง ก่อนสายตานางจะหยุดที่ม่อเหยียน ความทรงจำประดังกลับเข้ามา เสียงร้องไห้ เสียงด่า กลิ่นเลือด และความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงหัวใจจนเกือบขาดสติ

เมื่อคืน…ไม่ใช่ความฝัน เขากลับมาจริง ๆ

“ท่านพี่…” เสียงนางเบาแผ่วแทบขาดหาย

ม่อเหยียนรีบเลื่อนตัวเข้ามาใกล้ เขาจับไหล่นางเบา ๆ ราวกับกลัวว่าจะแตะต้องแรงเกินไป

“พี่ไปหาเจ้าที่จวนตระกูลชุน แล้วพบว่าเจ้ากับลูก…”

มือบางของอันหรานค่อย ๆ เลื่อนลงกดท้องตนเองเบา ๆ ความรู้สึกบางอย่างจู่โจมทันทีที่ได้ยินคำว่า "ลูก" ใบหน้านางซีดลงราวกระดาษ

เด็กคนนั้น…ไม่อยู่แล้วสินะ...

“เจ้าไม่ต้องห่วงนะ…ลูกเจ้าปลอดภัยดี”

อันหรานชะงักเหมือนหัวใจหยุดเต้นไปหนึ่งจังหวะ “ลูกข้า…ยังอยู่?”

ม่อเหยียนพยักหน้า ช้าแต่มั่นคง “อืม พี่ดูแลเองกับมือ”

ดวงตาของอันหรานเต็มไปด้วยอารมณ์หลายอย่างจนยากจะแยก ความกังวลปะปนความหวาดกลัว เศร้า และแปลบลึกที่ยากเอื้อนเอ่ย นางฝืนยิ้มทั้งที่มุมปากสั่นเทา

“ท่าน…กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่หรือเจ้าคะ”

“ไม่นานก่อนเจ้า…” ม่อเหยียนหยุดลมหายใจเล็กน้อย ก่อนพูดสิ่งที่ค้างคาใจตลอดมา “แต่เจ้าแต่งงาน…ไม่คิดจะบอกพี่เลยหรือหรานเอ๋อร์”

อันหรานชะงักราวกลางอกถูกเหล็กแหลมแทง รอยยิ้มฝืนหายไปจากใบหน้าโดยไม่รู้ตัว นางก้มหน้าลงช้า ๆ ก่อนจะเอนกายลงนอนหันหลังให้ม่อเหยียนโดยไม่เอ่ยสิ่งใดแม้แต่คำเดียว

ม่อเหยียนมองแผ่นหลังสั่นไหวของนางเงียบ ๆ เขารู้ดีว่าอันหรานชอบหลบปัญหาเสมอ…เพราะนางชอบคิดว่าตนเองไร้ที่พึ่งพิงและคนเห็นใจ

ชายหนุ่มถอนหายใจเบา ๆ แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมไหล่ให้นางอย่างแผ่วเบา มือของเขาอุ่นกว่าที่อันหรานจำได้

“ร่างกายเจ้ากำลังอ่อนแอ…นอนพักอีกหน่อยเถอะ”

เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เสียงแผ่วเบาราวกับกำลังต่อสู้กับตัวเองจึงดังขึ้น

“ข้า…อยากกลับจวน”

ม่อเหยียนชะงัก เขามองแผ่นหลังเล็กที่หันให้ราวกับนางเป็นเด็กดื้อที่อยากกลับไปหาบ้านเดิมที่กำลังไฟไหม้ทั้งหลัง

“เฮอะ” เขาแค่นหัวเราะ แม้ไม่ดังแต่เต็มไปด้วยความขื่นขม “จวน? เจ้ากล้าเรียกที่นั่นว่าจวนหรือ”

มือของอันหรานกำผ้าห่มแน่นขึ้นเล็กน้อย

“รู้หรือไม่ วันที่พี่อุ้มเจ้าออกมา มู่หยางสามีของเจ้าไม่แม้แต่จะก้าวเท้าออกมาห้าม”

“เขา…อาจไม่รู้…” นางพึมพำเบา ๆ ราวกับต่อให้ความจริงจะแหลกเหลวเพียงใด นางก็ยังอยากเชื่อในตัวสามี

แต่ม่อเหยียนรู้ดี…บางครั้งคนที่รักมากที่สุดคือคนที่หลอกตัวเองเก่งที่สุด

“แล้วเหตุใดเมื่อเขารู้ถึงไม่มาตามเจ้ากลับไปเล่า” เขาถามด้วยน้ำเสียงกดต่ำ “หรือเจ้าคิดว่าเพราะเขาไม่ว่าง?”

