ตอนที่ 4 เปลี่ยนวิถีในจวนอ๋อง

“ท่านอ๋อง พระชายาอยู่บ้านเดิมถูกพวกเราตามใจมากไปหน่อย หากนางทำอะไรให้ท่านอ๋องขุ่นเคืองใจ ท่านอ๋องโปรดอย่าได้ถือสาเลย” จินเสวียนเอ่ยทำลายความเงียบระหว่างบิดากับลี่อ๋องขึ้น

เซียวอวี้ยิ้มและวางถ้วยชาในมือลง “พี่ชายไม่ต้องเป็นห่วง พระชายาวางตัวดีไม่มีที่ติ”

“สมควรแล้ว” จินฟานเอ่ยขึ้น

จินเสวียนหันมองบิดาแล้วไม่พูดอะไรอีก ในที่นั้นจึงเริ่มอึดอัด ต่างคนต่างยกถ้วยชาขึ้นจิบ

“ชาหลงจิ่งถ้วยนี้ชงได้ไม่เลว” เซียวอวี้ชอบดื่มชา ชาดีและมีฝีมือในการชง ย่อมทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นไม่น้อย

“เป็นท่านแม่ชงเอง ท่านแม่เรียนวิธีชงชามานานมากแล้ว ได้รับคำชมจากท่อนอ๋องเช่นนี้นางต้องดีใจมากแน่”

“เป็นเช่นนี้เอง นับว่าท่านแม่ยายรอบรู้เรืองชงชาแล้ว” เซียวอวี้ดื่มชาเข้าไปอีกอึกใหญ่ จินเสวียนก็มีเรื่องชวนคุยอีกหนึ่งเรื่อง

จนกระทั่งสาวใช้เดินเข้ามายอบกายคำนับเซียวอวี้ก่อน “อาหารเที่ยงจัดขึ้นโต๊ะแล้วเจ้าค่ะ ฮูหยินให้มาเชิญท่านอ๋อง นายท่านและคุณชายที่ห้องอาหารเจ้าค่ะ”

“อือ” จินเสวียนตอบรับ “ท่านอ๋องเชิญ” เขาผายมือ เซียวอวี้ลุกขึ้นก่อนแต่รอให้จินฟานเดินนำไป จินฟานก็ไม่ติดขัดสิ่งใด เขาเดินนำหน้าเซียวอวี้ไปโดยไม่ปริปากสักคำ จินเสวียนแสยะยิ้มทีหนึ่งแล้วเดินตามทั้งสองไป

บนโต๊ะอาหารไม่มีใครพูดจามากความ เป็นจินเหยาที่ปรนนิบัติเซียวอวี้เสียส่วนใหญ่ เขาก็ยอมกินอาหารที่นางคีบส่งมาให้อย่างไว้หน้า

หนานกงซื่อแอบมองลูกเขยอยู่ตลอด นางไม่เชื่อหรอกว่าเหยาเหยาของตนจะเอาชนะใจด้านชาของเซียวอวี้ไม่ได้ นางจะรอดูวันนั้น บุตรสาวของนางฉลาดมาตั้งแต่ยังเล็ก เรื่องแค่นี้ไหนเลยจะผ่านไปไม่ได้

จนกระทั่งทานอาหารเสร็จยังไม่มีใครทันได้พูดอะไร เซียวอวี้ก็ชิงขอลากลับก่อน จินเหยาจึงต้องตามเขากลับจวนอ๋องด้วยกัน ตลอดทางไม่พูดกันสักคำ เขานั่งหลับตา นางนั่งหลังตรงไปจนถึงจวนอ๋อง หลังจากเดินผ่านประตูหน้าเข้ามาแล้วนางก็ยอบกายลงคารวะเขา “ขอบคุณท่านอ๋องที่กลับบ้านเดิมเป็นเพื่อนข้า”

เซียวอวี้ที่เดินนำหน้าไม่ได้ชะลอฝีเท้าแต่อย่างใด เขาทำเหมือนไม่ได้ยินที่จินเหยาพูด นางก็เลยยืดกายขึ้นตรง มองส่งเงาหลังเขาไปจนลับตา จากนั้นก็ปฏิเสธเกี้ยวที่รออยู่แล้วนำอี้หลวนค่อย ๆ เดินกลับเรือนเฉียนเกอ ตอนนี้เองที่แม่นมฝูไล่ตามมา

