Chapter 5 ไปยังสถานที่ที่ต้องเรียนรู้

ตอนนี้ฉันกลับมานั่งอยู่ในห้องอีกครั้ง มือฉันกำแน่นและจิกเข้ากับผิวเนื้อของตัวเองจนเจ็บไปหมด มันเหมือนเป็นการย้ำให้ชัดๆว่าฉันไม่ได้ฝัน

ผู้ชายที่เป็นลูกชายเพื่อนแม่คือโรม โรมคือเพื่อนของพีทที่เราเคยเจอกันในตู้คาราโอเกะที่ห้างเมื่อนานมาแล้ว และพีท...

พีทที่บินมาเรียนต่อ และดันมาเรียนที่เดียวกับฉัน ที่สำคัญ ตอนนี้เขามาอยู่กับโรมที่นอกห้องด้วย พวกนี้ขนเบียร์มานั่งดื่มกันอยู่ในห้อง

"..."

ฉันเคยคิดว่า ถ้าฉันไม่เจอเขา ฉันคงจะตัดใจจากเขาได้สักวัน ฉันคงจะไม่คิดถึงเขา ฉันคงจะได้เริ่มต้นใหม่กับใครสักคน แต่ทั้งหมดที่ฉันคิดไว้มันไม่ใช่เลย

โชคชะตาเล่นตลกอะไรกับฉันเนี่ย!

ก็อก ก็อก ก็อก~

ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อประตูห้องของฉันถูกเคาะ และมีเสียงของโรมพูดเข้ามา

"ครีม เอาอะไรมั้ย เดี๋ยวฉันจะออกไปซื้อ"

"ไม่ ไม่เอาหรอก ขอบใจนะ"

ฉันตอบกลับไป และเสียงของโรมก็เงียบลง ไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงประตู คาดว่าเขาน่าจะออกไปแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าพากันไปทั้งสองคนหรือเปล่า

มันก็คงต้องเป็นแบบนั้นสิ...

เพล้ง~

"อ๊ะ!"

ฉันสะดุ้งอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงแก้วตกแตก ความตกใจทำให้ฉันรีบเปิดประตูออกไปด้านนอกและกวาดสายตามองหาที่มาของเสียงทันที

"แม่งเอ้ย!"

แล้วฉันก็เจอ...

พีทที่นั่งลงบนพื้น ด้านหน้าเขามีเศษแก้วแตกกระจาย และฉันเห็นว่าฝ่าเท้าเขามีเลือด

เลือด!

"ปะ เป็นอะไร..."

"หยุด"

กึก~

ฉันชะงักตอนที่เขาเงยหน้ามาพูดเพราะฉันตกใจและรีบเดินเข้ามาหาเขา ฉันกลืนน้ำลายลงคอและมองตามสายตาของพีทที่หลุบลงมองบนพื้น ก็เห็นเศษแก้วที่กระจายอยู่บนพื้นด้านหน้าห่างจากปลายเท้าฉันไม่เท่าไหร่

ถ้าฉันก้าวไปอีกก้าวเดียวฉันเหยียบแน่...

ฉันหันกลับไปและรีบไปหยิบไม้กวาดกับที่ตักขยะมากวาดเศษแก้วที่กระจายอยู่ตรงนี้ให้พ้นทางทันที

ฟึ่บ~

ก่อนจะคว้ากระดาษทิชชู่พร้อมกับนั่งลงตรงหน้าเขา

"ทำอะไรของเธอ"

"เอาซับเลือดไว้ก่อนนะ"

ฉันหลุบตาลงมองฝ่าเท้าเขาและจะใช้ทิชชู่ซับเลือดให้แต่เขาก็ขยับขาหนี

"ไม่ต้อง"

"อยู่เฉยๆก่อน"

ฉันไม่ฟังเขา ฉันกดทิชชู่ไว้บนปากแผลเขาเพื่อช่วยซับเลือดที่ไหลออกมา

"ฉะ ฉันไม่รู้ว่าแผลใหญ่หรือลึกมั้ย เดี๋ยวฉันจะโทรตามโรมให้กลับมาพานายไปโรงพยาบาลนะ"

ฉันพูดแต่ไม่ได้มองหน้าเขาเลย ฉันจะลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในห้อง แต่เขากลับคว้าแขนฉันไว้

หมับ~

"ไม่ต้อง"

"ทะ ทำไมล่ะ"

"แผลไม่ลึก"

"แต่ว่า..."