ดวงอันหรานสั่นเครือ แต่มือเล็กกำแน่นยิ่งกว่าเดิม

ม่อเหยียนมองนางเงียบไปจากนั้นจึงเอ่ยต่อ “ไป๋เจินเจิน…น้องสาวต่างมารดาของเจ้า นางแต่งเข้าจวนตระกูลชุนเป็นอนุของสามีเจ้าไปแล้ว”

ร่างบนเตียงสั่นสะท้านอย่างแรง อันหรานหลับตาแน่นจนเปลือกตาสั่นเทา ริมฝีปากบางเม้มจนซีด มือที่วางบนท้องกำชุดแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด

คำว่าน้องสาวพุ่งเข้าแทงใจลึกกว่ามีดเล่มใด

ไป๋เจินเจิน…เป็นนางที่แย่งท่านพี่ไปจากข้าอีกแล้ว!

“ข้าจะกลับจวนตระกูลชุน” เสียงนางเบาแต่หนักแน่น ราวกับตั้งใจเดินเข้าสู่ไฟอีกครั้งแม้รู้ว่าจะถูกเผา

ม่อเหยียนหงุดหงิดขึ้นเล็กน้อย “อันหราน แต่ว่า…”

“ขอท่าน…ทำตามที่ข้าต้องการด้วย”

อันหรานพูดทั้งที่น้ำตาไหลเงียบ ๆ ซึมลงหมอน แต่เสียงยังคงมั่นคงอย่างคนหมดหวัง แต่ยังมีบางสิ่งที่ต้องทำให้เสร็จ

ม่อเหยียนมองนางเงียบงัน ดวงตาเขามีทั้งความปวดร้าว ความโกรธ และความสงสารปนกันยุ่ง เขาอยากดุ อยากห้าม อยากให้นางมองเห็นค่าของตัวเองมากกว่านี้ แต่เมื่อเห็นน้ำตาที่นางพยายามซ่อน เขาได้แต่กำมือแน่น

เขาเป็นอ๋องที่ผู้คนทั้งแคว้นกลัวเกรง

แต่กลับแพ้พ่ายต่อคำพูดสั่น ๆ ของนางเพียงประโยคเดียว

ดวงวิญญาณขององค์หญิงสิบเอ็ดยืนกอดอกมองเหตุการณ์ด้วยสีหน้าแทบทนดูไม่ไหว ดวงตาคู่สวยหรี่ลงอย่างไม่พอใจจนความขุ่นเคืองเกือบระเบิดออกมา

“โอ้ย ข้าอยากจะสังหารเจ้าให้ตายเสียให้สิ้นไป๋อันหราน!” องค์หญิงสิบเอ็ดบ่นพลางจ้องสตรีบนเตียงด้วยแววตาเบื่อหน่ายจนชัดเจน “เจ้าเป็นสตรีโง่งมที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็นมาแล้ว!”

นางเบือนหน้าไปมองม่อเหยียนแทน ใบหน้าคมคายที่มักสงบนิ่งเสมอของเขายามนี้กลับเต็มไปด้วยความสลด องค์หญิงสิบเอ็ดมองเห็นชัดเจน แววตานั้นกำลังเจ็บปวด แม้เขาจะพยายามเก็บมันไว้ลึกแค่ไหนก็ตาม

“เจ็บปวด? เดี๋ยวสิ ทำไมพี่ชายของไป๋อันหรานถึงต้องเจ็บปวดด้วย?” องค์หญิงพึมพำ “หรือเพราะเขารักและเป็นห่วงน้องสาวมากหรือ?”

นางเงียบไปชั่วครู่ก่อนถอนหายใจเนิ่น ๆ ราวกับมองเห็นส่วนหนึ่งของชีวิตตัวเองสะท้อนอยู่ในมุมหนึ่งของม่อเหยียน

“พวกพี่ชายนี่มันเหมือนกันหมดสินะ”

ขณะที่องค์หญิงกำลังพูดคนเดียว เสียงเคาะประตูเบา ๆ ก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงอาฟู่เร่งร้อน

“ท่านอ๋อง พ่อบ้านตระกูลชุนมาพ่ะย่ะค่ะ”

เสียงนั้นทำให้ทั้งม่อเหยียนและอันหรานสะดุ้ง อันหรานลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว ร่างกายที่อ่อนแรงเมื่อครู่นี้พลันมีประกายแห่งความหวังวาบขึ้นมาทันที นางผลักผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นนั่งแทบจะทันที แสงแห่งความหวังล้นท่วมดวงตาคู่นั้นอย่างหาสิ่งใดเทียบไม่ได้

ท่านพี่…ส่งคนมารับข้าหรือ!

