ปู่กับเปา 2/2

บทที่ 3 ปู่กับเปา

ความหนักใจทวีคูณเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่ปวีณ์ไม่อาจปริปาก ทำเพียงนั่งเงียบๆ แล้วขับรถมุ่งหน้ากลับบ้าน ใจก็เต็มไปด้วยความกังวล

เขายังมองไม่เห็นทางอื่นนอกจากพาอากงกลับมาด้วย น้ำเชี่ยวจะให้เอาเรือไปขวางก็ไม่ได้ จึงต้องยอมแพ้แล้วไหลตามน้ำไปก่อน แต่ก็ยังหวังว่าพรุ่งนี้ตื่นมาจะมีทางออกดีๆ รออยู่ หรือไม่อากงก็ยอมกลับบ้านแต่โดยดี อย่างที่ไม่ต้องกล่อมหรือมีเรื่องปวดหัวใดๆ ตามมา

ปวีณ์ขับรถอ้อมไปหลังร้านชาลาลา มายังพื้นที่ส่วนตัวอันมีรั้วกั้นเป็นระเบียบ จอดที่สนามหญ้าหน้าบ้านทรงมนิลาสีฟ้าหม่น ตอนแรกเขาคิดว่าจะทำหลังเล็กๆ เพราะจะอยู่กันแค่สองคนแม่ลูก แต่คุณปรียาบอกว่าต้องทำห้องไว้รอหลาน ลูกชายก็ไม่ขัดใจ ทั้งที่ตัวเองไม่คิดจะมีครอบครัวสักนิด แต่ยังอุตส่าห์ขยายบ้านเป็นสองชั้นตามใจมารดา

ดึกสงัดแล้วแต่ในบ้านยังเปิดไฟอยู่ เพียงแค่เปิดประตูรถออกมา กลิ่นดอกส้มก็กระทบปลายจมูก รอบๆ บ้านของเขาเต็มไปด้วยส้มจี๊ด ปวีณ์ชอบทั้งกลิ่นและรสชาติของมันมาตั้งแต่เด็ก พอมีบ้านเป็นของตัวเองก็ทำสวนส้มจี๊ดไว้ใกล้ๆ ตัวเสียเลย

“ลื้อปลูกไว้กินเองหมดนี่เลยเหรอ”

พอก้าวขาลงจากรถได้ อากงก็ทักเข้ากับผลไม้โปรดของเขา มองไปรอบๆ อย่างชื่นชม เหมือนท่านไม่ได้มองเพียงสวนส้มจี๊ดของหลานชาย แต่มองบ้านที่ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงของเขาด้วย

“เข้าบ้านกันเถอะครับ ดึกแล้ว อากงจะได้นอนพัก”

“อาปรียาก็อยู่กับลื้อใช่ไหม”

“ผมว่าอากงอย่าเพิ่งพูดอะไรกับแม่เลยคงจะดีกว่า”

บอกไปอย่างนั้นคนแก่ก็เงียบลง ก้มมองพื้นจนทำให้หลานชายต้องถอนหายใจออกมา แต่แล้วก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากแตะที่บั้นเอวของท่านเบาๆ บอกให้เข้าบ้านไปเสีย ดีกว่ายืนตากน้ำค้างอยู่ตรงนี้ กลัวจะป่วยขึ้นมาอีก

นี่เป็นนาทีที่แสนลำบากใจ ปวีณ์ยังไม่รู้จะพูดกับมารดาอย่างไรกับการที่ต้องพาอากงเข้าบ้าน ห่วงความรู้สึกของแม่ก็ที่สุด ภาวนาแต่ว่าคืนนี้อย่ามีใครต้องเสียน้ำตาเลย

“เปา…”

แม่รอเขาอยู่ เพียงแค่ก้าวขาเข้าบ้าน คุณปรียาที่นั่งดูละครอยู่ก็หันมาหา ทว่าเพียงเห็นลูกชายพาใครเข้าบ้าน แม่ก็อึ้งไป อ้าปากค้างเหมือนจะต้องการช่องทางเพิ่มอากาศเข้าไปหล่อเลี้ยงร่างกาย ลูกชายก็ก้าวขาเข้าไปประคอง กลัวจะช็อกจนเป็นลม

คุณปรียาได้แต่มอง พ่อสามีก็ยิ้มแหย ต่างคนต่างไม่พูด มองมาทางเขาเป็นตาเดียว ก็คงหวังเป็นที่พึ่งและหาคำตอบที่ถูกใจที่สุดให้ทั้งสองฝ่าย ทำเอาคนกลางลำบากใจอย่างถึงที่สุดแล้ว

“มะ… มาด้วยกันได้ยังไงลูก”

“อากงบังเอิญมาที่ร้านครับ” ลูกชายเล่าเพียงเท่านั้น แล้วมองมารดาอย่างลำบากใจที่จะขอ “แม่ครับ อากงไม่สบายครับ ขอค้างที่บ้านเราสักคืนได้ไหม”

“ทำไมเปาไม่พากลับบ้านโน้น!”

“ท่านไม่ยอมกลับครับ ผมพยายามแล้ว”

คุณปรียาเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายก็เงียบไป เอาแต่มองพ่อสามีอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก อากงเองก็ก้มหน้างุดหลบสายตา ทั้งสองคนคงมีเรื่องหลายอย่างอัดอั้นอยู่ในใจ เรื่องที่แม่ก็ไม่เคยเล่าให้เขาฟัง แต่ปวีณ์อ่านออกมาเสมอ

“แม่แล้วแต่เปาก็แล้วกัน”

“ขอบใจนะ”

อากงพูดขึ้นมาก่อนเขาเสียอีก แต่อย่างน้อยปวีณ์ก็โล่งใจที่แม่ยอมรับพ่อสามีเข้าบ้าน แม้จะไม่ค่อยยอมมองหน้าก็ตาม

“คุณพ่อตามสบายเถอะค่ะ ฉันขอตัว”

แม่บอกอย่างนั้นแล้วก็เดินจากไป ทิ้งคนแก่ยืนเก้อ อ้าปากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ลูกสะใภ้กลับเดินหนีไปต่อหน้าต่อตา เขาเองก็จับอารมณ์ไม่ถูกเหมือนกันว่าตกลงควรจะดีใจหรือเปล่าที่แม่อนุญาต

“เฟื่องฟ้า”

พอแม่เดินเข้าห้องนอนไป ปวีณ์ก็เรียกเด็กรับใช้ที่ยืนมองตาปริบๆ อยู่ เขามั่นใจทีเดียวว่าผู้ใฝ่ฝันจะเข้าประกวดมิสทิฟฟานี่ คงใจดีเป็นนางงามมากพอจะดูแลคนแก่ได้

“นี่คุณปู่ของฉันนะ เดี๋ยวช่วยไปหาข้าวให้กินด้วย แล้วถ้าท่านอยากได้อะไรก็ดูแลทีนะ แล้วมีกระเป๋าของท่านอยู่ในสวนส้มจี๊ด ไปเอามาด้วย ฉันจะไปจัดที่นอนให้ท่านเอง”

“นอนกับลื้อไม่ได้เหรอ” พอเขาบอกเด็กรับใช้อย่างนั้น อากงก็สวนทันที “ขออั๊วนอนด้วยนะ อั๊วคิดถึงลื้อ”

“ผมนอนคนเดียวมานานแล้วครับ”

เขาตอบอย่างนี้อากงก็น่าจะเข้าใจแล้ว และท่านคงรู้ว่าต้องยอมแพ้บ้างเหมือนกัน คนแก่คอตกดูเฉาๆ แล้วยอมเดินตามเฟื่องฟ้าไป ส่วนตัวเขายกฟูกกับผ้าห่มเข้ามาในห้องที่แม่เตรียมไว้ให้ลูกๆ ของเขาทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าโอกาสจะได้หลานแทบเป็นศูนย์ ตอนนี้ต้องเปิดห้องต้อนรับอากงไปเสียแล้ว

คนแก่ตามเฟื่องฟ้าไปหาข้าวกินในครัว อย่างน้อยคงมีติ่มซำที่แม่เตรียมไว้ขายในวันพรุ่งนี้ให้กิน ส่วนตัวเขาขึ้นมาจัดที่นอนให้ ใจก็เป็นห่วงอยู่ว่าอากงจะนอนได้ไหม จะหลับสบายหรือเปล่า ยิ่งไปกว่านั้น ท่านคิดจะอยู่บ้านของเขาไปอีกนานแค่ไหน

“รู้ไว้เลยนะว่าท่านตั้งใจออกมาตามหาคุณก็เพราะหวังจะพบคุณสักครั้งก่อนตาย”

เสียงของเมรากลับเข้ามาก้องอยู่ในสมอง ปวีณ์ยิ่งกลัดกลุ้มกังวล หัวใจเต็มไปด้วยคำถามที่ไม่อาจตอบเองได้

ทำไมอากงไม่ยอมกลับบ้าน แล้วทำไมตามหาเขาเอาตอนนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยดูดำดูดี หลานชายออกจากบ้านสิบกว่าปีก็ไม่เคยถามถึง ไม่ติดต่อ ตัดขาดราวกับอยู่คนละโลก เขาจะเป็นตายร้ายดี ผู้เป็นปู่ก็ไม่เคยสนใจ

อากงพูดอะไรกับเมราไปบ้าง จะพอเป็นข้อมูลให้เขาตอบคำถามพวกนี้ได้ไหม คงต้องลองถามดู

แต่ก่อนหน้านี้เขาทำให้โปรดิวเซอร์สาวโกรธตั้งหลายเรื่อง เมราจะยอมช่วยไหม หรือดีไม่ดีจะโดนไล่ตะเพิดกลับมาเหมือนที่เขาเคยทำกับเธอ

แล้วจะเข้าหน้าเมราอย่างไรดี…