ตอนที่หนึ่ง ใครกัน

ตอนที่หนึ่ง

ใครกัน

เสียงฝีเท้าดังแผ่วเบาในความมืดขณะชายชุดดำร่างสูงพุ่งทะยานลงมาจากหลังคา

พริบตาต่อมา เสียง ฉัวะ! ของคมดาบกระทบเนื้อหนังก็ดังขึ้นอย่างโหดเหี้ยม

"มีคน...” คำว่าคนร้ายยังเอ่ยไม่ทันจบประโยค เสียงของยามที่เฝ้าอยู่หน้าประตูก็ขาดห้วงเมื่อร่างล้มลงโดยที่ยังไม่ทันเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

ยามอีกสองคนที่อยู่ไม่ไกลรีบชักดาบออกมาเตรียมฟาดฟัน แต่ยังไม่ทันได้ยกอาวุธขึ้นอย่างถูกท่า ชายชุดดำก็ทะยานร่างใช้เท้ากระแทกใส่ใบหน้าคนหนึ่งจนฟันกระเด็นหลุดร่วงก่อนจะปราดเข้าไปจ้วงแทงจนเลือดสาดเต็มผนัง

ยามคนสุดท้ายหวาดหวั่นจนมือไม้สั่น ขณะกำลังลังเลใจ คมกระบี่ของอีกฝ่ายก็ฟันผ่านอาวุธจนกระเด็น ก่อนจะเสียบทะลุคอหอยอย่างแม่นยำ

"ใครแตะต้องนาง... ต้องตายทั้งหมด" เสียงอันเย็นชา แฝงความเดือดดาลก่อนจะทะยานเข้าไปในห้องด้านในแล้วถีบประตูจนแทบพัง

"น้องหลิง!" ชายหนุ่มคำราม หัวใจแทบหยุดเต้น สายตาแดงวาบราวจะเผาผู้คนให้ลุกเป็นไฟ เมื่อมองเห็นร่างของหญิงสาวที่ตนหวงแหนที่สุดถูกมัดโยงอยู่กลางห้องทั้งกายเต็มไปด้วยเลือดราวกับไม่ใช่คน

เมื่อปราดเข้าไปใกล้ เห็นสภาพเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่ง บาดแผลบนแขนและส่วนหลังยังเผยให้เห็นรอยเฆี่ยนตีที่ยังไม่ทันแห้งดี ดวงหน้าหวานบัดนี้ซีดเซียว ลมหายใจแผ่วคล้ายจะขาดได้ทุกเมื่อ

“พวกมันกล้าทำร้ายเจ้าหนักเพียงนี้เชียวหรือ น้องหลิง ช่างบังอาจนัก”

"เจ็บ..." เสียงครางแผ่วเบาหลุดจากริมฝีปากบางเมื่อหญิงสาวพยายามฝืนลืมตา แต่ทุกอย่างกลับพร่าเลือน

ชายหนุ่มกัดฟันจนกรามขึ้นสัน ดวงตาแดงกร้าว เขาใช้กระบี่ฟันเชือกที่มัดนางอย่างรวดเร็วแล้วรีบปราดไปโอบกอดร่างของนางไว้แน่น

ชายชุดดำอีกคนวิ่งเข้ามารายงานสั้นๆ ทางด้านหลัง "ข้างนอกยังมีพวกมันอีกหลายคน องค์ชายรีบพาองค์หญิงไปเถิดพ่ะย่ะค่ะ"

ร่างสูงไม่พูดมากเพียงอุ้มร่างบอบบางไว้ในโอบแขนอย่างทะนุถนอมแล้วออกคำสั่ง

"ฆ่าให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว" เสียงที่เอ่ยออกมาทั้งเย็นชาและโหดเหี้ยมขณะที่ผู้รับคำสั่งโค้งคำนับแล้ววิ่งหายลับไปในเงามืด ทิ้งให้เขาอยู่กับหญิงสาวเพียงลำพัง

จากนั้นเสียงอาวุธกระทบกันและเสียงคมดาบปะทะกระดูกก็แว่วแผ่วเข้ามาโดยปราศจากเสียงร้องเพราะเหล่าคนเฝ้ายามล้วนถูกสังหารโดยไม่ทันได้ขยับด้วยฝีมือที่ต่างชั้นกันเกินไป

ชายชุดดำในห้องประคองร่างบอบบางไว้แนบอกโดยพยายามให้นางกระทบกระเทือนน้อยที่สุด แม้ชุดเสื้อของเขาจะเปรอะเปื้อนเลือดของนางแต่กลับไม่ได้สนใจ

"น้องหลิง เจ้าไม่เป็นไรแล้ว พี่อยู่ที่นี่แล้ว" ยามเอ่ยกับหญิงสาวเสียงของเขาอ่อนโยนและสั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่

กลิ่นเลือดจากบาดแผลที่นับไม่ถ้วนบนร่างเล็กทำเอามืออันสั่นระริกลูบใบหน้าที่ซีดเซียวแผ่วเบาพลางปลอบประโลม "อดทนอีกนิดนะ น้องหลิง"