3สถาณะไร้ตัวตน

ฉันเดินไปจนถึงห้องน้ำหลังตึก พอเข้าไปในห้องน้ำฉันก็ล้างมือแล้วจัดแจงทำธุระส่วนตัว ฉันเข้าห้องน้ำอยู่นานพร้อมกับคิดเรื่องพี่คชาไปด้วย

ปึก! เสียงประตูห้องน้ำข้างฉันกระแทกผนังแรงๆ

"อื้อ อย่าใจร้อนสิคะ" เสียงครางเบาๆในห้องน้ำข้างๆ

"อื้อ ตัวเมย์นี่โคตรหอมเลย" น้ำเสียงคุ้นเคยดังขึ้น ฉันจำได้แม่น นั่นคือเสียงของพี่คชารุ่นพี่ปี2

"คชาใจร้อน และร้อนแรงเสมอเลยนะคะ"

"กับคนน่าฟัดอย่างเมย์ ฉันต้องเร่าร้อนสิ เมย์สวยและหอมไปทั้งตัวเลยรู้ไหม"

"คชาคะ อ๊า"

"ครางแบบนี้ฉันจะกระแทกให้สะใจไป"

"อร้าย คชา อื้อ...ตรงนั้นมัน"

"นี่แหละความเสียวสุดๆ"

"อื้อ" ฉันไม่อาจจะทนน้ำเสียงอุบาทว์นั้นได้อีกฉันรีบทำธุระส่วนตัวแล้วค่อยๆเปิดประตูชะโงกหน้ามองซ้ายมองขวาเมื่อไม่เห็นใครอยู่ตรงหน้ากระจกฉันก็รีบเดินย่องออกมาจากห้อง

ปึง!ฉันสะดุ้งสุดตัวเมื่อเท้าของฉันเตะโดนถังน้ำที่ถูกตั้งเอาไว้ด้วยความตกใจ มือของฉันสั่นระริกอย่างไม่อาจจะห้ามปรามมันได้ ฉันกลัวพี่คชารู้ว่าฉันรู้เรื่องของเขาที่มาพลอดรักในห้องน้ำกับผู้หญิงของเขา

ปึก! เสียงเปิดประตูออกมา พร้อมกับร่างสูงที่อยู่ในสภาพเสื้อผ้าหลุดรุ่ย กระดุมหน้าหลุดออกใบหน้าพี่คชาบึ้งตึงมองฉันอย่างไม่พอใจ

"เธอนี่มัน..." ฉันมองเขาเล็กน้อยก่อนจะรีบออกมา ฉันรีบสาวเท้าตรงไปม้านั่งข้างตึกด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ

"มาสักทีเราติวกันอีก20นาทีก็กลับกันนะ" เนเน่เอ่ย

"อืม" ฉันพยักหน้า ไม่นานนักพี่คชาก็เดินมาพร้อมกับพี่เมย์ ตอนมามาอีกคนตอนไปห้องน้ำไปเอาอีกคน เฮ้อ! ฉันมองทั้งสองแล้วลอบถอนหายใจออกมา

"วันนี้ไม่มีเรียนเหรอพี่คชา" เนเน่เอ่ยถาม

"มี"

"แล้วพี่มาทำอะไรที่นี่ล่ะ ทำไมยังไม่เข้าเรียนอีก"

"หล่อรวยเรียนไม่เรียนก็จบ"

"รวยว่างั้น"

"ใช่"

"น่าสงสารพ่อแม่พี่นะ ที่ส่งลูกมาเรียนแต่ไม่สนใจเรียน"

"ปริญญาก็ไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิตหรอกนะ ว่าไหม" พี่เขาว่าพลางปลายตามองฉันเล็กน้อย ฉันเงยหน้าขึ้นมองแล้วก้มหน้าดูหนังสือต่อ

"เฮ้อ ไม่รู้สิคะ พอดีพวกเราไม่ใช่คนไม่ตั้งใจเรียน"

"หึ!" พี่คชาหัวเราะเบาๆ

"ตรงนี้ก็แบบนี้" เขตแดนบอกฉัน ไม่ได้สนใจพี่คชาเลยแม้แต่น้อย

"เฮ้อ" เนเน่ถอนหายใจแล้วนั่งติวหนังสือต่อ พี่คชาที่ยืนจ้องมองพวกฉันอยู่นานมาก

"พี่ไปแร้ะ"

"ค่ะ" เนเน่พยักหน้า พี่คชาเดินไปจากตรงนั้น ฉันมองตามพี่เขาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

พอเลิกเรียนเนเน่ก็มาส่งฉันที่บ้าน ฉันเขาไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วนั่งอ่านหนังสือไปเรื่อย ทำกิจวัตรประจำวันเหมือนเช่นทุกวัน

"ติ้ง!"