ฉันหันกลับมาหาเขาและเผลอสบตากับเขา เขาเองก็มองหน้าฉันก่อนจะเบนสายตาไปทางอื่น

"งะ งั้นเดี๋ยวฉันทำแผลให้นะ"

"ช่างมัน"

เขาพูดและลุกยืนขึ้น ฉันเองก็ได้แต่มองเขาเดินกระเพลกขาไปนั่งบนโซฟาก่อนจะถอนหายใจออกมาและเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาพร้อมกับเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นตรงหน้าเขา

ฟลุ่บ~

"เห้ย บอกว่าไม่ต้อง"

เขาพูดในตอนที่ฉันยื่นมือไปจับข้อเท้าเขาไว้ เขาจะชักขากลับแต่ฉันก็ยื้อไว้ ฉันไม่อยากเห็นแผลเขา ฉันไม่อยากเห็นเลือดเขา ฉันไม่อยากเห็นเขาเจ็บ ถึงได้ลืมตัวทำกับเขาแบบนี้

"ฉันแค่จะทำแผลให้"

"ก็บอกว่าไม่ต้องไง!"

"..."

ฉันรับรู้นะกับคำที่เขาบอก แต่ฉันก็ทำมึนด้วยการดึงข้อเท้าเขามาและหงายฝ่าเท้าเขาขึ้นพร้อมกับก้มหน้าก้มตาเช็ดเลือดและทำแผลให้เขา

"บอกว่าอย่ายุ่งไงวะ!"

เขาดูเหมือนจะโมโหที่ฉันไม่ฟัง ฉันล็อกขาเขาไว้พร้อมกับพูดขึ้นทั้งๆที่ไม่เงยหน้าไปมองเขาเลย

แต่ไม่อยากให้เขาเห็นสีหน้าฉันตอนนี้เท่านั้นแหละ

"ถ้าทำแผลเสร็จฉันจะไม่ยุ่งเลย ขอเวลาแค่ไม่ถึงสองนาที...ทนหน่อยนะ"

00.20 น.

หลังจากฉันดื้อทำแผลให้พีทจนเสร็จ ฉันก็กลับเข้าห้องมาอีก จนโรมกลับมาฉันก็ได้ยินพวกเขาคุยกันถึงเรื่องแผลแล้วก็เรื่องอื่นๆ จนกระทั่งฉันเผลอหลับไปและตื่นขึ้นมาอีกทีก็เที่ยงคืนกว่าๆแล้ว

ด้านนอกห้องเงียบเชียบมาก

สวบ~

ฉันเดินมาแง้มประตูเพื่อส่องดูผู้ชายสองคนด้านนอก ไฟฟ้าด้านนอกถูกปิดลงแต่พวกเขาเปิดไฟสีเหลืองนวลอ่อนๆไว้แทน

ฉันมองเห็นโรมที่นั่งหลับบนพื้นและฟุ่บหน้ากับโต๊ะตรงหน้า ในมือยังถือแก้วอยู่เลย ส่วนพีท...เขานอนหลับอยู่บนโซฟา

สวบ~

แล้วฉันก็บ้าเดินย่องออกไปเพื่อดูเขา ฉันรู้ว่าเขามีแผล และเขาก็ยังจะดื่มแอลกอฮอล์ซึ่งมันจะทำให้เลือดไหลเยอะขึ้น แผลก็จะไม่แห้ง ไม่หายง่ายๆ แล้วฉันก็เห็นจริงๆที่ผ้าพันแผลบนฝ่าเท้าเขาเลือดซึมเต็มไปหมด

คนอะไร ทำไมไม่รักตัวเองบ้าง!

