บทที่ 3

รักพ่อหรือเปล่า

“ฉันคิดว่า แกจะรักฉัน และอยากเห็นฉันมีความสุขจริง ๆ ซะอีก แกมัน...”

“ค่ะ ดาวอยากเห็นพ่อมีความสุข แต่ความสุขของพ่อต้องไม่มีผู้หญิงคนนั้น และพ่อรู้ไหมคะ ถ้าแม่รู้ แม่จะเสียใจมากแค่ไหน หากแม่รู้ว่าพ่อกำลังจะแต่งงานใหม่ กำลังนอกใจคุณแม่” เธอย้ำให้ท่านได้คิด

“ยายดาว แม่ของแกนะตายไปแล้ว แม่ของแกไม่มีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไปแล้ว”

เธอน้ำตาไหลและหยดลงมาแบบพรั่งพรู เจ็บปวดหนึบอยู่ในหัวใจ

“แม่ตายไปแค่ปีเดียว คุณพ่อก็ลืมคุณแม่ซะแล้ว และยังไปมีความรักครั้งใหม่กับเด็กสาวคราวลูก หึ-หึ นี่หรือคะ คนรักกัน หนูไม่อยากจะเชื่อเลย พ่อทำให้ศรัทธาในรักแท้ของหนูหมดลงไป พ่อเป็นคนทำลายความเชื่อมั่นของหนูทั้งหมด พ่อไม่รักหนูกับแม่แล้ว คุณพ่อใจร้าย ทำแบบนี้กับหนูกับแม่ได้ยังไง” เธอยังตัดพ้อต่อว่าคุณเภามากมาย

“แม่แกก็ไปสบายแล้ว มันไม่เกี่ยวอะไรกับหนูต้าทั้งนั้น พ่อแค่อยากได้คนดูแลพ่อก็เท่านั้น”

“ดาวก็อยู่ พี่นาถก็อยู่ และบ้านเราก็มีคนรับใช้อีกเยอะแยะ ทุกคนดูแลคุณพ่อได้ค่ะ”

“มันไม่เหมือนกัน” ผู้เป็นพ่อเถียง

“ไม่เหมือนกันยังไงคะ” เธอก็ต้องการเอาชนะท่านให้ได้ คุณเภาส่ายหน้าและก็เดินหนี ดาวประดับเข้าไปดึงแขนของคุณพ่อ

“คุณพ่อจะไปไหน เราสองคนยังคุยกันไม่จบ ยังไงก็ตาม จะไม่มีการแต่งงานใหม่อะไรทั้งนั้น ถ้าคุณพ่อแต่งงานกับมัน ก็เท่ากับคุณพ่อเป็นคนแก่ตัณหากลับ”

“ยายดาว แกจะหยาบคายมากเกินไปแล้วนะ ฉันเป็นพ่อแก” คุณเภาสะบัดมือลูกสาวออก แรงสะบัดนั้นทำให้ร่างเล็ก ๆ ของดาวประดับเซไปเกือบล้ม ชมนาถรีบเข้ามารับร่างและประคองเธอเอาไว้ พ่อลูกหันมาจ้องตากันด้วยแววตาเจ็บแค้น ดาวประดับน้ำตาไหล ไร้เสียงสะอื้น ได้แต่สะท้อนความเจ็บปวดอยู่ในทรวงอก ขบเม้มริมฝีปากแน่นจนรับรู้ได้ถึงความเจ็บตรงนั้น

“ยังไง ฉันก็จะแต่งงานกับหนูต้า เราสองคนรักกัน”

ดาวประดับหัวเราะออกมาด้วยความคับข้องใจ พร้อมกับมีรอยยิ้มหยัน ๆ บนใบหน้าที่มองจ้องสบตากับบิดาแบบไม่ลดละ

“ก็เอาสิคะ ถ้าคุณพ่ออยากจะมีเมียใหม่ เชิญคุณพ่อแต่งงานกับมันเลย และให้มันย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ก็ได้ แต่ที่อยู่ของมันก็คือ เรือนหลังเล็กในสวนหลังบ้านนั้น ดาวไม่อนุญาตให้มันมาอยู่ใต้ร่มชายคาเดียวกันกับดาว ยายนั่นมันไม่มีสิทธิ์ที่จะอยู่ในบ้านหลังนี้ เพราะบ้านหลังนี้เป็นบ้านของแม่และบ้านของดาว บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่คุณแม่หมดลมหายใจลงไปค่ะ บ้านที่คุณแม่นอนตายค่ะ” เธอตอกย้ำ

