ตอนที่ 3 กลับบ้านเดิม (1)

จินเหยาได้พักผ่อนจนเต็มอิ่มและรู้สึกว่าร่างกายส่วนล่างไม่เจ็บมากแล้ว หลังจากล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ไม่มีอะไรทำ เลยให้อี้หลวนและพวกสาวใช้ไปหาของจากสินเดิมของนางมาตกแต่งภายในห้องเสียหน่อย เวลาทั้งบ่ายเลยหมดไปกับการเลือกของตกแต่งเรือนเฉียนเกอ

ตกเย็นสาวใช้ยกสำรับมาส่งและแจ้งว่าท่านอ๋องติดธุระสำคัญไม่สามารถมาได้ ให้จินเหยาทานมื้อเย็นไปก่อน ซึ่งจินเหยาที่ยังแอบหวังว่าเซียวอวี้จะสวมหน้ากากสักนิดด้วยการมากินข้าวกับนาง แต่ก็ต้องผิดหวัง นางจึงล้างมือแล้วนั่งลงทานอาหารเพียงลำพัง แน่นอนว่าจวนลี่อ๋องนี่อัตคัดนัก อาหารการกินเทียบได้กับอาหารของบ้านขุนนางขั้นต่ำเท่านั้น สาวใช้ในจวนก็มีเพียงแค่หยิบมือ คิดแล้วก็รู้สึกสะทกสะท้อนใจอยู่ไม่คลาย เกิดในราชวงศ์สูงศักดิ์ แต่เซียวอวี้ไม่อาจกระทำการใดส่งเดช เขาต้องระมัดระวังรอบด้าน ยอมอยู่อย่างน้อยเนื้อต่ำใจจนถึงอายุยี่สิบสองปีแล้ว

จินเหยาถอนใจและคิดว่านางจะทำให้ชีวิตในจวนลี่อ๋องของนางและเซียวอวี้ดีขึ้นมาสักหน่อยดีหรือไม่ อย่างน้อยๆ ก็เรื่องอาหารการกินและเครื่องใช้ไม้สอยต่างๆ หากนางจะเอาสินเดิมตัวเองไปลงทุนสักหน่อยน่าจะดี อย่างไรเสียท่านตาก็ส่งข้าวของและเงินส่วนแบ่งจากการทำการค้ามาให้ท่านแม่ทุกปี ซ้ำท่านลุงและท่านป้าสะใภ้ก็มาเยี่ยมหลายครั้งต่อปี มาทุกครั้งก็ขนเอาทรัพย์สินเงินทองและผลิตผลทางการเกษตรมาให้มากมาย ในสินเดิมนางก็มีแพรพรรณเนื้อดีเป็นร้อยพับ เช่นนั้นนางจะเอาออกไปขาย ได้เงินมาค่อยเอาไปซื้อร้านค้า จากนั้นค่อยรับผ้าจากโรงทอของท่านตามาขายในเมืองหลวง เช่นนี้ท่านตาน่าจะยินดีมาก

จินเหยาคิดได้แล้วก็จัดการมื้อเย็นไปจนเสร็จ นางอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็มานั่งหลังโต๊ะเล็ก จากนั้นไล่สาวใช้คนอื่นออกไปเหลือแต่อี้หลวนที่คอยฝนหมึกให้

“พระชายาจะทำจริงๆ หรือเจ้าคะ”

“ข้าอยากหารายได้เข้าจวนอ๋อง อีกอย่างท่านตาอยากเปิดร้านผ้าในเมืองหลวงมาพักใหญ่แล้ว ทำเช่นนี้ก็ได้กันทั้งสองฝ่าย ที่ลำบากหน่อยก็คือหาทางเปิดร้านและจดทะเบียนจัดตั้งร้านค้า อันนี้ต้องใช้เวลาและเส้นสาย แต่หากในมือมีเงินก็ใช่ว่าจะทำได้ยากเท่าไร”

“พระชายาเหนื่อยเช่นนี้เพราะท่านอ๋องใช่หรือไม่”

“เพราะตัวข้าเองด้วย ตั้งแต่เล็กจนโตข้าเคยทานผักดองเสียที่ไหน” จินเหยายิ้มน้อยๆ

อี้หลวนพยักหน้า นายหญิงของนางกระเพาะอ่อนแอจึงเลี่ยงของหมักดองมาตลอด ครอบครัวสกุลจินกินดีอยู่ดีเพราะฮูหยินมั่งมี ผักดองเป็นของที่ชาวบ้านทั่วไปกินกัน ซ้ำของหมักของดองก็ไม่ดีกับสุขภาพ ฮูหยินเลยไม่ให้ใช้ของพวกนี้ปรุงอาหารให้บุตรธิดาของตนกิน คุณชายและคุณหนูจึงเลือกกินแต่ของดีมาตลอด แต่พอแต่งเข้าจวนอ๋องกลับมีผักกาดดองขึ้นโต๊ะเพื่อให้สำรับดูมีหลายจาน นี่คือเครื่องยืนยันว่าจวนอ๋องก็ขัดสนเงินทองอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

