5อย่าพยายามมีตัวตน

หลังจากเสร็จสมอารมณ์หมายพี่คชาก็นอนอยู่ในผ้าห่มผืนเก่าข้างๆฉัน ฉันจ้องมองพี่คชาอยู่นานมาก ฉันอยากจะให้ช่วงเวลานี้มีเพียงแค่เรา อยากให้เขาตื่นขึ้นมาแล้วแสดงความรักกับฉันเหมือนที่คนรักเขาทำกัน แต่ก็อย่างว่าแหละค่ะ เขาไม่ได้รักฉันเหมือนที่ฉันรักเขานิ่คะ เขาก็เลยไม่จำเป็นที่จะต้องแคร์อะไร

"จะจ้องอีกนานไหม จะไม่หลับไม่นอนหรือยังไง?" น้ำเสียงของพี่เขาเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ ฉันเม้มปากแน่นก่อนพลิกกายนอนหันหลังให้พี่เขา ฉันควรรู้ตัวเองว่าอยู่ในสถานะอะไรไม่ควรยุ่งหรือแสดงออกว่าชอบเขา

"พิกุลแค่มอง พี่ต้องโกรธรขนาดนั้นเลยเหรอคะ"

"มองก็ไม่ต้องมอง" เอ้า!คนผีทะเล มองก็มองไม่ได้อีกต่างหาก เฮ้อ ทำไมเขาถึงเป็นเจ้าอารมณ์แบบนี้นะ ฉันกระชับผ้าห่มขึ้นแล้วหลับตาลง เหนื่อยเพลียและง่วง

"หิว" เขาโพล่งขึ้น

"หิวก็กลับไปกินสิคะ"

"ไม่แหกตาดูเหรอว่าฉันเมา"

"แต่ก็น่าจะสร่างเมาแล้วนะคะ เดี๋ยวพ่อแม่พี่จะบ่นเอา ป่านนี้พ่อแม่คงจะรอพี่กลับบ้านแล้วคะ"

"แต่ฉันหิว"

"หิวก็กลับไปกินสิคะ"

"ไปทำอะไรให้ฉันกินก่อนสิ"

"เฮ้อ พี่นี่ชอบเป็นภาระจริงๆ"

"ว่าไงนะ" พี่เขาดึงฉันให้หันไปมองเขา

"ปะ...เปล่าค่ะ" ฉันรีบปฏิเสธ พี่คชาลุกขึ้นจากเตียงแล้วสวมใส่เสื้อผ้าลวกๆ แล้วเดินออกไปจากห้อง เสียงฝีเท้าหนักบ่งบอกถึงอารมณ์เจ้าของได้เป็นอย่างดี ว่าตอนนี้เขารู้สึกอย่างไร ผ่านไปไม่นานนักเสียงรถสุดหรูก็ถูกสตาร์ทพร้อมกับเสียงวิ่งออกไปจากซอยบ้านฉันอย่างรวดเร็ว

ฉันลุกขึ้นนั่งแล้วเปิดลิ้นชักหัวเตียงควานหาแผงยาคุมกำเนิด แต่ทว่ากลับไม่เจอ

"เฮ้อ ลืมไปว่าไม่ได้กินมาพักใหญ่แล้ว พรุ่งนี้ค่อยซื้อ" ฉันว่าจบก็ล้มตัวนอน

ตอนเช้าของอีกวัน ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปมหาลัยดังเช่นทุกวัน วันนี้ไม่มีคนมารับก็เลยต้องเดินไปขึ้นรถเมล์ พอไปถึงฉันแทบจะเป็นลมเพราะคนเบียดเสียดกันเหลือเกิน

"พิกุล" เขตแดนตะโกนเรียกฉันพร้อมกับวิ่งตรงเข้ามา

"ไปกินขนมกัน วันนี้แม่ฉันทำขนมเยอะเลย" เขาชูถึงขั้นให้ฉันดู

"อืม ดีจังเลย"

"ไปกินกันดีกว่า" เขตแดนจับมือฉันให้เดินตาม ฉันเดินตามเขาอย่างเงียบๆ

"ยิ้มหน่อยสิ อย่าทำหน้าเบื่อโลกรู้ไหม?"