และแทนที่ฉันจะไปนอน ฉันกลับถือกล่องปฐมพยาบาลมานั่งทำแผลให้เขาใหม่อย่างเบามือที่สุด

ทำไประแวงไป กลัวว่าเขาจะตื่นแต่ก็หลับสนิท...สงสัยคงดื่มไปมากเลยแหละ

"..."

ฉันทำแผลให้เขาอย่างเงียบเชียบจนเผลอกลั้นลมหายใจของตัวเองไปบ้างเลยนะ หลังจากทำเสร็จฉันก็ลุกขึ้นและย่องเข้าห้อง

แอด~

เมื่อปิดประตูลงฉันก็เอนหลังพิงกับบานประตูอย่างหมดแรง

"แกมันอ่อนแอ"

ฉันต่อว่าตัวเองพลางคลำหน้าอกข้างซ้ายที่รู้สึกเจ็บแปล่บขึ้นมาในหัวใจ ฉันเคยปฏิญาณอะไรไว้กับตัวเองแต่ฉันกลับทำไม่ได้เลย

แล้วเวลาต่อไปหลังจากนี้ล่ะ...

ถ้าฉันยังได้เจอเขา...

ถ้าฉันยังเอาแต่ห่วงใยเขา...

ถ้าฉันยังคิดถึงแต่เขา...

แล้วฉันจะหลุดพ้นไปได้ยังไง ฉันจะเลิกรักเขาได้ยังไง!

เช้าวันต่อมา ฉันก็ลุกมาทำอาหารเช้าเหมือนทุกวัน ฉันทำจนชินเกือบจะเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว

กึก~

ฉันชะงักเพราะพอเดินออกมาจากห้องและเห็นว่าโรมเปิดประตูห้องฝั่งตรงข้ามออกมาพอดี เขาเหมือนจะตื่นและอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วล่ะ

วันนี้เขาตื่นไวจัง...

"ครีม"

"อะไรเหรอ?"

ฉันถามพลางจะขยับตัวเดินเข้าไปในโซนครัวแต่โรมพูดขึ้นก่อน

"วันนี้ไม่ต้องทำอาหารหรอก"

"อ้าว..."

"จริงๆไม่ต้องตื่นมาทำทุกวันก็ได้นะ เกรงใจ เดี๋ยวเราสั่งอาหารจากที่นี่ขึ้นมาก็ได้"

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันตื่นมาแล้ว"

ฉันพูดพลางมองโรมที่ยืนพิงขอบประตูและมองฉัน กำลังจะละสายตาจากเขาแต่โรมดันหันไปพูดกับคนในห้องเขาก่อน

"ไอ้พีท มึงจะอยู่กินข้าวเช้าก่อนมั้ย"

เขาคุยกับพีท...

แสดงว่าเมื่อคืนนี้หลังจากที่ฉันแอบออกมาเปลี่ยนผ้าพันแผลให้พวกเขาแล้ว พอใครสักคนตื่นก็คงจะปลุกกันเข้าไปนอนในห้องโรมแน่ๆ

"ไงก็ได้"

ฉันได้ยินเสียงพีทตอบกลับมา จากนั้นโรมก็หันมาหาฉัน

"ทำเผื่อไอ้พีทอีกที่ได้มั้ยครีม"

"ดะ ได้ ก็ได้"

ฉันรีบพยักหน้าและเดินหนีเข้ามาในครัว ฉันเข้ามาตั้งสติและสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ

ฉันต้องทำใจใช่ไหม ฉันต้องเจอกับพีทแบบนี้ไปอีกใช่ไหม...

