บทที่ 2

"แกอยากเห็นพี่ชายคนนี้ไม่มีความสุขไปตลอดชีวตหรือไง นายเสือ แกถึงได้พูดจาเข้าข้างคุณแม่ขนาดนี้" ภูชิตน้อยใจในที

“แล้วพี่จะทำไง ลองคุณแม่เอ่ยปากขนาดนี้แล้ว ท่าทางจะรอดยาก” ภูบดินทร์รู้นิสัยมารดาดี และมั่นใจว่างานนี้ภูชิตดิ้นไม่หลุดแน่

แต่จะว่าไปก็อดเห็นใจพี่ชายไม่ได้เหมือนกัน ถ้าการแต่งงานไม่ได้มาจากความรักแต่มาจากการเห็นดีเห็นงามของผู้ใหญ่เพียงอย่างเดียว อะไรที่ไม่ได้ทำด้วยความรักมันคงไม่มีความสุขแน่ เหมือนที่เขาเลือกใช้ชีวิตในสวนกับต้นไม้ใบหญ้าที่ไม่มีปากมีเสียง แทนที่จะอยู่ในสังคมเมืองที่มีแต่ความวุ่นวาย นึกแล้วก็สงสารภูชิตไม่น้อย

"พี่ถึงมาขอร้องให้แกช่วยนี่ไง ไอ้เสือน้อยของพี่ ” ภูชิตเอ่ยอย่างมีหวัง

"พี่จะให้ผมช่วยอะไร" น้องชายถามทันที

"หวังว่าคงไม่ใช้มุกให้ผมแต่งงานแทนพี่หรอกนะ" เจ้าของสวนหนุ่มดักคอไว้ก่อน

“เฮ้ย พี่จะทำอย่างนั้นได้ยังไง คุณแม่ได้แหกอกเราสองคนตายแน่ อีกอย่างพี่ก็ไม่คิดจะโยนเรื่องไม่ดีแบบนี้ให้ใครอยู่แล้ว การแต่งงานควรเกิดจากความรักไม่ใช่การผูกมัด” ภูชิตพูดอย่างจริงจัง

“แบบนี้ค่อยน่าคุยกันหน่อย ว่าแต่เรื่องนี้พี่จะให้ผมช่วยอย่างไร" ภูบดินทร์เอ่ยถามอย่างเป็นงานเป็นการ นั่งลงรอฟังว่าพี่ชายมีแผนอย่างไรบ้าง

“นายช่วยรับฝาก เจ้าสาวของพี่ ไว้สักเดือนสองเดือนได้ไหม รอให้พี่จัดการธุระให้เรียบร้อยก่อน แล้วเรื่องทุกอย่างพี่จะแก้ไขเอง”

บนเรือนเงียบสนิทไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้น ภูชิตแทบจะหยุดหายใจเมื่อหันมาสบตากับน้องชายที่มองเขา ราวกับเจอสิ่งประหลาดซึ่งไม่เคยพบเห็นมาก่อนในชีวิต ก่อนที่ภูบดินทร์จะหัวเราะลั่นเรือนอีกครั้ง

“พี่ภูดูละครอ่านนิยายมากเกินไปหรือเปล่า ถึงได้คิดอะไรแบบนี้เป็นไปไม่ได้หรอก ใครจะยอม เจ้าสาวของพี่มีแขนมีขามีปาก รับรองว่าได้ร้องแรกแหกกระเชิงกันลั่นสวนผมพอดี แค่มันเป็นไปไม่ได้แล้ว” ภูบดินทร์ส่ายหน้ายกมือทั้งสองข้างโบกมือไม่เห็นด้วยเต็มกำลัง ไม่มีทางเด็ดขาด

"คนนะพี่ภู คนทั้งคนมีเลือดมีเนื้อมีความคิด ไม่ใช่ลูกกล้วยไม้ของผมที่จับให้อยู่ตรงไหนก็อยู่ หาทางอื่นเถอะ" ภูบดินทร์ไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้

“มันจะสำเร็จแน่ แกก็ช่วยสวมบทบาท โจรกระท่อม ให้พี่สักครั้งไม่ได้เหรอ นะ ครั้งเดียว” ภูชิตอ้อนวอนน้องชาย

