ตอนที่สอง ไม่ต้องการ2

ภูตสาวซึ่งแม้จะถูกรั้งให้กลับมาได้ แต่พลังแห่งชีวิตยังคงถดถอยเงยหน้าขึ้นมองเพื่อสำรวจหาความหมายอันซ่อนเร้น

เขาอยากช่วยนางจริง หรือต้องการเพิ่มพลังให้ตนเองกันแน่

แต่เมื่อครู่ก็เป็นเขาที่สละลมหายใจเพื่อนาง

หาไม่...

เพียงคิดมาถึงยามตกอยู่ในห้วงอันมืดมิด ลี่เซียนก็อดหลั่งน้ำตาอีกครั้งไม่ได้

“หากเจ้าไม่ยินยอมข้าย่อมไม่บังคับ อย่าร้องไห้อีกเลย” องค์ชายใหญ่ลูบผมสลวยเพื่อปลอบประโลม

“ข้าไม่ได้ไม่ยินยอม เอาเถอะ ในเมื่ออยากลองดูก็ย่อมได้” ลี่เซียนตัดสินใจด้วยอย่างไรยามนี้นางก็เหลือพลังอีกไม่มากแล้วอีกทั้งนางเองก็ไม่เคยรู้ว่าจะต้องใช้วิธีเช่นไรจึงจะเพิ่มพลังให้แก่ตนเอง

“เช่นนั้น ข้าไม่เกรงใจล่ะนะ” จบคำนี้ริมฝีปากอุ่นจึงประกบลงกับเรียวปากแดงพลางสอดลิ้นเข้ากวัดแกว่งเพื่อสูบลมหายใจแห่งภูตอย่างเต็มอิ่ม

จากนั้นชายหนุ่มจึงเป่าส่งลมหายใจของตนเองเข้าไปในโพรงอุ่นชื้นเพื่อแลกเปลี่ยนความหอมหวาน

สองร่างเข้าโอบกอดแนบชิดแลกลมหายใจกันอย่างดูดดื่ม ลี่เซียนรู้สึกมีพละกำลังเพิ่มขึ้นอย่างช้าๆโดยร่างน้อยยังคงล่องลอยกับจุมพิตหวานล้ำ

ในขณะที่ซูหย่งจื้อตักตวงตวัดเกี่ยวอย่างละโมบด้วยรู้สึกได้ถึงพละกำลังที่เพิ่มขึ้นเช่นกัน

มิน่า เจ้าสี่จึงฆ่าไม่ตาย โดนลอบทำร้ายอย่างไรก็ไม่เกรงกลัว อาศัยพลังแห่งภูตจากนางนั่นเอง

ช่างขี้โกงนัก

แต่คงด้วยความเห็นแก่ตัวจึงตักตวงฝ่ายเดียวทำให้นางอ่อนแอลง

คราวนี้เขาได้ค้นพบหนทางแล้ว นับว่าสวรรค์เมตตา ลี่เซียน ข้าจะไม่เอาแต่ได้ฝ่ายเดียวแต่จะมอบพลังกลับคืนให้เจ้าโดยเท่าเทียมกัน

องค์ชายใหญ่คิดขณะร่างของสองหนุ่มสาวเสียดสีรุ่มร้อนด้วยการแนบชิดดูดกลืนจนน้ำลายไหลล้น

องค์ชายหนุ่มส่งมือหนาลูบไล้ไปทั่วกายบางอันเย้ายวนทั้งลากเลื่อนเคล้าคลึงโลมเล้าส่วนสงวนทั้งบนล่างของภูตสาวด้วยไม่อาจยับยั้งความเร่าร้อนแห่งจิตใจซึ่งค่อยๆเพิ่มสูงขึ้น

ลี่เซียนซึ่งยังคงเติมพลังให้จิตภูตของตนเองอย่างละโมบมัวแต่ดูดกลืนริมฝีปากอุ่นจนเผลอไผลปล่อยให้องค์ชายใหญ่บดคลึงร่างกายเผยเต้าทรวงอวบอิ่มผ่านเสื้อผ้าอันหลุดลุ่ยอย่างเต็มที่

ซูหย่งจื้ออุ้มร่างน้อยซึ่งโดนเขาเปิดแหวกเสื้อผ้าออกส่วนหนึ่งแล้วเข้าไปยังห้องด้านในโดยยังคงประกบปิดปากเอาไว้ไม่หลุดออก

เมื่อวางความอ่อนนุ่มลงบนตั่งเตียง ร่างหนาจึงตามทาบทับทั้งตั้งใจปลุกเร้าอารมณ์เสน่หาหวังรวบรัดให้นางเป็นส่วนหนึ่งกับแท่งกายของเขาให้ได้

หากนางเป็นส่วนหนึ่งของเขา ย่อมต้องภักดี ไม่คิดมีใจออกห่างไปเข้าข้างเจ้าสี่อีก

เขาเพียงโชคร้ายที่พบนางช้ากว่า แต่ความจริงใจทั้งความชื่นชอบไม่ได้ด้อยกว่าแน่

วันนี้แหละที่เขากับนางจะได้เป็นหนึ่งเดียวกัน และเจ้าสี่จะไร้ข้ออ้างในการเอาเปรียบนางเสียที