บทที่ 1 อย่าแตะต้องเธอ

เสียงโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ภายในกางเกงขายาวที่ชายหนุ่มสวมใส่ ดีซีที่กำลังเลือกขนมเค้กรสวานิลลาที่หญิงสาวที่บ้านชอบเป็นชีวิตจิตใจ รอยยิ้มกว้างยิ้มออกมาและกดรับสายเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนโทรมาหาเขาในตอนนี้…

“ครับ...พี่กำลังซื้อเค้กร้านโปรดเราอยู่นะ ขอโทษที่รับสายช้า” ดีซีเอ่ยบอกหญิงสาวพร้อมกับเอานิ้วชี้เค้กอีกชิ้นที่เป็นรสช็อกโกแลตเพิ่มไปอีกชิ้น

“.........” กิสิยาได้ยินเช่นนั้นก็ปล่อยให้น้ำตารินไหลเงียบ ๆ

“สกายครับ...ฮัลโหล” ดีซียกโทรศัพท์ให้ห่างจากใบหูเพื่อดูว่าหญิงสาววางสายไปแล้วรึเปล่า

“ฮึกก พี่ซีคะ” ดีซีใจหายวูบเมื่อได้ยินเสียงสั่นเครือที่ไหลมาตามสาย

“สกายเป็นอะไรครับ!” มือหนาคว้าถุงเค้กและรีบเดินออกจากร้าน ขึ้นรถตู้ที่จอดรอไว้ โดยมีน้องสาวเขานั่งรออยู่กับคนขับรถ ส่วนเลขาเขาไปทำหน้าที่แทนอยู่

“พี่ซี สะ...สกายขอโทษค่ะ ฮือออ” เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นฟังไม่ได้ศัพท์ดังมาตามสาย ดีซีทำอะไรไม่ถูกได้แต่สั่งให้คนขับรถรีบขับกลับบ้านเร็วที่สุด

“พี่สกายโทรมาเหรอคะ เอมิลี่กำลังคิดถึงอยู่เลย” กิสิยาได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งร้องไห้ออกมา

“รีบบอกให้มันมา!!!”

“สกาย! ใคร! เสียงใคร!!” ดีซีเอ่ยถามเสียงดัง เพราะในสายมีทั้งเสียงร้องไห้ของกิสิยาและเสียงร้องขอความช่วยเหลือของคนอื่นอีก

“ฮือออ เจ็บนะ! ปล่อย! ให้ตายฉันก็ไม่บอกหรอก!!”

“สกาย! ฟังพี่! นี่…” ดีซีเปิดประตูรถลงมาคุยโทรศัพท์ด้านล่างเพราะเอมิลี่อยู่บนรถด้วย และแค่เขาเสียงดังน้องสาวก็มองมาด้วยความหวาดกลัวแล้ว

“ถ้ามึงไม่อยากให้อีนี่ตาย! มึงก็รีบกลับมาที่บ้านตอนนี้!”

“ได้ ๆ มึงเป็นใคร ต้องการอะไร โจรปล้นบ้านเหรอ?”

“มึงไปขัดส้นตีนใครเขาไว้ จำไม่ได้เลยหรือไง?” น้ำเสียงภาษาอังกฤษที่แปร่งหูเอ่ยบอกดีซีอย่างท้าทาย

“มึงรีบมา...ก่อนที่กูจะจับอีนี่! ทำเมียซะ!!”

“กูบอกมึงไว้เลยนะ ถ้ามึงแตะต้องเธอเมื่อไหร่...กูเจอมึงที่ไหนกูจะล้างโคตรมึง!!”