“พ่อบ้านเขาอยู่ที่ใด? พาข้าไปหาเขาเดี๋ยวนี้!” อันหรานรีบพูดด้วยรอยยิ้มที่นางไม่อาจเก็บซ่อน

อาฟู่ลังเล เขาหันมองเจ้านายของตนที่สีหน้าเคร่งเครียดขึ้นเรื่อย ๆ ม่อเหยียนมองอันหรานด้วยสายตาที่บอกชัดว่าไม่อยากให้นางออกไปพบอีกฝ่าย แต่เขาไม่พูด เขาเพียงกำมือแน่นขณะมองนางวิ่งพรวดออกไป

องค์หญิงสิบเอ็ดยืนตัวแข็งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะร้องโวยวายแทบจะกระทืบเท้า

“โง่เง่ายิ่งกว่าเดิมอีกสตรีผู้นี้!”

อันหรานรีบเดินออกจากห้องไปอย่างไม่สนว่าตัวเองยังป่วยอยู่ หญิงสาวรีบจนปลายชุดลากพื้นตามแรงวิ่ง เธอพบพ่อบ้านของตระกูลชุนยืนอยู่ตรงลานด้านหน้า เขาเป็นชายวัยกลางคนที่อันหรานคุ้นเคยดี เรียบร้อย สุภาพ และมักยิ้มให้เธอเสมอ

ทันทีที่เห็นใบหน้าเขา…รอยยิ้มของอันหรานสว่างวาบขึ้นมาทันที

“พ่อบ้าน! ข้ามาแล้ว…ท่านพี่ล่ะ ท่านพี่อยู่ไหน?”

พ่อบ้านชั้นนอกหันมองหน้าอันหรานด้วยแววตาผิดธรรมชาติ แววตาที่เต็มไปด้วยความกลัว ความกังวล และความสงสารเจือบาง เขาก้มหน้าลงช้า ๆ

“ฮูหยินคือว่า…”

“ท่านพี่อยู่บนรถม้าหรือ?” อันหรานรีบพูดตัดหน้า ราวกับไม่อยากฟังคำปฏิเสธที่ลอยวนรอบตัวที่ทำให้หัวใจต้องสั่น “ไปเถอะ ข้าอยากเจอท่านพี่แล้ว”

นางจับแขนเสื้อพ่อบ้านดึงออกไปทางประตูจวน ทำราวกับไม่เห็นสีหน้ากังวลของอีกฝ่าย ทว่าเมื่อเดินถึงหน้าประตูใหญ่ ร่างบางหยุดทันที พื้นที่ตรงหน้าโล่ง ไม่มีรถม้า ไม่มีคน ไม่มีสิ่งใดเลย รอยยิ้มค่อย ๆ เลือนหายจากใบหน้าของอันหราน หญิงสาวหันไปมองพ่อบ้านช้า ๆ ดวงตาสั่นไหวอย่างไม่มั่นใจ

“รถม้าของข้าล่ะ…”

พ่อบ้านขมวดคิ้ว นัยน์ตาสลด เขาค่อย ๆ หยิบซองจดหมายสีน้ำตาลจากแขนเสื้อออกมาอย่างเสียไม่ได้ มือสั่นเทาจนเห็นได้ชัด เขายื่นซองให้ท่ามกลางความเงียบที่หนักอึ้งและน่าอึกอัด

“ฮูหยิน คุณชายให้ข้ามาส่งสิ่งนี้ขอรับ”

อันหรานยื่นมือไปรับทั้งที่เริ่มรู้สึกว่าปลายนิ้วเย็นเฉียบ ร่างกายสั่นไหวอย่างไร้สาเหตุ พอเปิดซอง…กระดาษจดหมายสีขาวสะอาดก็หล่นลงมาบนมือสั่น ๆ ของนาง ตัวอักษรที่คุ้นตาเด่นชัดแต่ทิ่มแทงดวงตาจนน้ำตาเริ่มพร่ามัว

จดหมายขับภรรยาด้วยความผิดข้อหาคบชู้...

