Chapter 3 ชวนสาวกินข้าว

เช้าวันต่อมา ฉันก็ออกมาทำมื้อเช้าง่ายๆ ก็เป็นพวกขนมปังปิ้ง ไข่ดาว ไส้กรอก อะไรพวกนี้นั่นแหละ

เฮียเป็นคนสั่งไว้ ว่าให้ฉันทำอาหารให้โรมกิน เก็บห้องทำความสะอาดบ้าง เพราะฉันมาอยู่ฟรีๆ ถือเป็นค่าตอบแทนให้เขาไป

ฉันก็ทำนะ แต่ก็คงทำอีกไม่นานหรอกเพราะเดี๋ยวฉันก็หางานทำ หาที่พักใหม่แล้ว

"หอมจัง"

ฉันชะงักนิดหน่อยตอนที่ได้ยินเสียงของโรมดังอยู่ใกล้ๆ ก็เลยหันไปด้านหลัง

"อ๊ะ!"

แต่ก็ต้องตกใจและเซถอยหลังเพราะโรมดันมายืนอยู่ใกล้มาก มือหนาของเขาเอื้อมมาคว้าเอวฉันไว้ทันที

ฟลุ่บ~

"เดี๋ยวล้มหรอก"

เขาพูด หัวใจฉันเต้นกระตุกเพราะตกใจจริงๆ เขายกยิ้มบางๆจนฉันเริ่มรู้ตัวว่าแขนของเขากอดเอวฉันไว้อยู่ถึงได้รีบพลิกตัวหนี

"เอ่อ คือ..."

"ตกใจเหรอ ขอโทษนะ"

เขายกยิ้มมุมปากอีก ฉันอึกอักนิดแต่ก็ยอมพยักหน้ารับคำขอโทษจากปากเขาไป

"ฉะ ฉันทำมื้อเช้าไว้ มันไม่ค่อยมีวัตถุดิบอื่น ก็เลยได้แค่นี้"

ฉันพูดพลางเบนสายตาไปมองจานอาหารบนโต๊ะ เขาเองก็มองตามฉันและยิ้มอีก

"แค่นี้ก็พอแล้ว"

ไม่พูดเปล่า เขาเคลื่อนสายตากลับมามองฉันอีก

"ถ้าคิดถึงอาหารไทยฉันก็มีเธอทำให้กิน ฉันนี่โชคดีจังที่มีเธออยู่ด้วย"

"ไม่ขนาดนั้นหรอก"

"ฮ่ะๆ มากินข้าวกันดีกว่า แล้วเดี๋ยวออกไปข้างนอกกัน"

"ไปไหนเหรอ?"

"ไปห้าง ว่าจะซื้อของเข้าตู้เย็น จะได้มีเอาไว้ให้เธอทำอาหารให้กินไง"

เขาพูดพร้อมกับยักคิ้วแล้วเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงหน้าจานอาหารของเขา

"ฉันว่า...จะไปตามเฮียมากินข้าวก่อนน่ะ"

"เฮียเคนออกไปตั้งแต่เช้ามืดแล้ว เห็นว่าจะไปทำธุระที่อีกเมืองเลยต้องไปแต่เช้าน่ะ"

"อ้าว ไม่เห็นเฮียบอกเลย"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวอาหารเช้าของเฮียฉันจัดการเอง"

"..."

"มากินข้าวกัน"

"..."

แล้วเขาก็เงยหน้ามาเรียกฉันที่ยังยืนบื้อๆอยู่ที่เดิม

"ครีมครับ"

"อะ อื้ม"

สุดท้ายฉันก็ต้องเดินมาทิ้งตัวลงนั่งที่จานอาหารฝั่งตรงข้ามกับเขา และก้มหน้าก้มตากินอาหารของตัวเอง

*ห้างสรรพสินค้า

หลังจากนั้นฉันก็โดนลากมาที่ห้างจริงๆ การเดินห้างในต่างประเทศทำให้ฉันตื่นตาตื่นใจเหมือนกัน ทั้งบรรยากาศ ทั้งผู้คน ทั้งสิ่งแวดล้อม ทุกอย่างมันยังใหม่กับการใช้ชีวิตของฉันที่นี่อยู่เลย