"ค่ะ" ฉันยิ้มแล้วนั่งลงม้านั่งทานขนมกับเขตแดน เขายิ้มแย้มทำให้โลกสดใสเสียจริง ร่างหนาของพี่คชาลงจากรถพร้อมกับพวกพี่โน่ ฉันมองเพียงเล็กน้อยแล้วสนใจมองอย่างอื่นต่อ

"วันนี้มาเช้าจัง" เนเน่เอ่ยพลางตบบ่าของฉันเบาๆ

"ฉันก็ต้องมาเช้าสิ เดี๋ยวไม่ทันรถเมล์รอบแรก"

"เดี๋ยววันหลังฉันไปรับ ว่าแต่คืนนี้แกสะดวกไปเที่ยวกับฉันไหม"

"ไม่อะ" ฉันส่ายหน้าเบาๆ

"อ้ะนี่ ฉันซื้อมาฝาก"

"อะไร"

"ไก่ทอด"

"ว้าว กำลังอยากกินพอดี" ฉันยิ้มอย่างสดใสเมื่อได้เห็นถุงไก่ทอด ฉันรีบรับมาแล้วกัดกินอย่างเอร็ดอร่อย

"ฉันชอบพิกุลในแบบที่ยิ้มแย้มแบบนี้ พิกุลต้องยิ้มแย้มทำตัวเองให้มีความสุขรู้ไหม ถ้ามีอะไรที่ฉันช่วยได้ก็บอกนะ"

"จ้ะ"

"รีบกินจะได้รีบไปเรียน"

"ค่ะ" ฉันรีบทานแล้วรีบเข้าเรียน พอจบคลาสฉันก็มาเข้าห้องน้ำ วันนี้ก็เจอพี่คชากับผู้หญิงคนใหม่ ฉันเสมองอย่างอื่นไปเรื่อย โดยที่ไม่สนใจเขา

"รีบออกไปสักที" ผู้หญิงคนนั้นเอ่ย

"อย่าไปสนใจเลย เราต่อกันเถอะ" พี่คชาเอ่ย

"พี่คิดว่าห้องน้ำมหาลัยเป็นม่านรูดหรือยังไง ถ้ามันหิวมันโหยมาก ทำไม่ไปเปิดม่านรูดเอากันล่ะ" ฉันพูดออกมาอย่างเหลืออด จ้องมองพี่คชาด้วยความรู้สึกไม่พอใจ เขาเห็นที่นี่เป็นอะไร คิดจะทำเรื่องอย่างว่าโดยไม่เคารพสถานที่เลยแม้แต่น้อย

"อย่ามาปากดียัยผู้ขี้เหร่" ผู้หญิงคนนั้นเอ่ย เออ ฉันมันคนขี้เหร่ แต่ผู้หญิงขี้เหร่อย่างฉันก็ใช้ของอันเดียวกับผู้หญิงสวยๆพวกนั้นนั่นแหละ

"อย่าไปใส่ใจเลยมิว" พี่คชาเอ่ยปราม

"ขี้เหร่แล้วไงไม่ทราบ ฉันขี้เหร่ฉันก็ไม่ร่านเหมือนใครบางคนแถวนี้หรอก" ฉันเอ่ยตอบเพราะฉุนจัด

"ฉันไม่ได้ร่าน"

"ที่เธอทำอยู่เขาเรียกว่าร่าน ร่านไร้ยางอาย"

"กรี๊ดด นังบ้า" ยัยเมดูซ่าหัวทองปรี่เข้าหาฉันอย่างรวดเร็ว

เพี๊ยะ! ผู้หญิงคนนั้นตบหน้าฉันอย่างแรงจนหน้าสะบัดไปตามแรงตบ ฉันหันไปจ้องมองผูู้หญิงคนนั้นแล้วง้างมือขึ้นเพื่อตบคืน ฉันไม่ใช่คนที่ชอบหาเรื่องแต่ในเมื่อฉันถูกกระทำก่อนฉันก็ควรจะสู้ไม่ใช่เป็นที่รองรับมือรองรับเท้าคนอื่น