อันหรานอ่านมันอีกครั้ง..

อีกครั้ง…

และอีกครั้ง...

“ข้า…ไม่ได้คบชู้” เสียงสั่นจนแทบฟังไม่ออก “ข้าไม่ได้…”

ราวกับโลกทั้งใบล้มทับลงมาทันทีที่อ่านข้อความสุดท้าย ความเงียบหนักอึ้งเกินกว่าจะหายใจพ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หน้าซีดรีบหมุนตัวเดินหนีอย่างรวดเร็ว เห็นน้ำตาของนางแล้วเขาก็รู้ดี ยามไป๋อันหรานโมโหนั้นร้ายยิ่งกว่าผู้ชายหลายคน

องค์หญิงสิบเอ็ดที่เดินตามออกมา อ่านตัวอักษรที่อยู่บนจดหมายก็ขมวดคิ้วทั้งสองเข้ากัน นางส่ายหน้าช้า ๆ อยู่ข้างกายอันหราน

“ไป๋อันหรานเอ๋ยไป๋อันหราน สามีที่เจ้ารักจดหมดหัวใจตัดสินใจทอดทิ้งเจ้าแล้ว...”

ขณะนั้นม่อเหยียนรีบเดินมาหยุดตรงหน้าอันหรานเพียงลมหนึ่ง เขามองสีหน้าที่ว่างเปล่าของนางแล้วหัวใจเขาก็ร่วงวูบลงไปก้นเหว

“อันหราน เจ้าเป็นอันใด…”

ดวงตาหญิงสาวที่เคยอ่อนโยนที่สุดกลับแข็งกร้าวขึ้น น้ำตาไหลรินจนใบหน้าเปียก นางยกหนังสือขับไล่ภรรยาขึ้นมาเหมือนมันเป็นสิ่งสกปรกที่เผาใจนางทั้งเป็น ก่อนจะกล่าวด้วยเสียงที่สั่น แต่เปี่ยมไปด้วยความเจ็บแค้นที่กัดลึกถึงกระดูก

“เพราะท่าน!” นางตะโกนลั่น “เพราะท่าน พี่หยางถึงทำเช่นนี้กับข้า!”

“ท่านทำลายชีวิตข้า…” อันหรานทุบกำปั้นเล็ก ๆ เข้าที่หน้าอกกว้างของเขา “ท่าน…ทำลายทุกอย่างของข้า!”

หนังสือขับไล่ภรรยาถูกขยุ้มจนเกือบขาด มือของนางสั่นเทาราวกับคนกำลังจมน้ำ หัวใจแตกสลายไม่เป็นชิ้นดี

“อันหราน เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

“ข้าไม่อยากเห็นหน้าท่านอีก! อย่ามายุ่งกับข้า!”

คำพูดนั้นฟันลึกลงกลางหัวใจของม่อเหยียนยิ่งกว่าใบมีด ดวงตาของเขาแดงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ เขาสูดลมหายใจสั่นเครือ แต่ไม่พูดออกมา ไม่โวยวาย ไม่ตวาด ไม่ห้ามนางอีกต่อไป

เพราะเขารู้ดี ว่าตอนนี้อันหรานเจ็บเกินกว่าจะรับฟังคำอธิบายใด ๆ

องค์หญิงสิบเอ็ดมองภาพนั้นแล้วถึงกับอ้าปากค้างก่อนจะหันไปตำหนิหญิงสาวผู้โง่เขล่าที่กำลังจะออกไปจากจวน

“เจ้าบ้าไปแล้วหรือ! เจ้าพูดอะไรออกไปน่ะ ไป๋อันหราน! นี่มันไม่ใช่ความผิดของพี่ชายเจ้าเลยสักนิด!”

แต่อันหรานย่อมไม่ได้ยินและไม่เห็นดวงวิญญาณขององค์หญิงสิบเอ็ด นางเดินก้มหน้าออกจากจวนไปคล้ายคนที่หมดแรงยืน แต่ยังฝืนเดินด้วยหัวใจที่แตกสลาย

ม่อเหยียนที่ตั้งสติได้พยายามจะตาม แต่เพียงก้าวออกจากประตู ก็พบว่าร่างเล็ก ๆ ของอันหรานได้หายไปกับฝูงชนแล้ว ชายหนุ่มหนุ่มพยายามออกตามหาหญิงสาวด้วยใจที่เป็นกังวล

อันหรานเจ้าอยู่ที่ใดกันแน่...