"เดินดีๆนะ เดี๋ยวหลง"

ฉันหันไปมองโรมที่พูดขึ้น

"ฉันไม่ใช่เด็กนะ"

ฉันย้อนเขา ตอนแรกน่ะ ฉันก็ไม่ค่อยชินกับเขานักหรอก แต่พอได้อยู่ด้วยกัน ได้พูดคุยกัน อีกอย่างเขาก็ดูเฟรนด์ลี่ดี มันก็เลยรู้สึกไม่แปลกหน้าและเริ่มไม่เกร็งแล้ว

"ครับๆ ตัวแค่เนี้ย"

เขาพูดพลางเอามือมาวางบนหัวฉัน ฉันเหล่ตามองเขาพลางดันมือเขาออกจากหัว

"จะว่าฉันเตี้ยก็พูดมาเถอะ"

"ฉันยังไม่ได้พูดนะ"

โรมแกล้งยกมือทั้งสองข้างขึ้นและรีบส่ายหน้ารัวๆจนฉันหลุดขำกับท่าทางของเขา

"..."

"มะ มองอะไร"

ฉันหุบยิ้มเมื่อเห็นเขามองไม่วางสายตา พอถามเขาก็ยิ้มอีก

"มองคนน่ารัก"

"ฉะ ฉันว่า...ฉันไปซื้อของทางนู้นดีกว่า"

ฉันรีบหันหลังและเดินหนีเขาด้วยใบหน้าร้อนผ่าวทันที ถึงฉันจะไม่ได้รู้สึกชอบเขาแบบชู้สาวอะไรแบบนั้นก็เถอะ

แต่คนถูกชมมันก็ต้องเขินเหมือนกันมั้ยล่ะ>_<

สวบ~

"เราควรมีอะไรติดตู้เย็นบ้างดีล่ะ"

โรมก็เดินตามหลังฉันมาต้อยๆ เขาถามพลางหันไปหยิบอะไรก็ไม่รู้มาเพื่อจะวางลงในรถเข็นของห้าง

"เดี๋ยวก่อนโรม"

"หืม?"

"เอาพวกนี้มาทำไมเนี่ย"

ฉันถามพลางมองสิ่งของที่อยู่ในมือเขา มันไม่เห็นมีอะไรจำเป็นสักอย่างเลยนะ

"ไม่ต้องมีติดห้องเหรอ"

"ปกตินายมีของพวกนี้ในห้องเหรอ"

"ก็ไม่..."

ฉันเงยหน้ามองเขา

"แล้วฉันจะเอาไปทำไม เนอะ"

เขาก็พยักหน้าพลางยิ้มแก้เก้อให้ฉันและเอาของที่ตัวเองถือมาไปเก็บ ฉันหัวเราะกับท่าทางของโรมพร้อมกับหันมาเพื่อจะเข็นรถต่อ

"เดี๋ยวครีม"

ฉันชะงักและหันไปมองเขาที่วิ่งกลับมา

"เดี๋ยวฉันเข็นให้เอง เธอเลือกของเถอะ"

"อืม...เอางั้นก็ได้"

จากนั้นเราก็ไปเลือกซื้อของตามที่ต้องการอีก เลือกไปเลือกมาของก็เต็มรถแล้วล่ะ ที่สำคัญโรมเป็นคนออกเงินจ่ายเองทั้งหมดเลยด้วย

ไม่ใช่ว่าฉันไม่จ่ายนะ แต่เขาไม่ให้ฉันจ่ายต่างหากล่ะ

"เออ ว่าไง?"

ฉันหันไปมองโรมเพราะกำลังจะพูดกับเขาอยู่พอดี แต่เขากลับคุยโทรศัพท์กับใครก็ไม่รู้

"อยู่ห้าง มาซื้อของเข้าห้อง"

อ่า ฉันก็ไม่ได้จะแอบฟังนะ แต่ทำไงได้ ฉันต้องเดินข้างเขานี่นา เขาไม่ปล่อยให้ฉันคลาดสายตาซะด้วย

"เออ เดี๋ยวมึงก็รู้ว่ากูอยู่กับใคร รับรองว่าเซอร์ไพรส์"

