ตอนที่หนึ่ง ใกล้แตกสลาย2

เรื่องที่ ‘ลี่เซียน’ คือภูตน้อยแห่งป่าเสน่หาซึ่งลมหายใจของนางคือของวิเศษสามารถเยียวยาต่อชีวิตคนได้เป็นเสียงลือเสียงเล่าอ้างมานานปีแต่มีเพียงไม่กี่คนที่เคยพบตัวตนของนางและได้รับการช่วยเหลือนั้น

หนึ่งในนั้นก็คือองค์ชายใหญ่ ‘ซูหย่งจื้อ’ ผู้ได้รับการวางตัวให้เป็นว่าที่องค์ชายรัชทายาทแห่งแคว้นซูซึ่งเมื่อครู่ได้ทดลองใช้ลมหายใจยื้อชีวิตของลี่เซียนเอาไว้

“หมายความว่าเจ้าจุมพิตคืนลมหายใจให้ข้าจนกระทั่งฟื้นหรือ”

“ใช่ เหตุใดเจ้าต้องหน้าแดงเล่า ลี่เซียน มิใช่ว่าพวกเราทำเช่นนั้นมาหลายคราแล้วหรือ” คราวนี้องค์ชายใหญ่อารมณ์ดีขึ้นจึงเดินโยกร่างเล็กไปมาราวกลั่นแกล้ง

“ครั้งก่อนๆข้าเป็นฝ่ายกระทำทั้งยังรู้ตัวดี แต่คราวนี้ไม่รู้ว่าโดนเจ้าบดขยี้แรงมากเพียงใดจึงรู้สึกราวริมฝีปากบวมขึ้นจนชาแทบไม่รู้สึกแล้ว”

“ไหน ขอข้าดูหน่อย อืม...บวมขึ้นจริงด้วย ข้าคงตกใจจึงออกแรงมากไปหน่อย ฮ่า ฮ่า”

จู่ๆชายหนุ่มก็หัวเราะออกมาราวเป็นเรื่องขบขันเรียกค้อนวงใหญ่จากร่างในอ้อมอก

“แล้วเหตุใดเจ้าจึงรู้ว่าข้าอยู่ที่นี่”

สีหน้าซึ่งกำลังยิ้มแย้มหุบลงทันทีพลางเล่าออกมาด้วยท่าทางขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“เจ้าลืมแล้วหรือว่าเจ้าสี่เป็นผู้นัดให้มาพบที่ชายป่าเสน่หาแห่งนี้”

“อืม...ใช่ อาคังเป็นผู้ส่งจดหมายนัดหมายมา เขาบอกว่ามีเรื่องสำคัญมาก”

อาคังที่หญิงสาวเอ่ยถึงก็คือ ‘ซูหย่งคัง’ องค์ชายสี่แห่งแคว้นซูซึ่งเป็นน้องชายต่างมารดาของซูหย่งจื้อและยังเป็นคู่แข่งชิงตำแหน่งรัชทายาทคนสำคัญ

“เชอะ เรื่องสำคัญของเขาก็คือกำจัดเจ้าให้ไร้ตัวตนอย่างไรเล่า” ซูหย่งจื้อกระแทกเสียง

“ไม่จริง อาคังต้องไม่ทำเช่นนั้น” ลี่เซียนส่ายหัวอย่างไม่ยอมเชื่อ

ซูหย่งคังคือคนที่ได้พบนางก่อนผู้อื่น และเป็นนางที่ช่วยชีวิตเขาไว้หลายครั้งจนสามารถกลับไปผงาดกลายเป็นคู่แข่งคนสำคัญขององค์ชายใหญ่

แล้วเขาจะคิดเอาชีวิตนางได้อย่างไรกัน

“เจ้าคงไม่รู้ว่าเดือนหน้าเจ้าสี่มีกำหนดการแต่งงานกับ ‘เหยาหลิน’ บุตรสาวอัครเสนาบดีเพื่อเปิดหนทางขึ้นเป็นรัชทายาท

ส่วนเจ้าคือคนที่รู้ความลับเบื้องหลังแล้วบัดนี้ยังใช้พลังไปจนแทบไม่มีเหลือ เหตุใดต้องเก็บหญิงสาวไร้ค่าไร้ประโยชน์ไว้ให้เป็นเสี้ยนหนามเล่า”

ซูหย่งจื้อมองดวงตาซึ่งบัดนี้มีน้ำตาคลอหน่วยด้วยความสงสารก่อนจะเอ่ยออกมาอีกเพื่อตอกย้ำให้ภูตสาวได้ตัดใจ

“ข้าสืบรู้แผนการหลอกล่อเจ้ามากำจัดทิ้งจากสายที่วางไว้ข้างกายของเขาจึงเร่งติดตามมาช่วย

ตอนที่มาถึงเจ้าแทบไม่เหลือพลังสุดท้ายด้วยถ่ายทอดผ่านผีเสื้อไปจนหมด ลี่เซียน แม้กระทั่งพลังอันน้อยนิดเขาก็ไม่คิดเหลือไว้ให้ เจ้ายังไม่คิดว่านี่คือความจริงอีกหรือ”

“ซูหย่งคังไม่ต้องการเจ้าแล้ว”