ตอนที่ 8 รับชายารองเข้าจวน (1)

จินเหยาไม่เคยจัดงานแต่งมาก่อน ดีที่ได้แม่นมฝูช่วย แม้จะไม่ยินยอมอย่างไร นางก็ยังทำงานของตนเพื่อแบ่งเบาภาระของจินเหยาได้มาก

“ท่านอ๋องว่าอย่างไรบ้าง”

“พระชายาจะไปเรือนหลักเองหรือไม่เจ้าคะ” แม่นมฝูมิได้ตอบคำถาม แต่ถามกลับสิ่งที่อยากรู้นัก

จินเหยาส่ายหน้า นางยิ้มให้แม่นมฝูแล้วก้มดูรายการใช้จ่ายเพื่อใช้ในการจัดงานมงคล

“ท่านอ๋องจะปรับเปลี่ยนอะไรบ้างหรือไม่”

“ท่านอ๋องขอให้จัดเรือนเยี่ยฮัว ให้ชายารองพักเจ้าค่ะ ยังกำชับให้หาดอกไม้งามมาประดับสวนด้วย ท่านอ๋องให้ใช้เงินจากคลังส่วนตัวตกแต่งเรือนเยี่ยฮัว”

“เข้าใจแล้ว” จินเหยาวางรายการสิ่งของลง เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นแม่นมฝูจ้องอยู่ นางไหนเลยจะไม่เข้าใจความคิดของแม่นมฝู จินเหยายิ้มให้แม่นมฝูคราหนึ่ง “ท่านอ๋องสั่งห้ามข้าไปที่เรือนหลัก ซ้ำยังห้ามเข้าใกล้คุณหนูหลินอีกด้วย”

“นี่มันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!” แม่นมฝูรีบสาวเท้าเข้ามาอีกนิด

“ตอนที่เกิดเรื่องที่เรือนรับรองของสู่อ๋อง ผู้คนเข้าใจว่าข้าเป็นคนผลักคุณหนูหลินตกน้ำ”

“มิน่าเล่า บ่าวถึงได้ยินพวกสาวใช้พูดกันว่าพระชายาอิจฉาความรักของท่านอ๋องกับคุณหนูหลิน หากบ่าวรู้เสียก่อน บ่าวจะไม่ใช่แค่ตำหนิพวกนาง แต่จะสั่งโบยแล้วไล่ออกจากจวนไปเสียเลย”

พวกข่าวลือจินเหยาได้ยินมาหลายวันแล้ว ยิ่งพูดยิ่งเลวร้ายลงทุกวัน นางจึงเลือกที่จะไม่สนใจ

จินเหยาลุกขึ้น นางเดินเข้าไปยังห้องชั้นในเพื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า โดยมีแม่นมฝูกับอี้หลวนตามเข้าไปด้วย “ในเมื่อจะตกแต่งสวนในเรือนเยี่ยฮัวแล้ว เช่นนั้นก็จัดการสวนในจวนทั้งหมดเถอะ ถึงยังไงข้าก็ตั้งใจตกแต่งจวนเสียใหม่อยู่แล้ว ใช้เงินส่วนตัวของข้านี่แหละ เรื่องนี้ต้องฝากแม่นมดูแลผู้ดูแลสวนในจวนด้วย ขาดเหลือเงินทองเท่าไรก็มาเบิก จัดการให้ทันวันรับชายารองเข้าจวนจะดีที่สุด”

“จัดสวนทั้งจวนจะใช้เงินมาก พระชายาอย่าได้สิ้นเปลืองไปเลยเจ้าค่ะ” แม่นมฝูเสียดายเงินแทนจินเหยาเพราะถึงอย่างไร นี่ก็จวนลี่อ๋อง สมควรจะเอาเงินจากคลั่งกลางออกมาใช้ถึงจะเหมาะสม

“ทำตามที่ข้าบอกเถอะ ส่วนอาหารของท่านอ๋องข้ายังจะทำต่อไปจนกว่าท่านอ๋องจะเบื่อรสมือข้าแล้ว”

