บทที่ 2

เมื่อข้ามาถึงห้องของซ่งฉางอัน เขากำลังป้อนยาผู้หญิงคนนั้น

เห็นข้ามา เขาเหลือบมองข้า และพูดอย่างไม่สนใจว่า “ซ่งซื่อน่าจะบอกเจ้าแล้ว เดือนหน้าข้าจะแต่งจู๋เข้ามาเป็นภรรยาเอก”

เขาพูดพลางถือผ้าเช็ดหน้าเช็ดปากให้ผู้หญิงคนนั้น ยิ้มแล้วพูดว่า “นางอายุยังน้อย ถึงตอนนั้นเจ้าต้องตั้งใจสั่งสอนนาง”

เขาพูดอย่างเต็มปากเต็มคำเช่นนี้ ดูเหมือนมั่นใจว่าข้าจะต้องยอมรับเสิ่นชิงจู๋ คุณหนูสองแห่งตระกูลเสิ่นคนนี้

สามีที่สง่างามราวกับเทพเซียนในสายตาของข้าในอดีต ตอนนี้กลับกลายเป็นคนแปลกหน้าขนาดนี้

หัวใจของข้าราวกับขี้เถ้า กัดฟันพูดออกมาหนึ่งประโยค

“เจ้ารู้หรือไม่ว่า...หว่านเอ๋อร์ตายแล้ว”

ซ่งฉางอันขมวดคิ้ว หงุดหงิดเล็กน้อย “พูดเหลวไหลอะไร หว่านเอ๋อร์จะ...”

“แค่กๆ พี่อัน เจ็บ...”

ซ่งฉางอันยังพูดไม่จบ ก็ถูกขัดจังหวะด้วยคําพูดพึมพําของคนที่นอนอยู่บนเตียง

ได้ยินเสียงเคลื่อนไหว ซ่งฉางอันรีบหันกลับไป จับมือนางแน่น น้ำเสียงอ่อนโยนราวกับหยดน้ำ “อาจู๋ไม่ต้องกลัวนะ ข้าอยู่นี่”

และน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นนี้ ข้ากลับไม่เคยได้ยินมาก่อน

ราวกับพวกเขาสองคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นสามีภรรยากัน ส่วนข้าเป็นส่วนเกิน

ทันใดนั้นความโมโหก็พุ่งขึ้นมาในใจ จุดไฟสติสัมปชัญญะของข้า

แผดเผาความรักที่หลงเหลืออยู่ของข้าจนหมดไป

ข้าราวกับหญิงปากร้าย ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

“ซ่งฉางอัน หว่านเอ๋อร์ตายแล้ว ซ่งหว่านชิว ลูกสาวของเจ้าตายแล้ว!”

“เจ้าเป็นคนฆ่านาง พวกเจ้าฆ่านาง หว่านเอ๋อร์ที่สงสารของข้า ตัวแค่นี้ แต่กลับถูกม้าเหยียบตายอย่างทรมาน”

และตอนนี้ เสียงผู้หญิงที่อ่อนแอดังขึ้น ขัดจังหวะคำพูดของข้า

“ซ่งฮูหยิน เมื่อวานข้าก็อยู่ด้วย คุณหนูดื้อรั้น กล้าหาญ แล้วยังใช้แส้ฟาดม้าตัวนั้น”

พูดถึงตรงนี้ เสิ่นชิงจู๋ก็สะอึกสะอื้นและขยับเข้าไปในอ้อมแขนของซ่งฉางอัน “แต่ข้าไม่เหมือนนาง ข้าขี้ขลาดตั้งแต่เกิด หากไม่ใช่เพราะพี่อัน ข้า...”

ได้ยินคำพูดที่กลับดำเป็นขาว กลับขาวเป็นดำนี้ ข้าโมโหจนตัวสั่น

“ม้าบ้าตัวนั้นกำลังจะชนหว่านเอ๋อร์ หากนางไม่ช่วยตัวเอง หรือจะให้นางมองดูม้าตัวนั้นเหยียบนางจนตาย”

“พอได้แล้ว!”

ข้ายังพูดไม่จบ ก็ถูกซ่งฉางอันขัดจังหวะ

เขายืนขึ้น ก้มหน้าลงมองข้า ดวงตาเต็มไปด้วยความมืดมนที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นบึ้ง “เฮ่อฉางถิง เลิกทำตัวเหลวไหลได้แล้ว”

“ดูสิว่าเจ้าสั่งสอนลูกสาวเช่นไร อายุแค่นี้ก็กล้าหาญขนาดนี้!”

“มีคนปกป้องเยอะขนาดนั้น ไม่จำเป็นต้องให้คุณหนูอย่างนางฟาดม้าด้วยตัวเอง ตอนนี้นางตายก็เพราะเจ้า!”

