ตอนที่5

ทั้งสองคนนั่งกินอาหารกันจนลืมเวลา เมฆาได้พูดคุยกับเธอให้คลายเหงา เขารู้ว่าเธอก็รู้สึกผิดที่ต้องอยู่แบบนี้แต่เธอก็คงรักเตชินไม่น้อยถึงได้ยอมทุกอย่าง

"พัช"

"คะ?" พัชชาที่กำลังนั่งเหม่อรีบขานรับทันควัน

"รู้ใช่มั้ยว่าสุดท้ายคนที่เจ็บก็คือตัวพัชเอง" เมฆาเอ่ยถามเธอ สีหน้าของเธอซึมลงอย่างเห็นได้ชัด

"รู้ค่ะ พัชรู้ว่าเรื่องนี้จะจบยังไงพัชทำใจไว้นานแล้วค่ะ"

"ถ้าหยุดตอนนี้น่าจะยังทันนะพัช" 

"พัชถลำลึกไปแล้วค่ะพี่เมฆ พัชไม่เป็นไรหรอกค่ะไม่ต้องห่วงแค่นี้สบายมาก" เห็นเธอพูดพร้อมกับสีหน้าแบบนี้แล้วจะไม่ให้เขาห่วงได้ยังไงกัน เธอก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆที่ไม่มีที่พึ่งที่ไหนแม้แต่บ้านก็ยังไม่มี

"พี่เป็นห่วงพัชนะ"

"พัชรู้ค่ะ พี่เมฆเป็นเหมือนพี่ชายของพัชเลยนะคะ" ยิ่งเธอเน้นคำว่าพี่ชายกับเขาหัวใจของชายอกสามศอกอย่างเขาก็เจ็บแปลบทันที เธอคงให้เขาเป็นมากกว่านี้ไม่ได้สินะแต่แค่พี่ชายที่คอยอยู่ข้างเธอก็ยังดี

"พี่ชายเหรอ ดีจังเนอะ" แกล้งทำหน้าร่าเริงกลบเกลื่อนความเศร้า คนอย่างเมฆาไม่จำเป็นต้องทนรอผู้หญิงเป็นปีๆแบบนี้ก็ได้เขามีตัวเลือกอีกมากมายแต่ทำไมกับเธอเขาถึงได้รอมานานถึงขนาดนี้

"เตคะ นั่นเมฆนี่คะ" เสียงหวานของใครบางคนดังขึ้นทำให้เมฆาและพัชชาหันไปตามเสียงพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

"ไอ้เตมาทำไรวะ" เมฆาเอ่ยทักเพื่อนสนิทที่เดินควงคู่มากับแฟน 

"มาเที่ยวกับน้ำค้างน่ะ น้ำค้างเพิ่งจะว่าง" เตชินตอบก่อนจะยกมือที่จับแน่นกับขึ้นมาโชว์เพื่อนเขาไม่รู้ว่าผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามกับเมฆาและนั่งหันหลังให้เขาคือพัชชา

"แล้วเมฆมาทำอะไร เที่ยวกับสาวตามเคยล่ะสิ" น้ำค้างหรือนันจารีแฟนสาวของเตชินเอ่ยถามอย่างสนิทสนมเพราะเธอกับเมฆาก็เคยคุยกันบ่อยๆตอนที่ไปบ้านของเตชิน

"เรามากินข้าวกับรุ่นน้องน่ะ"

"หืม?" เตชินขวมดคิ้วก่อนจะหายสงสัยเมื่อหญิงสาวที่นั่งหันหลังให้เขาหันมายิ้มบางๆให้เขา

"พัช?" 

"รู้จักด้วยเหรอคะเต" นันจารีถามอย่างสงสัยไม่คิดว่าแฟนของตัวเองจะรู้จักคนที่มากับเมฆา

"รุ่นน้องในคณะน่ะ"

"เหรอคะ พี่ชื่อน้ำค้างนะจ๊ะเป็นแฟนกับพี่เตชิน" นันจารีแนะนำตัวเองอย่างอารมณ์ดีเธอภูมิใจที่ได้เป็นแฟนของเขา

"สวัสดีค่ะ ชื่อพัชค่ะเป็นรุ่นน้องของพี่เตกับพี่เมฆ" พัชชายกมือไหว้ผู้หญิงที่เธอไม่มีวันสู้ได้

"เตเนี่ยนะมีรุ่นน้องน่ารักๆแบบนี้ไม่เห็นบอกบ้างเลยนะ สนใจไปถ่ายแบบให้แบรนด์สินค้าของพี่มั้ยคะน้องพัช" นันจารีมีแบรนด์เสื้อผ้าเป็นของตัวเองและเธอชอบหาผู้หญิงสวยๆไปถ่ายแบบให้แบรนด์เสื้อผ้าของตัวเอง

"คือพัชทำอะไรแบบนั้นไม่เป็นหรอกค่ะ" หญิงสาวปฏิเสธ แค่ให้ยืนคุยกับคนที่เธอสู้ไม่ได้แบบนี้นานๆเธอก็แทบจะกัดลิ้นตัวเองตายแล้วถ้าให้ไปร่วมงานด้วยคงได้รู้สึกผิดจนตาย

"เสียดายจัง หุ่นน้องพัชดีด้วยนะเนี่ย"

"พอแล้วน้ำค้างเดี๋ยวน้องเขาอึดอัด" เตชินรีบปรามแฟนของตัวเองอย่างไม่จริงจังนัก พัชชามองทั้งคู่ด้วยสายตาเศร้าสร้อย ไม่ว่าจะมองมุมไหนทั้งสองคนก็ไม่ทีมุมไหนที่ไม่เหมาะสมกันเลย

"เรากลับกันเถอะนะพัช" เมฆาเห็นสีหน้าของเธอไม่ค่อยดีนักจึงชวนกลับ

"แหม่ๆ หวงจังเลยนะเมฆ" นันจารีแกล้งเอ่ยแซวเพราะคิดว่าเมฆาต้องคิดกับหญิงสาวคนนี้มากกว่ารุ่นน้องในคณะเป็นแน่แต่ก็แค่แอบคิดเล่นๆ

"หวงอะไรน้ำค้าง เราเห็นมามันดึกแล้วเลยจะพาพัชไปส่งที่หอ" 

"เห็นเตบอกว่าอยู่เดียวกันด้วยนี่นา แหนะๆ" หญิงสาวยังคงแซวอีกฝ่ายไม่หยุดจนเมฆาเริ่มหน้าแดงอย่างอายๆที่อีกคนเอาความจริงมาพูด แต่กลับกันพัชชาได้แต่ยืนก้มหน้ารู้สึกผิด

"อย่าแซวคนอื่นสิน้ำค้าง หิวไม่ให้เหรอไปกินข้าวกัน" เตชินเห็นพัชชาทำหน้ารู้สึกผิดจึงรีบเอ่ยชวนแฟนให้ไปที่อื่น

"ก็ได้ค่ะ ไปก่อนนะคะน้องพัชแล้วเจอกันจ้ะ" นันจารีเป็นผู้หญิงที่เกิดมาพร้อมความสวยและใจดี เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแฟนของตัวเองแอบไปมีอะไรกับคนอื่นเพราะเธอไว้ใจเขามากยังไงล่ะ