ตอนที่สี่ รักษาตัว

ตอนที่สี่ รักษาตัว

“เดินทาง? ไปไหน? ทำแบบนี้จะไม่เป็นการยืนยันสายสัมพันธ์ระหว่างองค์ชายหกแห่งแคว้นศัตรูหรือ? แหม่เรียกเสียสนิทสนมว่า ‘พี่เหว่ย’ เชียวนะ” ฉีฟางหลิงอดแขวะวิญญาณของเจ้าของร่างด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้

“ข้าบอกแล้วว่าพวกเราสนิทกันมาหลายปีโดยคราแรกไม่ได้รู้ตัวตนของอีกฝ่ายจึงเรียกขานกันเช่นนี้ จากนั้นแม้จะรู้ยศศักดิ์ของอีกฝ่าย พวกเราก็ยังคงตกลงที่จะเรียกอย่างสนิทสนมกันต่อไป” ร่างโปร่งแสงพยายามอธิบายซึ่งฉีฟางหลิงก็ไม่ได้ใส่ใจมากนักจึงแค่เอ่ยพึมพำ “ก็ไม่ได้ว่าอะไร เรียกแค่นี้ก็ดี ง่ายดี”

“พี่เหว่ยช่วยเราออกมาได้ก็นับว่าโชคดีแล้ว หรือว่าเจ้าอยากตายอยู่ที่นั่นอีกคน” คราวนี้วิญญาณเจ้าของร่างจึงแขวะกลับบ้าง

“เฮ้ย!...ไม่เอา ตายซ้ำตายซ้อน ตายแล้วตายอีก ใครจะอยากตายกัน” มือบางรีบยกโบกก่อนจะต้องสูดปากด้วยความเจ็บที่ขยับแรงเกินไป

“เช่นนั้นเจ้าก็อย่าเพิ่งคิดมาก ลองดูก่อนว่า พี่เหว่ยจะมีแผนการอย่างไร ข้าเชื่อว่าเขาช่วยพวกเราออกมาย่อมมีแผนการอยู่ในใจแล้ว ไม่ปล่อยให้เจ้าต้องเผชิญเภทภัยตามลำพังแน่”

“ในเมื่อเขาดีแบบนี้ ทำไมไม่แต่งงานกับเขาตั้งแต่แรก ไปหลงเชื่อไอ้หน้าตัวเมียสกุลหลี่ได้อย่างไรกัน?” ยิ่งคิดฉีฟางหลิงก็ยิ่งโมโหกระแทกเสียงใส่เจ้าของร่างที่พลาดพลั้งจนทำให้ต้องบาดเจ็บหนักขนาดนี้

นั่นก็เพราะตอนนี้คนที่รู้สึกเจ็บคือเธอไม่ใช่วิญญาณด้านข้างน่ะสิ

“ข้ายอมรับว่าตาบอดหูหนวกไปเองจึงต้องสูญสิ้นชีวิต แต่การแต่งงานระหว่างแคว้นใช่จะเกิดขึ้นโดยง่าย เจ้าอย่าเพิ่งละเมอเพ้อพกไปเลย”

“ใครละเมอ ตอนนี้แค่รักษาตัวให้รอดก็ลำบากแล้วจะมานั่งคิดเรื่องอื่นได้ยังไง? เจ้าพวกนั้นตีลงมาไม่ยั้งแรงสักนิด กะเอาให้ตายไม่ใช่แค่ข่มขู่แล้ว

“ยังดีที่พี่เหว่ยปูผ้าหลายชั้นเพื่อรองรับให้เจ้ากระทบกระเทือนน้อยลง หาไม่คงเจ็บกว่านี้”

“ขนาดเจ็บน้อยลงยังปวดจนอยากจะบ้า โอ๊ย! ขยับแต่ละที แสบไปถึงสมอง ทำไมเธอไม่มาเจ็บเองบ้างนะ แล้วทำไมฉันต้องเข้ามาตอนกำลังเจ็บปางตายขนาดนี้ด้วย”

ฉีฟางหลิงบ่นกระปอดกระแปดโดยวิญญาณสาวเจ้าของร่างได้แต่ยืนให้กำลังใจด้วยรอยยิ้มแหยอยู่ด้านข้าง

ครั้นรถม้าหยุดลง สาวใช้หลายคนจึงเข้ามาช่วยกันประคับประคองร่างยับเยินของหญิงสาวให้เข้าไปพักในเรือนหลังหนึ่งซึ่งฉีฟางหลิงก็ไม่ทันได้มองให้ถนัด

จากนั้นจึงมีชายร่างสูงมาคุกเข่ารายงานเพื่อให้หญิงสาวรู้ในสถานการณ์

“เรือนหลังนี้องค์ชายหกซื้อเอาไว้นานแล้ว องค์หญิงไม่ต้องกังวลใจพักรักษาตัวได้ตามสบาย”

“แล้วองค์ชายหกเล่า?