“พระชายาขึ้นเกี้ยวเถอะเจ้าค่ะ ระยะทางจากนี้ไปถึงเรือนเฉียนเกอไกลมากนัก ท่านจะปวดขาเอาได้”

“เพิ่งจะทานมื้อเที่ยงมา ข้าอยากเดินย่อยอาหารสักหน่อย อีกอย่างก็อยากเดินดูรอบจวนอ๋องด้วย”

“จวนลี่อ๋องทัศนียภาพไม่ใคร่งดงาม ซ้ำยังอัตคัดเงินทอง” แม่นมฝูยิ้มอย่างขมขื่นแล้วไม่พูดอะไรอีก ทำเพียงเดินตามจินเหยาไปเงียบ ๆ

“ข้าอยากดูแลความเป็นอยู่ของท่านอ๋อง แม่นมฝูจะว่าอย่างไรบ้าง” จินเหยาหยุดเดินกะทันหัน

แม่นมฝูหูผึ่งทันใด ท่าทางห่อเหี่ยวหายไปสิ้น “พระชายาเจ้าคะ ที่นี่ท่านคือเจ้านาย ท่านจะทำสิ่งใดล้วนได้ทั้งนั้น บ่าวยังดีใจด้วยซ้ำที่ท่านอ๋องจะมีคนมาดูแล บ่าวจะไปเอาบัญชีจากพ่อบ้านมาให้พระชายาเจ้าคะ” พูดแล้วนางก็ทำท่าจะเดินกลับไปยังเรือนส่วนหน้า ดีที่จินเหยาเรียกไว้ก่อน

“ข้ามิได้อยากจะควบคุมบัญชีของจวนอ๋อง และอีกอย่างยังไม่ได้รับความเห็นชอบจากท่านอ๋อง ข้าไหนเลยจะกล้ายื่นมือเข้าไปสอด ข้าเพียงแต่เห็นว่าอาหารการกินและข้าวของเครื่องใช้บางอย่างไม่ใคร่ดีนัก จึงอยากจะใช้เงินส่วนตัวสักหน่อย แม่นมฝูก็อย่าหาว่าข้าดูถูกท่านอ๋องเลย”

แม่นมฝูรีบส่ายหน้า “บ่าวไหนเลยจะคิดเช่นนั้น บ่าวดีใจที่พระชายาคิดถึงท่านอ๋องเช่นนี้ เอาเป็นว่าพระชายาจะทำสิ่งใดโปรดบอกบ่าวมาเถอะเจ้าค่ะ บ่าวจะจัดการดูแลให้รอบคอบ”

“เริ่มจากอาหารมื้อเย็นก่อนดีหรือไม่ ข้าคิดว่าท่านอ๋องคงฝึกกำลังทุกวัน มีเนื้อช่วยเสริมพลังให้มากหน่อยถึงจะดี อาหารบำรุงหยินหยางก็สมควร”

“ท่านอ๋องจะอ่านตำราจนดึกดื่น บางครั้งบ่าวจะตุ๋นนำแกงให้สักหน่อยก็ไม่มีวัตถุดิบดี ๆ ให้”

“อือ ข้าคิดอะไรได้แล้ว แม่นมตามข้าไปเรือนเฉียนเกอด้วยกันเถอะ” จินเหยาพอจะคิดออกแล้วว่าจะทำอย่างไร จากนั้นเดินนำแม่นมฝูและอี้หลวนกลับเรือนเฉียนเกอไปทันที

เช้าวันรุ่งขึ้นเซียวอวี้ต้องไปทำงานแล้ว แม้เขาจะมีตำแหน่งเล็ก ๆ ในสำนักตรวจการแทนพระองค์ แต่ยังดีกว่าพี่น้องอีกหลายคนที่เสด็จพ่อทอดทิ้งไปแล้ว

อาหารเช้ายกขึ้นโต๊ะสี่ห้าอย่าง มีโจ๊กเนื้อขาวเนียนชามใหญ่กับเครื่องเคียงที่เป็นเนื้อหมูเส้น ปลาเงินกรอบ ผัดผักอีกอย่างละหนึ่งจานและน้ำแกงสีขาวโรยด้วยต้นหอมซอย เขากินเข้าไปคำเดียวก็เงยหน้าขึ้น

“เปลี่ยนแม่ครัวหรือ?”

