หัวใจแพ้ทางรัก

“หนูมิลค์รักอาดินค่ะ”

“ขอบคุณที่รักอานะคะหนูมิลค์”

“อาดินแต่งงานกับหนูมิลค์นะคะ”

“รอให้หนูมิลค์โตกว่านี้ก่อนแล้วเราค่อยมาคุยเรื่องนี้กันดีไหมคะ”

“โตเท่าไหนคะ”

“อืม...เรียนปริญญาจบ”

“ค่ะ ถ้าเมื่อไหร่ที่หนูมิลค์เรียนปริญญาจบ อาดินต้องแต่งงานกับหนูมิลค์นะคะ”

ภาพเหตุการณ์ในอดีตเมื่อครั้งเธออายุสิบสองปี ฉายเข้ามาในหัวมิลค์หรือตอนนี้คือนางสาวกรรวีเป็นฉากๆ ในตอนนั้นเธอหลงรักคุณอาหนุ่มข้างบ้านที่พึ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ชื่อว่าพสุธาหรืออาดินจนหมดหัวใจ หลงรักตั้งแต่แรกเห็นก็ว่าได้ ถึงขนาดเก็บเอาไปละเมอเพ้อฝัน

ฝันถึงวันแต่งงาน ฝันไปถึงวันที่เธอกับเขามีลูกๆ ด้วยกัน แม้ตอนนั้นเธอจะอายุแค่สิบสองปี แต่ภาพในจินตนาการก็ล้ำเลิศชนิดกู่ไม่กลับ และก็เป็นมาแบบนี้เกือบสิบปีแล้ว เพราะตอนนี้เธออายุได้ยี่สิบเอ็ดปี ถ้าเดินไปสารภาพรักกับเขาอีก พสุธาจะแย้งว่าเธอยังเด็กอยู่ไหมนะ

“อาดินแต่งงานกับหนูมิลค์นะคะ อ๊ากกก เขิน”กรรวีที่เวลานี้นอนอยู่บนเตียงภายในห้องนอน เริ่มกลิ้งไปกลิ้งมาอย่างขัดเขิน เพราะแค่ได้คิดถึงอีกฝ่าย ตัวทั้งตัวของเธอก็ร้อนราวกับกำลังเป็นไข้

นั่นเพราะตอนนี้เธอเรียนจบแล้ว สามารถคว้าปริญญามาเป็นของตัวเองได้สำเร็จ แต่ก็ยังคงกินแห้วเพราะพสุธายังไม่ยอมแต่งงานกับเธอตามที่บอกไว้ ทั้งๆ ที่เธอรวบรวมความกล้าตั้งหลายวัน ก่อนจะเดินไปถามพร้อมยื่นเอกสารยืนยันว่าตอนนี้เธอนั้นคว้าใบปริญญามาครองได้สำเร็จแล้วแท้ๆ

“ทำไมอาดินถึงไม่ยอมแต่งงานกับเราเสียทีนะ” กรรวีเอ่ยถามกับตัวเอง แต่ไม่ว่าจะต้องรอไปอีกนานแค่ไหนเธอก็เต็มใจรอ

โดยระหว่างรอเธอก็ทำงานสร้างเนื้อสร้างตัว เพราะจะได้ไม่เป็นภาระของว่าที่สามีอย่างพสุธา เธอเพอร์เฟคออกขนาดนี้ยังไงเขาก็ต้องยอมแต่งงานด้วยแน่ ไม่งั้นหลังจากเลิกรากับแฟนเก่าเขาก็ต้องคบใครใหม่แล้วสิ แต่นี่กลับยังโสดสนิท

ก่อนที่กรรวีจะหยุดเพ้อแล้วลุกพรวดขึ้นจากเตียง จากนั้นก็เดินไปยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ หมุนซ้ายหมุนขวามองรูปร่าง ยังไม่พอยังถลกชายเสื้อขึ้นสูงเพื่อดูส่วนเว้าส่วนโค้งของตัวเอง

“ผิวขาว มีเอว หน้าท้องก็แบนราบ หน้าอกก็ยังคัพซี ส่วนสูงก็เกือบร้อยเจ็ดสิบ แถมยังได้เป็นถึงดาวคณะ ดูไปดูมาเราก็สวยเหมือนกันนะ” กรรวีเอ่ยชมตัวเอง ตั้งแต่โตเป็นสาวมาเธอก็เริ่มดูแลรูปร่างให้สวยเพื่อรอวันเข้าหอกับพสุธา เธออยากให้เขาประทับใจในทุกๆ อย่างและหลงรักเธอเพียงแค่คนเดียว

เธอโตมากับพ่อเพียงสองคน พ่อเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวที่เป็นเหมือนฮีโร่ในชีวิตจริง ที่สามารถเป็นทั้งพ่อและแม่ได้อย่างไม่มีที่ติจนเธอไม่รู้สึกว่าขาดอะไร แต่เรื่องบางเรื่องที่เป็นผู้หญิงมากๆ เธอก็จะไปปรึกษาเพื่อนสนิทที่ชื่อว่าดารัณ

“เสียงรถ หรือว่าอาดินกลับมาแล้ว” สีหน้าของกรรวีดูตื่นเต้น ก่อนจะรีบก้าวไปยืนตรงหน้าต่างห้องนอนที่สามารถมองเห็นบ้านหลังที่อยู่ติดกันได้ แต่ทว่ากลับไม่ใช่รถของคนที่เธอกำลังรออย่างใจจดใจจ่อ

