บทที่ 6

“นานแล้ว คุยกันทั่วๆ ไปสรรเพเหระ บอกตรงนี้ไว้ก็ได้ว่ากูไม่ได้คิดอะไรกับมิลค์ ส่วนมึงกูว่าคิด” เมื่อเห็นว่าพสุธาเงียบไม่โต้ตอบ สารัชก็เริ่มจี้ “พูดไม่ออกแบบนี้ แสดงว่ามึงหึงกูกับมิลค์ ใช่ไหมวะ”

“ไอ้...”

“คิดก็คิดสิ มึงจะปากแข็งทำไม กูคนหนึ่งละที่ดีใจกับความรักของมึง ส่วนอดีตหรือคนอื่นก็เป็นแค่อดีตกับคนอื่นๆ” อดีตหรือคนอื่นที่ว่าพสุธารู้ว่าสารัชหมายถึงใคร

“มึงไม่ใช่หรือไงที่อยากให้กูมาเจอแต้ว”

“ใช่...กูอยากให้มึงมาเจอแต้ว แต่กูไม่ได้บอกให้มึงกลับไปรักแต้วนี่หว่า เรื่องหัวใจมึง มึงจัดการเองเถอะ แต่รีบๆ หน่อย เพราะบางทีถ้ามึงช้า มิลค์อาจถูกคาบไปรับประทานได้ คราวนี้มึงหงอยกว่าเดิมแน่” พสุธาไม่ตอบโต้อะไรสารัช ชายหนุ่มหยิบแก้วเหล้ามาถือไว้แล้วยกขึ้นดื่ม ก่อนจะเอี้ยวตัวมองไปยังทางไปห้องน้ำหญิง เพราะป่านนี้กรรวียังไม่กลับออกมาอีก

“น้องมิลค์คบกับโมอยู่หรือคะ”

“เปล่าค่ะ” กรรวีส่ายหน้าปฏิเสธคำถามนั้นของอัญญาทันที

“เปล่าแล้วมาด้วยกันได้ยังไง” สีหน้าของอัญญาดูตกใจมาก ทั้งๆ ที่กรรวีไม่ได้คิดอะไรเลยด้วยซ้ำ

“มาในฐานะพี่ที่รู้จักเท่านั้นค่ะ”

“แต่คนในงานเข้าใจผิดคิดว่าน้องมิลค์กับโมคบกันไปตั้งหลายคนแล้วนะ”

“ไม่เป็นไรคะ เพราะความจริงเป็นยังไงมิลค์กับพี่โมรู้กันดี”

“น้องมิลค์คิดว่าดินเป็นยังไงบ้างคะ” กรรวีแปลกใจที่จู่ๆ อัญญาก็เอ่ยถามถึงพสุธาขึ้นมา จึงแกล้งทำเป็นใสๆ ไม่รู้ความหมายแล้วเอ่ยถามกลับมา

“เป็นยังไงบ้างคือยังไงเหรอคะ”

“ในสายตาน้องมิลค์ดินเขาหล่อไหม ถ้าเป็นแฟนได้จะเป็นหรือเปล่า”

“อ๋อ...”

“ไม่ต้องตอบก็ได้ค่ะ เพราะยังไงน้องมิลค์ก็คงไม่ชอบดินหรือถ้าชอบพี่ก็บอกให้ตัดใจเสียแต่ตอนนี้เลยนะคะ เพราะพี่กับดิน เราเป็นแฟนกันอยู่ค่ะ”

“อ้าว! ไหนพี่โมบอกอาดินโสดนี่นา” เอ่ยบอกเสร็จกรรวีก็ส่งยิ้มหวานให้อัญญาแล้วเดินออกจากห้องน้ำไปก่อน ในขณะที่อัญญาทำท่าจะกรี๊ดที่ถูกเด็กเมื่อวานซืนหักหน้าก็ต้องรีบเก็บอาการ เพราะมีคนเข้ามาในห้องน้ำพอดี

“ออกตัวแรงเชียว อาดินกลับไปคบยังเถอะ” กรรวีแยกเขี้ยวใส่คนที่ยังอยู่ในห้องน้ำ ที่พึ่งเกทับบอกว่าตัวเองเป็นแฟนพสุธาใส่เธอ

ถ้าเธอเป็นผู้หญิงใสๆ อ่อนต่อโลกคงหลงเชื่อไปนานแล้ว แต่นี่เธอรักของเธอมาตั้งหลายปี เฝ้ามองมาตลอดก็ว่าได้ เห็นๆ อยู่ว่าอัญญาเลิกรากับพสุธาไปนานแล้ว ถ้ารีเทิร์นรักกันจริงคงไปหาที่บ้านบ่อยๆ แล้วสิ แต่นี่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา ขี้ตู่แบบนี้ใครจะไปเชื่อ

กรรวีเดินออกจากห้องน้ำมาก่อน ตามด้วยอัญญาที่ตอนนี้ปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้ว เมื่อทั้งคู่กลับมาที่โต๊ะ พสุธาก็ลุกขึ้นถอดเสื้อสูทออก อัญญาแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาคงถอดออกแล้วนำมาคลุมให้เธอ แต่กลับรอเก้อ