“ไอ้ โจรกระท่อม เนี่ย เกิดเจ้าสาวของพี่หัวหมอขึ้นมาเล่นงามผมกลับ ผมไม่ต้องเข้าไปนอนซังเตในข้อหาหน่วงเหนี่ยวเหรอ ผมไม่เอาด้วยล่ะพี่ภู ให้ผมช่วยอย่างอื่นดีกว่านะ ขอร้อง” ภูบดินทร์ส่ายหน้าอีกครั้ง ลุกขึ้นไปรินน้ำเย็นใส่แก้วมาดื่มให้ชื่นใจแทน

“ฟังนะ น้องรัก แค่พามาอยู่ที่นี่ไม่ให้คุณแม่เห็นหน้าสักเดือนสองเดือน พอพี่จัดการเรื่องของพี่กับคุณแม่เรียบร้อยแล้ว พี่จะเป็นคนมาอธิบายให้เธอเข้าใจเอง รับรองว่าเรื่องนี้นายจะไม่ต้องรับผิดชอบใดๆ ทั้งสิ้น” ภูชิตพยายามตะล่อมน้องชายอีกครั้ง

"มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นซิ พี่จะให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่อย่างไรในสวน จ้างมาเป็นลูกจ้างผมเหรอ ถ้าคุณแม่อยากได้มาเป็นสะใภ้คงไม่ใช่เด็กกำพร้าไม่มีพ่อไม่มีแม่ที่ไหนแน่ เผลอๆ อาจเป็นลูกคุณหนูที่ไม่เคยอยู่ในสวนเงียบๆ แบบนี้ ขืนพี่เอามาอยู่ที่นี่รับรองว่าร้องไห้ขี้โม่งโป่งขอกลับบ้านตั้งแต่ยังไม่ทันข้ามวันด้วยซ้ำ ไม่เอาล่ะ ผมไม่อยากปวดหัว หาทางอื่นเถอะ" เจ้าของสวนยืนกรานคำเดิม

"เสือ พี่เชื่อว่าเธออยู่ที่นี่ได้ ขี้คร้านเธอจะชอบบรรยากาศเงียบๆ แบบนี้" ภูชิตมั่นใจว่า เธอ เป็นแบบนั้น

“แล้วเจ้าสาวของพี่เป็นใครมาจากไหน ผมอยากรู้นักเชียว ทำไมคุณแม่ถึงอยากจะได้เป็นลูกสะใภ้นัก” ภูบดินทร์มีคำถามกลับไปบ้าง

“น้องรินนลี ลูกสาวคุณน้าอำไพ” ภูชิตตอบเสียงดังฟังชัด

คนถามสำลักน้ำที่เพิ่งจะกลืนลงคอไปเมื่อครู่นี้ ภูบดินทร์ตกใจเมื่อรู้ว่าเจ้าสาวของพี่ชายคือใคร

“โอ้ย นึกว่าใคร ยัยขนมครกนี่เอง พี่ภู ผมว่าคุณแม่ต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ ถึงไปเอา ยัยขนมครกเน่ามาเป็นลูกสะใภ้”

ยิ่งรู้ว่าเป็นคู่กรณีเก่าด้วยแล้ว ภูบดินทร์ยิ่งไม่เอาใหญ่ ไม่เด็ดขาด เขาไม่มีวันอยู่ร่วมบ้านกับยัยเด็กขนมครกเน่านั่นเด็ดขาด

"ผมสงสารพี่ภูจากใจเลยนะ ที่ถูกคุณแม่บังคับให้แต่งกับยัยนี่ แต่ผมก็จนใจจะช่วย เพราะไม่อยากได้ยินเสียงคนร้องไห้ลั่นสวนอีก"

"นายเสือ นั่นมันเมื่อตอนเด็ก ตอนนี้น้องรินโตแล้วคงไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว ช่วยพี่หน่อยได้ไหม" ภูชิตอ้อนวอนขออย่างอ่อนระโหยโรยแรง ไม่คิดว่าความโกรธเคืองในอดีตจะยังคงอยู่ในความทรงจำของน้องชาย

“งานนี้ผมขอบาย ให้ช่วยอย่างอื่นดีกว่า ถ้ายัยขนมครกเน่ามาอยู่ที่นี่ผมว่า ผมแน่ๆ ที่ต้องประสาทกินตาย พี่หาวิธีอื่นเถอะ หรือไม่ก็บอกคุณแม่ไปตรงๆ เลยว่าไม่อยากแต่งงานและยืนกรานไปเลยว่าหัวเด็ดตีนขาดก็ไม่แต่ง” น้องชายแนะนำต่ออีกว่า

“หรือไม่ผมไปบอกให้ไหม เดี๋ยวผมจะเรียกญาติพี่น้องเรามาช่วยอีกแรงเลยเอาไหม” ภูบดินทร์กล่าวด้วยน้ำเสียงเอาจริง