แม่นมฝูส่ายหน้าอย่างหนักใจ “พระชายาทำเช่นนี้ แต่ท่านอ๋องกลับหมางเมินใส่ พระชายา…”

“ข้าไม่ได้รู้สึกน้อยใจ ข้าจะทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุด เรื่องต่อจากนี้ปล่อยให้สวรรค์ลิขิตเถอะ”

เรือนหลักกับเรือนเฉียนเกอห่างกันมากที่สุด ส่วนเรือนเยี่ยฮัวอยู่ห่างจากเรือนหลักแค่แนวกำแพงกั้น เซียวอวี้ให้หลินเยี่ยพักที่เรือนเยี่ยฮัวเพราะเขาไม่อยากให้นางอยู่ใกล้กับจินเหยามากเกินไป น้ำบ่อไม่สมควรจะยุ่งกับน้ำคลอง และเขาอยากอยู่ในจวนอย่างสงบต่อไป

ระหว่างที่เขานั่งเอนกายอ่านบันทึกอยู่ที่หลังโต๊ะเตี้ยบนตั่งริมหน้าต่างมาพักหนึ่งนั้นอู่หยงรีบเข้ามากระซิบข้างหูเขา

เซียวอวี้ขมวดคิ้วแต่ก็คลายออกในเวลารวดเร็ว จากนั้นลุกขึ้นเดินออกไปยังโถงข้าง เมื่อเดินเข้าไปพบขันทีข้างกายฮองเฮานามจ้าวโหยวนั่งจิบชาอยู่ด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง แต่เมื่ออีกฝ่ายเห็นเขาก็รีบลุกขึ้นคำนับ

“ลี่อ๋อง”

“จ้าวกงกงมาถึงจวนข้าด้วยตัวเอง ไม่ทราบว่าฮองเฮามีรับสั่งใดหรือไม่” แม้จะไม่ชอบอีกฝ่าย แต่เขาไม่เคยแสดงให้ใครเห็น

จ้าวโหยวยิ้ม “ฮองเฮาแค่ส่งบ่าวมาถามสารทุกข์สุกดิบของท่านอ๋องกับพระชายา ยิ่งมีเรื่องเกิดขึ้นที่เรือนรับรองของสู่อ๋องแล้วฮองเฮาทรงเป็นห่วง เกรงว่าพระชายาจะไม่ได้รับความเป็นธรรม ท่านอ๋องโปรดดูแลพระชายาอย่าได้ทำให้ฮองเฮาเป็นกังวลไปด้วยเลยพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวอวี้เดินไปนั่งที่เก้าอี้ตรงตำแหน่งเจ้าบ้าน ใบหน้าทะมึน เมื่อนั่งลงแล้วสีหน้าจึงกลับมาเฉยชาเช่นเดิม

“รบกวนจ้าวกงกงกราบทูลฮองเฮาด้วยว่าข้าจะดูแลพระชายาอย่างดี ขอให้ฮองเฮาโปรดวางพระทัย”

“ผู้น้อยจะไปกราบทูลฮองเฮาเช่นนั้น เพียงแต่ไม่เห็นพระชายาเลย ไม่ทราบว่าพระชายาไปไหนหรือ”

“ช่วงนี้นางมีงานให้ทำมากมาย เสียมารยาทแล้ว” เซียวอวี้ตอบส่ง ๆ

“อ้อ ท่านอ๋อง มีอีกเรื่องที่ฮองเฮาทรงกำชับมา…” เขาอมยิ้มมองสีหน้าเฉยชาของอีกฝ่ายแล้วพูดต่อ “ฮองเฮาเกรงว่าพระชายาจะน้อยใจที่ท่านอ๋องจะแต่งชายารองเข้าจวนเร็วเช่นนี้ ฮองเฮาทรงกำชับมาว่าให้ท่านอ๋องดูแลเอาใจใส่พระชายาให้มาก อย่าได้ปล่อยให้นางเปลี่ยวเหงาอยู่ลำพัง”

“ขอบพระทัยฮองเฮาที่ทรงห่วงใย”