“แต่บ่าวได้ยินมาว่าฮ่องเต้เพิ่งมอบหมายงานในตำแหน่งผู้ตรวจการแทนพระองค์นะเจ้าคะ ก่อนหน้านี้ท่านอ๋องไร้งานกินเบี้ยหวัดจากบรรดาศักดิ์อย่างเดียวย่อมขัดสน ตอนนี้มีเบี้ยหวัดจากหน้าที่การงานเพิ่มมาอีกคงจะไม่ติดขัดเท่าไรนัก”

“เบี้ยหวัดเทียบเท่าขุนนางขั้นหกเท่านั้น ซ้ำหากลงท้องที่เขาก็เพียงแค่ติดตามผู้แทนพระองค์อีกที”

“ฮ่องเต้ก็ช่างกระไร นี่คือโอรสตัวเองแท้ๆ ใยยังให้เขาทำงานรองมือรองเท้าผู้อื่นอีก”

“อี้หลวน!” จินเหยาชะงักพู่กันในมือ “อย่าให้ข้าได้ยินเจ้าพูดเช่นนี้อีก”

อี้หลวนคอตก ตบปากตัวเองซ้ำๆ หลายครั้ง “บ่าวผิดไปแล้ว” จากนั้นก็ตั้งใจฝนหมึกต่อไป

จินเหยาถอนใจแล้วก้มหน้าเขียนใบงานของนางต่อ นางกำลังวางแผนเปิดร้านผ้า แล้วตั้งใจจะออกแบบร้านด้วยตัวเอง ยังมีงานให้นางทำอีกมากมาย จึงไม่รู้เลยว่าเวลาค่อยๆ ผ่านไปจนถึงเที่ยงคืนแล้ว

“ท่านอ๋องคงไม่มาแล้ว พรุ่งนี้ยังต้องกลับบ้านเดิมอีก” จินเหยาพูดกับอี้หลวนแผ่วเบา นางล้างมือในอ่างใบเล็ก เดินไปยังห้องข้างแล้วล้างหน้าล้างตาเปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นก้าวขึ้นเตียง อี้หลวนช่วยจัดผ้าห่มให้

“ให้บ่าวนอนเป็นเพื่อนหรือไม่เจ้าคะ”

“ไม่ต้องหรอก เจ้ากลับไปพักเถอะ จำไว้ว่าพรุ่งนี้ตื่นเช้าหน่อย”

“เจ้าค่ะ” อี้หลวนดับตะเกียงเหลือไว้แค่ดวงเดียวตรงมุมห้องแล้วใช้ฝาครอบแก้วครอบไว้ จากนั้นถอยออกไปเงียบๆ

ตอนเช้าจินเหยาตื่นตั้งแต่เส้นสีขาวเพิ่งจับขอบฟ้า อาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยชุดที่แม่นมฝูเอามาส่ง อย่างน้อยจะให้ที่บ้านรับรู้ไม่ได้ว่านางถูกท่านอ๋องละเลย เพราะฉะนั้นนางจึงสวมเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่อีกฝ่ายจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว แม้เจ้านายของแม่นมฝูไม่ค่อยสนใจชายาที่เพิ่งแต่งเข้ามา แต่แม่นมฝูมิได้บกพร่องที่ใด สิ่งไหนควรทำนางทำ สิ่งไหนเจ้านายของนางควรทำ นางจะทำให้แทน

แต่งตัวเสร็จรับอาหารเช้าแล้ว จากนั้นแม่นมฝูก็หาเกี้ยวมาให้ เดิมทีจินเหยาเข้าใจว่าตัวเองต้องเดินจากเรือนเฉียนเกอไปหน้าประตูใหญ่เอง แต่แม่นมฝูเตรียมการไว้แล้วด้วยการสั่งหญิงแบกหามร่างสูงใหญ่สี่คนมารออยู่พร้อมเกี้ยว จินเหยารับน้ำใจอีกฝ่าย ก้าวขึ้นเกี้ยวนั่งสงบเสงี่ยม ผ่านทะเลสาบใหญ่และเรือนหลังน้อยหลายเรือน จากนั้นก็ข้ามทะเลสาบ เดินผ่านสวนที่ไม่รกแต่เหมือนจะร้างการดูแลให้สวยงามเพราะมีแค่หญ้าและต้นไม้ใหญ่ ดอกไม้หรือไม้ประดับอื่นแทบจะไม่มี เรื่องนี้เข้าใจได้เพราะทุกอย่างย่อมมีค่าใช้จ่ายและที่จวนลี่อ๋องขาดมากที่สุดคือเงิน!

หากว่าต้องเดินเองจินเหยาก็เดินได้ แต่จะเหนื่อยสักหน่อย จวนหลังนี้ใหญ่โตกว้างขวางมากกว่าจวนสกุลจินของนางสี่ถึงห้าเท่าเห็นจะได้

เมื่อเกี้ยวมาถึงโถงรับแขกยังเรือนส่วนหน้า แม่นมฝูที่ตามมาด้วยจึงเอ่ยขึ้น “พระชายาโปรดรอท่านอ๋องสักครู่นะเจ้าคะ”