“เจ้าค่ะ” สาวใช้ก้มหน้าตอบ

แม้อาหารบนโต๊ะจะธรรมดา แต่รสชาติไม่ธรรมดา เซียวอวี้จึงกวาดทุกอย่างหมดในรวดเดียว เขาตื่นขึ้นมาฝึกกำลังทุกเช้า การทานอาหารเช้าจึงจำเป็นมากเพราะเขาจะหิวเร็วกว่าปกติ

ตอนจะขึ้นรถม้า สาวใช้ส่งกล่องอาหารว่างให้อู่หยงขันทีข้างกายของเซียวอวี้ อีกฝ่ายรับไปแล้วทำหน้าสงสัย

“ของว่างของท่านอ๋องเจ้าคะ ต่อไปจะจัดให้ทุกวัน ของอู่กงกงก็มี” สาวใช้ด้านหลังส่งห่อผ้าไม่เล็กไม่ใหญ่ไปให้อู่หยง อีกฝ่ายก็ยิ้มรับแล้วรีบขึ้นไปนั่งประจำที่ข้างคนขับรถม้า

ที่เรือนเฉียนเกอแม่นมฝูก็อยู่ด้วย นางยิ้มขณะที่พูดกับจินเหยา

“ท่านอ๋องทานอาหารจนหมดเกลี้ยง ซ้ำยังชมว่าแม่ครัวทำอาหารอร่อย พระชายาจะไม่ให้บ่าวบอกท่านอ๋องหรือเจ้าคะว่าอาหารที่ส่งไปเป็นพระชายาลงมือทำเอง”

“ไม่ต้องหรอก” จินเหยายิ้มพร้อมส่ายหน้า “ยังดีที่ครัวของเรือนเฉียนเกอนี้กว้างขวาง ต่อไปอาหารเช้าเย็นของท่านอ๋องแม่นมให้คนมาเอาที่นี่ก็แล้วกัน ส่วนวัตถุดิบให้จัดแบ่งไปห้องครัวใหญ่กับเรือนเฉียนเกออย่างละครึ่ง” ที่จริงจินเหยาไม่ใช่คนโง่จนคิดไม่ออกว่าเซียวอวี้ก็ไม่โง่เช่นกัน อยู่ๆ ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้คิดว่าเขาคงรู้ว่าเป็นฝีมือของนาง เพียงแต่ไม่พูดออกมาเท่านั้น

แม่นมฝูยิ้มรับอย่างยินดี “เจ้าค่ะ” นางไม่เสียใจเลยที่เอาใจพระชายาตั้งแต่แรก ใช่ว่าแม่นมฝูจะเห็นแก่ตัว แต่ตอนที่จินเหยาแต่งเข้ามา แม่นมฝูเห็นสินเดิมของนางแล้วก็รู้เลยว่าท่านอ๋องของนางจะไม่เป็นไร หลังจากสืบถามนิสัยใจคอของจินเหยาแล้ว แม่นมฝูยิ่งมั่นใจว่าท่านอ๋องของนางจะมีชีวิตที่ดีขึ้นจากการสนับสนุนของพระชายา เพียงแต่ท่านอ๋องของนางถูกคนในวังหลวงละเลยมานานจนเฉยชากับเรื่องความเป็นอยู่ของตัวเองมาตลอด จะให้ปรับเปลี่ยนในทันทีนั้นก็ไม่ง่าย ยิ่งให้เขาแต่งงานกับสตรีที่ไม่ได้รักชอบด้วยแล้ว ยิ่งไม่ง่ายที่เขาจะปรับตัวเข้าหาอีกฝ่าย เพราะฉะนั้นแม่นมฝูจึงลองเสี่ยงด้วยตัวเองดู ถึงได้รู้ว่านางทำถูกแล้ว

วันหน้าจวนลี่อ๋องจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปอีกมากมาย นางยังอดใจรอแทบจะไม่ไหวแล้ว