หมับ! มือหนาพี่คชาคว้าหมับที่แขนของฉัน พร้อมกับจ้องฉันด้วยใบหน้าดุดัน

"ออกไปได้แล้ว" พี่คชาผลักฉันจนเซไปประทะกับอ่างล้างหน้าหน้ากระจก พร้อมกับจ้องหน้าใบหน้าโกรธจัด เขามองฉันด้วยความโกรธแต่ฉันมองพี่เขาด้วยความผิดหวัง ผิดหวังที่พี่เขาปกป้องคนผิดแล้วใส่อารมณ์กับฉัน

นี่ฉันต้องกลายเป็นคนผิด เพื่อให้ผู้หญิงอีกคนถูกช่างหน้าตลกสิ้นดี

"ออกไป"

"คิดว่าพิกุลอยากอยู่หรือไง พี่เคยคิดบ้างไหมว่าพิกุลจะรู้สึกอย่างไรเวลาที่เห็นพี่เอาผู้หญิงคนอื่น" นัยน์ตาของฉันสั่นระริกจ้องพี่คชาอย่างตัดพ้อทั้งที่ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนผิดแต่ฉันกลับเป็นคนที่พี่คชามองว่าผิดมากกว่า ถึงแม้ว่าเขาจะไม่พูดแต่ฉันก็รับรู้ได้ว่าเขาออกตัวปกป้องผู้หญิงคนนั้นและผลักฉันจนติดผนัง เขาทำแบบนี้ฉันก็เสียใจมากพอแล้วไม่จำเป็นต้องพูดคำอะไรออกมาให้มากความ

"ฉันต้องสนความรู้สึกเธอด้วยเหรอ ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน"

"เหรอคะ?" ฉันทำเสียงแบบไม่เชื่อ ทั้งที่ความจริงพี่คชาเขาก็รู้อยู่เต็มอกว่าฉันกับเขาเป็นอะไรกัน ถึงแม้จะไม่ใช่แฟนแต่มันก็มากกว่าแฟนแล้ว และมันก็เป็นแบบนี้มาหลายเดือนแล้วด้วย

"ออกไปพิกุล ฉันไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับเธอ" พี่เขาพูดเสียงห้วน

"พี่มันเอาไม่เลือก พี่มัน..."

"ทำไม เอาไม่เลือกแล้วทำไม หรือคิดอยากจะมีตัวตนขึ้นมาเหรอ?ถึงได้มาต่อปากต่อคำอยู่แบบนี้"

"จัดการมันเลยค่ะ" ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยยุ

"มิวไปรอข้างนอกก่อน เดี๋ยวพี่จัดการให้มิวเอง"

"ได้ค่ะ" ยัยผู้หญิงคนนั้นกระแทกบ่าของฉันแรงเดินออกไป ฉันยังคงจ้องหน้าพี่ก็ชาอยู่พี่เขายังกัดฟันกรอดจ้องมองฉันด้วยโทสะ พอผู้หญิงคนนั้นออกไปพี่เขาก็กระชากแขนฉันแรงกว่าเดิม

"ปล่อยค่ะ" ฉันสะบัดแขนออกให้พ้นการเกาะกุม

"ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าอยากจะมีตัวตนขึ้นมา"

"ถ้าไม่อยากให้พิกุลมีตัวตน พี่ก็เลิกยุ่งกับพิกุลอีก เลิกไปทำแบบนั้นกับพิกุล"

"ที่ฉันมีอะไรกันกับเธอก็เพราะเธอทำฉันอารมณ์ค้าง ที่จริงฉันไม่ได้สนใจผู้หญิงขี้เหร่อย่างเธอแม้แต่น้อย"

"ค่ะ ผู้หญิงอย่างพิกุลมันขี้เหร่ ต่อไปนี้ก็เลิกยุ่งกับพิกุล พิกุลจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่สักที" ฉันเช็ดน้ำตาแล้วเดินไปเปิดประตู

"เริ่มต้นกับไอ้เขตแดนสินะ" เขากระแทกเสียงใส่ฉัน

"ใช่" ฉันเอ่ยเเล้วเดินออกมา ผู้หญิงที่ชื่อมิวยืนกอดอกเบ้ปากใส่ฉัน ฉันมองเล็กน้อยแล้วเดินออกไป หวังว่าการเดินออกมาแบบนี้มันจะจบทุกอย่างได้