15 ดื่มเพื่อให้ลืม

งานศพของบิดาเธอถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายตามพิธีการของศาสนาคริสต์ แขกที่มางานมีจำนวนไม่มาก มีเพียงคนที่รู้จักบิดาและลุงของเธอที่ย้ายมาอาศัยอยู่ประเทศนี้ รวมถึงครอบครัวที่อยู่ทางนี้เพียงไม่กี่คนเท่านั้น

หลังเสร็จพิธีก่อนเดินทางกลับไทยหญิงสาวตั้งใจจะสงบจิต สงบใจคลายความเศร้าอยู่ที่นี่ต่อเสียก่อนที่จะกลับไปเรียนต่อให้จบจากนั้นค่อยคิดว่าจะเอาอย่างไรต่อกับชีวิต

“แน่ใจนะว่าหนูอยู่คนเดียวที่นั่นได้”

คำถามจากผู้เป็นลุงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง แสนจะสงสารหลานสาวคนเดียวของตน ที่ต้องมาสูญเสียทั้งบิดาและมารดาไปทั้งคู่ในตอนที่อายุยังน้อย

“ค่ะแพรอยู่ได้ มหาลัยใกล้เปิดแล้วแพรจะกลับไปเรียนต่อให้จบก่อน จากนั้นค่อยคิดอีกทีว่าจะเอาอย่างไรต่อ” แพรไหมบอกผู้เป็นลุงอย่างหนักแน่นกับการตัดสินใจครั้งนี้

“ลุงตามใจหนู ถ้าอยู่คนเดียวไม่ไหวก็มาอยู่ด้วยกันที่นี่”

“ค่ะคุณลุง”

“จำไว้นะ หนูไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว หนูมีพอลมีลุงกับป้าที่ยังเป็นครอบครัวของหนู”

พูดจบชายชราก็ดึงร่างเล็กเข้ามาสวมกอดอย่างแสนรักรู้สึกเวทนา แสนสงสารเหลือเกิน ที่ประเทศไทยเธอก็ไม่มีญาติที่ไหนให้พึ่งพาได้อีกแล้ว ถ้าจะมีก็คงมีเพียงครอบครัวเขาเท่านั้น ที่เป็นที่พึ่งพิงเดียวที่เหลืออยู่

“ขอบคุณนะคะ บ้านคือความทรงจำของแพรที่มีทั้งพ่อและแม่อยู่ด้วย ถ้าทำใจได้แล้วแพรจะมาอยู่ที่นี่กับคุณลุงค่ะ”

แพรไหมบอกน้ำเสียงหม่นเศร้า ทั้งที่ก็ไม่ได้มั่นใจนักว่าเธอจะสามารถใช้ชีวิตโดยที่ไม่มีบิดาได้หรือไม่

“เอาที่หนูสบายใจ มีเวลาอีกสองวันก่อนกลับก็พักผ่อนให้เต็มที่ ทิ้งความทุกข์ไว้ที่นี่ แล้วกลับไปเริ่มต้นใหม่ ใช้ชีวิตให้มีความสุข พ่อเขาจะได้จากไปอย่างสงบ”

“ค่ะ แพรจะพยายาม”

ด้านนครินทร์รู้ข่าวจากเพื่อนว่าอดีตคนรักที่เพิ่งเลิกรากันไปได้ไม่กี่วัน บัดนี้ไปคบกับไอ้ฝรั่งตาน้ำข้าวที่เจอในไนต์คลับครั้งนั้น ยิ่งทำให้เสียใจหนักกว่าเดิม

รู้สึกคับแค้นใจ ไม่คิดว่าผู้หญิงที่บอกว่ารักเขามาก เลิกกันไปได้ไม่ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำ วันนี้มีแฟนใหม่ไปแล้ว

ทั้งยังพากันไปเปิดตัวให้ใครต่อใครได้รับรู้ โดยไม่แคร์ความรู้สึกของเขาเลยสักนิด ว่าจะเสียใจหรือรู้สึกอย่างไร มิหนำซ้ำผู้หญิงที่เขาเคยรักหมดใจ ไม่มีท่าทีเสียใจเลยตั้งแต่วันที่บอกเลิกเขาไป

