บทที่ 2

จู่ๆ วายุก็หงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เพียงแค่ได้ยินคำว่าไปทำงาน พาลคิดต่อไปว่าทำงานหรือทำอย่างอื่น

“ปกติก็ไม่ทำหรอกค่ะ เพียงแต่ว่าวันนี้บริษัทมีงานพิเศษก็เลยต้องไปทำ คุณลมอยากเจอเหรอคะ เดี๋ยวถ้ากลับมานมให้มารายงานตัวเลยดีไหม”

“ไม่ต้อง แค่ถามเฉยๆ ว่าอยู่ไหม จริงๆ คุณแม่ผ่าตัดเดินไม่ได้น่าจะมาอยู่ดูแลไม่เห็นต้องจ้างพยาบาลพิเศษเลย”

“ตอนแรกคุณฟ้าก็จะทำอย่างนั้นค่ะ แต่คุณหญิงไม่ยอมบอกว่าให้ไปทำงาน”

“ไม่อยากทำมากกว่า”

เชอะ... คงพูดเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องมาทำหน้าที่ที่ควรทำล่ะซิ รู้ทันหรอกน่า

“คุณฟ้าเพิ่งเรียนจบได้เกียรตินิยมด้วยนะคะ นี่ก็เพิ่งเข้าทำงานคุณหญิงเลยไม่อยากให้หยุด” น้ำเสียงคนพูดชื่นชมอย่างเห็นได้ชัด

“งานบริษัทเราเองจะทำเมื่อไรก็ได้ ดูแลคุณแม่สำคัญกว่าเรื่องอื่น”

“นมไม่ได้บอกว่าคุณฟ้าไม่ได้ทำงานบริษัทเราค่ะ คุณฟ้าไปทำงานที่...”

ถ้ารู้ว่าทำตามคำสั่งนมนิ่มแล้วจะเจอคำต่อว่าและสายตาที่ไม่อยากเห็นแบบนี้ นงนภัสคงไม่ยอมกลั้นใจมารายงานตัวต่อเขาแน่ คนอะไร ผ่านไปกี่ปีก็นิสัยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

“ลาออกแล้วเตรียมมาดูแลคุณแม่ช่วงที่ท่านผ่าตัด” วายุพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง สายตาจ้องมองคนที่ยืนตรงหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“แต่คุณท่านไม่อนุญาตให้ลาออก ให้ทำงานตามปกติ” หญิงสาวเงยหน้าเถียงกลับไปทันที

ชิชะ เดี๋ยวนี้กล้าเถียงคอเป็นเอ็นแล้วหรือ วายุโกรธจนลืมตัวลุกขึ้นก้าวเข้ามาหา ลูกไล่ ที่เคยจัดการปราบให้ตามใจทุกเรื่อง

“ปล่อยค่ะ คุณลม ดิฉันเจ็บ” นงนภัสถอยหลังหนีเมื่อสองมือแกร่งบีบต้นแขนจนเจ็บ

“ฉันสั่งเธอต้องทำ เดี๋ยวนี้กล้าขัดคำสั่งหรือไง” เขาไม่ปล่อยแถมยังดึงเข้ามาใกล้อีก

สิบปีที่แล้วเธอยังเป็นเด็กหญิงขี้แยเอะอะก็ร้องไห้ วันๆ เดินตามทุกฝีก้าวไม่เคยขัดใจ แววตาเทิดทูนและหยุดมองที่ตนคนเดียว ท่าทีที่เคยแสดงว่าหัวอ่อนว่าง่ายหรือหวาดกลัวเพียงแค่เขาชักสีหน้าไม่มีอีกต่อไป

แต่ตอนนี้ไม่ใช่ ใบหน้าหวานที่เคยมีคราบน้ำตาเกรอะกรังไม่มีอีกแล้ว มันน่ามองเสียจนไม่อยากจะละสายตา ริมฝีปากที่สั่นระริกเม้มเป็นเส้นตรงทุกครั้งที่ถูกบังคับให้ทำตามใจ มีสีแดงระเรื่อตามธรรมชาติเรียวปากอิ่มเผยอเล็กน้อยน่าค้นหา ที่สำคัญน่าจูบ จูบเพื่อลิ้มลองความหอมหวานจากกายสาว จูบเพื่อสยบความดื้อรั้นที่ขัดคำสั่งเจ้าชีวิตอย่างตน

“เธอควรตอบแทนในสิ่งที่คุณแม่ให้บ้างไม่ใช่คิดแต่เรื่องของตัวเอง ตอนนี้คุณแม่ต้องการคนดูแล ซึ่งเธอต้องทำ” วายุมองหน้าคนขัดใจไม่วางตา

“ตกลงจะลาออกไหม” เขาถามอีกครั้ง

“ไม่ค่ะ ฉันไม่ลาออก” นงนภัสย้ำชัดเสียงหนักแน่น

“งั้นฉันจะไปลาออกให้เธอเอง กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเตรียมไปโรงพยาบาลกับคุณแม่ ตั้งแต่วันนี้ไม่ต้องไปทำงานอีก รอให้คุณแม่ผ่าตัดให้เรียบร้อยถ้ายังอยากทำฉันจะหาตำแหน่งให้” สองมือแกร่งยอมปล่อยร่างบางออกจากมือ