ข้าไม่คิดเลยว่า หัวใจของซ่งฉางอันจะลําเอียงขนาดนี้！

หว่านเอ๋อร์เป็นลูกสาวแท้ๆของเขา แต่กลับสู้คําพูดประโยคเดียวของเสิ่นชิงจู๋ไม่ได้

ข้าไม่กล้าเชื่อเลยว่าเขาคนที่ข้ารักมากในอดีต จึงถอยหลังออกไปอย่างคิดไม่ถึง

ซ่งฉางอันกลับไปสนใจเสิ่นชิงจู๋อีกครั้ง เขาตบหลังเสิ่นชิงจู๋ปลอบใจนางเบาๆ

แต่ข้าราวกับเห็นหว่านเอ๋อร์นอนอยู่บนตักของข้า ตะโกนบอกว่าเจ็บปวดอย่างอ่อนแอ

ความเกลียดชังพุ่งขึ้นมาในมันสมอง ข้ามองซ่งฉางอันด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

ตอนนี้เขากําลังยุ่งอยู่กับการปลอบใจเสิ่นชิงจู๋ และหันหลังให้ฉันอย่างเย็นชา

จากนั้น ข้าจึงไม่ลังเลที่จะดึงมีดสั้นที่ซ่อนในแขนเสื้อออกมา แทงลงไปอย่างแรง！

ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของเสิ่นชิงจู๋ ซ่งฉางอันหันกลับมาอย่างเหลือเชื่อ “เจ้า... เจ้ากล้า...”

“ทําไมข้าจะไม่กล้า”

ข้าหัวเราะเยาะ ดึงมีดออกมาแล้วแทงเข้าไปอีกครั้ง หลังจากแทงสองสามครั้ง ซ่งฉางอันก็หมดลมหายใจ

ข้าหันไปมองเสิ่นชิงจู๋ ท่ามกลางสายตาที่หวาดกลัวของนาง ข้าใช้มีดสั้นยกคางของนางขึ้น และพูดอย่างเย็นชาว่า

“อย่าคิดว่าไม่มีใครรู้เรื่องที่เจ้าทำ ลูกอนุภรรยาคนหนึ่ง ถึงแม้จะได้รับการยอมรับภายใต้ชื่อของภรรยาเอก แต่ก็ยังเป็นคนชั้นต่ำ เพื่อสิ่งที่ตัวเองต้องการ เจ้าทำทุกวิถีทางจริงๆ”

เสิ่นชิงจู๋สีหน้าซีดขาว “เจ้า เจ้าจะทําอะไร ข้าจะบอกเจ้า ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต!”

“แล้วทำไม แต่ว่า มีเรื่องหนึ่งที่ข้ายังไม่เข้าใจ”

ข้าพูดอย่างเย็นชา จ้องตาของนางอย่างใจจดใจจ่อแล้วพูดว่า “ม้าบ้าตัวนั้น เจ้าเป็นคนบอกให้คนปล่อยออกมาใช่หรือไม่”

นางเงียบ แต่ความตื่นตระหนกที่แวบเข้ามาในสายตาของนางทรยศนางตั้งนานแล้ว

ดีมาก ศัตรูมาหาถึงบ้าน

ข้าไม่ลังเลอีกต่อไป ใช้มีดสั้นกรีดคอของเสิ่นชิงจู๋ทันที

มองดูศพสองศพบนพื้น ข้ายังไม่หายแค้น

ก้มมองมีดสั้นที่เปื้อนเลือดในมือของตัวเอง ข้ามีแผนในใจ

ข้ายัดมีดสั้นเข้าไปในมือของเสิ่นชิงจู๋ และถอดเสื้อผ้าของพวกเขา

คุณหนูสองแห่งตระกูลเสิ่นที่ยังไม่ออกเรือน กับท่านโหวซ่งที่มีภรรยาแล้ว รักกันจนยอมตายด้วยกัน ช่างเป็นละครที่น่าสนุก

แต่ไม่รู้ว่าผู้คนจะมอบเพลงสรรเสริญให้กับความรักของพวกเขา หรือถ่มน้ำลายให้กันแน่

แต่ทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวข้องกับข้าอีกต่อไป ข้าวางมีดสั้นลงและกลับไปที่ห้อง รินชาหนึ่งแก้วให้ตัวเอง

ระหว่างรินชา ผงยาละลายในน้ำชา

ยานี้ไม่มีสีและไม่มีกลิ่น แต่กลับเป็นยาพิษที่ร้ายแรง

และข้าก็ดื่มชาจนหมดอย่างไม่ลังเล

หว่านเอ๋อร์ ไม่ต้องกลัว

ถนนแห่งความตายนี้ แม่จะเดินไปกับเจ้า！