ตอนที่ 1 พบพานศัตรู

ในป่าใหญ่รกชัฏที่ผู้คนต่างหลีกเลี่ยงจะเฉียดกรายเข้ามาใกล้ กลับมีเด็กสาวผู้หนึ่งกำลังหาทางออกจากป่าอย่างไม่เกรงกลัวสิ่งใด ป่าแถบนี้ขึ้นชื่อเรื่องความดุร้ายของสัตว์ป่าและพืชมีพิษ ชาวบ้านทั่วไปไม่มีผู้ใดกล้าเข้ามาล่าสัตว์ในแถบนี้ แต่ไม่ใช่กับคนเผ่าฮวนหยา พวกเขาล้วนรู้จักเส้นทางเป็นอย่างดี

เผ่าฮวนหยาเป็นเผ่าที่เชี่ยวชาญด้านการตีเหล็ก ตั้งอยู่ในหุบเขามี่ฮวน ซึ่งอยู่ระหว่างรอยต่อของแคว้นเหยาและแคว้นเยียน ทุกปีทางเผ่าต้องส่งแร่เหล็กไปยังเมืองเหอซีสิบรถม้าเพื่อเป็นเครื่องบรรณาการ เนื่องจากที่ตั้งของเผ่ามีแร่เหล็กและสมุนไพรหายากเกิดอยู่มากมาย ดังนั้นรายได้ส่วนใหญ่ของเผ่าจึงมาจากการตีอาวุธและอุปกรณ์การเกษตรขาย แต่ก็มีชาวบ้านไม่น้อยที่สนใจสมุนไพรเหล่านั้น จึงหันมายึดอาชีพหาสมุนไพรขาย หลิงชิงเฟยเองก็เช่นกัน นางมีความสนใจในเรื่องเหล่านี้เป็นอย่างมาก ด้วยความที่เป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของหัวหน้าเผ่า บิดาจึงสรรหาตำราเกี่ยวกับพืชสมุนไพรมาให้ศึกษา ถึงกระนั้นนางก็รู้จักสมุนไพรแค่ไม่กี่ชนิดเพียงผิวเผินเท่านั้น

หลิงชิงเฟยเดินเท้ากว่าสิบวันจึงสามารถไปถึงยังเขตเมืองชายแดนใต้ของแคว้นเหยาได้ โชคดีที่บิดาเคยสอนวิธีล่าสัตว์ให้แก่นาง จึงไม่ต้องอดตายระหว่างการรอนแรมกลางป่าใหญ่ในช่วงหลายวันมานี้

เด็กสาวมองภาพเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกประหม่า ตั้งแต่เล็กจนโตนางไม่เคยได้ย่างเท้าออกจากเผ่า นอกจากผู้คนในเผ่าแล้วก็ไม่มีโอกาสได้พบเจอคนต่างเผ่าเลย จนกระทั่งวันนั้นเมื่อสองปีก่อน บุรุษรูปงามซึ่งบาดเจ็บและพลัดหลงเข้ามายังเขตของเผ่าฮวนหยาผู้นั้น เขาได้ขโมยหัวใจของนางไปตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบ เพียงแค่สบประสานสายตากับนัยน์ตาสีนิลนิ่งขรึมคู่นั้น ใจก็พลันเต้นแรง นางรู้สึกคล้ายกับมีลมร้อนสายหนึ่งฉาบไปทั่วใบหน้า สองแก้มร้อนผ่าวราวกับไปอังไฟมา

หลิงชิงเฟยแอบช่วยเหลือบุรุษผู้นั้นอย่างลับๆ นางพาเขาไปยังถ้ำลับของตน เหตุที่กระทำเช่นนี้เพราะอีกฝ่ายดูไม่ใช่คนเลวที่จะนำเภทภัยมาสู่เผ่าฮวนหยา และที่สำคัญ นางมิอาจทำใจได้หากบิดาจะสังหารเขาทิ้งในข้อหาบุกรุก..พี่ชายรูปงามผู้นั้นคอยเล่าเรื่องราวภายนอกเผ่าให้นางฟัง บอกเล่าชีวิตของผู้คนในใต้หล้าที่เขาได้พบเจอมา เขารักษาตัวอยู่ราวหนึ่งเดือนจึงหายดี ก่อนจะออกจากหุบเขาไป เขามอบกำไลหยกให้แก่นางพร้อมคำสัญญาว่าจะกลับมา ใจดวงน้อยของนางลิงโลดด้วยรู้ว่าเขาเองก็มีใจให้ตนเช่นกัน

หลิงชิงเฟยมองผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาในตลาดด้วยประกายตาราบเรียบ นางเก็บเรื่องของพี่ชายผู้นั้นไว้ในใจ ดึงสติและความคิดให้กลับมาจดจ่ออยู่กับเรื่องของแม่ทัพผู้ห้าวหาญ ซึ่งพิชิตเผ่าฮวนหยาและเผ่าเล็กเผ่าน้อยที่กระด้างกระเดื่องต่อแคว้นเหยาลงได้ภายในเวลาเพียงสองเดือน

ร่างบอบบางเดินไปนั่งยังร้านบะหมี่เล็กๆ ร้านหนึ่ง นางสั่งอาหารมาพอเป็นพิธี ทำทีเป็นก้มหน้าก้มตากินบะหมี่อย่างเอร็ดอร่อย ทว่ากลับเงี่ยหูลอบฟังบทสนทนาของชาวบ้านเหล่านั้น

“นี่เจ้ารีบๆ กินเข้าสิ ข้าจะได้ไปเตรียมชุดที่จะใส่ในวันพรุ่งนี้” สตรีวัยสิบหกหนาวผู้หนึ่งกล่าว

“ท่านก็ใจเย็นก่อนเถิด ร้านขายผ้าก็ยังไม่ปิดเสียหน่อย” หญิงสาวอีกคนแย้งขึ้นมา

“จะมัวชักช้าได้อย่างไร ขืนไปช้าชุดที่ข้าหมายตาไว้ต้องมีคนแย่งไปก่อนเป็นแน่ หากได้ชุดนั้นมา พรุ่งนี้ข้าต้องงดงามจนเป็นที่สนใจของท่านแม่ทัพน้อยแน่นอน” นางเอ่ยอย่างมั่นใจในความคิดของตน

“เหอะ! พี่สาวข้า ถึงท่านจะแต่งกายงดงามเพียงใดก็มิอาจเข้าใกล้ท่านแม่ทัพน้อยได้หรอก ท่านไม่เห็นคุณหนูซูบุตรสาวท่านเจ้าเมืองรึ เลิกคิดว่าจะได้เป็นคนของเขาเสียที เอาเวลาไปสนใจแม่สื่อที่มาทาบทามท่านจะดีกว่า”

“นี่เจ้าเป็นน้องของข้าแน่รึ เจ้าต้องส่งเสริมข้าสิ ท่านแม่ทัพน้อยสกุลเฉินเป็นวีรบุรุษที่ปราบปรามคนเถื่อนเหล่านั้นลงได้ หากข้าได้เป็นสตรีของเขา ต้องเป็นเกียรติของวงศ์ตระกูลแน่นอน”

สตรีผู้เป็นน้องสาวกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะวางเงินค่าบะหมี่ไว้บนโต๊ะ แล้วลุกเดินหนีพี่สาวไปอย่างรวดเร็ว

หลิงชิงเฟยมองตามสตรีทั้งสองไปจนลับสายตา แม่ทัพน้อยเฉินเช่นนั้นหรือ เขาเป็นผู้ที่นำทัพมาฆ่าล้างเผ่าฮวนหยาของนางใช่หรือไม่ นางอยากรู้นักว่าบุรุษผู้โหดเหี้ยมอำมหิตที่สังหารได้แม้กระทั่งเด็กและคนชราจะมีหน้าตาเป็นเช่นไร

“พี่ชาย พรุ่งนี้ท่านแม่ทัพน้อยจะเดินทัพผ่านเมืองเช่นนั้นรึ” นางเอ่ยถามเสี่ยวเอ่อร์หนุ่มโดยพลัน

“ใช่แล้วแม่นาง แต่ถ้าเจ้าอยากเห็นท่านแม่ทัพชัดๆ ก็ต้องรีบไปจองที่ไว้แต่เนิ่นๆ ล่ะ หากชักช้าประเดี๋ยวที่ดีๆ จะหมดเสียก่อน” เสี่ยวเอ่อร์กล่าวพลางเหยียดยิ้มดูแคลน หญิงสาวเหล่านี้ล้วนเหมือนกันหมด พอรู้ว่าบุตรชายของแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นจะนำทัพผ่านมา ก็ระริกระรี้อยากเป็นสตรีของเฉินหย่งเต๋อจนตัวสั่น