สวบ~

"ทำอะไรดีล่ะ"

ฉันสะดุ้งเพราะอยู่ดีๆโรมก็เดินเข้ามาพูดใกล้ๆ ฉันรีบผละออกห่างจากโรมอย่างตกใจ

"ฮ่ะๆ ยังไม่ชินอีกเหรอ"

โรมเหมือนจะหัวเราะในท่าทีของฉัน ฉันตั้งสติและยิ้มแก้เก้อไปพลางหันไปเปิดตู้เย็น ตอนนี้ฉันจะพยายามจดจ่อกับเมนูอาหารและการทำอาหารเท่านั้น

"ฉันทำ...ผัดกะเพราหมูสับง่ายๆได้มั้ย"

"หืม ได้ๆ"

"อื้ม"

"กินผัดกะเพราที่เมื่อนอก...ก็ได้บรรยากาศไปอีกแบบนะ อย่างนี้ฉันไม่ลืมอาหารไทยแน่ ฮ่ะๆ"

โรมหัวเราะจนฉันต้องหัวเราะตามอย่างฝืนๆ จากนั้นก็หยิบวัตถุดิบออกมาจากตู้เย็น และโรมทำท่าจะมาช่วยฉันทำด้วย

"โรม ไม่ต้องช่วยก็ได้"

"ให้ฉัน..."

"ไอ้โรม"

ฉันกับโรมชะงักเพราะเสียงของพีทที่ตะโกนเข้ามา พวกเรามองไม่เห็นเขาหรอก ได้ยินแต่เสียงน่ะ

"ไรวะ?"

โรมถามกลับไป และได้ยินเสียงพีทตอบกลับมาอีก

"ออกมาช่วยกูทำแผลหน่อย ไม่ถนัด"

"เห็นกูเป็นพยาบาลหรือไง"

"เร็ว ในครัวไม่มีใครเป็นอะไร มึงไม่ต้องไปช่วยก็ได้ กูนี่ เจ็บอยู่"

"ไปเถอะโรม"

ฉันพยักหน้า โรมถอนหายใจพลางบ่นออกมา

"ไอ้นี่มันเพื่อนหรือพ่อวะ"

ถึงจะบ่นแต่เขาก็เดินออกไปหาเพื่อนเขาอยู่ดีนั่นแหละ ซึ่งฉันก็คิดว่ามันดีแล้ว ฉันรู้สึกหายใจโล่งขึ้นเยอะเลย

จากนั้นฉันก็ทำข้าวผัดกะเพราจนเสร็จ พวกเขาก็พากันเดินเข้ามานั่งกินซึ่งฉันก็ต้องนั่งร่วมโต๊ะกับพวกเขาด้วย ฉันได้ยินพวกเขากินไป คุยกันไปถึงหลายๆเรื่อง ส่วนฉันก็ได้แต่กินข้าวเงียบๆ

"อิ่มแล้วเหรอครีม"

และโรมก็เป็นคนพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบของฉัน ฉันจำต้องเงยหน้าไปตอบเขา

"ก็...อิ่มแล้วล่ะ"

"กินน้อยจัง น้ำหนักลงบ้างป่าวเนี่ย"

"ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ"

"ฉันว่าลง"

"เหรอ"

"อืม ฉันว่าเธอตัวเล็กลงอ่ะ"

"มึงก็พูดไปเลย ผอมกว่านี้ก็ไม้เสียบลูกชิ้นแล้ว กินยังกับแมวดม อีกหน่อยก็ผอมเหลือแต่กระดูก ลมพัดก็ปลิว"

ฉันหันไปมองหน้าพีทที่พูดแทรกขึ้นมา พีทเองก็มองหน้าฉันก่อนจะละสายตาไปมองโรม

"ไอ้สัส พูดแรง"

"ก็แค่พูดตรงๆ เพราะคนบางคนเข้าใจยาก"

"..."