“คลุมไว้ อากาศในห้องมันหนาว”

“ขอบคุณค่ะ” กรรวีหันมายิ้มให้ชายหนุ่ม แต่พสุธากลับหน้าบึ้งกลับมาให้ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่โกรธเขา กลับดีใจที่เขาเทคแคร์เธอแบบนี้

มีเพื่อนๆ ผู้ชายในงานเดินมาขอทำความรู้จักกรรวีหลายคน บางคนมาพร้อมแก้วเหล้าซึ่งพสุธาก็กันให้เธอหมด เพื่อนคนไหนยื่นเหล้ามาชายหนุ่มก็รับไปจิบแล้ววางแก้วลงบนโต๊ะ ตอนนี้แก้วเหล้าจึงวางเรียงรายอยู่หลายใบ

เมื่อเห็นภาพบาดตาบาดใจต่อหน้าต่อตาแบบนั้น อัญญาที่หวังเต็มเปี่ยมว่าเธอกับพสุธาจะกลับไปรีเทิร์นรักใหม่ สีหน้าก็เริ่มบึ้งตึงและคว้าเหล้าไปดื่มหลายต่อหลายแก้วเพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่มันกลับไม่ได้ผลอย่างที่คิด เธอจึงเปลี่ยนแผนใหม่ด้วยการเดินไปทักทายเพื่อนๆ ผู้ชายในงาน พร้อมชำเลืองมองมาที่พสุธาว่าเขาจะมีปฏิกิริยาแบบไหนบ้าง

ทว่าสิ่งที่เห็นกลับยิ่งทำให้อัญญาจุกในอก เพราะพสุธาไม่แม้แต่จะมองมายังเธอแม้แต่น้อย เขายังเฝ้ากรรวีราวกับจงอางหวงไข่ก็ไม่ปาน แถมยังพากันออกไปจากงานโดยไม่สนเธอเลยแม้แต่น้อย และคนที่อยู่ข้างเธอก็มีเพียงสารัช

“ไหวไหมแต้ว”

“ไหว นายจะไปไหนก็ไป เราขับรถกลับเองได้”

“ขับได้สิแปลก ไปๆ เราไปส่งแล้วกัน” เอ่ยจบสารัชก็พยุงอัญญาที่เมามากแล้วออกไปจากงานเลี้ยงรุ่น ชายหนุ่มขับรถไปส่งเธอที่บ้าน ระหว่างนั้นอัญญาก็เริ่มโวยวาย

“เราไม่ดีเหรอโม ทำไมดินเขาถึงไม่เหลือเยื่อใยกับเราเลยแม้แต่นิดเดียว เรารักดิน เราอยากกลับไปคืนดีด้วย แต่พอเห็นดินอยู่กับเด็กคนนั้น มันกลับทำให้เรายิ่งไร้ค่า”

“เธอเมามากแล้วแต้ว ส่วนเรื่องไอ้ดิน เราว่าเธอน่าจะรู้คำตอบมานานแล้วนะ” คำพูดของสารัชแทงใจคนฟังเข้าอย่างจัง ก่อนที่อัญญาจะร้องไห้ออกมา

ใช่...เธอรู้มานานแล้วว่าต่อให้พยายามแค่ไหนก็ไม่อาจคว้าพสุธามาครองได้อีก ตอนนี้เขาให้เธอเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น

เธอผิดเองที่เป็นฝ่ายปล่อยมือจากพสุธา

เธอผิดเองที่ทอดทิ้งความรักของเขา

และหากพสุธาไม่รักเธอแล้ว เขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเช่นเดียวกัน

กรรวีนั่งเงียบมาตลอดทางกลับบ้าน นั่นเพราะคนข้างๆ ที่กำลังขับรถอยู่ตอนนี้นั่งทำหน้าเป็นยักษ์อยู่ ไม่รู้โกรธเธอด้วยเรื่องอะไร

“อาดินโกรธมิลค์หรือคะ”

“เปล่า” น้ำเสียงห้วนๆ เอ่ยตอบกลับมา แต่กรรวีก็มั่นใจว่าชายหนุ่มต้องกำลังไม่พอใจอยู่แน่ๆ ซึ่งเธอไม่อยากให้เป็นแบบนั้น

“เสียงห้วนขนาดนี้ โกรธแน่ๆ เลย”

“อาบอกแล้วว่าเปล่า”

“ถ้ามิลค์ทำให้อาดินโกรธ มิลค์ขอโทษนะคะ” คำขอโทษจากกรรวีทำให้คนฟังใจอ่อนได้ไม่ยาก

“ทำไมถึงไปงานกับโม” ในที่สุดพสุธาก็เอ่ยถามขึ้น ไม่ใช่เขาไม่เชื่อสารัชแค่อยากได้ยินจากปากของกรรวีด้วยก็เท่านั้น

“มิลค์อยากไปดูงานแค่นั้นเองค่ะ ไม่ได้คิดอะไรจริงๆ”

“แล้วได้ดูไหม”