ตอนที่ 11 เรื่องไม่คาดฝัน

เซียวอวี้กับจินเหยาคุกเข่าอยู่หน้าแท่นบรรทมพักหนึ่งแล้ว ขณะนี้หมอหลวงกำลังเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ฮ่องเต้ ตั้งแต่ที่ทั้งสองถูกเรียกเข้าวังก็ไม่ได้พูดคุยกันมาตลอดทาง จนบัดนี้ก็ยังไม่ได้ปริกปากสักคำ

เมื่อทำแผลเสร็จอี้เซียวฮ่องเต้โบกมือไล่คน ในห้องบรรทมเหลือแค่มหาเสนาบดีหลิน แม่ทัพหนุ่มโจวจิง ขันทีเฒ่าหวังเหอและคู่สามีภรรยาจวนลี่อ๋อง

แม้สีหน้าจะซีดเซียวและอ่อนแรง แต่สายพระเนตรที่มองลี่อ๋องนั้นก็แน่วแน่ไม่ไหวติง

“ถึงแม้จะไม่ใช่ความผิดเจ้า แต่กระนั้นชื่อเสียงของเจ้าก็ไม่ดีแล้ว ช่วงนี้เจ้าออกจากเมืองหลวงไปก่อนเถอะ” อี้เซียวฮ่องเต้หยุดพักไปชั่วขณะก่อนจะตรัสต่อไป “เจ้าตามแม่ทัพโจวไปจัดการชายแดนเถอะ แม้จะเสร็จศึกมาพักใหญ่ มีผู้ลี้ภัยมากมาย ซ้ำยังต้องบุกเบิกแผ่วถาง หาที่ทำกินให้ชาวบ้านนับกว่าร้อยครัวเรือน ให้แม่ทัพ โจวจัดการเองนับว่าตึงมือไป ขุนนางท้องถิ่นก็ไม่น่าวางใจ เจ้าไปจัดการเถอะ คนไหนทำงานไม่ได้เรื่องเราให้อำนาจเจ้าสั่งปลดได้ตามสมควร”

“เป็นพระมหากรุณาอย่างยิ่ง ลูกจะไม่ทำให้เสด็จพ่อผิดหวังพ่ะย่ะค่ะ”

สายพระเนตรมองไปยังจินเหยาที่ก้มหน้าสงบนิ่งอยู่ด้านข้าง “เจ้าพาชายาของเจ้าไปด้วยกัน”

เซียวอวี้จึงเอ่ยขึ้น “เช่นนั้นของพาชายารองไปด้วยกัน”

ตุบ!

ม้วนแพรเหลืองราชโองการส่งตัวลี่อ๋องกับชายาไปชายแดนตกลงตรงหน้าทั้งสองคู่สามีภรรยา

“เราส่งเจ้าไปทำงาน ไม่ใช่เสวยสุข ที่เป็นอยู่เจ้ายังเสียชื่อเสียงไม่พอหรือไร” เพราะขึ้นเสียงใส่อารมณ์ พระองค์จึงหน้ามืดอีกครั้ง

“ฝ่าบาททรงพักผ่อนพระวรกายก่อนเถอะพ่ะย่ะค่ะ ลี่อ๋องเข้าใจเจตนาของพระองค์แล้ว” หวังเหอกงกงรีบปลอบฮ่องเต้ทันที

“ออกไป! เดินทางพรุ่งนี้” ทรงโบพระหัตไล่ทันที

สองสามีภรรยากล่าวทูลลา ฝ่ายฮ่องเต้มิได้สนใจพวกเขาอีก ออกมายังวังส่วนหน้าแล้วก็เห็นเด็กชายวัยสิบขวบเดินมาพร้อมกับดรุณีน้อยวัยแรกแย้ม มีนางกำนัลเดินตามมาด้วย

“พี่ห้า พี่สะใภ้ห้าก็มาเข้าเฝ้าเสด็จพ่อหรือ”

“อือ” เขามองน้องชายและน้องสาวต่างมารดา “พวกเจ้ายังไม่ได้เข้าเฝ้าหรือ”

“เสด็จพ่อไล่คนกลับหมด พวกเราแค่มาดักรอพี่ห้าเท่านั้น” ดรุณีน้อยวัยสิบห้าพูดไปด้วย ยิ้มมองจินเหยาไปด้วย

“พรุ่งนี้พวกเราไปจวนพี่ห้าได้หรือไม่” องค์ชายแปดเขย่าแขนพี่ชาย

“ไม่ได้” เขายกราชโองการให้ทั้งสองดู “เสด็จพ่อมีราชโองการส่งข้าไปกุ้ยโจว”

“กุ้ยโจว! เรื่องลอบสังหารไม่ใช่ฝีมือพี่ห้าเสียหน่อย เหตุใดยังลงโทษส่งพี่ห้าไปกุ้ยโจวอีกเล่า... โอ๊ย” องค์หญิงอันเล่อกุมหน้าผากที่ถูกดีด

“ข้าแค่ไปควบคุมขุนนางท้องถิ่น กับดูแลเรื่องผู้ลี้ภัยและจัดสรรที่นาทำกิน เจ้าสองคนอย่าได้พูดจาเหลวไหลอีก” เซียวอวี้ทำสีหน้าดุใส่น้องสาวและน้องชาย

“อ้อ เช่นนั้นท่านไม่อยู่พวกข้าจะไปอยู่เป็นเพื่อนพี่สะใภ้เอง ช่วงนี้เสด็จพ่อพระอารมณ์ไม่สู้ดี ใครก็อย่าได้เข้าใกล้ พวกเราหลบออกจากวังสักหลายวันก็ไม่น่ามีปัญหา”