“เมื่อไหร่อาดินจะกลับมาจากทำงานที่ต่างประเทศสักทีนะ” สีหน้าของกรรวีดูเศร้าลงไป เพราะเธอเอาแต่รอให้อีกฝ่ายกลับมาวันแล้ววันเล่า นับๆ นิ้วดูแล้วเธอไม่ได้เจอพสุธามาเกือบเดือน คิดถึงเขาใจจะขาด ไลน์ไปหาเขาก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง

“ตอนนี้ทำอะไรอยู่หรือคะอาดิน คิดถึงมิลค์บ้างไหม”

แม้จะกลับมาเมืองไทยได้หลายวันแล้ว แต่พสุธาก็ยังไม่มีวี่แววจะกลับไปนอนบ้านตัวเอง ตอนนี้ชายหนุ่มมาอาศัยอยู่ที่คอนโดมิเนียมของเพื่อนสนิทที่ชื่อว่าสารัช ทำเอาเจ้าของห้องเกิดความสงสัย จึงอดที่จะถามไม่ได้

“เกิดอะไรขึ้นที่บ้านมึงกันแน่ ทำไมถึงไม่อยากกลับไปวะ”

“ขี้เกียจกลับ” คนถูกถามบ่ายเบี่ยง ขืนสารัชรู้ว่าเขากำลังหลบหน้ากรรวีมีได้แซวหนักแน่ จะไม่ให้เขาหลบหน้าเธอได้ยังไง ก็เธอประกาศโต้งๆ ว่าตอนนี้เรียนจบแล้ว และให้เขาทำตามสัญญาที่จะแต่งงานกับเธอได้ทันที

“หรือเพราะว่ามิลค์” สารัชสันนิษฐาน

“อืม...” คนถูกจี้ถามแกล้งทำเป็นหงุดหงิด เอาเข้าจริงพสุธาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมเขาต้องหลบหน้าหลบตากรรวีด้วย

ยิ่งรู้ว่าเธอโตขึ้นมาก ความเติบโตนั้นมาพร้อมกับความสวยจิ้มลิ้มน่ามอง

ยิ่งรู้ว่าเธอยังคงรักเขาก็ยิ่งทำให้เขาต้องออกห่าง ทั้งๆ ที่อีกใจก็อยากชิดใกล้ นั่นเพราะกลัวว่าจะทำให้เธอผิดหวังเข้า เพราะเขาไม่ใช่ผู้ชายดีแสนดีขนาดนั้น เขาก็แค่ปุถุชนคนทั่วไปที่มีทั้งรัก โลภ โกรธและหลง และดูเหมือนกรรวีจะหลงรักเขาเพียงรูปลักษณ์ภายนอก

ในสายตาเธอเขาคืออาดินผู้แสนใจดีเหมือนเมื่อตอนสิบปีก่อนสินะ จำได้ว่าตอนนั้นเขาเพียงแค่แวะเอาขนมไปฝากเธอกับพ่อ เพื่อทำความรู้จักและฝากเนื้อฝากตัวในฐานะเพื่อนบ้านคนใหม่ แต่หนึ่งปีหลังจากนั้นเขากลับได้รับคำสารภาพรักจากเด็กหญิงกรรวี

“นี่ถ้าไม่ได้ยินกับหู กูคนหนึ่งละที่ไม่เชื่อว่ามึงกลัวเด็กคนนั้น”

“ไม่ได้กลัว กูแค่ไม่อยากอยู่ใกล้”

“ทำไมหรือกลัวใจมันหวั่นไหว” สารัชเอ่ยถามอย่างรู้ทัน เพราะเขาเองก็พอมองออกว่าพสุธากำลังลังเลเรื่องกรรวี ใครไม่หวั่นไหวได้ก็แปลกแล้ว

เพราะกรรวีนั้นโตมาแล้วสวยใช่ย่อย สาววัยแรกแย้มที่รักเพื่อนสนิทของเขามาตั้งแต่อายุสิบปี ใครจะไปคิดว่านั่นจะเป็นความรักที่ยาวนานมาจนถึงตอนนี้

“หวั่นไหวกับผีนะสิ กูกลัวไปทำลูกสาวพี่สาครเขาเสียหายต่างหาก” พสุธาโกหกในคำตอบแรก เพราะเขาเองก็เริ่มหวั่นไหวต่อกรรวีแล้วถึงได้ขอมาอยู่ที่นี่ ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง

“ของแบบนี้มันตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกเพื่อน ต่อให้มิลค์จะอ่อยมึงขนาดไหนแต่ถ้ามึงไม่เล่นด้วยก็จบ พ่อมิลค์ก็ไม่ได้แสดงออกว่าอยากได้มึงเป็นลูกเขย มีแต่มึงนี่แหละที่ตีตนไปก่อนไข้”

“ไม่มาเป็นกูมึงไม่รู้หรอก”

“กูอยากเป็นมึงจะตาย จะจัดให้หนัก โทษฐานอ่อยกันดีนัก”

“ปากหมา มิลค์ไม่ได้อ่อยกูแบบนั้นโว้ย”