"ครีมไม่ใช่คนเข้าใจยากขนาดนั้นเว้ย"

"เหรอ หึ"

พีทเหลือบมามองฉันในจังหวะที่เขาแค่นหัวเราะ เขาทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีอีกแล้ว

ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยรู้สึกอะไรนะ เพราะฉันไม่รู้หรอกว่าการที่ฉันชอบเขามันร้ายแรงมากถึงขั้นที่ทุกวันนี้เขายังต้องทำตัวร้ายกาจและทำเหมือนเกลียดหน้าฉันแบบนี้ ฉันรู้ว่าเขาไม่ได้ชอบฉัน ฉันรู้ว่าเขาชอบเพื่อนฉัน และฉันก็ไม่ได้เข้าไปยุ่งวุ่นวายอะไรกับชีวิตเขา ฉันแค่อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ แอบชอบอยู่ไกลๆ

แค่นี้ฉันก็ไม่มีสิทธิ์เหรอ...

Rrrr~

แต่ก่อนที่เราจะได้พูดอะไรมากกว่านี้ มือถือของพีทก็ดังขึ้น พีทหยิบมันออกมาจากกระเป๋ากางเกงและกดรับสาย

"ไง ซินดี้"

ซินดี้?

"อยู่ห้องเพื่อน"

ฉันมองเขาที่คุยโต้ตอบกับปลายสาย ฉันไม่รู้หรอกว่ายัยซินดี้นี่เป็นใคร...

"อืม เดี๋ยวไปหาแล้วกัน"

หลังจากพูดประโยคนี้จบเขาก็ตัดสายและเหลือบสายตามาในจังหวะที่ฉันยังมองเขาอยู่จนต้องรีบหลบสายตาหนีเขาไป

"ใครวะ ซินดี้?"

และโรมก็ถามขึ้น ฉันทำทีเป็นรวบช้อนส้อมไว้ข้างจานของตัวเอง แต่ยอมรับว่าหูก็ฟังพวกเขาคุยกันอยู่

"กูคุยอยู่"

"ตามมาจากไทย?"

"เจอกันที่นี่ เรียนมหาลัยเหมือนกัน ลูกครึ่งไทย-อังกฤษ"

"อย่าบอกนะ ว่าที่มึงหายหัวไปบ่อยๆตั้งแต่มาที่นี่ คือไปขลุกอยู่กับเค้า"

"ก็..."

"ฉันว่า...ฉันเข้าห้องก่อนนะ กินเสร็จแล้วก็ฝากเก็บจานให้หน่อยนะ เดี๋ยวฉันล้างเอง"

พรึ่บ~

ฉันพูดแทรกขึ้นพลางลุกพรวดและเดินหนีพวกเขาเข้ามาในห้องเลย ฉันไม่อยากรอฟังคำตอบหรอก แค่นี้ก็เจ็บจะแย่อยู่แล้ว...

ตลอดเวลา ฉันรู้ว่าพีทก็คบผู้หญิงคนอื่น พ้นจากผู้หญิงที่ไทย เขาก็มาคุยกับผู้หญิงที่นี่ได้อย่างง่ายดาย มันทำให้ฉันรู้สึกว่า

ผู้หญิงทั้งโลกใบนี้...เขาจะคบกับใครก็ได้ ใครก็ได้ที่ไม่ใช่ฉัน

และไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร ฉันตั้งใจไว้แล้วว่าจะตัดใจ ฉันก็จะต้องตัดใจ ตัดใจให้ได้สักที ฉันจะต้องเข้มแข็ง ยิ่งเขามีผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าฉันนี่สิดี ฉันจะได้ย้ำตัวเองไว้ ว่าผู้หญิงข้างๆเขาไม่ใช่ฉัน ไม่มีทางเป็นฉัน ฉันต้องพอและเริ่มต้นใหม่สักที ต่อให้เขาต้องอยู่ใกล้แค่ไหน ฉันก็ต้องทำให้ได้...