จินเหยายิ้ม นางเอ็นดูเด็กสองคนนี้ขึ้นมาทันใด “ข้าเองก็ต้องเดินทางไปด้วยเช่นกัน รอกลับจากกุ้ยโจว พวกเจ้าค่อยไปอยู่เป็นเพื่อนข้าดีหรือไม่”

“กุ้ยโจวไกลยิ่งนัก การเดินทางลำบากเหลือแสน เหตุใดยังให้พี่สะใภ้ตามไปด้วย” องค์หญิงอันเล่อจ้องพี่ชายเขม็ง

“เป็นราชโองการของเสด็จพ่อ ไม่ต้องพูดแล้ว พรุ่งนี้ต้องออกเดินทาง ยังมีเรื่องต้องทำอีกมาก พวกเจ้าสองคนกลับตำหนักไปเถอะ”

“พี่ห้า พี่สะใภ้ห้า เดินทางปลอดภัยนะ” แม้จะไม่ยินยอมแต่องค์หญิงอันเล่อก็ต้องทำใจ ก่อนจะดันหลังองค์ชายแปดออกเดิน แล้วหันมาโบกมือให้คู่สามีภรรยา

ในห้องบรรทมนั้นแม่ทัพโจวจิงเองก็กล่าวทูลลา เหลือแค่มหาเสนาบดีหลินที่ไม่ได้ขยับ ชายารองลี่อ๋องก็บุตรสาวของเขาเอง แต่ฮ่องเต้ขุ่นเคืองเขา จึงไปลงที่บุตรสาว ตัวเขาจะพูดอะไรได้อีก

แม่ทัพหนุ่มเร่งฝีเท้าตามสองสามีภรรยามาจนทัน “ท่านอ๋อง”

เซียวอวี้ชะงักฝีเท้า จินเหยาจึงหยุดตามและถอยไปยืนหลังเซียวอวี้หนึ่งก้าว

“แม่ทัพโจว”

“ท่านอ๋อง พรุ่งนี้ข้าน้อยเองก็จะเดินทางกลับชายแดนเช่นกัน ข้าน้อยจะจัดกำลังคุ้มกันท่านอ๋องกับพระยายาเองขอรับ”

“ขอบคุณแม่ทัพโจว” เซียวอวี้ยิ้มตอบ สองคนพูดคุยกันอีกไม่กี่คำ แม่ทัพโจวจึงรอส่งลี่อ๋องกับชายาขึ้นรถม้าก่อน ตัวเขาจึงกระโดดขึ้นหลังม้าแยกไปอีกทาง

หลังจากขึ้นรถ เซียวอวี้ไม่พูดจาเช่นเดิม แต่มือหนึ่งกำม้วนผ้าแพรราชโองการไว้แน่น จินเหยาเองก็คิดไม่ถึงว่าจะต้องเดินทางไกลกะทันหัน ชายแดนแถบกุ้ยโจวไม่ใช่ใก้ลๆ แต่อยู่เกือบสุดเขตใต้ตะวันตก ภูเขาสลับซับซ้อน อากาศชื้น หมอกพิษมาก เผ่าเล็กๆ คอยละลานอยู่ตลอดทั้งปี ไม่เช่นนั้นจะมีแม่ทัพสกุลโจวคอยประจำการอยู่ตลอดหรือ

กลับถึงจวนต่างคนต่างแยกกลับเรือน จินเหยาเรียกแม่นมฝูกับเหล่าผู้ดูแลในจวนมาสั่งงาน จากนั้นให้สาวใช้ในเรือนของตนรีบเก็บข้าวของ ด้วยเพราะต้องเดินทางกะทันหันจึงไม่มีเวลาไปแจ้งบ้านเดิม จึงเขียนจดหมายให้สาวใช้ส่งไปถึงมือมารดา

ในขณะที่อี้หลวนคอยสั่งการพวกสาวใช้เก็บของ แม่นมฝูก็มาคอยช่วย จินเหยาเดินไปที่หน้าต่าง มองไปยังเรือนหลัก เห็นไฟติดไว้ทั้งคืน มองเห็นจากไกลๆ ว่าบ่าวไพร่วิ่งวุ่นทำงานตลอดเพราะต้องเตรียมข้าวของให้พร้อมก่อนออกเดินทางพรุ่งนี้

จินเหยาหวังว่าการเดินทางไปครั้งนี้ อาจทำให้เซียวอวี้เปิดใจให้นางได้บ้าง หากไม่แล้ว การอยู่ในจวนแห่งนี้โดยไม่ได้รับความเห็นใจจากเขาย่อมอยู่ได้ไม่ง่าย เกิดเป็นสตรี มิอาจเลือกทางเดินเองได้มากนัก หากคู่ครองดีก็ดีไป หากได้คู่ครองไร้ใจ ย่อมไม่อาจก้าวหน้าและตรอมตรม นางไม่อยากเป็นอย่างหลัง แต่ก็ไม่อาจห้ามไม่ให้เขารักหรือไม่รักใครได้ ดังนั้น นางจะยอมให้หลินเยี่ยเพียงผู้เดียว สตรีอื่นนับว่าอย่าได้ก้าวเข้ามาอีกเถอะ

การไปกุ้ยโจวครั้งนี้ หวังว่านางกับเขาจะพอทำความรู้ตักและเข้าใจกันมากขึ้น