ภูชิตโบกมือปฎิเสธ พร้อมกับห้ามไม่ให้น้องชายตัวดีที่ทำท่าจะต่อสายโทรศัพท์ให้รีบสงบลง ก่อนจะบอกว่า

“ถ้าทำอย่างนั้นจะยิ่งแย่ใหญ่ แต่ถ้านายตกลงทุกอย่างจะง่ายขึ้นและไม่กระทบใครทั้งนั้น” ภูชิตอธิบาย ก่อนจะเสียงแข็งงัดไม้เด็ดออกมาเจรจาว่า

"ผมก็อยากช่วยนะ แต่วิธีอื่นได้ไหม" น้องชายเองก็เห็นใจพี่ชายไม่แพ้กัน

"เสือ" ภูชิตเสียงเข้มขึ้นมาทันที สีหน้าขึงขังจริงจังจนภูบดินทร์แปลกใจที่เห็นท่าทีพี่ชายเปลี่ยนไปกระทันหัน

“แกห้ามปฎิเสธเด็ดขาด และแกต้องจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ไปเตรียมกระท่อมได้เลย” พี่ชายออกคำสั่ง

“เฮ้ย ไม่เอา ถ้าพี่บังคับผม ผมจะฟ้องคุณแม่ว่าพี่คิดเรื่องพิเรนทร์นี้ไม่ยอมแต่งงาน” น้องชายขู่กลับบ้าง

ดูเหมือนภูชิตจะไม่ยี่หระกับคำขู่นี้ เพราะเขามีไม้เด็ดที่เตรียมจะงัดออกมาใช้หากว่า เสือพยศ ไม่ยอมทำตามคำขอร้อง งานนี้ก็คงต้องเป็นคำสั่งเด็ดขาดที่มีไพ่ใบสุดท้ายเป็นชีวิตและจิตใจของภูบดินทร์แทน

“งั้นก็เตรียมย้ายออกจากบ้านสวนได้เลยเพราะพี่จะบอกคุณแม่ เรื่องที่แกไม่ยอมสอบหมอและเรื่องที่แกมาขอให้พี่ไปช่วยคุยกับคุณพ่อด้วย เลือกเอาแล้วกันว่าอยากจะอยู่บ้านสวนต่อ หรืออยากกลับไปอยู่บ้านไปบริหารโรงพยาบาลให้คุณแม่ แล้วบ้านสวนกับลูกๆ ต้นไม้ของแกก็จะถูกขายทิ้งแน่ เท่าที่รู้มีนายหน้ามาติดต่อขอซื้อที่จากคุณแม่แล้วด้วย” ภูชิตเท้าความเดิมต่อไปอีกว่า

“จำได้ไหมตอนที่แกจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย แกมาขอให้พี่ช่วยพูดกับคุณพ่อให้เรื่องที่จะไม่สอบหมอ และพอแกเรียนจบก็มาขอให้พี่กับคุณพ่อช่วยพูดให้ได้มาอยู่บ้านสวนอย่างสบายใจ จำได้ไหม ตอนนั้นแกบอกพี่ว่าต่อไปถ้าพี่มีเรื่องเดือดร้อนอะไรจะช่วยพี่เต็มที่” ภูชิตทวงสัญญา

“คิดเอาเองนะ ไอ้เสือ ถ้าช่วยพี่ก็ได้อยู่บ้านสวนต่อ และพี่จะช่วยพูดให้คุณแม่ไม่คิดที่จะขายสวนของคุณยายด้วย ว่าไง ตกลงจะช่วยหรือไม่ช่วย”

ภูบดินทร์อ้าปากค้างไม่คิดว่าพี่ชายจะใช้มุกนี้มาตัดทางบอกปัด แต่เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของพี่ชายที่ฝากความหวังไว้กับตนแล้ว ก็อดที่จะสงสารไม่ได้เพราะรู้ว่าพี่ชายต้องเสียสละความสุขส่วนตัวให้กับเขามากแค่ไหน

“ก็ได้ ผมช่วยพี่ก็ได้ แต่มีข้อแม้นะ...” เพื่อลูกๆ ต้นไม้ของเขา ในที่สุดภูบดินทร์ก็ต้องยอมลงให้กับแผนการณ์ของภูชิต

“ต้องไม่ให้ยัยขนมครกเน่ามาจับผมแต่งงานแทนพี่นะ” ภูบดินทร์ประกาศเสียงกร้าว