หลิงชิงเฟยเข้าใจในความหมายที่ชายผู้นี้มองมาเป็นอย่างดี แต่ก็หาได้นำมาใส่ใจไม่ นางจ่ายค่าบะหมี่แล้วเดินออกจากร้านไป สอดส่ายสายตาหาจุดที่เหมาะสมในการลอบสังเกตศัตรู ร่างแน่งน้อยเดินไปเรื่อยๆ จนพบเข้ากับโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ในเส้นทางที่แม่ทัพน้อยสกุลเฉินผู้นั้นนำทัพผ่านมาพอดี นางไม่รอช้าเข้าไปจับจองห้องพักทันใด

เด็กสาวนั่งจิบน้ำชาฟังนักเล่านิทาน ซึ่งกำลังเล่าถึงความองอาจกล้าหาญ และกลศึกอันแยบยลของแม่ทัพเฉินในการกำราบชนเผ่าต่างๆ นางเก็บข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับคนผู้นั้นอย่างไม่มีขาดตกไปสักเรื่องเดียว แม้รู้ดีว่าเรื่องเล่าเหล่านี้มีการเสริมเติมแต่งไปบ้าง กระนั้นก็ยังตั้งใจฟังเพื่อมองหาจุดอ่อนของอีกฝ่าย

ผู้คนต่างกล่าวว่าเผ่าฮวนหยาคิดคดทรยศต่อแคว้นเหยา โดยการแอบสมคบคิดกับเผ่าอื่นๆ ทำการก่อกบฏขึ้น ซึ่งมีแคว้นเยียนคอยหนุนหลังอีกที หลิงชิงเฟยไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ฟัง นางมั่นใจว่าบิดาไม่มีทางทำเรื่องขวัญกล้าเทียมฟ้าเช่นนั้นแน่นอน ท่านพ่อออกจะรักและเป็นห่วงประชาชนชาวฮวนหยายิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง ไม่มีทางที่จะทำเรื่องเสี่ยงต่อชีวิตของทุกคนในเผ่าแน่นอน

ค่ำคืนนั้นหลิงชิงเฟยนอนไม่หลับ นางยังคงครุ่นคิดถึงเรื่องที่ได้ฟังมาไม่หยุด ประชาชนชาวแคว้นเหยาต่างเกลียดชังและสาปแช่งเผ่าฮวนหยา พวกเขาต่างเห็นพ้องต้องกันว่า การสังหารล้างเผ่านั้นเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว เมื่อคิดใคร่ครวญอยู่นาน จึงคิดว่าเรื่องที่นางเป็นบุตรสาวหัวหน้าเผ่าฮวนหยานั้น อย่าได้ให้ผู้ใดล่วงรู้เป็นอันขาด หาไม่แล้วนางคงได้ถูกฆ่าทิ้งก่อนจะได้แก้แค้นให้แก่ทุกคนเป็นแน่

วันถัดมา ผู้คนในเมืองต่างกระตือรือร้นออกไปต้อนรับแม่ทัพน้อยสกุลเฉิน เสียงสรรเสริญเซ็งแซ่ตลอดสองข้างทาง ขบวนทหารกล้าเข้าเมืองมาด้วยความองอาจน่ายำเกรง หน้าขบวนทัพมีอาชาศึกสีนิลตัวใหญ่เดินมาด้วยฝีเท้ามั่นคง รัศมีของผู้ที่นั่งอยู่บนหลังม้าแผ่ออกมากดข่มทุกคน ท่วงท่าสง่างามของบุรุษผู้นั้นสร้างความตื่นเต้นให้แก่ดรุณีน้อยใหญ่มากมายที่อยู่บริเวณนั้น

หลิงชิงเฟยมองชายในชุดเกราะสีดำบนหลังอาชาด้วยประกายตาเย็นชา พยายามข่มใจไว้ไม่ให้พุ่งตัวออกไประบายโทสะใส่อีกฝ่ายจนเสียเรื่อง นางรู้ดีว่าตอนนี้ไม่สามารถทำอันใดเขาได้ จึงทำได้เพียงกลืนความแค้นลงท้องไปก่อน มือทั้งสองข้างกำแน่นยามคนผู้นี้ควบม้าผ่านหน้าไป ใบหน้าของเขาถูกปกปิดไว้ด้วยหน้ากากสีดำเกือบเต็มดวงหน้า เผยให้เห็นเพียงคางสวยได้รูป ริมฝีปากรูปกระจับ และดวงตาอันตรายดุจปีศาจร้ายคู่นั้น รอบกายเขารายล้อมไปด้วยทหารตัวโตสี่นายที่ควบอาชาเคียงกันมา นางทอดสายตามองตามเฉินหย่งเต๋อไป จนร่างนั้นหายลับไปจากรัศมีการมองเห็น