“บ้านหลังนี้ก็เป็นบ้านของฉัน ฉันจะให้ใครมาอยู่ หรือจะไล่ใครให้ออกไปจากบ้านหลังนี้ก็ได้” ท่านพูดพร้อมชี้หน้าลูกสาวด้วยอาการเดียวกัน คือโกรธจนหน้าเขียว

“คุณพ่อหลงมันจนตามืดตามัว”

“ยายดาว แก...” คุณเภาชี้หน้าลูกสาวของท่านด้วยอาการสั่น

ดาวประดับกัดฟันข่มความรู้สึกน้อยใจและโกรธขึ้งจนเลือดห้อ

“ฉันประกาศให้ทุกคนได้ยิน ต่อไปแกอยู่ส่วนแก ฉันอยู่ส่วนฉัน ฉันได้เลือกและตัดสินใจลงไปแล้ว ฉันจะแต่งงานกับคุณต้า และต้าจะมาอยู่ที่นี่ในฐานะเมียของฉัน รู้เอาไว้ซะด้วย” เสียงกร้าวและแข็งกระด้าง พร้อมกับชี้นิ้วไปที่ใบหน้าของทุกคนที่อยู่ตรงนั้น

ชมนาถเห็นท่าไม่ดี นางรีบฉุดรั้งแขนของดาวประดับเอาไว้

“คุณหนูคะ อย่าเลยค่ะ พอเถอะค่ะ” ชมนาถเอ่ยเตือน หญิงสาวที่ร้องไห้น้ำตาอาบแก้มไปหมดแล้ว ดาวประดับมองหน้าของคุณเภาเหมือนเขาไม่ใช่คุณพ่อของเธออีกต่อไป

“ไม่ค่ะ พี่นาถ ไม่ค่ะ ปล่อยแขนของดาว” เธอหันไปพูดกับชมนาถ นางรีบปล่อยแขนของดาวประดับ ถอยออกไปยืนห่าง ๆ และเงียบเสียงลงไป

สิราณีที่แอบฟังอยู่นานแล้ว เดินออกมาจากห้องหนังสือของคุณเภา เธอนั่งอยู่ในนั้นตั้งนานแล้ว และได้ยินในสิ่งที่พ่อลูกกำลังโต้เถียงกันอย่างเผ็ดร้อน

ดาวประดับหันไปมองสิราณีดวงตาเหมือนเปลวไฟที่พร้อมจะแผดเผาร่างของสิราณีให้กลายเป็นผงฝุ่น ดาวประดับยกมือขึ้นชี้หน้าของสิราณีโดยไม่เกรงใจพ่อของเธออีกต่อไป

“อยากรวยทางลัด จะหาจับแต่คนแก่ตัณหากลับเพราะอยากจะเป็นคุณนาย แกอย่าฝันไป พอแกเข้ามา แกก็ทำให้ฉันกับพ่อมีปัญหากัน ผู้หญิงอะไร หน้าด้าน ไร้ยางอาย”

“ยายดาว” เสียงพ่อดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ส่งมือมากระชากแขนลูกสาวที่กำลังชี้หน้าสิราณีให้ลดลง และบีบแขนน้อย ๆ ของลูกสาวเอาไว้แน่น

“คงอยากจะได้พ่อของฉันจนตัวสั่นนะสิ ได้ข่าวว่าพ่อก็ตาย แม่ก็ตาย อยู่แบบไร้ญาติขาดมิตร ใคร ๆ ก็ทิ้ง เพราะเขารับกันไม่ได้ที่เธออยากได้ผัวแก่ สาบานออกมาสิ ให้ตายโหงตายหาว่าเธอรักพ่อของฉันจริง ๆ ไม่ใช่แค่อยากได้เงินพ่อของฉันเท่านั้น และฉันอยากจะบอกเธอว่า สิ่งที่เธอกำลังทำอยู่นี่ มันทุเรศ”