ติ้ง! เสียงข้อความดังขึ้นอีกครั้ง ฉันจ้องมองโทรศัพท์นั้นอยู่นานแล้วก้มลงอ่านหนังสือต่อ

ติ้ง!

ติ้ง!

ติ้ง! ข้อความยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ ฉันอ่านหนังสือเสร็จก็เดินลงไปครัวแล้วต้มมาม่ากิน ฉันมาถึงจุดที่ต้องเก็บทุกอย่างเอาไว้ในใจจนไม่กล้าเอ่ยคำพูดใดออกมา ต้องแสดงให้คนอื่นเขาเห็นว่าฉันกับพี่เขาไม่ได้เป็นอะไรกัน ทั้งที่ความสัมพันธ์ของเรามันมากกว่านั้น

"ห้ามหึงห้ามหวงห้ามแสดงตัวห้ามรู้สึกอะไรทั้งนั้น เพราะฉันไม่เคยรู้สึกอะไรกับเธอ มันคือความผิดพลาดทางอารมณ์ทั้งนั้น" น้ำเสียงนั้นยังดังกึกก้องอยู่ในหัว ครั้งแรกมันผิดพลาดจริงๆ ผิดพลาดตอนไปเที่ยวกับกลุ่มพี่โน่ พี่คชาเมาแล้วเข้าห้องผิดทำให้ฉันกับเขามีอะไรกัน จากนั้นเขาก็ผิดพลาดทางอารมณ์กับฉันเรื่อยมา

ฉันชอบพี่คชามาก ชอบเขามาตลอดแต่ไม่กล้าเอ่ยเรื่องระหว่างฉันกับเขาให้ใครได้รับรู้ เพราะมันคือเรื่องที่เป็นความลับพี่เขาไม่ต้องการให้ใครรับรู้ว่าฉันกับเขามีสัมพันธ์กัน

"เฮ้อ" ฉันทอดถอนใจพลางมองไปนอกหน้าต่าง การเป็นคนไร้ตัวตนในสายตาคนที่เราชอบมันก็เจ็บดีเหมือนกัน

ฉันกินมาม่าเสร็จก็ขึ้นไปบนห้องแล้วล้มตัวลงนอน น้ำใสๆไหลรินออกมาจากนัยน์ตาคู่สวย ฉันไม่อยากจะร้องออกมา แต่ใจฉันมันอึดอัดเหลือเกิน

เสียงข้อความเงียบไปแล้ว ฉันก็ด่ำดิ่งอยู่กับความเงียบ เงียบทุกอย่างจนได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง

ตกดึกของคืนนั้น ฉันกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงไม้เก่าๆ เสียงเคาะประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้น ฉันเปิดหน้าต่างพร้อมกับชะโงกลงไปดู แสงไฟสลัวๆทำให้ฉันมองเห็นร่างตรงนั้นอย่างชัดเจน

"พี่คชา" ฉันเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาพลางมองร่างหนาที่ยืนโงนเงนอยู่หน้าบ้าน เขาคงจะไปดื่มมา ฉันควรเปิดประตูหรือใจแข็งแล้วตัดใจ

ปึง!ปึง!

"ลงมาเปิดประตู" พี่เขาเงยหน้าขึ้นมามอง ฉันถอนหายใจแล้วล้มตัวนอนบนเตียง ในเมื่อฉันไม่ได้อยู่ในสายตาเเล้วเขาจะมาสนใจฉันทำไม หรือว่าจะมาผิดพลาดทางอารมณ์กับฉันอีก เฮ้อ แค่นี้ก็รู้สึกแย่จะตายอยู่แล้ว

"พิกุล" เขายังคงตะโกนเรียกฉันเสียงดังลั่น หมาที่คุณยายเลี้ยงเอาไว้เริ่มเห่าเสียงดัง บ้านที่เรียงรายของคนในซอยเริ่มเปิดไฟเมื่อได้ยินคนตะโกนในยามวิกาล

"พิกุล"

"กลับไปซะ อย่ามายุ่งกับพิกุลอีก" ฉันลุกขึ้นแล้วชะโงกพูดกับเขา

"ลงมาเปิดประตู"

"ไม่"

"ถ้าไม่ลงมาฉันจะพังประตูเข้าไป"