บทที่ 5

โดนลักพาตัว

กลางทะเลอันดามัน

“แค่ก ๆ” เสียงไอดังขึ้น

“น้ำ ขอน้ำกินหน่อย คอแห้งจังเลย น้ำ” นั้นคือคำที่ออกมาจากริมฝีปากแห้ง ๆ ของดาวประดับ มันแผ่วเบามาก ๆ จนคิดว่า คงไม่มีใครได้ยิน

“มีใครอยู่แถวนี้ไหม ฉันขอน้ำกินหน่อย แค่ก ๆ” เสียงไอดังตบท้าย

ดาวประดับพยายามเปล่งเสียงออกมาแล้วแต่ไม่มีใครตอบรับ หญิงสาวเริ่มขยับตัว รู้สึกหนักอึ้งไปหมด ในหัวของเธอปวดตุบ ๆ เธอค่อย ๆ ขยับแขนไปมา ยกมันขึ้นมาบีบที่ขมับ ดาวประดับรู้สึกปวดหัวข้างในสมอง

‘ฉันเป็นอะไร ฉันอยู่ที่ไหน ทำไมมืดจัง’ เธอพยายามขยับเปลือกตาที่หนักอึ้งให้ลืมขึ้น แม้มันจะลำบาก แต่หญิงสาวพยายามเรียกสติของเธอคืนมา เมื่อเธอพยายามลำดับเหตุการณ์ทุกอย่างในหัวให้เรียบเรียงเป็นเรื่องราว แต่มันก็นึกไม่ออก กลิ่นสาบเหม็นและมีกลิ่นของเนื้อไม้เก่า ๆ เข้ามาปะทะปลายจมูก

‘ฉันอยู่ที่ไหน’ เธอพร่ำถามตัวเอง หญิงสาวกะพริบตาปริบ ๆ เมื่อลืมตาขึ้นมาได้ ทุกอย่างดูแปลกตาไปหมดแม้จะอยู่ในความมืด สายตาของเธอก็เริ่มปรับแสง กลิ่นสาบของห้องนี้มันแปลกไปจากที่เธอเคยได้กลิ่น

‘มันไม่ใช่กลิ่นที่ห้องนอนของฉันนี่’

แสงที่ลอดเข้ามาจากช่องเล็ก ๆ ตรงฝาผนังที่แตกแยกออกจากกันทำให้หญิงสาวเริ่มเห็นบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในห้องนั้นชัดเจนยิ่งขึ้น

‘บ้านของใคร’ เธอถามตัวเอง เพราะห้องที่เห็นมันไม่คุ้นตาเสียเหลือเกิน

ดาวประดับพยายามขยับขา แต่มันขยับมากไม่ได้ มันทั้งหนักอึ้งและเหมือนถูกตรึงเอาไว้ทำให้เธอขยับขาไม่ง่ายนัก หญิงสาวพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่งแต่ก็ล้มลงไปในทันที และเธอก็พยายามนั่งอีกหลายครั้งจนนั่งได้

ตาที่เปิดมองไปตรงหน้า สิ่งที่กระจ่างในสายตา คือ มุ้งสีมอที่กางคร่อมร่างของเธออยู่ เธอเห็นฝาผนังเป็นไม้สีทึม ๆ เธอเงยหน้าขึ้นไปมองบนเพดาน ไม้ไผ่สานขัดแตะคลุมจนไม่เห็นด้านบนของหลังคา

‘ไม้ไผ่ มันไม่ใช่ที่ฉันเคยอยู่แน่ ๆ และที่นี่คือที่ไหน’ หญิงสาวเฝ้าถามตัวเองอยู่แบบนั้น

“โอ้ย ทำไมมันมึนอย่างนี้” เธอร้องออกมาและยกสองมือขึ้นกุมไปที่หัว ขาที่ขยับชักเข้ามาเพื่อนั่งขัดสมาธิแต่มันทำไม่ได้ เธอต้องตกใจมากขึ้นเมื่อเห็นขาของเธอถูกมัดเอาไว้

“อะไร” ขาทั้งสองข้างของเธอมีเชือกรัดไว้จนแน่น และปลายเชือกยังผูกล่ามขาของเธอไว้กับขาเตียงด้วย

“นี่มันอะไรกัน ไม่ ไม่ ไม่จริงใช่ไหม” เธอตกใจมาก ส่งมือไปแตะข้อเท้าที่มีเชือกผูกมัดอยู่ เธอพยายามแกะมันแต่มันผูกปมจนแน่นมาก