ตกเย็น ฉันโดนโรมลากออกจากห้อง เขาบอกว่าจะพาฉันไปในสถานที่ที่คนอย่างฉันไม่ควรไป แต่เขาบอกว่าฉันจะต้องเรียนรู้ไว้ เพราะสังคมมหาวิทยาลัย ฉันจะต้องเจอเพื่อนอีกหลายประเภท และบางครั้งถึงฉันจะเลี่ยงยังไงมันก็อาจจะเลี่ยงไม่ได้ ฉันอาจจะต้องได้มาที่นี่หากมีการสังสรรค์กัน เขาบอกว่าจะสอนให้ฉันรู้จักเอาตัวรอดในสถานที่แบบนี้ให้ได้

หมับ~

"ข้างในคนเยอะ"

โรมพูดและหันมาจับมือฉันไว้แน่น วันนี้สถานที่ที่ฉันโดนลากมาคือผับ แต่ฉันไม่ได้แต่งตัวเซ็กซี่อะไรหรอก เพราะฉันไม่มีชุดแบบนั้น ฉันใส่แค่กางเกงสกินนี่เอวสูงสีดำ กับเสื้อที่เป็นผ้าไหมพรมพอดีตัวสีครีมเท่านั้น อีกอย่าง อากาศที่นี่ก็ไม่ได้เป็นใจให้ใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นด้วย ถึงนี่จะไม่ใช่ฤดูหนาว แต่อากาศที่นี่ก็เย็นอยู่นะสำหรับฉัน

"โรม..."

"ไม่ต้องกลัว อยู่ใกล้ฉันไว้ หรือถ้ามากับเพื่อน ให้อยู่ใกล้เพื่อนที่ไว้ใจได้ที่สุด"

โรมหันมาบอกฉัน เพราะฉันกลัวสถานที่แบบนี้จริงๆ ฉันไม่เข้าใจว่าก่อนนั้น ป๊ากับเฮียก็หวงฉันนะ แต่ทำไมกัน ทำไมถึงยอมให้ฉันมาอยู่กับผู้ชายสองต่อสองได้ ฉันอดคิดไม่ได้เลยนะ ว่ามันเป็นการคลุมถุงชนแบบกลายๆ...

แล้วฉันก็ไม่คิดจะโผล่มาที่นี่หรอก ส่วนเพื่อนที่จะไว้ใจได้จริงๆ ฉันมองไม่เห็นใครนอกจากของขวัญเท่านั้นแล้ว

"จำไว้นะ อย่ารับแก้วจากใคร สนุกได้แต่ต้องคอยระวังตัว เอาตัวรอดให้เป็น"

"ฉันจะรอดแน่ถ้าฉันไม่มาที่นี่"

"ก็เผื่อไว้ไง เผื่อวันไหนเธอพลาดมา"

"ไม่มีทางแน่ๆ"

ฉันส่ายหัว โรมหันมาขยี้ผมฉันเบาๆก่อนจะหัวเราะท่าทางอิดออดของฉัน

"เอาน่า ไหนๆก็มาแล้ว ฉันจะได้แนะนำเพื่อนๆที่นี่ให้รู้จักเธอไว้ด้วย"

รู้จักเพื่อนเขา...นี่คือประเด็นสำคัญจริงๆใช่ไหม

"มีเพื่อน มีคนรู้จักเยอะๆก็ดีนะ"

"..."

"เพื่อนฉันคนไทยทั้งนั้น บางคนก็ลูกครึ่ง พูดไทยได้ อัธยาศัยดี เหมือนฉันนั่นแหละ"

ฉันมองหน้าโรม...

"ไม่เชื่อเหรอ?"

"..."

"งั้นเข้าไปทำความรู้จักกัน"

"อ๊ะ ดะ เดี๋ยว..."

ให้ตายเหอะ ฉันสู้แรงเขาไม่ได้ ฉันต้องยอมให้โรมลากเข้าไปในผับจริงๆใช่ไหมเนี่ย