"เมื่อไหร่มึงจะมาหากูล่ะ มัวไปเที่ยวเพลินอยู่ไหน ถ้าแม่มึงรู้นะกูไม่อยากจะคิด"

"เออ เที่ยวให้สบายใจ เปิดเทอมแล้วตั้งใจเรียนด้วยนะมึง ฮ่ะๆ"

ดูเหมือนเขาจะคุยกับเพื่อนเขานะ คุยสนิทสนมซะขนาดนี้

"แค่นี้ก่อน กูจะชวนสาวกินข้าว"

ฉันหันไปมองเขาอีกครั้งตอนที่เขาพูดประโยคนั้น และยังไม่ทันได้เอ่ยปากอะไรเหมือนกัน เขาก็ส่งสายตาอ้อนๆมาให้ฉัน

"ฉันหิวอ่ะ"

"..."

"เราก็เดินห้างกันหลายชั่วโมงเหมือนกันนะ เผลอแป่บเดียวเที่ยงซะล่ะ กินข้าวกันก่อนกลับนะ"

แล้วฉันปฏิเสธได้ไหมล่ะ?

หลังจากซื้อของและกินข้าว พวกเราก็กลับมาที่ห้องพักตอนช่วงบ่ายกว่าๆ พอกลับมาฉันก็จัดของเข้าที่ ของส่วนมากเป็นของในครัว และตอนนี้ฉันก็อยู่ในครัว ส่วนโรม ฉันเห็นว่าเขารับโทรศัพท์และคุยอยู่ด้านนอกน่ะ

ครืด~

ฉันลากเก้าอี้มายืนที่หน้าชั้นไม้ภายในครัว มันเป็นชั้นที่อยู่ด้านบนซึ่งค่อนข้างสูง ฉันนะเอาพวกบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกับอาหารสำเร็จรูปขึ้นไปจัดเก็บก็เลยต้องปีนน่ะ

"ลึกจัง"

ฉันพึมพำเพราะพอปีนขึ้นมายืนบนเก้าอี้แล้วและมองเข้าไปในชั้นที่ว่างเปล่า ชั้นนี้มันค่อนข้างลึกอยู่เหมือนกัน ถ้าฉันจะเรียงของก็ต้องเขย่งเพื่อจะจัดของในจุดที่ลึกด้านในก่อน ฉันสูดลมหายใจก่อนจะค่อยๆเขย่งเอาของไปจัดอย่างยากลำบาก

ตุ้บ~

"อ๊ะ!"

ฉันสะดุ้งเพราะอยู่ดีๆก็เหมือนมีอะไรบางอย่างตกลงมาจากด้านบนภายในชั้น และดันตกลงมาบนหลังมือฉันพอดี ฉันเคลื่อนสายตาไปมองมันอย่างรวดเร็ว

"กรี้ดดด!"

และฉันต้องตกใจจนกรีดร้องพร้อมกับผละถอยออกมาและสะบัดมืออย่างรวดเร็ว เพราะสิ่งที่ตกลงมาใส่หลังมือฉันคือจิ้งจก

จิ้งจกตัวใหญ่มาก!

"เห้ย ครีม!"

ด้วยความตกใจสุดขีด ฉันผละออกมาจนลืมไปว่าตัวเองยืนอยู่บนเก้าอี้ เก้าอี้ที่ไม่มีคนจับก็เคลื่อนไหวและทำท่าจะล้มลง มันยิ่งทำให้ฉันเซเพราะทรงตัวไม่อยู่และฉันคิดว่าต้องหงายหลังตกเก้าอี้แน่ๆ

ฟลุ่บ~

โครม~

แต่เหมือนโรมจะเข้ามาพอดี เขาพุ่งเข้ามารับตัวฉันที่หงายหลังลงมาจากเก้าอี้ แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ยังล้มลงไปบนพื้นทั้งคู่อยู่ดี

มันดีที่ฉันไม่ได้เจ็บตัวอย่างที่คิดเพราะล้มลงไปโดยมีโรมอยู่ด้านหลัง แต่ก็เหมือนจะโชคร้ายที่เก้าอี้ดันล้มมาทับขาโรมอย่างจัง

"อึก ปะ เป็นไรมั้ย"

เสียงโรมถามฉัน เสียงเขากัดฟันและตะกุกตะกักนิดหน่อยคงเพราะเจ็บแน่ๆ

"ระ โรม!"

