ตอนที่สอง ไม่ต้องการ

ตอนที่สอง

ไม่ต้องการ

“ซูหย่งคังไม่ต้องการเจ้าแล้ว”

ถ้อยคำสุดท้ายประกาศดังตอกย้ำความเป็นจริงพาให้ลี่เซียนคิดทบทวนถึงห้วงสุดท้ายก่อนจะใกล้ดับสูญ

จริงสิ เขาเขียนบอกให้นางถ่ายทอดพลังที่เหลือใส่ผีเสื้อเพื่อเก็บรักษาไว้ไม่ให้ขัดแย้งกันเอง จากนั้นเขาจะเร่งเดินทางมายังจุดนัดพบเพื่อส่งมอบลมหายใจเพิ่มพลังชีวิตให้แก่นาง

(ข้าค้นพบหนทางแล้ว หากทำเช่นนี้ต้องรักษาพลังอันบริสุทธิ์และต่อชีวิตอันยืนยาวให้แก่เจ้าได้แน่ อาเซียน)

ข้อความในจดหมายเขียนไว้อย่างมั่นใจ

เดิมทีลี่เซียนยังคงลังเลใจด้วยคำเรียกขานในจดหมายช่างไม่เหมือนเดิม

แต่เมื่อใคร่ครวญถึงว่าไม่น่ามีผู้ล่วงรู้ปากทางเข้าป่าเสน่หานอกจากพวกเขา อีกทั้งวิธีการที่ซูหย่งคังเอ่ยมาก็มีโอกาสเป็นไปได้มาก

ที่สำคัญคือซูหย่งคังเป็นชายคนแรกที่ลี่เซียนมอบลมหายใจแห่งชีวิตให้ เขายังล่วงล้ำความบริสุทธิ์ของนางจนเป็นหนึ่งเดียวกันและได้รับพลังแห่งภูตไปอย่างล้นเหลือ

ยามนี้เมื่อนางออกห่างจากป่าเสน่หาและใช้พลังไปจนอ่อนแรง เขาจึงควรสละลมหายใจนั้นคืนกลับในยามที่นางใกล้หมดพลังเต็มที

แต่...เขาไม่ได้มา

ลี่เซียนมองย้อนไปยังทิศทางที่เพิ่งจากมาด้วยสายตาผิดหวัง

หากเขามาจริงดังที่บอกไว้ในจดหมายก็คงมาถึงนานแล้ว

ใช่...เขาไม่ได้มาจริงๆ

เขาใช้กลลวงหลอกล่อให้นางปล่อยพลังจนสิ้นแล้วทิ้งให้นางหมดลมหายใจสุดท้ายจนใกล้แตกสลาย

หากมิใช่ว่าซูหย่งจื้อมายื้อไว้ได้ทัน ป่านนี้นางคง...

เม็ดน้ำตาร่วงหล่นเป็นสายเมื่อคิดไปถึงตรงนี้

“อย่าร้องไห้ จะเปลืองพลังโดยเปล่าประโยชน์ ในเมื่อเขาไม่เห็นความสำคัญของเจ้าก็หันมามองข้าบ้างเถิด

ลี่เซียน ข้าไม่เคยหลอกใช้เจ้า ไม่เคยให้ความทุ่มเทของเจ้าสูญเปล่า”

สายตาแห่งความจริงใจขององค์ชายใหญ่ทำให้ภูตสาวหันมาครุ่นคิด

เมื่อเดินมาจนถึงชานเรือนซึ่งปลูกไว้ใกล้ชายป่าเสน่หา ซูหย่งจื้อจึงถอนหายใจเพื่อเอ่ยเรื่องสำคัญ

“เรื่องอื่นเอาไว้ก่อนเถิด เมื่อครู่ข้าทดลองแลกลมหายใจกับเจ้าแล้ว พบว่าต่างฝ่ายต่างมีกำลังมากขึ้น

ลี่เซียน เดิมทีเป็นเจ้าฝ่ายเดียวที่มอบจุมพิตแก่พวกเรา เหตุใดไม่ลองแลกเปลี่ยนกัน หากได้ผล พวกเราย่อมได้รับพลังแห่งภูตอันช่วยเยียวยารักษาได้อย่างดีเยี่ยมโดยไม่มีวันหมดสิ้นอีก”

ภูตสาวซึ่งแม้จะถูกรั้งให้กลับมาได้ แต่พลังแห่งชีวิตยังคงถดถอยเงยหน้าขึ้นมองเพื่อสำรวจหาความหมายอันซ่อนเร้น

เขาอยากช่วยนางจริง หรือต้องการเพิ่มพลังให้ตนเองกันแน่

แต่เมื่อครู่ก็เป็นเขาที่สละลมหายใจเพื่อนาง

หาไม่...