บทที่ 4

ลูกเลี้ยงกับแม่เลี้ยงยังสาว

สิราณียืนตัวสั่น เจ็บใจที่โดนรังแก และเสียใจที่ดาวประดับทั้งดูถูกและปรามาส แถมยังชี้หน้าด่าว่าเธอแบบไม่มีเกรงใจคุณเภา

“ดาวขอประกาศเอาไว้เลยนะคะ ดาวจะไม่ยอม หนูจะไม่มีวันยอม และถ้ามีงานแต่งงาน หนูจะถล่มมันให้ยับย่อย เอาให้ขายขี้หน้ากันไปเลย ประกาศให้โลกได้รู้จักอีนางหน้าด้านคนนี้ งานนี้ได้ดังแน่ ๆ คอยดูสิว่า หึ-หึ”

สิราณีน้ำตาไหลพราก ๆ ด้วยความเสียใจ เธอไม่คิดว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น คุณเภาหันไปมองเธอด้วยความตกใจ รีบเข้าไปกอดปลอบโยน

“กรี๊ด...” ดาวประดับกรีดลั่นกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า คุณพ่อที่เคยรักเธอกับแม่กำลังเปลี่ยนไป คุณพ่อกำลังปลอบประโลมผู้หญิงคนนั้น

“คุณพ่อรักมันไม่ได้ มันเป็นแม่มด อีผีร้าย แกทำอะไรกับพ่อของฉัน คุณพ่อถึงได้หลงมันหัวปักหัวปำ หึ.. ฉันจะฆ่าแก กรี๊ด...” ดาวประดับถลาตัวเข้ามากระชากร่างของสิราณี ง้างมือเพื่อจะตบตี

“คุณเภา คุณเภาช่วยต้าด้วย” สิราณีร้องไห้เรียกชื่อของคุณเภาใหญ่

“ยายดาว แกหยุดนะ ใครก็ได้ มาช่วยสิ มาเอาตัวยายดาวออกไป ยายดาวแกปล่อยหนูต้าเดี๋ยวนี้นะ” คุณเภาพยายามใช้กำลังแยกลูกสาวของท่านออกมาจากสิราณี

“อีหน้าด้าน” ปากคอเราะร้ายว่าให้อีกฝ่ายหนึ่งอย่างจงใจ

“คุณดาวอย่าค่ะ” ชมนาถเข้าไปห้ามแต่ยังโดนดีเข้าไปด้วย

“ว้าย”

สีหน้าและแววตาของดาวประดับแทบจะกินเลือดกินเนื้อ เธอกระโจนเข้าทำร้ายคนที่จะมาเป็นภรรยาใหม่ของพ่อของเธออย่างบ้าคลั่ง

“อย่าค่ะ” ชมนาถหวีดขึ้นร้องห้าม

คุณเภากระชากตัวของลูกสาวให้ออกมาจากสิราณีสุดแรง

เผียะ เผียะ เผียะ ฝ่ามือหนาของผู้เป็นพ่อฟาดลงมาบนใบหน้าของบุตรสาวเพียงคนเดียวของท่านที่ท่านไม่เคยตีเลยสักแอะเดียว และการกระทำของผู้เป็นพ่อในตอนนี้นั้น ทำให้คนที่กำลังเป็นบ้าได้หยุดพฤติกรรมของตัวเอง

“ยายดาวหยุดบ้าได้แล้ว ไป แกไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้ ไป๊” คุณเภาตะโกนสุดเสียง ออกปากไล่ดาวประดับ กางปีกปกป้องคนใหม่ของตัวเองอย่างที่ท่านบอก ท่านได้เลือกแล้ว

ดาวประดับยกมือขึ้นกุมใบหน้าที่ถูกพ่อฟาดฝ่ามือลงมาเมื่อตะกี้นี้ แข้งขาสั่น ตัวสั่น เธอมีน้ำตาไหลออกมาพราก ๆ หัวใจของดาวประดับเหมือนโดนมีดกรีดเข้าไปตรง ๆ คุณพ่อที่เธอรักทำร้ายหัวใจของเธอจนแหลกลาญ ความเจ็บปวดรวดร้าวไปหมด เธอจ้องหน้าสิราณีผู้ซึ่งมาแย่งเอาคุณพ่อที่รักของเธอไป โกรธและเกลียดผู้หญิงหน้าด้านคนนี้มาก

“คุณพ่อตบดาว” อาการน้อยเนื้อต่ำใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด

คนใช้ทุกคนพากันหลบหมดหาที่กำบัง ไม่มีใครออกมาเสนอหน้าเลยสักคน

“ฉันตบเพื่อจะสั่งสอนแกไง แกจะได้สำนึก ฉันเป็นใหญ่ที่สุดในบ้านหลังนี้ ฉันจะทำอะไรก็ได้ และฉันจะขอประกาศให้ทุกคนรู้ว่า ต่อไปหนูต้าจะมาเป็นคุณผู้หญิงของบ้านหลังนี้ ถ้าใครไม่ชอบไม่พอใจ ก็ให้ออกไปอยู่ที่อื่น หนูต้าจะย้ายมาอยู่กับฉันที่นี่วันนี้ และเราจะแต่งงานกันให้เร็วที่สุด” ท่าทางอิดหนาเหนื่อยใจเต็มทนแล้ว

“คุณพ่อ” ดาวประดับมองสิราณีเหมือนเธอเป็นนางมารร้าย สะบัดตัวกระแทกฝ่าเท้าเดินออกไปจากคฤหาสน์ด้วยความเจ็บปวด

“คุณหนู คุณดาวจะไปไหนคะ” ชมนาถวิ่งตามดาวประดับออกไป

“ฮือ...” สิราณีร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของเขา

“ไม่มีอะไรแล้ว ไม่มีแล้ว” คุณเภาปลอบใจ

“ต้าจะไม่อยู่ที่นี่ค่ะ คุณเภาคะ ไม่ต้องแต่งงานกันก็ได้ค่ะ เราอยู่กันเหมือนเดิม ให้คุณเภาไป ๆ มา ๆ ต้าไม่อยากจะให้คุณดาวเธอเจ็บปวด” สิราณีเป็นห่วงความรู้สึกของดาวประดับจริง ๆ

“ได้ยังไง ต้า ผมก็รัก ยายดาว ผมก็รัก ยังไงนั่นก็ลูก นี่ก็เมีย ผมก็รักเท่ากัน” เขาปลอบใจเธอ

“ขอเถอะนะต้า ช่วยให้เวลาแกสักนิดนะ ยายดาวไม่ใช่เด็กเลวร้ายอะไร เดี๋ยวแกก็คิดได้เอง คุณเชื่อผมสิ”

“แต่ว่า...” เธอเงยหน้าขึ้นไปสบตากับเขา

“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ต้าทำใจให้สบายเถอะ ยายดาวยังไม่ได้รู้จักต้า ถ้าดาวได้รู้จักแล้ว คงจะไม่พูดออกมาแบบนี้”

สิราณีซบหน้าลงบนแผงอกของเขา อุปสรรคความรักต่างวัยมันช่างมากมายเหลือเกิน แต่เธอไม่อยากห่างจากเขาแม้สักวินาทีเดียว

ที่หน้าบ้าน ตรงโรงจอดรถ ชมนาถเคาะกระจกรถของดาวประดับดังป๊อก ๆ

“คุณหนูอย่าไปนะคะ คุณหนูฟังพี่นาถก่อน”

แววตาและสีหน้าของดาวประดับตอนนี้ไม่ฟังอะไรใครทั้งนั้น เธอบึ่งรถออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว

“โธ่เอ้ย คุณหนู” มองตามหลังรถของดาวประดับไปด้วยความหนักใจและสงสาร

ชมนาถเดินคอตกเข้ามาในบ้าน คนใช้ที่อยู่ในบ้านทั้งหมดต่างกรูกันเข้ามาหาชมนาถ “คุณเภากับคุณผู้หญิงคนนั้นล่ะ”

“ขึ้นห้องไปแล้วค่ะ”

คำตอบที่ได้ยินทำให้ทุกคนต่างเงียบเสียงลงไป มองหน้ากันต่างพูดไม่ออก ทุกคนกำลังเห็นแต่ความยุ่งยากที่จะเกิดขึ้นไปข้างหน้านี้

“เรื่องของเจ้าของนาย พวกเราไม่ควรยุ่ง เอาล่ะ ทุกคนแยกย้ายกันไปทำงานของใครของมันไป” ชมนาถออกปากไล่ พอทุกคนไปแล้ว เธอก็ทิ้งตัวลงไปนั่งที่บันไดอย่างอ่อนใจ

เมื่อทุกคนไปแล้ว ชมนาถนั่งลงต่อหน้ารูปคุณผู้หญิงงามเนตรที่แขวนอยู่บนฝาผนังบ้าน พร้อมกับพนมมือไหว้ สบตากับภาพวาดนั้น

“คุณผู้หญิงขา อย่าให้อะไรร้ายแรงเกิดขึ้นอีกนะคะ คุณผู้หญิงช่วยคุณหนูด้วย อย่าให้เตลิดไปไหนเลย” ด้วยความรักและเป็นห่วงดาวประดับหมดหัวใจ