พอตั้งสติได้ ฉันรีบลุกพรวดขึ้นและหันไปหาเขาที่ยังนั่งอยู่ทันที

"ฉันขอโทษ เจ็บมั้ย"

ฉันรีบจับขาข้างที่ถูกเก้าอี้ล้มใส่ทันที

"โอ้ย!"

"เจ็บมากเหรอ ไปหาหมอนะ ฉันจะพาไปหา..."

หมับ~

"ไม่เป็นไร"

แต่โรมเหมือนจะไม่ยอมไปหาหมอกับฉัน เขาจับแขนฉันและส่ายหน้าเบาๆ

"แต่เก้าอี้มันล้มทับขา..."

"ไม่เจ็บเท่าไหร่"

"แต่ว่า..."

"เธอเจ็บมั้ย"

ฉันน่ะ กลัวว่าขาเขาจะเป็นอะไรเพราะคนที่เจ็บก็มีแต่เขา ส่วนฉันน่ะไม่เจ็บเลยสักนิด มันแค่ตกใจต่างหากล่ะ

"ฉันไม่เจ็บ เพราะนายเข้ามาช่วยฉันไว้ นายนั่นแหละที่เจ็บ ไปหาหมอนะ ถ้าขานายหัก..."

"อย่าตีโพยตีพายไป"

เขาพูดพลางบีบแขนฉันและขยับตัวนิดหน่อย

"กระดูกฉันแข็งจะตาย เธอน่าจะรู้ไว้"

เขาพูดกลั้วหัวเราะ เจ็บแล้วยังมีหน้ามาหัวเราะอีกนะ

"ไม่รู้หรอก รู้แต่ว่านายเจ็บ"

"เป็นห่วง?"

"ก็..."

"ยังไง ห่วงฉันเหรอ หืม?"

"กะ ก็ต้องห่วงสิ นายเจ็บเพราะช่วยฉันไว้นะ"

"ฮ่ะๆ ฉันเจ็บน่ะดีแล้ว ดีกว่าให้เธอเจ็บ เพราะถ้าเมื่อกี้ฉันมาช่วยไม่ทัน เธอตกลงมากระดูกหักแน่ๆ บอบบางแบบนี้ด้วย"

เขาพูดกลั้วหัวเราะอีก

"เดี๋ยวป๊ากับเฮียเธอจะว่าฉันได้ว่าดูแลอาหมวยของพวกเค้าไม่ดี"

"นี่..."

ฉันชะงักมือที่เกือบจะฟาดเขาเพราะถูกเขาแซว โรมมองหน้าฉันพลางหัวเราะออกมาอีก

"เลิกหัวเราะได้แล้ว ถ้านายจะไม่ไปหาหมอ ก็ต้องให้ฉันดูขานายก่อนว่ามันเป็นยังไง"

"ได้ครับผม"

เขายิ้มพลางขยับมือไปจับที่ของกางเกงยีนส์ของตัวเองทันที

"ดะ เดี๋ยว ทำอะไรเนี่ย"

ฉันตกใจและรีบผละออกห่างจากเขาทันที

"ก็มันต้องถอดกางเกงก่อนไงถึงจะดูได้ เก้าอี้มันทับหน้าแข้งฉันนะ"

"ละ แล้วจะมาถอดอะไรตรงนี้เล่า...โรคจิต!"

"อ้าว ด่าเฉย"

"นายอย่าแกล้งฉันสิโรม"

ฉันทำตัวไม่ถูกนะ ทำไมเขาขี้แกล้งแบบนี้เนี่ย

"ฮ่าๆ โอเคๆไม่แกล้งแล้ว"

"..."

"แต่ช่วยพยุงลุกขึ้นหน่อยได้มั้ย ก้นกระแทกด้วยอ่ะ เจ็บ"

"แล้วไหนบอกไม่เป็นอะไร"

"เมื่อกี้ล้มแรกๆมันยังชาอยู่ไง แต่ตอนนี้เริ่มแล้วล่ะ"

"..."

"ช่วยหน่อยนะครับ นะ"