บทนำ

กลุ่มชายฉกรรจ์มากกว่า 10 คน แยกย้ายกันไปประจำตามจุดต่าง ๆ โดยมีบางส่วนกระโดดปีนเข้าไปในบ้านหลังใหญ่บ้างแล้ว เสียงโครมครามดังมาจากในบ้านพร้อมกับเสียงปืนจำนวนหนึ่งนัด ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของแม่บ้านที่อยู่ตรงนั้น

“พะ....พวกแกเป็นใคร!!” ร่างเพรียวระหงในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำเธอโพล่หน้ามาจากชั้นสองของบ้าน เมื่อผู้ชายสักคนในกลุ่มนั้นเห็นเธอก็รีบวิ่งขึ้นมาจับตัวเธอไว้ในทันที!

“ปล่อยฉัน!!” กิสิยาดิ้นสุดแรงเกิด ศิลปะป้องกันตัวที่เธอได้ร่ำเรียนตอนเด็ก ๆ ถูกงัดมาใช้เกือบหมด แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผู้ชายหน้าอกบึกบึนพวกนี้สะท้านเลยสักนิด

“ผู้ชายในรูปอยู่ที่ไหน?” ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อผู้ชายในรูปคือเจ้าของบ้านหลังนี้...พี่ซีของเธอ

“ไม่มี” หญิงสาวเอ่ยตอบไปด้วยน้ำเสียงสั่นระริก ปลายมีดแหลมคมแตะลงที่ปลายคางเล็ก ก่อนจะยกใบหน้านวลให้เชิดขึ้น ความเย็นวาบของปลายมีดทำให้กิสิยาหวาดกลัวจนน้ำตาไหล

มือหยาบกร้านคว้าต้นแขนเธอและบีบอย่างแรง กิสิยากัดริมฝีปากล่างตัวเองไว้พร้อมกับหันไปมองพวกกลุ่มแม่บ้านผู้หญิงที่นั่งเกาะกลุ่มกันอยู่ที่พื้น

“พวกแกเป็นใคร! ต้องการอะไร!” แม้ภายในใจจะกลัวแสนกลัว แต่ในตอนนี้มีเพียงเธอเท่านั้นที่จะปกป้องคนในบ้านนี้ได้

ดีว่าวันนี้เอมิลี่ต้องไปโรงพยาบาลกับดีซี ไม่อย่างนั้นเด็กหญิงคนหวาดกลัวจนสติแตกแน่ ๆ

“เรียกให้มันกลับมา…” นิ้วมือสากจิ้มลงที่แก้มเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่หญิงสาวรู้สึกขยะแขยงจนต้องหลับตาลง

“ฉันไม่เบอร์ติดต่อเขา” เสียงเข้มหัวเราะก่อนจะจับเดินไปคว้าคอแม่บ้านคนหนึ่งและเอาหลังมือตบเข้าไปที่ใบหน้าจนร่างเล็กล้มลงไปชักกับพื้น

“หยุดนะ!! คนสารเลว!!” กิสิยากรีดร้องและเดินไปหยิบแจกันขนาดพอดีมือมาถือไว้

“ถ้าพวกแกทำอะไรใครอีกฉันฆ่าแกแน่!!” หญิงสาวเอ่ยบอกพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน ความหวาดกลัวเกิดขึ้นในจิตใจเมื่อสายตาของผู้ชายชุดดำที่มองเธอเปลี่ยนไปเป็นหยาบคายจนหญิงสาวต้องเอามือจับสาบชุดคลุมอาบน้ำไว้แน่น

“เลือกเอาว่าจะโทรเรียกมันกลับมา...หรือจะเป็นเมียฉันดี!”