ทันใดนั้น

“โอ้ย” หญิงสาวร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ เล็บของเธอฉีกเลือดพุ่งออกมาเป็นสาย เธอรีบใช้อีกมือปิดปากแผลเอาไว้ ยิ่งเจ็บก็ได้รู้ตัวว่าไม่ได้ฝันไป

‘นี่มันไม่ใช่ความฝันนี่ มันคือเรื่องจริง’ หญิงสาวบอกกับตัวเอง

‘ตื่นสิ ดาวเธอต้องตื่น ไม่จริง ใครกันนะ ใครที่ทำกับฉันแบบนี้’ ในหัวคิดไปร้อยแปด มองไปทางไหนดูแล้วมันมืดไปทั้งแปดด้าน

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ” เธอตะโกนขึ้นมาแบบสุดเสียงเพื่อร้องให้คนมาช่วย ความกลัวแล่นเข้ามาจับที่หัวใจ

“ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย” เธอพยายามตะโกนให้ดังกว่าเดิม แต่สิ่งที่สะท้อนกลับมา คือความเงียบ ไม่มีใครได้ยินหรือตอบรับอะไรเลย ตอนนี้ดาวประดับยิ่งรู้สึกกลัวขึ้นมามากกว่าเดิม เธอพยายามแกะเชือกที่รัดอยู่ตรงปลายขาของตัวเองอีกครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จ เชือกเส้นนั้นบาดข้อเท้าของเธอจนเป็นรอย

‘ใครน่ะ ใครมันทำกับฉันแบบนี้’ คิดแล้วน้ำตาของเธอก็ไหลริน จากสาวมั่น เคยมั่นใจในตัวเองแบบสุด ๆ ไม่เคยกลัวใคร หรือสิ่งใด ๆ มันเป็นเรื่องบ้าที่สุดต่อจากเรื่องที่พ่อตัดสินใจแต่งงานใหม่กับผู้หญิงคราวลูก ทั้งที่รู้จักกันไม่ถึงปี

ตอนนี้ความกลัวครอบงำจิตใจของเธอทั้งหมดแล้ว สายตาที่เปิดกว้างพยายามเพ่งมองไปรอบ ๆ มีหน้าต่างแต่มันปิดสนิทหมดเลย แล้วเธอมองขึ้นไปตรงช่องลมตอนนี้มันก็มีกระดาษแผ่นหนาปิดเอาไว้เพื่อไม่ให้แสงเข้ามาได้อีก

‘ใครจับฉันมา พวกมันจะเรียกค่าไถ่หรือว่ายังไง มันต้องรู้ใช่ไหมว่า พ่อของฉันเป็นเจ้าของบริษัททำเครื่องแก้วที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย มันต้องการที่จะเรียกค่าไถ่ใช่ไหม’ สิ่งเดียวที่ดาวประดับคิดได้ในตอนนี้ เธอพนมมือขึ้นก่อนจะพึมพำออกมา

“แม่จ๋า แม่อยู่ไหน ช่วยดาวด้วยค่ะ อย่าให้เกิดเรื่องร้าย ๆ ขึ้นกับดาว แม่จ๋า แม่คุ้มครองดาวด้วยนะคะ” เสียงร่ำร้องหาคุณแม่ที่ไม่มีวันกลับมาหาเธอได้อีกแล้ว

อีวานนำเรือเข้ามาแล้วชนเข้ากับเรือนแพที่ลอยอยู่ในน้ำดังกึก เรือนแพหลังนั้นถึงกับโคลงเคลงจนร่างเล็ก ๆ ที่นั่งคุดคู้อยู่ในนั้นเกิดอาการสะดุ้ง

ดาวประดับรับรู้ได้ถึงความโยกเยกเหมือนมีคนกำลังขึ้นมาและเดินอยู่ข้างนอกตรงหน้าประตูนั่น หญิงสาวกลัวขึ้นมาจับใจ

‘ใคร ใครกันนะที่อยู่ข้างนอกนั่น’ คิดไป สายตาก็จับจ้องมองไปที่ประตูแบบจดจ่อ ใจหนึ่งนึกอยากจะตะโกนถาม แต่อีกใจก็กลัวใจแทบขาด เธอได้ยินเสียงลมกระโชกอยู่ด้านนอกมันแรงขึ้นเรื่อย ๆ แรงจนทำให้ตัวเรือนโคลงเคลงเข้าไปอีก หญิงสาวรีบล้มตัวลงไปนอนซุกอยู่ในผ้าห่มทันที เนื่องจากสถานการณ์ที่กำลังจะเผชิญข้างหน้า เธอไม่มีวันรู้จริง ๆ หญิงสาวพยายามระงับความกลัวที่จับจิตเอาไว้