“คุณลม” คนถูกสั่งเสียงเครือพูดอะไรไม่ออก

“ฉันจะไปโรงพยาบาล แต่จะไม่ยอมลาออกจากงานเด็ดขาด”

วายุก้าวไม่ทันรวบตัวคนสะบัดหน้าเดินหนีไป นงนภัสไม่ยอมลาออกจากงานตามที่สั่ง แถมยังกล้าสะบัดหน้าหนีพูดจากับเขาแบบนี้อีก เห็นทีว่าชายหนุ่มคงต้องจัดการปราบยัยลูกไล่ตัวแสบนี้ให้อยู่หมัดเสียแล้ว

คุณหญิงนาถจำต้องพักอยู่ที่โรงพยาบาลตามคำสั่งแพทย์เพื่อเตรียมตัวเข้ารับการผ่าตัด นมนิ่มและนงนภัสกลับมาที่บ้านรามบดินทร์ในตอนใกล้ค่ำ

“ให้ฟ้าไปเฝ้าคุณท่านก็ได้นะคะ นมจะได้พักผ่อนอยู่บ้าน” นงนภัสอาสาช่วยหญิงวัยกลางคนเก็บกระเป๋า สำหรับเตรียมไปนอนเฝ้าเจ้านายที่โรงพยาบาล

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณฟ้าอยู่บ้านน่ะดีแล้ว โรงพยาบาลกับที่ทำงานอยู่ไกลกันตั้งเยอะ วันนี้ก็อุตส่าห์เดินเรื่องแทนทั้งหมด พรุ่งนี้จะได้ไปทำงานแต่เช้า”

นงนภัสไปโรงพยาบาลพร้อมคุณหญิงนาถไม่ใช่เพราะคำสั่งของใครบางคน แต่เป็นเพราะว่าเธอเป็นคนดูแลประสานงานติดต่อคุณหมอที่จะมาทำการรักษาคุณหญิงผู้มีพระคุณตั้งแต่ต้น อีกทั้งเมื่อก่อนที่วายุจะกลับมาจากต่างประเทศ บ้านรามบดินทร์มีหญิงสาวคอยจัดการเรื่องต่างๆ ให้เสมอ

“อีกสองวันคุณท่านจะผ่าตัด ไม่ต้องจ้างพยาบาลพิเศษก็ได้ เราทำกันเองน่าจะดีกว่า” นงนภัสเอ่ย

“คุณฟ้าคะ ท่านป่วยคราวนี้เป็นเดือนๆ กว่าจะหาย คุณฟ้าจะทำให้ตัวเองให้ลำบากทำไมกัน ท่านอยากให้คุณฟ้าทำงานมากกว่ามานั่งเฝ้าท่านนะคะ” นมนิ่มหันมาจับมือหญิงสาวกุมไว้ มองหน้าเด็กที่เห็นมาแต่เล็กแค่แววตาสดใสหม่นหมองลง นางก็พอเดาออกได้ว่านงนภัสมีอะไรในใจ

“คุณลมจะพูดอะไรก็ช่าง คุณฟ้าอย่าไปสนใจเลย เราจ้างพยาบาลพิเศษมาน่ะดีแล้วค่ะ พวกนั้นเรียนมาเก่งกว่าเราเยอะ”

“แต่ว่า...” หญิงสาวอ้าปากจะค้าน

นงนภัสตั้งใจว่าถ้าคุณหญิงนาถผ่าตัดตนเองจะอาสาเป็นผู้ดูแลในระหว่างที่พักฟื้น บังเอิญว่าหญิงสาวได้งานทำเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมาและเป็นงานที่มั่นคงต่อตนเองในอนาคต ดังนั้นคุณหญิงจึงไม่อยากให้ความก้าวหน้าของเธอต้องมาหยุดลงเพราะอาการป่วยของตน

“คุณฟ้าก็รู้นิสัยคุณลมดี รายนั้นพูดไปเรื่อยแต่จริงๆ ไม่มีอะไร อย่าไปสนใจคำพูดคุณลมเลยนะคะ ทำตามที่ท่านต้องการดีกว่า”

เธอก็ไม่อยากสนใจคำพูดลอยลมที่ไม่มีหูรูดของเขา แต่เพราะท่าทีเกรี้ยวกราดเมื่อเช้าที่แสดงออกมาทำให้ต้องคิดต่อไปว่า หากตนเองขัดคำสั่งของคนเอาแต่ใจแล้วจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

“ป้าไปก่อนนะคะ คุณฟ้าพักผ่อนเถอะ” นมนิ่มเก็บของเสร็จพร้อมจะเดินทางกลับไปที่โรงพยาบาลอีกครั้ง

“พรุ่งนี้เย็นๆ ฟ้าไปหานะคะ” หญิงสาวเปิดประตูรถประคองนมนิ่มเข้าไปนั่งด้านใน อยากจะขัดใจตามไปโรงพยาบาลด้วยเหลือเกินแต่ก็ไม่อาจทำเช่นนั้นได้เพราะ

“ฝากคุณฟ้าดูแลเด็กๆ ให้จัดการเรื่องอาหารให้คุณลมด้วยนะคะ ป้ากลับมาพร้อมคุณท่านเลย” หญิงวัยกลางคนฝากฝังเรื่องสำคัญไว้ให้ดูแล

“ค่ะ ฟ้าจะจัดการให้” นงนภัสยิ้มรับแล้วส่งนมนิ่มเดินทางไปโรงพยาบาลอีกครั้ง