ไม่แปลกใจที่ทำไมไอ้ฝรั่งตาน้ำข้าวคนนั้นถึงทำท่าไม่พอใจเขาที่ไปกับเธอในวันนั้น และการที่ทั้งสองเดินออกมาทางเดียวกันในคืนนั้นก็คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน นคินทร์รู้แล้วว่าถูกรสรินทร์สวมเขามาตลอด

เพราะหลังเลิกราไปเพื่อนๆ ที่เรียนด้วยกัน ต่างบอกถึงพฤติกรรมของหญิงสาวที่ทำลับหลังเขาต่าง ๆ นานา

อันที่จริงทุกคนพยายามเตือนหลายครั้งแล้ว แต่เพราะตัวเขาเองที่หลงรักผู้หญิงคนนั้นจนหัวปักหัวปำ ไม่รับฟังคำเตือนของใคร ซ้ำยังคิดว่าคนอื่นคงอิจฉาที่เขาได้แฟนสวย

บัดนี้นึกเสียใจที่เคยหลงรักผู้หญิงอย่างรสรินทร์เพราะนอกจากความสวยเธอก็ไม่มีอะไรดีเลย โชคดีที่วันนั้นเขาเลือกครอบครัว ไม่อย่างนั้นคงต้องเสียใจหนักกว่าวันนี้

ถึงใจจะคิดแบบนั้น แต่ด้วยความรักที่เคยทุ่มเทไปให้รสรินทร์จนหมด ทำให้ต้องใช้เวลาในการรักษาแผลที่เกิดขึ้นในใจ

วันนี้เขามานั่งดื่มปลดทุกข์ที่บาร์แห่งหนึ่ง ตั้งแต่หัวค่ำคนเดียว เรียกว่าดื่มเพื่อให้ลืมเธอคนนั้น ลืมผู้หญิงเลว ๆ ที่เข้ามาล้อเล่นกับความรู้สึก ผู้หญิงที่ทำให้หัวใจของเขาเหมือนโดนมีดกรีดฝังลึกเป็นบาดแผลใหญ่กลางใจ นั่งดื่มไปพักใหญ่ก็ได้ยินเสียงบาร์เทนเดอร์ย้ำถามคนข้าง ๆ เสียงดัง

“คุณผู้หญิงไหวมั้ยครับ ให้ผมโทรเรียกคนที่บ้านมารับให้ไหม”

บาร์เทนเดอร์ถามหญิงสาวที่เมาจนยกหัวแทบไม่ขึ้น แต่พยายามฝืนตัวเองว่าไหว

“ไหวคะ อย่ามาดูถูกกันนะ ขอเหมือนเดิมอีกแก้ว ถ้าไม่ไหวฉันจะบอกเอง”

เสียงใสอ้อแอ้ฟังคุ้นหู เหมือนเคยได้ยินเสียงนี้จากที่ไหนมาก่อน จนต้องหันไปมองตามเสียงนั้น หญิงสาวร่างเล็กในชุดเดรสสีดำเรียบร้อยนั่งหน้าแดงก่ำดื่มบรั่นดีราวกับคนเพิ่งหัดดื่ม ดวงตาบวมแดงก่ำหลับปี๋ ทำปากอี๋ทุกครั้งที่ยกบรั่นดีขึ้นดื่ม

เมื่อใบหน้านั้นกลับสู่ภาวะปกติ ภาพที่เห็นก็เริ่มชัดเจนขึ้น ภาพใบหน้าหญิงสาวที่เคยช่วยเขาไว้ครั้งที่แล้ว ซึ่งนคินทร์จำได้ดี

แต่ทำไมวันนี้เธอถึงอยู่ในสภาพเช่นนี้ ใบหน้าของเธอดูเศร้า นัยน์ตาหมองหม่นสัมผัสได้ถึงความเศร้าโศก ราวกับกำลังเผชิญเรื่องเลวร้ายมาไม่ต่างกัน เห็นดังนั้นนคินทร์ไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปทักทายทันที