บทที่ 2 กลับบ้าน

“เอมิลี่...เดี๋ยวไปเดินซื้อของให้พี่สกายที่ห้างหน้าบ้านกับเดนิสนะครับ” เอมิลี่หันไปมองหน้าพี่ชายด้วยแววตาสงสัย เด็กสาวก้มหน้าลงมองมือตัวเองที่ประสานกันไว้ เธอยังไม่หายตกใจกับเสียงพี่ชายเมื่อครู่

“พี่ชายทะเลาะกับพี่สกาย เรามีปากเสียงกันนิดหน่อย...พี่ต้องไปง้อพี่สกายก่อน เอมิลี่ซื้อดอกกุหลาบสีแดงที่พี่สกายชอบที่ห้างหน้าบ้านร้านเดิมนะครับ” มือหนาเอื้อมมือไปลูบศีรษะเล็กของน้องสาวอย่างอ่อนโยน

“พี่สกายไม่ทะเลาะหรอกค่ะ พี่สกายใจดี...”

“ครับ...พี่ชายผิดเองนะ ถึงจะไปง้อพี่สกายอยู่นี่ไง” เอมิลี่เงยหน้าขึ้นสบตาคนพูด ก่อนจะพยักหน้ารับ และเอื้อมมือมาจับมือพี่ชายไว้

“พี่สกายจะอยู่กับเราใช่ไหมคะ จะไม่ทิ้งเราไปไหนใช่ไหม...” ดวงตาเรียวรีจ้องมองใบหน้าพี่ชายอย่างรอคอยในคำตอบ ดีซีสะท้อนอยู่ในอก ก่อนจะพยักหน้าและกุมมือน้องสาวแน่น

“ครับ พี่สกายจะอยู่กับเราตลอดไปนะ” ดีซีรับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะ เอมิลี่ส่งยิ้มบาง ๆ ให้ก่อนจะปล่อยมือและหยิบตุ๊กตาหมีบนตักมาเล่นต่อ

“พี่ซีรีบไปเถอะค่ะ เอมิลี่ได้ดอกไม้แล้วจะบอก สีแดง ต้องสีแดงเท่านั้น” เด็กสาวพูดกับตัวเองเบา ๆ

“นายครับ รถมาแล้ว” ดีซีเคลื่อนใบหน้าไปกดจูบที่กลางกระหม่อมเล็กของน้อง และรีบลงจากรถไปขึ้นรถอีกคันที่สั่งให้คนมารอไว้

“พาเอมิลี่เดินเล่นหาขนมกินไปก่อน...ดึงเวลาให้นานที่สุด ฉันจะโทรหา…ฝากด้วยนะ” มือหนาตบลงที่บ่าแกร่งของเดนิสลูกน้องคนสนิท

“ผมจะดูแลคุณเอมิลี่อย่างดีเลยครับ” ดีซีมองรถตู้คันใหญ่เคลื่อนออกไปแล้ว

หัวใจแกร่งไหววูบ...เมื่อคิดว่าหากวันนี้เขาเป็นอะไรไป เอมิลี่จะอยู่อย่างไร เราไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนในประเทศไทยเลย จะมีก็แค่สกายคนเดียวเท่านั้น...

คิดได้เช่นนั้นดีซีก็ขอเป็นคนขับรถกลับบ้านตัวเองด้วยความร้อนใจแทน เขาห่วงหญิงสาวที่บ้านไม่รู้ป่านนี้จะร้องไห้จนน้ำตาท่วมบ้านไปรึยัง...

“ถึงที่นั่นแล้วไม่ต้องเข้าไป...ที่คิดไว้น่าจะเป็นคนของพ่อวีล่านะ” ดีซีหันมาบอกลูกน้องที่นั่งเบาะข้างคนขับ

“แล้วถ้าเกิดมี...” ลูกน้องที่นั่งข้างยังพูดไม่ทันจบดีซีเอ่ยขึ้นในทันที

“กูไม่ตายง่าย ๆ หรอก ถ้ากูหายนานไปมึงก็ไปหาไอ้ทัตแค่นั้น!”