ตอนที่ 10 แผนตลบหลังอดีตคนรัก ep.4

“เกิดเรื่องขึ้นขนาดนี้ทำไมรินไม่บอกพี่ล่ะจ๊ะ..”

ญารินดายิ้มเย็นเมื่อมองเห็นสีหน้าที่ตื่นตกใจของปาลิน เมื่อหล่อนมาหาที่บริษัท

“ตอนนี้ทุกอย่างคลี่คลายแล้วนี่คะ..”

“แน่ใจหรือว่าคลี่คลายแล้ว..”

“แน่ใจสิคะ..”

เธอยิ้มหวาน

“พี่ปามาก็ดี รินฝากดูแลคุณพ่ออย่างใกล้ชิดหน่อยนะคะ เพราะรินมีถ่ายละครต่างจังหวัด แล้วอาจจะกลับดึก..”

“ไม่ต้องห่วงจ้ะ แต่แน่ใจหรือว่าไม่มีอะไรจริง ๆ..”

“ไม่มีค่ะ..”

ปาลินระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ หล่อนไม่อยากจะเชื่อว่าไม่มีอะไร แต่ด้วยนิสัยของญารินดา ถ้าไม่หนักหนาจนเกินแก้เธอจะไม่บอกอะไรกับใครอย่างแน่นอน เรื่องนี้ที่เธอยืนยันนี่ก็แสดงว่า เธอสามารถรับมือได้

“ต้องการเงินใช่ไหม..”

“ไม่หรอกค่ะ รินมีรายได้จากการเล่นละครแล้วนะคะ มาหมุนได้ทันค่ะ พี่ปาอย่าเอาของเขามาอีกเลยนะคะ แค่เขาให้พี่ปาอยู่อย่างดีก็พอแล้ว..”

“ถ้าพี่อยู่กับเขาแล้วไม่เอาเงินพี่จะอยู่กับเขาทำไม..พี่กลับมาอยู่บ้านเราไม่ดีกว่าหรือ..”

เธอมองหน้าปาลินนิ่ง

“พี่ปาไม่มีความสุขหรือคะ เขาไม่ดีกีบพี่ปาหรือ..”

“ไม่หรอก คุณศักดาดีกับพี่มาก มากจนพี่รู้สึกระอาย แล้วอีกอย่างการที่พี่อยู่ที่นั่นพี่มีความหวัง หวังว่าพี่จะมีโอกาสได้เห็นเขา ได้ใกล้ชิดเขาบ้าง แต่ว่า..”

“เขาไหนหรือคะ..”

ปาลินลอบผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะยิ้มกลบเกลื่อน

“ไม่มีหรอกจ้ะ..”

ญารินดามองหน้าหล่อนอย่างสำรวจ

“ถ้ารินไม่มีปัญหาอะไร พี่ขอไปหาคุณพ่อนะจ๊ะ.”

“ค่ะ..ฝากหอมแก้มคุณพ่อก่อนเข้านอนด้วยนะคะ คืนนี้รินมีเข้าฉากละครค่ะ..”

“จ้ะ อย่าหักโหมมากนักนะจ๊ะ..”

ปาลินกลับไปในขณะที่ญารินดายังกลัดกลุ้มไม่จาง

“เรียบร้อยครับ..”

“ดีมาก..”

ทฤษฎ์ธาดามองดูวัตถุดิบที่จำเป็นของบริษัทของญารินดาด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม

“จากนี้ไปคุณติดต่อไปยังคนของผม ที่อยู่ในบริษัทของเธอ หลังจากที่บริษัทของเธอหาวัตถุดิบไม่ได้..”

เขาหันไปหาทรงชัย

“บอกให้เขาคนนั้น หาทางบอกเธอมาพบผม..ที่นี่”

นายทรงชัยรับคำสั่ง

“ทำเท่านี้หน้าที่ของคุณหมด แล้วรอผมอีกทีว่าจะมีอะไรให้คุณทำบ้าง..”

“ครับ..”

ทรงชัยยกมือไหว้เขาอีกครั้งพร้อมกับรับเช็คเงินสดจากมือของเขาที่ส่งให้เป็นค่าเหนื่อย

“อะไรนะ หาวัตถุดิบป้อนเข้าโรงงานไม่ได้หรือ..เป็นไปได้ยังไง..”

“บริษัทผู้ค้าประจำของเราบอกว่า สินค้าขาดตลาดและมีราคาสูงมากจึงไม่ได้สั่งมาครับ..”

“บ้าที่สุดเลย..แก้ปัญหาได้เปราะหนึ่ง ดันมาติดอีกเปราะ..”

เธอครุ่นคิดด้วยความกังวล

“แล้วหุ้นที่เปิดขายล่ะคะ..”

“ดูเหมือนจะมีคนเอาความลับเรื่องงบการเงินของเราออกไปเปิดเผยค่ะ เลยทำให้ไม่มีใครกล้าเสี่ยงมาซื้อหุ้นของเราเลย..”

“นี่มันอะไรกัน..”

เธอระบายลมหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า

“ผมมีคนที่รู้จักอยู่คนหนึ่งครับ เขามีวัตถุดิบที่จำเป็นของเรามาก แต่เขายังไม่เปิดตัว เขาจะขายให้เฉพาะบางรายเท่านั้นครับ..”

“ใคร?”

เธอรีบถามนายดำรง ผู้จัดการฝ่ายการตลาดทันที ซึ่งเขาคนนี้ เป็นคนของทฤษฎ์ธาดาที่ใช้เงินว่าจ้างให้เป็นคอยจับตามองดูความเคลื่อนเธอไว้แล้วรายงานเขาโดยตรง

“เขาเป็นคนแปลกครับ พบคนยาก และเขาก็ค่อนข้างมีอายุสักหน่อย แต่ว่า เขาร่ำรวยมาก ดูเหมือนว่าเขากำลังจะเตรียมเปิดโรงงานผลิตสินค้าเหมือนบริษัทของเรา เลยซื้อวัตถุดิบพวกนี้เอาไว้มาก และไม่หยุดเท่านี้เขากำลังสั่งซื้อเพิ่ม หากเราขอแบ่งจากเขาได้..”

“เขาอยู่ที่ไหน ชื่ออะไร ขอรายละเอียดด้วย..”

นายดำรงรีบส่งชื่อและที่อยู่ของเขาคนนั้นให้เธอทันที

“ไม่มีเบอร์ติดต่อหรือ..”

“ต้องไปพบเขาที่บ้านครับ เขาไม่รับโทรศัพท์จากใครทั้งนั้น เขาเป็นคนแปลก..”

“บ้าจริง..”

เธอบ่นเบา ๆ

“ถึงอย่างไรก็ต้องลอง ฉันมอบหมายหน้าที่นี้ให้คุณแล้วกันนะคะคุณดำรงไปติดต่อเขา ดูสิว่าหากเราต้องการวัตถุดิบที่จำเป็นของเราจากเขา เขาจะคิดราคาเท่าไหร่..”

“ครับ..”

จากนั้นเธอก็เลิกประชุมมุ่งหน้าไปถ่ายละครที่ยังค้างคาอยู่